Η Πατριαρχία και το Πατριαρχείο

Επίσης από το tvxs (τώρα που το θυμήθηκα!). Ο μητροπολίτης Πρετορίας (Πρετόρια, στην Αφρική που λέμε; Αυτή) προσπαθεί να φέρει το θέμα της χειροτονίας γυναικών ιερέων. Στην Ορθόδοξη εκκλησία. Λέει:

Ποιοι είναι οι θεολογικοί λόγοι που μας εμποδίζουν να είμαστε θετικοί εις το θέμα της χειροτονίας των Γυναικών; Aν στην εποχή των Αποστόλων η Πατριαρχική κοινωνία δεν επέτρεπε την χειροτονία των γυναικών, όπως και στην εξάλειψη της δουλείας, η εποχή μας είναι έτοιμη για την υπέρβαση αυτή με κριτήριο την βελτίωση της σωτηριολογικής διακονίας της Εκκλησίας μας για τη σωτηρία ψυχών και σωμάτων;

Πιο μετά, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας νίπτει τας χείρας του:

Θέσεις Ιεράρχου του κλίματος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής περί του θέματος της ιεροσύνης των γυναικών απηχούν προσωπικές του απόψεις και όχι την επίσημη θέση της παλαιφάτου Αλεξανδρινής Εκκλησίας, την οποία εκφράζει η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής εν Συνόδω και μόνον.

Και ο επίτιμος προέδρος του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος (ΙΣΚΕ) πρεσβύτερος κ. Ευστάθιος Κολλάς μιλάει με τη φωνή του λαού (100 XP για καλό roleplaying):

«Η Θεολογία και η Ορθοδοξία – Ορθοπραξία είναι μεγάλες ευθύνες και πρέπει να φυλάσσονται “ως κόρην οφθαλμού”, αλλά και να διακηρύσσονται με στεντόρεια ορθόδοξη φωνή, “ευκαίρως ακαίρως, λόγω και έργω”. Όποιος ή όσοι δεν αντέχουν αυτό το βάρος, και δεν διαθέτουν αυτό το ορθόδοξο σθένος, να μας “αδειάζουν τη γωνιά”. Ο Λόγος του Θεού και οι Ιεροί Πατέρες “ου μυκτηρίζονται”. Οι ταγοί της ορθόδοξης πίστης μας οφείλουν να γνωρίζουν σε βάθος την “πηλίκους υμίν γράμμασιν” γεγραμμένη ουράνια διδασκαλία του φτωχού Ναζωραίου, να κατέχουν “γράμματι και πνεύματι” τον Νόμο/Κανονικό Εκκλησιαστικό Σύνταγμα και να μελετούν τους Θείους και Ιερούς Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας (...).

ΟΚ, δε χρειάζεται να γράψουμε κι έκθεση με θέμα. Δεν αναρωτιέμαι "και γιατί να θέλουνε να χειροτονηθούν οι γυναίκες", δικαίωμά τους να εξισωθούν καί στην κουταμάρα με τους άντρες- να γίνουνε παπαδίτσες, όπως γίνονται στρατιωτίνες, μπατσίνες, στελεχίνες κλπ. Κι ούτε μ' απασχολεί πόσο αναχρονιστικός θεσμός είναι η εκκλησία. Ναι, είναι, αναχρονιστική, κολλημένη στο Μεσαίωνα κι έχει το κεφάλι της σφηνωμένο στον κώλο της. Την ίδια στιγμή όμως την ακολουθούν μερικά εκατομύρια άνθρωποι, κι αν η εκκλησία καταφέρει επιτέλους να αναδυθεί στον 21ο αιώνα, όλοι αυτοί -και αυτές- θα ωφεληθούν τα μάλα.

Προσέξτε ας πούμε, οτι το άρθρο του μητροπολίτη Πρετόριας, ξεκινάει με την αντίρρησή του στην απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος να αποκλείσει τα κορίτσια από τη δευτεροβάθμια εκκλησιαστική εκπαίδευση.

(A Suivre)

Κι ένα καλό νέο!

Από το tvxs:

Οι αλβανικές αρχές τίθενται υπέρ της νομιμοποίησης των γάμων ομόφυλων ζευγαριών, δήλωσε ο αλβανός πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα, στο πλαίσιο της συζήτησης νομοσχεδίου που θα παραχωρεί στα ομόφυλα ζευγάρια ίδια δικαιώματα με αυτά των ετεροφύλων.

«Ο νόμος, που ενδέχεται να προκαλέσει συζητήσεις και αντιδράσεις, επιδιώκει να βάλει τέλος στις διακρίσεις και να επιτρέψει την πολιτική ένωση ατόμων του ιδίου φύλου», αναφέρεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε ο Μπερίσα.

Άντε και στα δικά μας. Τελευταίοι μείναμε. Ε, πια.

(A Suivre)

Πρώτες εντυπώσεις

Εχτές γνώρισα μια τραβεστί.

Τη γνώρισα στης Μαρίας και μού 'πε οτι τη λένε Σύλβια. Στην αρχή δεν την κατάλαβα, αλλά μετά πήγε μέσα δυο λεπτά και μου το έσκασε η Μαρία. "Χαμπάρι έτσι;" με ρώτησε. "Τί πράμα;" λέω εγώ. Κάνει έτσι με το κεφάλι της προς την πόρτα, "Άντρας είναι", μου λέει, και γέλαγε. Έμεινα μαλάκας. Στην αρχή δεν την πίστευα. Μετά που ήρθε μέσα την κοίταγα καλά καλά, ελπίζω να μην καρφώθηκα. Τώρα που την ξανακοιτούσα, όντως της φαίνεται. Και το πρόσωπό της είναι αντρικό, και τα πόδια της μεγάλα μου φάνηκαν, κι η φωνή της χοντρή είναι... καλά, πώς και δεν την κατάλαβα;

Μου είπε μετά η Μαρία οτι την ξέρει από παλιά, Βασίλη τη λένε στ' αλήθεια. Ήταν ωραίο παιδί λέει, σαν άντρας -τώρα έτσι λέει η Μαρία, εμένα δεν μου φάνηκε και πολύ ωραίος- αλλά ήταν ερωτευμένη μ' έναν τύπο που δεν γούσταρε, κι αποφάσισε να γίνει γυναίκα για χάρη του. Πήγε στην Αγγλία κι έκανε αλλαγή φύλου, αλλά και πάλι αυτός την έφτυσε. Αυτή φρίκαρε λέει κι άρχισε να γυρνάει από 'δω κι από 'κει μ' όποιον της καθότανε, αλλά δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί καθόλου, γιατί με την αλλαγή φύλου, μετά δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Και για να κάνεις δεύτερη εγχείριση και να ξαναγίνεις άντρας κοστίζει πάρα πολύ και μπορεί να πεθάνεις, είναι επικίνδυνη.

Τώρα λέει δουλεύει σ' ένα γραφείο, κάνει τη γραμματέα. Η Μαρία την πέτυχε στο άσχετο, γιατί είχε πάει για μια δουλειά που ήθελε και την αναγνώρισε. Αυτή την παρακάλεσε μην πάει και πει τίποτα, γιατί δεν το ξέρουνε στη δουλειά της κι έτσι και το μάθουνε θα τη διώξουνε. Στο τσακ λέει κρατήθηκε η Μαρία να μην την πει Βασίλη μια-δυο φορές μπροστά στο αφεντικό της. Μετά βγήκανε για καφέ, της Μαρίας της αρέσει να κάνει οτι ξέρει περίεργα άτομα, γι' αυτό με κάλεσε κι εμένα σπίτι της χτές για να μου κάνει φιγούρα. Έτσι και την άλλη φορά που μας είχε κουβαλήσει εκείνον τον πραζάκια που το έπαιζε μουσικός, ή εκείνη την ηλίθια που μας έλεγε οτι είναι φεμινίστρια. Όλο μαλακίες κάνει. Και σιγά το περίεργο άτομο, εμένα δε μου φάνηκε περίεργη, αυτή η Σύλβια, μόνο λίγο βλαμμένη. Δηλαδή και στην αρχή που την είδα σκέφτηκα οτι είναι λίγο χαζογκόμενα, αλλά και μετά που μου εξήγησε η Μαρία την ιστορία της, σκέφτηκα, τί μαλάκας. Δηλαδή πήγε να τα κόψει επειδή της αρέσανε οι άντρες; Ε, σίγουρα δεν ήτανε και πολύ άντρας τότε... Μαλάκα, εμένα έτσι και πάθει τίποτα ο πούτσος θ' αυτοκτονήσω, δεν κάνω πλάκα. Αλλά απ' ό,τι κατάλαβα κι αυτή δεν είναι πολύ καλύτερα, αν σου λέει οτι το έχει μετανοιώσει και ψάχνει λεφτά να το ξανακολλήσει...! Αναρωτιέμαι τί το κάνουνε, άμα το κόψουνε, το δίνουνε σε καμμία γκόμενα που θέλει να γίνει άντρας; Γάμησέ τα ρε φίλε, τί γίνεται!

Δεν είναι οτι έχω κανένα πρόβλημα με τα τραβεστί, είναι μερικοί που είναι και πολύ ωραίες γκόμενες, αλλά αυτή η Σύλβια όχι, τα χάλια της έχει. Ωραίο παδί λέει η άλλη- εντάξει, και τί θα πει; Επειδή είσαι ωραίος άντρας θα γίνεις ωραία γκόμενα; Σιγά, δεν πάει έτσι. Και τί θα πει δεν την καταλαβαίνουνε; Φυσικά δεν την καταλαβαίνουνε, βλέπεις μια ψιλοάσχημη γκόμενα, δεν πάει το μυαλό σου εκεί, λες, ε, απλά έχει μεγάλη μύτη. Όχι, όντως έχει μια μύτη γάματα, σαν τον Κάπταιν Κουκ- καλά, γιατί δεν πάει να κάνει καμμιά πλαστική να τη φτιάξει; Τα βυζιά της τουλάχιστον είναι μεγάλα, έχει βάλει ψεύτικα λέει, από σιλικόνη, πάλι καλά. Για τα πόδια της, τί να πώ, δεν μπορεί να κάνει και τίποτα, η Μαρία λέει οτι τα παπούτσια της τα κάνει ειδική παραγγελία, γιατί γυναικεία παπούτσια νούμερο 45 δεν έχει, μόνο κάτι πουτανίστικα πουλάνε που τα βάζουνε και πάνε και κάνουνε πιάτσα, τελείως σούργελο δηλαδή. Πάλι καλά που δεν την είδα έτσι γιατί θα την είχα αρχίσει στις φάπες.

Καλά, τώρα γίνομαι κακός... αλλά τί σκατά ρε γαμώτη μου, δεν καταλαβαίνω! Τόσο μαλάκας είναι ο κόσμος; Τί πάνε και κάνουνε; Σου λέει ήτανε μια χαρά παιδί ο άλλος και πήγε και τά 'κοψε και τώρα είναι ένα δράμα σκέτο. Τί διάολο... σκατά έχουνε μες' τα κεφάλια τους; Και να πεις οτι είμαστε στο 1900, και δεν μπορεί να είναι ένας απλός πούστης να κυκλοφορεί με τον γκόμενό του! Αφού σήμερα όλοι αδερφές έχουνε γίνει, ποιός χέστηκε. Ας πάει να γαμηθεί μ' όποιον γουστάρει, αλλά όχι κι έτσι ρε πούστη μου, όχι να πάει και να τα κόψει. Τί μαλακία... Γάμησέ τα, πακέτο.

Πιάσε άλλο ένα.



[Κάτι ήθελα να πώ μ' αυτό, τώρα. Τί ήθελα να πώ; Μφ.]

(A Suivre)

Διάγνωση, μέρος δεύτερο

Η Κλινική Ταυτότητας Φύλου του Charing Cross είναι ένα από τα ελάχιστα ιατρικά ιδρύματα όπου απασχολούνται γιατροί ειδικοί στα θέματα των "διαταραχών της ταυτότητας του φύλου".

Η διαδικασία που ακολουθείται, χρήζει μιας κάποιας εξήγησης, μια και δε θα είναι γνωστή στον αξιότιμο αναγνώστη. Κατ' αρχήν λοιπόν, μιλάς με τον Γενικό Παθολόγο σου, τον GP (General Practicioner), που δουλεύει για το NHS (National Health Service). Οι υπηρεσίες του NHS είναι δωρεάν για όποιον κατοικεί ή διαμένει νόμιμα στο ΗΒ, και οι πολίτες των κρατών-μελών της ΕΕ βέβαια είναι αυτόματα "νόμιμοι". Ο GP σε παραπέμπει σ' έναν τοπικό ψυχολόγο ή ψυχίατρο, που σε εξετάζει και σε παραπέμπει με τη σειρά του σε μία από τις Κλινικές Ταυτότητας Φύλου. Η πιο κοντινή μου ήταν αυτή στο Λονδίνο, που είναι μέρος του Charing Cross Hospital. Νομίζω οτι είναι η πρώτη τέτοια κλινική που λειτούργησε στο ΗΒ και σίγουρα είναι η πιο γνωστή.

Η κλινική ακολουθεί, ως ένα βαθμό, τα Harry Benjamin Standards of Care, κάποιες ανεπίσημες οδηγίες καλής πρακτικής στην ιατρική φροντίδα για τα διαφυλικά άτομα, που έχει λίγο-πολύ διεθνή αποδοχή. Η πρακτική της κλινικής είναι να σ' εξετάσουνε δύο ειδικοί σε θέματα φύλου. Τα ραντεβού είναι κάθε έξι μήνες. Πριν κρίνουνε οτι είσαι κατάλληλος ή κατάλληλη για ιατρικές επεμβάσεις, θέλουνε συνήθως να έχεις ζήσει τρία χρόνια "στο ρόλο" του επιθυμητού σου φύλου, ή να έχεις εργαστεί έτσι για δυο χρόνια. Οι ιατρικές επεμβάσεις που καλύπτει το NHS έχουνε αυστηρά "θεραπευτικό" χαρακτήρα: θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης ή χειρουργικός επαναπροσδιορισμός του φύλου και τίποτα άλλο. Δεν καλύπτονται δηλαδή επεμβάσεις που θεωρούνται "κοσμητικές", όπως αποτριχώσεις για τις τρανς γυναίκες και μαστεκτομές για τους τρανς άντρες.

Όσο διαρκεί η διαδικασία, η κλινική ανταλλάσσει αλληλογραφία με τον GP σου. Μετά από δύο επισκέψεις σε ένα χρόνο περίπου, μου ήρθε ένα αντίγραφο από τη διάγνωση (πάμε πάλι!) που έστειλε στον GP μου ο δεύτερος γιατρός που είδα:

Με βάση αυτή την εκτίμηση [προηγούνται δύο σελίδες με την ιστορία της ζωής μου] τείνω να θεωρήσω την Δεσποινίδα [το όνομά μου] ως ένα άτομο με δυσφορία του φύλου που έχει επιβάλει τον εαυτό της σ' ένα κοινωνικό πλαίσιο ως γυναίκα. Μάλλον πληροί τα κριτήρια για τον τρανσεξουαλισμό, πιθανότατα πρωτεύοντα.

(Δείτε εδώ για τον ορισμό του τρανσεξουαλισμού από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.)

Στην ίδια την κλινική δεν γίνονται επεμβάσεις. Όταν θεωρήσουν οι γιατροί οτι εκπληρώνεις τις προϋποθέσεις τους, παραπέμπεσαι πάλι σε άλλους γιατρούς. Στην τελευταία (τρίτη) επίσκεψή μου είδα έναν ενδοκρινολόγο που συνεργάζεται με την κλινική αλλά κι αυτός απλά έστειλε μια επιστολή στον GP μου για να του συστήσει να μου γράψει μια συνταγή για τη θεραπεία υποκατάστασης.

Σήμερα λοιπόν, αφού είδα και τον GP, για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα στο φαρμακείο και πήρα τις ορμόνες μου με συνταγή γιατρού.

Γενικώς δε μ' αρέσει να τα συζητάω αυτά, τί κάνω με το σώμα μου κλπ, αλλά στη συγκεκριμμένη περίπτωση έχουνε κάποιο ενδιαφέρον. Η Αγγλία είναι βέβαια από τις μόνο τρεις- τέσσερις χώρες που έχουνε ανάλογες δυνατότητες φροντίδας για τα διαφυλικά άτομα. Θα ήταν ευχής έργο να ίσχυε το ίδιο και στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται να κάνω μεγάλη φασαρία γι' αυτό όμως. Μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημά μας.

Προς το παρόν πάντως, ευπειθώς αναφέρω οτι ως Ευρωπαίοι πολίτες έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε χρήση των υπηρεσιών του NHS. Κι όχι μόνο για τέτοια θέματα βέβαια, γενικά. Φτάνει να ζεις εδώ.

(A Suivre)

Διάγνωση, μέρος πρώτο.

Η ανώτατη υγειονομική επιτροπή [ονόματα, γαλόνια, ημερομηνίες κλπ]

στη σημερινή Συνεδρίαση εξέτασε αυτοπρόσωπα τον ΣΤΡΜΟ [εμένα] με ημερομηνία γέννησης [τη δική μου] που προσήλθε για εξέταση σωματικής ικανότητας συνέπεια του υπ' αριθμόν [κλπ] και αφού έλαβε υπόψη της την υπ' αριθμ [κλπ] Ιατρική Γνωμάτευση του Εξωτερικού Ψυχιατρείου [μπλα μπλα] καθώς και όλη τη σχετική αλληλογραφία που τον αφορά, βρήκε αυτόν να παρουσιάζει:

"Διαταραχή προσωπικότητας με παρενδυσία - γυναικομαστία, πιθανόν λόγω αυξημένων οιστρογόνων"

γι' αυτό και γνωματεύει:

Διετή αναβολή, άντε κοπέλαμ' σπίτι σου που θα μας κάνεις εσύ το στρατόπεδο τέλεια μπουρδέλο κλπ κλπ, υπογραφές, γαλόνια, ημερομηνίες, κλπ κλπ.

Όταν μου ήρθε το χαρτί πήγα πρώτα στη στρατολογία, στου Ρουφ, και μίλησα με κάποιον αξιωματικό που ήταν εκεί. Ευγενέστατος, μου εξήγησε οτι είχα δύο επιλογές: μπορούσα να περάσω πρώτα από το στρατόπεδο να παρουσιαστώ μετά βαΐων και κλάδων ή να πάω κατευθείαν στο νοσοκομείο να με κοιτάξουνε και να μου δώσουνε δύο χρόνια αναβολή και μετά απαλλαγή. "Δεν νομίζω να θες να πας να παρουσιαστείς, έ, τώρα φαντάροι είναι, θα σφυράνε, θα κάνουνε πλάκα...". Ήταν ήδη κάποια χρόνια που ζούσα σαν γυναίκα και ό,τι διάθεση είχα για σόου μου είχε περάσει, ό,τι άχτι είχα να βγάλω το είχα βγάλει, οπότε ακολούθησα τη συμβουλή του και πήγα αμέσως στους γιατρούς.

Αυτό για τη "γυναικομαστία" μπήκε επειδή επέμεινα να με δει και παθολόγος εκτός από τον ψυχίατρο, για να βεβαιώσει οτι δεν είναι "ψυχολογικό" το πρόβλημα, ούτε έχει να κάνει με το πως ντύνομαι (και σιγά πώς ντύνομαι, με το τζηνάκι μου πήγα), αλλά έχει αλλάξει το σώμα μου και δεν είναι κάτι που μπορώ να κρύψω, ιδίως σ' ένα στρατόπεδο. Δεν το δεχτήκανε τελικά. Όταν ρώτησα γιατί δεν γράφουνε τότε απλά "ομοφυλόφιλος" αντί για "ψυχική διαταραχή" μου είπανε οτι δεν γράφουνε πια τέτοια αιτιολόγηση (αυτό έγινε το 2000). Κι έτσι με βγάλανε τρελλή.

Έτσι έγινε και δεν έχω φωτογραφίες με το Μ-16 πάνω στο άρμα... Σνιφ :(

*Σημείωση. Δεν κάναν τα μάτια σου πουλάκια, μέχρι εχτές κάποια στιγμή είχα μια φωτογραφία μου εδώ από την εποχή που πήρα την αναβολή, αλλά την κατέβασα γιατί έμοιαζα λίγο μ' άλογο. Μη σκας, θα κάνω κάποια στιγμή μια ρετροσπεκτίβα να γελάσουμε... :)

(A Suivre)

Προωθούμε/ αναπαράγουμε

(Λόγω όντως γαμιστεράτου editing).

(A Suivre)

Το Απόλυτο Κακό (συνέχεια)

Περισσότερα για την ανάρτησή μου σχετικά με το "Απόλυτο Κακό" του Χίτλερ: ένα παράδειγμα του πώς η εικόνα του "Πιο Μισητού Ανθρώπου στον Κόσμο" χρησιμοποιείται από την κρατική προπαγάνδα.

Εντολή να κυκλοφορήσουν μια παλιά φωτογραφία ενός ανώτατου Παλαιστινίου κληρικού με τον Αδόλφο Χίτλερ έστειλε στους διπλωμάτες του το Ισραήλ, με σκοπό να μετριάσει τις διεθνείς αντιδράσεις για το σχέδιο εποικισμού της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1941 και απεικονίζει τον Χατζ Αμίν αλ-Χουσεϊνί, ο οποίος ήταν ο τότε μεγάλος Μουφτή της Ιερουσαλήμ, δίπλα στον Χίτλερ στο Βερολίνο.

(Από το tvxs.gr)

Παρακολουθούμε τη λογική: ο εχθρός μας συνομιλούσε με το Χίτλερ. Άρα ο εχθρός μας είναι το ίδιο Κακός με τον Χίτλερ. Άρα εμείς είμαστε οι Καλοί της υπόθεσης. Κι άρα Καλά κάνουμε, ό,τι κι αν κάνουμε.

(A Suivre)

Hopeless Topless (ή το καλοκαίρι στη Δυτική Ευρώπη)

Επιμένω στο θέμα της ενδυμασίας των γυναικών, με ένα άρθρο του Guardian για την αλλαγή στη μόδα της γυμνόστηθης ηλιοθεραπείας στη Γαλλία. Της Angelique Chrisafis, 22 Ιουλίου 2009:

Η Γαλλία τα χαλάει με την γυμνόστηθη ηλιοθεραπεία.

Θέματα υγείας και νέες φεμινιστικές προτεραιότητες κάνουν τις Γαλλίδες να καλύπτονται στην παραλία.

Για κάποιους είναι σαν κακόγουστη κάρτ-ποστάλ από την Κυανή Ακτή. Για άλλους είναι ένα σύμβολο των φεμινιστικών αγώνων στην Γαλλία. Η γυμνόστηθη ηλιοθεραπεία -το "τόπλες"- ήταν κάποτε το καλοκαιρινό πεδίο της μάχης για την Γαλλική κοινωνία μετά το '68- οι μορφωμένες μεσαίες τάξεις επέμεναν οτι ήταν δικαίωμα μιας γυναίκας να βγάζει το μαγιώ της, ενώ οι οργανώσεις για την οικογένεια υποστήριζαν οτι οι εκτεθειμένες θηλές θα τρομάζαν τα παιδιά.

Για δεκαετίες, η Γαλλία παρουσιαζόταν με περηφάνεια ως η παγκόσμια πρωτεύουσα της παράκτιας ημί-γυμνότητας. Τώρα, η χώρα αντιμετωπίζει ένα κύμα αντίδρασης υπέρ του τοπ του μπικίνι. Μια νέα γενιά γυναικών καλύπτονται, μιλώντας για καινούργιες φεμινιστικές προτεραιότητες, φόβους για καρκίνο του δέρματος και μια επανάσταση ενάντια στην κουλτούρα της φετιχιστικής αντιμετώπισης του όμορφου σώματος.

Γάλλοι ακαδημαϊκοί και ιστορικοί περάσαν τους πρώτους μήνες του καλοκαιριού να αναρωτιούνται για την κοινωνιολογική σημασία του θάνατου του κάποτε αγαπημένου κομματιού της Γαλλικής ενδυμασίας της πλαζ, του "μονοκίνι"- του κάτω μισού ενός μπικίνι χωρίς τοπ.

Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, όταν το Γαλλικό κράτος αρνήθηκε να απαγορεύσει "le topless" στις παραλίες, η ημί-γυμνότητα των γυναικών έχει γίνει σύμβολο του καλοκαιριού στη Γαλλία. Ήταν θέμα εθνικής υπερηφάνειας το οτι η ίδια ελευθερία να γδύνεσαι δημόσια δεν ήταν αποδεκτή σε πιο σεμνότυφες χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείς.

Τα σώματα των γυναικών υπήρξαν πάντοτε στο επίκεντρο εθνικών συζητήσεων για την κοινωνία, στη Γαλλία. Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο του Ζαν-Μαρί Λεπέν κάποτε παρήγαγε μια αφίσσα που προειδοποιούσε για τον κίνδυνο της μετανάστευσης, και έδειχνε ανέμελες τόπλες Γαλλίδες να κάνουν ηλιοθεραπεία στα '90ς απέναντι στην καταστροφολογική πρόβλεψη γυναικών ντυμένων με μπούρκες να εισβάλουν στις Γαλλικές πλαζ το έτος 2010.

Αλλά οι σύγχρονες Γαλλίδες από 18 μέχρι 30 ετών απορρίπτουν το τόπλες ενισχύοντας τις πωλήσεις των μπικίνι με δύο κομμάτια και των παλιομοδίτικων ολόσωμων μαγιώ.

Μια δημοσκόπηση βρήκε οτι 24% των γυναικών αισθάνονταν προβληματισμένες από τη γυμνόστηθη εμφάνιση στις παραλίες, ενώ 57% είπαν οτι θα ήταν ΟΚ να το κάνεις στον κήπο σου. Κατά μήκος της τεχνητής καλοκαιρινής παραλίας Paris Plages, που άνοιξε στον Σηκουάνα αυτή τη βδομάδα η γυμνόστηθη ηλιοθεραπεία τιμωρείται με πρόστιμο. Ο δήμαρχος του Σαιντ Τροπέ υποστήριξε οτι ο μύθος-κάρτ ποστάλ των γυναικείων "θέλγητρων" του Νότιου ηλιόλουστου θέρετρου της ελίτ είναι ξεπερασμένος καθώς λιγότερες γυναίκες εμφανίζονται γυμνόστηθες.

Τα Γαλλικά μέσα ενημέρωσης επιμένουν οτι είναι κυρίως γυναίκες άνω των 60 χρονών -γυναίκες που είχαν πάρει μέρος στους πρώτους αγώνες για την γυναικεία απελευθέρωση- που δεν φοράνε τοπ. Μια πωλήτρια μαγιώ είπε οτι το τόπλες δεν θεωρείται πια φεμινιστική κίνηση, καθώς οι νέες γυναίκες βλέπουν την ισότητα στους μισθούς και την ισορροπία μεταξύ δουλειάς και οικογένειας ως πεδία μιας πιο επείγουσας μάχης.

Στο επίκεντρο του φαινομένου της κάλυψης του γυναικείου σώματος που παρατηρείται αυτό το καλοκαίρι, βρίσκεται το βιβλίο του ιστορικού Christoph Granger, "Corps d'été" [Καλοκαιρινό Σώμα], μια κοινωνική ιστορία της παραλίας και του σώματος στη Γαλλία.

Ο ίδιος λέει: "Στα '60ς και '70ς, το τόπλες συνδεόταν με το κίνημα της γυναικείας απελευθέρωσης, την σεξουαλική απελευθέρωση και την επιστροφή στη φύση.

Τα ιστορικά φεμινιστικά κείμενα εξηγούν πώς η διαμάχη για το τόπλες ήταν ένας αγώνας για τις γυναίκες να κάνουν ό,τι ήθελαν με τα σώματά τους. Η σημασία που του έχει αποδοθεί σήμερα είναι διαφορετικές αξίες, ταυτοποιημένες όχι με την ισότητα αλλά με την επιθυμία, την αναγωγή του σώματος σε αντικείμενο του σεξ, την πληθωρικότητα και τη σωματική τελειότητα.

Αφορά λιγότερο το αν οι γυναίκες αισθάνονται άνετα και ελεύθερα. Έχει συνδεθεί με την σκληρή κουλτούρα του όμορφου σώματος ["body beautiful"] όπου καμμία ατέλεια δεν είναι ανεκτή."

Σε κάποιες περιοχές, η μάχη συνεχίζεται. Οι "Les Tumultueuses" [Οι Θορυβώδεις"], μια ομάδα από νεαρές μαχητικές φεμινίστριες, εξακολουθούν να αγωνίζονται για το δικαίωμα του γυμνόστηθού μπάνιου σε δημόσιες πισίνες, καταγγέλοντας το γεγονός οτι τα αντρικά και γυναικεία σώματα αντιμετωπίζονται διαφορετικά. "Το σώμα μου, αν θέλω, όποτε θέλω" είναι ένα από τα συνθήματα που έχουν δανειστεί από τους αγώνες της δεκαετίας του 70. Δύο μήνες πριν, όταν μια ομάδα από αυτές βγάλαν τα τοπ τους και βουτήξαν στην δημόσια πισίνα Les Halles στο Παρίσι, οι υπεύθυνοι της πισίνας προσπαθήσαν άδικα να τις πείσουν να καλυφθούν.

Προηγούμενες επιχειρήσεις τόπλες- κομμάντο σε δημόσιες πισίνες αντιμετωπίστικαν με προσπάθειες της αστυνομίας να τις σταματήσει. Οι υπεύθυνοι στις δημόσιες πισίνες του Παρισιού, που είναι γνωστές για τους αυστηρούς τους κανονισμούς, υποστηρίζουν οτι αν το τόπλες επιτραπεί, οι κολυμβητές θα αρχίσουν να παίρνουν όλο και περισσότερο θάρρος και να εμφανίζονται χωρίς κολυμβητικό καπέλο ή μαγιώ.

Δείτε ακόμη:
Πάντα από τον Guardian, η γνώμη δύο γυναικών, υπέρ και κατά του τόπλες: Should you go topless or not?

Τα στήθη των γυναικών περνάνε υπερβολικά πολύ χρόνο κρυμμένα σε συχνά άβολα σουτιέν. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε ποιανού οι σκοποί εξυπηρετούνται με το να παραμένουνε τα στήθη τους καλυμμένα, και γιατί. Το μάλλον ενοχλητικό μου ένστικτο είναι οτι ετούτη είναι μια συζήτηση που ξεκινάει από την επιθυμία των αντρών να κρατήσουν ένα μέρος του σώματος των γυναικών που (λανθασμένα) θεωρούν οτι υπάρχει μόνο για χάρη τους, κρυμμένο. Κι αυτή, μου φαίνεται, είναι η αιτία που η κοινωνία μας είναι διαποτισμένη με διαφόρων ειδών ανθυγειινά προβλήματα σε σχέση με τα στήθη και την αιτία της ύπαρξής τους.

Joanna Moorhead - "Yes"


Εντάξει, όλα αυτά είναι απλώς μια περίπλοκη δικαιολογία. Ο πραγματικός λόγος που κοροϊδεύω το τόπλες είναι εκείνο το μικρό θέμα της εμφάνισής μου. Ίσως δεν δείχνει αδερφική αλληλλεγγύη να το λες, αλλά το να βγάζεις το τοπ σου μάλλον τραβάει την προσοχή στα χαρακτηριστικά σου- κι αυτά καλά θα κάνουν να είναι της προκοπής.

Με το τόπλες η πρώτη και αξεπέραστη αντίρρησή μου είναι ένα "πώς φαίνομαι;" ("καλύτερα με το τοπ" είναι η απάντηση). Δεν έχει να κάνει τίποτα με τη βαρύτητα. Δεν μπορώ να κατηγορήσω το σκληρό χέρι του χρόνου. Την ίδια συζήτηση είχα κάνει με την Γαλλίδα φιλοξενούμενή μου στα 14 μου, και νομίζω οτι η απόφαση που είχα πάρει ήταν η σωστή.

Zoe Williams- "No"

(A Suivre)

Μια νέα εποχή σεξουαλικής αυτοεπίθεσης

Killing Kittens: το δίκτυο για την παγκόσμια σεξουαλική ελίτ.

Σε αντίστιξη με την προηγούμενη ανάρτηση, πάλι από τον Independent, ένα άρθρο για τα σεξ πάρτι στο Σίτυ του Λονδίνου, Σάββατο 4 Ιουλίου 2009.

Το σεξ και το μοντέρνο κορίτσι: βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα εποχή γυναικείας σεξουαλικής αυτοπεποίθεσης;

Της Charlotte Philby

Η Παλόμα μένει στο υπόγειο ενός ψηλού, αριστοκρατικού κτηρίου σε μια κομψή γειτονιά στο δυτικό Λονδίνο. Η γκαρσονιέρα της έχει μια ωραία σκεπαστή βεράντα, μόλις αρκετά μεγάλη για ένα κήπο με βότανα σε γλάστρες και ένα σιδερένιο τραπέζι κήπου, σετ με καρέκλες.

Στους εσωτερικούς χώρους φιγουράρουν ξύλινα παρκέ και ουδέτεροι τοίχοι. Σειρές και σειρές εγκυκλοπαιδιών, Penguin Classics, τεύχη του National Geographic και του Vogue. Κάτω από αυτά, σε κεντρική θέα στο πεζούλι του τζακιού είναι μια καδραρισμένη φωτογραφία αποφοίτησης. Δεν είναι τίποτα καταπληκτικό, απλά ένα τυπικό πορτραίτο μετά την τελετή, μιας εικοσάχρονης με μια ελαφρά έκπληκτη έκφραση και ένα σφιγμένο χαμόγελο, που σφίγγει ένα δίπλωμα τυλιγμένο σε ρολό. Αλλά στην παρούσα κατάσταση, η εικόνα της Παλόμα με τις καστανές μπούκλες που χύνονται ακατάστατα κάτω από το καπέλο της αποφοίτησης είναι κάπως αταίριαστη.

Γιατί σήμερα -κάπου πέντε χρόνια μετά- σχεδόν ακριβώς κάτω από τη θέση της φωτογραφίας, η πρώην φοιτήτρια Ιστορίας της Οικονομίας κάθεται στις φτέρνες της στη μέση του χαλιού του λίβινγκ ρουμ της, ψαχουλεύοντας μέσα σε μια βαλίτσα γεμάτη με δαντελωτές ζαρτιέρες, φτερωτές μάσκες και καλύμματα θηλών με χάντρες. Η Παλόμα ανασύρει έναν κορσέ με ζαρτιέρες, στολισμένο με ασημένιες παγιέτες που τον τεντώνει πάνω από το ξεθωριασμένο της τζην: "Τί λες;" ρωτάει ναζιάρικα, στριφογυρνώντας επιδεικτικά. Η φίλη της Καμίλα, ένα μακρύ, νευρώδες πλάσμα, κουρνιασμένη στον καναπέ, ρίχνει μια σύντομη ματιά: "Νομίζω οτι θα είσαι η ωραία του χορού, μωρό", γουργουρίζει, πριν επιστρέψει την προσοχή της στο βάψιμο των νυχιών της.

Δυο λεπτά μετά, χτυπάει το κουδούνι. "Τα κορίτσια!" φωνάζει η Παλόμα, καθώς χοροπηδάει προς το χωλ προτού επιστρέψει με την Κλαιρ, μια κομψά ντυμένη καστανομάλλα, και την Μπιάνκα, μια νεραϊδένια φιγούρα με μακρυά καστανοκόκκινα μαλλιά. "Συγγνώμη που αργήσαμε!" κουκουρίζουν, ξεφορτώνοντας μια μπουκάλα ροζέ και μια τσάντα με λιχουδιές στην κουζίνα.

"Εχτές το βράδυ, στο γραφείο, ήταν μια σκέτη καταστροφή!" ανακοινώνει η Κλαιρ: "Έτσι δεν γύρισα σπίτι μέχρι το πρωί και δεν είχα απολύτως καθόλου χρόνο να σκεφτώ τί θα φορέσω!". Η Μπιάνκα χαμογελάει. "Μην ανησυχείς γι' αυτό, μωρό", απαντάει κλείνοντάς της το μάτι. "Είσαι καινούργια στην όλη φάση, αλλά απ' την εμπειρία μου σε διαβεβαιώ οτι δε θ' αργήσεις και πολύ να τα ξαναβγάλεις όλα!". Οι γυναίκες ξεσπούν σε γέλια και η Κλαιρ ανασηκώνει τους ώμους συμβιβασμένη: "Καλύτερα να πιώ ένα ποτήρι κρασί, τότε", χαμογελάει, και αναχωρεί προς αναζήτηση ενός τιρμπουσόν.

Η αποψιμή βραδυά, απ' ό,τι μαθαίνω, είναι κάτι σαν μύηση για την Κλαιρ, που, στα 32 της είναι η μεγαλύτερη από τις τέσσερις. Για πρώτη φορά θα βρεθεί με τις φίλες της σ' εκείνο που έχει εξελιχθεί σε μια από τις πιο σημαντικές βραδιές της ατζέντας τους: ένα πάρτυ των Killing Kittens, μια ασυνήθιστη πριβέ διοργάνωση όπου, σύμφωνα με τους διοργανωτές, "ο μόνος στόχος είναι η αναζήτηση της γυναικείας σεξουαλικής ικανοποίησης". Σύμφωνα με την Παλόμα, που είναι λίγο-πολύ βετεράνος (αυτό θα είναι το πέμπτο της πάρτυ), αν η βραδυά είναι επιτυχημένη, μετά από μια-δυο ώρες με κοκταίηλ και σκανδαλώδες φλερτ, η συγκέντρωση θα εξελιχτεί σε όργιο.

Δε θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ για να το μάθουμε. Πρώτα όμως, έχουμε ένα εντατικό στόλισμα, μάδημα τριχών και οινοποσία, κι όσο τα κορίτσια ετοιμάζονται με έξαψη για την νύχτα που έρχεται, είναι πρόθυμες να εξηγήσουν γιατί ελκυστικές νεαρές γυναίκες καριέρας όπως αυτές επιλέγουν να περάσουν τα Σαββατόβραδά τους αναζητώντας αχαλίνωτο ομαδικό σεξ. "Ξέρω οτι για κάποιους είναι δύσκολο να το καταλάβουν" αρχίζει η Παλόμα, "Αλλά για μένα είναι απόλυτα λογικό".

Στα 28 της, η παλόμα έχει μια επιτυχημένη καριέρα στο Σίτυ, που συχνά την κρατάει στο γραφείο της από τις 7 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ. Το τίμημα στην προσωπική της ζωή μπορεί να είναι βαρύ και σημαίνει οτι έχει περιορισμένο χρόνο να αφιερώσει στο χτίσιμο μιας σοβαρής σχέσης. Αλλά το οτι δεν έχει ένα φίλο, επιμένει, δεν σημαίνει οτι πρέπει να απαρνηθεί τη σεξουαλική της ζωή: "Πάντα είχα μια δυνατή λίμπιντο", λέει, "και τώρα που χρειάζεται να τα βγάλω πέρα με μια δουλειά που έχει υψηλές απαιτήσεις, βρίσκω οτι το σεξ είναι ένας καταπληκτικός τρόπος να χαλαρώσεις".

Όχι οτι δεν ενδιαφέρεται να βρει έναν σύντροφο στο μέλλον. Αντιθέτως. Γι' αυτήν, το να παντρευτεί και να κάνει παιδιά είναι μια προτεραιότητα. Οι γονείς της Παλόμα είναι παντρεμένοι εδώ και 29 χρόνια και το μυστικό της σχέσης τους, λέει, είναι οτι περιμένανε κι οι δυο μέχρι να βρούνε το σωστό άτομο. "Πολλές γυναίκες μπλέκονται σε μη ικανοποιητικές σχέσεις μόνο και μόνο επειδή πιστεύουν οτι οποιαδήποτε συντροφιά είναι καλύτερη από το τίποτα. Αλλά αυτό δεν είναι εκείνο που θέλω εγώ. Θέλω να περιμένω μέχρι να συναντήσω τον κατάλληλο άντρα, κι όταν τον βρω, θα συγκεντρώσω τις προσπάθειές μου στο να κάνω την σχέση μας να διαρκέσει". Μέχρι τότε, λέει, θα συνεχίσει να φροντίζει να έχει εξασφαλισμένη την ικανοποίησή της, όποτε και όπως το επιθυμεί. Και φαίνεται οτι δεν είναι η μόνη.

Αν κρίνουμε από τα ραγδαία αυξανόμενα νούμερα όσων επισκέπτονται πάρτυ σαν το αποψινό -μόνο η Killing Kittens έχει 6.500 χιλιάδες μέλη, τα 70% από τα οποία είναι γυναίκες- βρισκόμαστε μπροστά σε ένα είδος σεξουαλικής επανάστασης, ή, το λιγότερο, μια νέα εποχή για τη γυναικεία σεξουαλική αυτοπεποίθεση.

Σύμφωνα με την Adult Industry Trade Association (τον επαγγελματικό σύλλογο της βιομηχανίας του σεξ) την χρονιά που πέρασε στο Ηνωμένο Βασίλειο πουλήθηκε ένας πρωτοφανής αριθμός σεξουαλικών αξεσουάρ- η πλειοψηφία των οποίων, σε νεαρές γυναίκες. Από τα 100 εκατομύρια λίρες της αξίας αυτών των αξεσουάρ, το μεγαλύτερο κέρδος -μακράν- σε καταστήματα όπως τα Anne Summers, Love Honey, Myla και sextoys.co.uk, ήταν από δονητές, σχεδιασμένους για να χρησιμοποιούνται από τις γυναίκες μόνες τους ή με τους συντρόφους τους. Εκεί που μερικά χρόνια πριν, και μόνο η αναφορά ενός Rampant Rabbit θα προκαλούσε αμήχανες τσιρίδες, σήμερα οι δονητές πολυτελείας -μερικοί είναι φτιαγμένοι από χρυσό και κοστίζουν εκατοντάδες λίρες- θεωρούνται διακοσμητικοί θησαυροί που επιδεικνύονται πανηγυρικά, αντί να κρύβονται σε κάποιο συρτάρι.

Αναρωτιέται κανείς τί θα σκεφτόταν γι' αυτή τη μόδα ο γιατρός που εφηύρε τον "manipulator" (δια-χειριστή), το 1870- ένα ατμοκίνητο ντίλντο που χρησιμοποιούταν από τους γιατρούς για να ανακουφίσει συμπτώματα "υστερίας" στις γυναίκες. "Πολύ θα ήθελα να έβλεπα την έκφρασή του", λέει η Παλόμα. "Αν ήξερα τί ξεκινούσε!". Πιο σοβαρά, η Παλόμα λέει οτι η ευρεία διαθεσιμότητα και η εμπορική επιτυχία των δονητών έχει βοηθήσει στην ομαλοποίηση των συζητήσεων για την γυναικεία λίμπιντο. Αυτό, πιστεύει, ενισχύει ιδιαίτερα την γυναικεία αυτοπεποίθεση. "Όπως όταν είδαν την Κέητ Μος να αγοράζει έναν δονητή στη Νέα Υόρκη. Δεν είνα τίποτα σημαντικό, αλλά βοηθάει άντρες και γυναίκες να δούνε οτι είναι ΟΚ να παίρνεις τον έλεγχο της σεξουαλικής σου ζωής, και αυτό βοηθάει άλλες γυναίκες να συνειδητοποιήσουν οτι το να έχουν μια υγειή σεξουαλική επιθυμία είναι νορμάλ".

Δυο μπουκάλια και πολύ καλλωπισμό αργότερα, η ελαφρώς μεθυσμένη παρέα καταφτάνει στο χώρο που έχει οριστεί για το αποψινό πάρτυ, μια διακριτική ιδιωτική βίλλα στο κεντρικό Λονδίνο. Είναι 10 το βράδυ και απ' έξω υπάρχουν λίγα σημεία ζωής, αλλά πίσω από την εντυπωσιακή μπροστινή πόρτα, κάπου 200 χαροκόποι μπαίνουν στο πνεύμα της περίστασης. Μόλις βρισκόμαστε στο εσωτερικό, είναι προφανές το γιατί τα κορίτσια αισθάνονται τόσο άνετα εδώ. Σαν κι αυτές, το 70% της πελατείας είναι γυναίκες, μορφωμένες και συμβατικά εμφανίσιμες.

Οι λιγοστοι άντρες που παρίστανται τριγυρνούν διστακτικά, σχηματίζοντας υποτονικά πηγαδάκια - ισχύς εν τη ενώσει, φαντάζεται κανείς, γιατί ετούτο είναι ένα μέρος όπου αποτελούν το αδύνατο φύλο, και το ξέρουν. Οι άντρες δεν μπορούν καν να παραβρεθούν σ' αυτές τις βραδυές χωρίς μια γυναίκα συνοδό, και όταν φτάσουν, απαγορεύεται να κάνουν οτιδήποτε "ανοίγματα". Έτσι, μέχρι να δεχτούν μια πρόσκληση για "παιχνίδια" ("come and play") από μια "γατούλα" ["kitten", κατά το Killing Kittens], είναι αναγκασμένοι να κάθονται στην άκρη και να παρακολουθούν τη δράση.

Φτάνουμε σε μια εντυπωσιακά ήρεμη σκηνή. Στο κάτω πάτωμα, η σαμπάνια ρέει ελεύθερα ενώ οι συμμετέχοντες ανταλλάσσουν ευγενικές, έως και αμήχανες, φιλοφρονήσεις. Κάποιες από τις ομάδες, εμφανώς καινούργιες στην όλη κατάσταση, φαίνονται απρόθυμες να δεσμευτούν σε συζητήσεις με τις καινούργιες τους γνωριμίες σε περίπτωση που, σύμφωνα με κάποιον μυστικό κώδικα, βρεθούν λογοδοσμένες στην άλλη ομάδα. Φαίνεται όμως οτι δεν χρειαζόταν ν' ανησυχούν- γιατί όταν το πάρτυ ξεκινήσει, εξελίσσεται σε "όλοι με όλους". Περνάει κάμποση ώρα για να το καταλάβεις αυτό, όμως.

Για τις πρώτες μια-δυο ώρες, θα μπορούσες και να ξεχάσεις το λόγο που βρίσκεσαι εδώ πέρα. Πέρα από μερικές γυμνόστηθες νεαρές γυναίκες, που θα μπορούσαν να έχουν δραπετεύσει από κάποιο τρελλό κολλεγιακό πάρτυ, η ατμόσφαιρα είναι υποτονική- λίγος χορός, λίγο φλερτ, αλλά τίποτα περισσότερο. Και τότε, σαν σκηνή από ταινία με βρυκόλακες, στις 1 η ώρα, σχεδόν με ακρίβεια δευτερολέπτου, αυτό το χαμηλών τόνων γεγονός μεταμορφώνεται με εκπληκτική ταχύτητα σε ένα πλήρες όργιο.

Μέχρι να γυρίσω στο κυρίως σαλόνι του πάνω ορόφου -όπου ένας τεράστιος σωρός από στρώματα, περιτριγυρισμένα από καθρέφτες που φτάνουν από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, έχει τοποθετηθεί στο κέντρο του δωματίου- γύρω γύρω στους τοίχους στέκονται ζευγάρια και πηγαδάκια γυναικών, που όλες κοιτάζουνε ενθουσιωδώς καθώς περίπου 20 σώματα (αντρικά και γυναικεία) κάνουνε τη δουλειά τους. Υπάρχουνε τριάδες, τετράδες και αναπαρίθμητες συγκεντρώσεις παραδομένες στους σπασμούς διαφόρων στενών επαφών, κάποιες επιδιδόμενες σε ολοκληρωμένο σεξ, είτε απορροφημένα, είτε με την ενθάρρυνση του ακροατηρίου τους. Μερικές φορές είναι δύσκολο να καταλάβεις πού τελειώνει η μια ομάδα και που ξεκινάει η επόμενη. Όλο και περισσότερα από τα άτομα που στέκονται στην άκρη αρχίζουν να γλιστράνε στο σωρό, χωρίς φανερή πρόσκληση και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να απορρίψει οποιονδήποτε θέλει να συμμετέχει. (Είναι δύσκολο να δεις σε ποιό βαθμό χρησιμοποιούνται προφυλακτικά, αλλά είδα ένα καλάθι γεμάτο δίπλα στην είσοδο). [Μμ, ναι. Κι εγώ είδα ένα στο συρτάρι της κουζίνας.]

Καθώς αποχωρώ διακριτικά, πιάνω μια συζήτηση κοντά στην σκάλα του ισόγειου: μια γυμνή γυναίκα, που μόλις έχει γυρίσει από την κρεβατοκάμαρα, απευθύνεται σε μια φίλη της που φαίνεται ανήσυχη: "Γιατί δεν έρχεσαι για λίγο επάνω;" τη ρωτάει καθησυχαστικά. "Αν αισθανθείς την ανάγκη να συμμετέχεις, τότε ωραία, αλλά κι αν δεν θες, κι αυτό εντάξει θα είναι". Οι δυο τους πιάνονται χέρι-χέρι και προχωράνε προς τις σκάλες.

Αργότερα λέω στην Παλόμα οτι η όλη υπόθεση με έχει αφήσει λίγο αναστατωμένη. Δεν θα έπρεπε όμως, επιμένει: "Το αν συμφωνείς προσωπικά με ό,τι συνέβη είναι σχετικά δευτερεύον. Το θέμα είναι οτι αναγνωρίζουμε πως πολλές γυναίκες έχουν τις ίδιες επιθυμίες με τους άντρες και θα έπρεπε να έχουν την ευκαιρία να τις εξερευνήσουν".

Είναι η παραδοχή οτι οι γυναίκες έχουνε ανάγκες κι επιθυμίες που βρίσκεται στην καρδιά αυτού που η Παλόμα επιμένει οτι είναι μια νέα αντιμετώπιση του σεξ. Αν συνεχίσουν να μας σοκάρουν οι γυναίκες που πηγαίνουν σε παρτούζες ή που χρησιμοποιούν δονητές, τότε αδικούμε το γυναικείο πληθυσμό. "Η κοινωνία μας υποτίθεται οτι είναι προοδευτική και απελευθερωμένη", εξηγεί. "Και παρ' όλ' αυτά, κάποιοι επιμένουν να κάνουν τις γυναίκες να νοιώθουν περιθωριοποιημένες αν παραδεχτούν οτι απολαμβάνουν έναν οργασμό. Νομίζω οτι είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε το γεγονός οτι κάποιες γυναίκες ευχαριστιούνται το σεξ. Είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψουμε αυτό;"

Για μένα προσωπικά- ναι. Παρτούζες με 70% γυναίκες, δηλαδή δυο γυναίκες για κάθε άντρα. 100 εκατομύρια τζίρος από δονητές. Φταίω εγώ να συμπεράνω οτι τις έχει φάει η μαλακία τις Αγγλίδες; Ή τουλάχιστον κάποιες Αγγλίδες- τις μορφωμένες, μεσοαστές γυναίκες καριέρας, που ενώ έχουνε το γάμο για προτεραιότητα "περιμένουνε να βρούνε τον κατάλληλο άντρα". Εν τω μεταξύ, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι στην πρώτη θέση σε αριθμό εγκύων εφήβων στη Δυτική Ευρώπη και σε μια από τις χαμηλότερες σε ποσοστά καταδίκης σε περιπτώσεις βιασμών, με τη διαφορά των μισθών αντρών και γυναικών στο 12.8 τοις εκατό, ενώ και οι τρεις στατιστικές φαίνεται να χειροτερεύουν καθώς περνάει ο καιρός. Μια νέα σεξουαλική απελευθέρωση; Θα έλεγα μάλλον, όλο και πιο περιορισμένες επιλογές: υποβαθμισμένη κουνέλα ή ανικανοποίητη γυναίκα καριέρας.

Αυτά για τη θέση της γυναίκας στη Δύση.

Να επισημάνω ακόμη οτι η κοινοποίηση των σεξουαλικών συνευρέσεων άγνωστων μου ανθρώπων πετυχαίνει σε εντυπωσιακό βαθμό να με κάνει να τους θεωρήσω από αντιαισθητικούς έως ηλίθιους. Μερικά πράγματα, ακόμη και παρτούζες 200 ατόμων, και πείτε με πουριτανή (όντως, πάνω από πέντε-έξι άτομα δεν έχω πάρει παρτούζα)- αλλά καλό είναι να μένουνε μεταξύ τους.

Ακολουθεί διαφημιστικό διάλειμμα.

(A Suivre)

Το πέπλο.

Με αφορμή τα σχόλια σε μια ανάρτηση της Κόκκινο Μπαλόνι, μεταφράζω μια σειρά από συνεντεύξεις Βρετανών Μουσουλμάνων γυναικών που φοράνε το πέπλο. Από τον Independent, 28 Ιουνίου 2009.

Η συζήτηση για το πέπλο: "Δε θέλω να με κρίνουν από την εμφάνισή μου"

Την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος της Γαλλίας προκάλεσε σάλο όταν περιέγραψε το κάλυμμα της κεφαλής που φοράνε οι Μουσουλμάνες γυναίκες ως "σημάδι δουλικότητας". Είναι όμως το θέμα τόσο απλό όσο νομίζει ο Νικολά Σαρκοζύ; Εδώ, 10 Βρετανές γυναίκες εξηγούν στον Άντριου Τζόνσον γιατί -η καθεμιά σε διαφορετικό βαθμό- επιλέγουν να καλύπτονται.

Saleha Islam

45 ετών, από τον Λονδίνο, διευθύντρια της Αραβικής Τηλεφωνικής Γραμμής για την Προστασία των Παιδιών του NSPCC [National Society for the Prevention of Cruelty to Children- Εθνικός Οργανισμός για την Πρόληψη της Βίας κατά Ανηλίκων]. Φοράει τη Χιτζάμπ -συνήθως ένα μαντήλι που καλύπτει τα μαλλιά και τους ώμους- και Δυτικά ρούχα.

"Άρχισα να φοράω τη χιτζάμπ κανονικά περίπου 15 χρόνια πριν. Είμαι 20 χρόνια κοινωνική λειτουργός κι έχω δουλέψει με όλων των ειδών τους ανθρώπους κι έχω μάθει τί είναι καταπίεση και τί δεν είναι. Δεν είμαι μια καταπιεσμένη γυναίκα. Είμαι επικεφαλής ενός μεγάλου τμήματος στην NSPCC. Είμαι μια από τις λίγες γυναίκες που διαχειρίζονται ένα τζαμί. Φορώντας τη χιτζάμπ απλά λέω "είμαι Μουσουλμάνα". Είναι μέρος της ταυτότητάς μου. Μ' αρέσει να είμαι κομψή, μ' αρέσει να έχω καλή εμφάνιση. Αλλά είναι σεμνό. Δεν θα πω οτι δεν υπάρχουν προβλήματα στις Μουσουλμανικές οικογένειες. Διευθύνω την Γραμμή Βοήθειας για την Προστασία των Παιδιών στο ΗΒ και υποφέρουμε από τα ίδια προβλήματα με όλους. Χρειάστηκα πολύ θάρρος για να φορέσω τη χιτζάμπ. Πολύ λίγες Μουσουλμάνες τη φορούσανε εκείνη την εποχή κι έτσι είχα πολλά πράγματα να εξηγήσω στα μέλη της κοινότητάς μου."

Sarah Joseph

38 χρονών, από το Λονδίνο. Συντάκτρια του Emel, του Μουσουλμανικού λάιφστάιλ περιοδικού. Φοράει την χιτζάμπ.

"Φοράω εντελώς Δυτικά ρούχα με τη χιτζάμπ. Για μένα ήταν ξεκάθαρα μια φεμινιστική στάση. Δηλώνει οτι απορρίπτω το φασισμό της ομορφιάς και τις φιλοδοξίες για ένα τέλειο σώμα. Μεγάλωσα μέσα στη βιομηχανία της μόδας, όπου η εμφάνιση είχε τον πρώτο λόγο και δεν το ήθελα αυτό. Έγινα Μουσουλμάνα 21 χρόνια πριν. Η χιτζάμπ είναι επίσης μια θρησκευτική υποχρέωση και μέρος ενός πνευματικού ταξιδιού. Προσπαθείς να φοράς ρούχα που είναι μέρος της πνευματικής σου ζωής."

Sanja Billic

33 χρονών από το Γιορκ. Μεταπτυχιακή φοιτήτρια. Φοράει τη χιτζάμπ με Δυτικά ρούχα.

Είμαι Ευρωπαία: είμαι από τη Βοσνία, αλλά είμαι Βρετανίδα. Ήρθα στην Αγγλία για δυο βδομάδες για διακοπές όταν ήμουν 16 το 1992. Ξέσπασε ο πόλεμος και δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε. Ήταν πολύ τραυματικές εποχές. Όταν πρωτοφόρεσα τη μαντήλα, συζητήθηκε για πέντε λεπτά, σαν να είχα αλλάξει τα μαλλιά μου. Δε θα φορούσα τη νικάμπ μια και δεν πιστεύω οτι δικαιολογείται για μένα, αλλά δεν πρόκειται να την υποστηρίξω ή να την κατακρίνω."

Abeer Pharaon

40 χρονών από το Νότιγχαμ. Πανεπιστημιακή ερευνήτρια. Φοράει τη χιτζάμπ και το τζιλμπάμπ, ένα μακρύ, φαρδύ φόρεμα.

"Το Ισλάμ πιστεύει οτι πρέπει να ρυθμίζουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, για την ευημερία της κοινωνίας. Ένας άντρας δεν πρέπει να κοιτάζει μια γυναίκα στο δρόμο. Πρέπει να χαμηλώνει τη ματιά του. Το να καλύπτουμε το σώμα βοηθάει τους άντρες και προστατεύει την κοινωνία από τις σχέσεις έξω από το γάμο. Αν εκθέσεις το σώμα μιας όμορφης γυναίκας στο δρόμο, ένας άντρας μπορεί να γυρίσει σπίτι του και να δει οτι η γυναίκα του δεν είναι όμορφη, κι έτσι να ξεκινήσει να την απατάει. Με τον ίδιο τρόπο κι οι γυναίκες δεν πρέπει να κοιτάζουνε τους άντρες." [Ερώτηση δική μου: τότε τους άντρες γιατί δεν τους καλύπτουμε; Κατά τ' άλλα μ΄ άρεσε η πρακτική σκέψη της κυρίας.]

Ruhana Ali

23 χρονών από το Λούτον. Φοράει την μπούρκα που καλύπτει ολόκληρο το σώμα.

"Διάλεξα να τη φοράω επειδή θέλω να ασκήσω την πίστη μου. Ήταν θέμα επιλογής ταυτότητας για μένα, το να είμαι Μουσουλμάνα, και είμαι περήφανη που τη φοράω. Το σκεφτόμουνα για κάνα-δυο χρόνια πριν τη φορέσω. Ανησυχούσα για το πώς θα μου φέρονταν. Τα μαλλιά σου είναι αυτά που σε κάνουν να νοιώθεις όμορφη, αλλά όταν το κάνεις είσαι περήφανη να καλύπτεις την ομορφιά σου και να είσαι σεμνή σύμφωνα με την Ισλαμική πίστη."

Marriam Ghaffar

21, από το Νότιγχαμ. Φοιτήτρια. Φοράει τη χιτζάμπ και το τζιλμπάμπ.

"Φοράω τη χιτζάμπ από τα 18 μου, κι έπειτα, στη διάρκεια της πανεπιστημιακής μου εμπειρίας, ένοιωσα πιο άνετη με την εικόνα μου ως Μουσουλμάνας κι ένοιωσα την ανάγκη να φορέσω και το τζιλμπάμπ. Ήταν μια σταδιακή μετάβαση: δεν μου επιβλήθηκε από μικρή ηλικία. Η κοινωνία παίζει, μέχρι ένα σημείο, κάποιο ρόλο, αλλά ήταν η δική μου επιλογή, χωρίς πίεση, για την δική μου προσωπική ανάπτυξη. Ούτε επαναστατούσα ενάντια σε τίποτα. Ήμουνα πιο ευτυχισμένη σαν άτομο και ήταν ένα σημάδι αφοσοίωσης που έδωσα στη θρησκεία μου."

Aicha Manakoua

31 χρονών από το Λονδίνο. Φοράει τη χιτζάμπ και το τζιλμπάμπ.

"Μεγάλωσα σε Καθολική οικογένεια κι ήμουν πολύ πιστή. Η μητέρα μου έκλαψε. Μου είπε: 'γιατί πρέπει να δείχνεις στον κόσμο οτι είσαι Μουσουλμάνα;'. Ήταν δύσκολο γι' αυτούς επειδή δεν είδαν την σταδιακή αλλαγή. Ποτέ δεν ένοιωσα οτι δεν μπορώ να επικοινωνήσω με κάποιον επειδή έχει ένα κομμάτι ύφασμα στο πρόσωπό του. [Μιλάει για το συχνό "επιχείρημα" ενάντια στο πέπλο, οτι "εμποδίζει την επικοινωνία", συνήθως "επειδή δεν μπορείς να δεις την έκφραση του προσώπου". Για όποιον έχει ζήσει ανάμεσα στους stiff-upper-lip Βρετανούς με τα σφιγμένα τους χαμόγελα, το προσχηματικό του επιχειρήματος είναι προφανές.] Αν κοιτάξεις στο παρελθόν της Καθολικής Εκκλησίας, η γιαγιά μου φορούσε μαντήλι στα μαλλιά της, οπότε δεν βλέπω τη διαφορά."

Haneefa Sarwar

27 ετών από το Λονδίνο. Φοράει τη χιτζάμπ και το τζιλμπάμπ.

"Πρίν από τις [τρομοκρατικές επιθέσεις της] 7/7 τα πάντα ήταν μια χαρά. Μετά περπατούσα στην Μπέηκερ Στρητ [στο Λονδίνο]. Κάποια άτομα αρχίσαν να με ακολουθόυν και τους άκουγα να λένε οτι μπορεί να έχω καμμία βόμβα. Στο μετρό, ιδίως στις περιοχές των λευκών, με κοιτάνε πολύ έντονα. Το βράδυ προσπαθώ να μη βγαίνω απ' το σπίτι επειδή τότε είναι που ο κόσμος αρχίζει και γίνεται πορσβλητικός."

Ayesha Ayub

20 χρονών από το Μάντσεστερ. Ημιαπασχολούμενη δασκάλα. Φοράει τη νικάμπ που αφήνει μόνο τα μάτια εκτεθιμένα.

"Άρχισα να τη φοράω όταν ήμουν 18. Με έφερε πολύ κοντύτερα στο Θεό μου. Υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα κάλυψης στο Ισλάμ. Όσο πιο πολύ μπορείς να κάνεις, τόσο πιο κοντά είσαι στο Θεό. Αισθάνομαι πολύ πιο δυνατή φορώντας το πέπλο. Όταν μιλάω σε κάποιον, ιδίως του αντίθετου φύλου, δεν με κοιτάνε, ούτε με κρίνουν από τα ρούχα που φοράω, αλλά μου μιλάνε."

Na'imi B Robert

32 χρονών, συντάκτρια του περιοδικού Sisters. Φοράει τη νικάμπ.

"Δεν ήμουν πάντα Μουσουλμάνα. Αλλά όταν είδα τη χιτζάμπ σε μια επίσκεψή μου στην Αίγυπτο πριν 10 χρόνια μου άνοιξε τα μάτια. Ρώτησα μια γυναίκα γιατί τη φορούσε και μου είπε: 'θέλω να με κρίνουνε για τις πράξεις μου, όχι για την εμφάνισή μου' κι αυτό μ' έβαλε σε σκέψεις. Ποτέ δεν θα ήθελα [η νικάμπ] να με ξεκόψει από την κοινωνία. Έτσι όταν τη φορούσα μιλούσα στους γείτονές μου και κοιτούσα να μπορούν να δουν οτι τους χαμογελάω."

Δείτε επίσης, μπλογκ για τη μόδα και το πέπλο από Μουσουλμάνες γυναίκες:

The Hijablog -With a passion for valid fashion



Hegab Rehab rehabilitation for bad hijabs.



hijabgirl18

Hijabies are misinterpreted

I was some place I can’t remember but this lady asked if I knew english and what was my name. I answered back fluently in my Canadian accent and surprised her. I really dislike people who think all hijabies are uneducated and caged. For some reason they find us unliberated and uneducated. People don’t know a lot about who we really are and I think it’s up to us to educate these people about who we are and why we behave this way. You can do your part too. When anyone asks you why you wear a hijab don’t just say it’s religious headcovering, tell them why we wear it. I remember my friend asking me that question and here’s what I decided to tell her…..

” I wear it because it symbolizes me as a muslim, and protect me from the evil eyes of certain people around me. I wear it because I want people to like me for who I am and what I am capable of. Not what I dress like and look like.”

A lot of my non-muslim friends encourage me not to wear it and that I look prettier without it but I always tell them who I am and what I believe. I also tell them it’s my choice and that I believe in modest dressing.

Muslim Style Queen AKA Islamic Fashion



Τέλος, το Κοράνι και η ερμηνεία του:

Removal of the Hijab had exactly the same effect. At one time, you were independent and lived with dignity, but now you are nothing but a slave of your evil desire and behave worse than a Kafir (infidel). By removing your Hijab (An Act of Faith), you have destroyed your faith. Islam means submission to Allah (SWT) in all our action. Those who refused submission cannot be called Muslims. Allah (SWT) states in Holy Qur'an: "And say to the believing women that they cast down their looks and guard their private parts and do not display their ornaments except what appears thereof, and let them wear their head-coverings over their bosoms, and not display their ornaments except to their husbands or their fathers, or the fathers of their husbands, or their sons, or the sons of their husbands, or their brothers, or their brothers' sons, or their sisters' sons, or their women, or those whom their right hands possess, or the male servants not having need (of women), or the children who have not attained knowledge of what is hidden of women; and let them not strike their feet so that what they hide of their ornaments may be known; and turn to Allah all of you, O believers! So that you may be successful." Holy Qur'an (24:31)

(A Suivre)

Ο, η, το. Αυτός, αυτή, αυτό.

Η είδηση αναδημοσιεύεται αυτούσια από το gayworld.gr (τη σελίδα με τις πιο κλασάτες διαφημίσεις).

Πέθανε η τραβεστί που ήταν στο σκάνδαλο με τον Ronaldo
12.07.09, 03:48

ΒΡΑΖΙΛΙΑ. Ο Andre Albertini πέθανε προχθες σε νοσοκομείο της Βραζιλίας. Πριν ένα περίπου χρόνο είχε προκληθεί σάλος με αυτόν και άλλα 2 τραβεστί που ειχε καλέσει ο Βραζιλιάνος σταρ του ποδοσφαίρου Ronaldo στο δωμάτιο του σε... ξενοδοχείο. Ο Ronaldo τότε είχε πει ότι δεν είχε καταλάβει ότι δεν ήταν γυναίκες ενώ αυτές τον κατηγορούσαν ότι δεν πλήρωσε αυτά που είχαν συμφωνήσει
Πηγή: http://troktiko.blogspot.com/2009/07/aids-cristiano-ronaldo.html

Το τρωκτικό είναι κάποια χυδαία ιστοσελίδα που δεν περιμένεις να έχει καμμία ευαισθησία στον τρόπο που παρουσιάζει τις ειδήσεις του.

Τώρα πήγα να πω οτι από το gayworld περίμενα κάτι καλύτερο... άσε καλύτερα... μην πέσει και καμμιά φωτιά να μας κάψει...

Δε σχολιάζω καν τη δημοσίευση του "αληθινού", και καλά, ονόματος της πεθαμένης-στο πνεύμα της πλήρους ενημέρωσης, πάντα. Κλασσική τακτική των δημοσιογράφων, μαζί με τα αποσιωπητικά. "Πέθανε χτες ο Μπάμπης Καραμήτρος (γνωστός και ως...Σύλβια!!)" κλπ. Μη μας ξεφύγει κάνα μικρογραμμάριο σκανδαλίνης και πάθουμε τίποτα. Προς θιού.

(A Suivre)

Η μάχη του Καλού με το Κακό

Η δαιμονοποίηση του Αδόλφου Χίτλερ έχει επιβάλει μια απλοϊκή ανάγνωση της Ευρωπαϊκής ιστορίας του περασμένου αιώνα που ενθαρρύνει μάλλον παρά εμποδίζει την επανάληψή της.

Στην "λαϊκή" αντίληψη ο Αδόλφος Χίτλερ έχει αναχθεί σε σύμβολο του απόλυτου κακού- χειρότερος από τον Μπούς, που ήταν απλώς ένας βλάκας. Χειρότερος από τον Σαντάμ που παρωδήθηκε εξαντλητικά στο South Park. Χειρότερος απ' τον Στάλιν, που τουλάχιστον πολέμησε εναντίον του. Χειρότερος από τους ξεχασμένους χασάπηδες των περασμένων αιώνων- τον Ναπολέοντα, τους ιερείς των Αζτέκων, όλους τους σφαγιαστές σταυροφόρους και χαλίφηδες του Μεσαίωνα, τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο, τον Βλαντ Τέπες, τον Τζέγκις Χαν και τον Αττίλα. Ο Αδόλφος Χϊτλερ είναι η επιτομή του Κακού, ο πιο μισητός, ο πιο σατανικός άνθρωπος στον κόσμο. Περιγράφεται με όρους υπερφυσικούς, βγαλμένους από τα μυθιστορήματα του Τζων Ρόναλντ Ρίουελντ Τόλκιν μάλλον, παρά από την ιστορία του 20ου αιώνα. Στην αναδυόμενη κουλτούρα του διαδίκτυου, ο Χίτλερ και οι ναζί είναι το ύστατο επιχείρημα: "Αυτά κάναν κι οι ναζί", "Έτσι σκεφτόταν κι ο Χίτλερ". Και μ' αυτή τη θέση στο συλλογικό ασυνείδητο του Δυτικού κόσμου, έχει γίνει η σφήνα που έχει ανοίξει το δρόμο για την αντίληψη της σύγχρονης ιστορίας με όρους "Καλών" και "Κακών".

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε οτι η ανθρώπινη ιστορία και ειδικά η στρατιωτική ιστορία, δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ως Η Πάλη του Καλού με το Κακό. Δεν είναι απλώς γελοίο να διαβάζει κανείς την ιστορία όπως διαβάζει τα κόμικς του Κάπταιν Αμέρικα που κατατροπώνει τον Χίτλερ και τα SS με τις πατριωτικές γροθιές του, είναι ηλίθιο κι επικίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι να μεταφερθεί αυτή η αντίληψη των "Καλών" και "Κακών" εμπόλεμων στη σημερινή εποχή. Κι αυτό είναι επικίνδυνο επειδή αυτή η αντίληψη είναι ικανή να δικαιολογήσει τα πάντα. Και το έχει ήδη καταφέρει. Έχει δικαιολογήσει την επαναφορά των βασανιστηρίων αιχμαλώτων πολέμου στην καθημερινή διάταξη, στην ρουτίνα των στρατιωτών των δυτικών κρατών, και απ' ό,τι φαίνεται, όχι μόνο.

Πρόσφατα, στο ΗΒ αποκαλύφθηκε μια σειρά από περιστατικά βασανιστηρίων υπόπτων για τρομοκρατικές πράξεις. Οι ύποπτοι μεταφέρθηκαν ή συνελλήφθησαν στο Πακιστάν και άλλες χώρες όπου τα βασανιστήρια είναι νόμιμα. Εκεί, πράκτορες της μυστικής Βρετανικής υπηρεσίας ΜΙ5 συνεργάστηκαν με τους βασανιστές, δίνοντάς τους ερωτήσεις για τους κρατούμενους ή ανακρίνοντάς τους οι ίδιοι αφού είχαν βασανιστεί από τους ντόπιους. Κάποιοι από τους κρατούμενους, επιστρέφοντας στο ΗΒ, κατηγορήθηκαν ή καταδικαστηκαν με βάση τους εδώ αντιτρομοκρατικούς νόμους. Όταν κατέθεσαν τις δικές τους αγωγές και καταγγελίες για τα βασανιστήρια που υπέστησαν, η Βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να αποκαλύψει στοιχεία στη διάθεσή της, διατεινόμενη οτι "θα έβλαπταν τη δημόσια ασφάλεια". Παρ' όλ' αυτά, το θέμα δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα την κοινή γνώμη.

Γιατί; Αισθάνονται άνετα οι Βρετανοί να είναι πολίτες ενός κράτους που εξάγει υπόπτους προς βασανισμό; Όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Ian Cobain του Guardian:

Οι υπουργοί της κυβέρνησης μπορεί να μη θέλουν με τίποτα μια έρευνα [στις καταγγελίες για τη συνεργασία της ΜΙ5 με τους βασανιστές] άλλοι όμως κρατάνε μια πιο αισιοόδοξη στάση. Τον περασμένο μήνα, μια πηγή της αστυνομίας του Μάντσεστερ είπε στον Guardian οτι είναι λάθος να νομίζει κανείς οτι το σώμα ανησυχεί ιδιαίτερα για την υπόθεση του Rangzieb Ahmed [που καταδικάστηκε ως μέλος της Αλ Κάιντα και κατήγγειλε οτι υπέστη βασανιστήρια με τη συνεργασία των πρακτόρων της ΜΙ5]. "Η λογική που επικρατεί είναι οτι ο περισσότερος κόσμος στο Μάντσεστερ, και αλλού, θα σκεφτεί πως άξιζε ό,τι κι αν έπαθε. Κανείς δεν πιστεύει οτι αυτή η υπόθεση θα βλάψει την καλή μας φήμη".

Στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, η Δύση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας, φαίνεται να οπισθοδρομεί στην κοπιαστική της πορεία από τον βαρβαρισμό του Μεσαίωνα. Εν μέσω του "Προβλήματος της Μετανάστευσης", δηλαδή της μετακίνησης πληθυσμών εξ' αιτίας της εκστρατείας του "Πολέμου ενάντια στην Τρομοκρατία" (που η ρητορική του εγκαταλείπεται αλλά οι επιχειρήσεις του καλά κρατούν) οι πολίτες των Δυτικών δημοκρατιών καλούνται να αποφασίσουν ποιοί είναι οι Καλοί και ποιοί οι Κακοί σ' αυτήν την σύγκρουση. Η ετυμηγορία τους είναι επόμενη: εμείς είμαστε οι Καλοί. Ό,τι κι αν κάνουμε στους Κακούς είναι δικαιολογημένο.

Άλλωστε, πολεμήσαμε τον Χίτλερ.



Αρχή της ανάρτησης: ο Αδόλφος Χίτλερ στην παιδική ηλικία. Πηγη, Wikipedia.
Τέλος της ανάρτησης: Βρετανός στρατιώτης αναγκάζει Ιρακινούς κρατούμενους να πάρουν "στάσεις καταπόνησης" ενώ φορούν κουκούλες κι έχουν τα χέρια τους δεμένα. Βίντεο που παρουσιάστηκε στην δικαστική έρευνα για την δολοφονία του Ιρακινού ξενοδόχου Baha Mousa από Βρετανούς στρατιώτες. Πηγή, Guardian.

(A Suivre)