Hopeless Topless (ή το καλοκαίρι στη Δυτική Ευρώπη)

Επιμένω στο θέμα της ενδυμασίας των γυναικών, με ένα άρθρο του Guardian για την αλλαγή στη μόδα της γυμνόστηθης ηλιοθεραπείας στη Γαλλία. Της Angelique Chrisafis, 22 Ιουλίου 2009:

Η Γαλλία τα χαλάει με την γυμνόστηθη ηλιοθεραπεία.

Θέματα υγείας και νέες φεμινιστικές προτεραιότητες κάνουν τις Γαλλίδες να καλύπτονται στην παραλία.

Για κάποιους είναι σαν κακόγουστη κάρτ-ποστάλ από την Κυανή Ακτή. Για άλλους είναι ένα σύμβολο των φεμινιστικών αγώνων στην Γαλλία. Η γυμνόστηθη ηλιοθεραπεία -το "τόπλες"- ήταν κάποτε το καλοκαιρινό πεδίο της μάχης για την Γαλλική κοινωνία μετά το '68- οι μορφωμένες μεσαίες τάξεις επέμεναν οτι ήταν δικαίωμα μιας γυναίκας να βγάζει το μαγιώ της, ενώ οι οργανώσεις για την οικογένεια υποστήριζαν οτι οι εκτεθειμένες θηλές θα τρομάζαν τα παιδιά.

Για δεκαετίες, η Γαλλία παρουσιαζόταν με περηφάνεια ως η παγκόσμια πρωτεύουσα της παράκτιας ημί-γυμνότητας. Τώρα, η χώρα αντιμετωπίζει ένα κύμα αντίδρασης υπέρ του τοπ του μπικίνι. Μια νέα γενιά γυναικών καλύπτονται, μιλώντας για καινούργιες φεμινιστικές προτεραιότητες, φόβους για καρκίνο του δέρματος και μια επανάσταση ενάντια στην κουλτούρα της φετιχιστικής αντιμετώπισης του όμορφου σώματος.

Γάλλοι ακαδημαϊκοί και ιστορικοί περάσαν τους πρώτους μήνες του καλοκαιριού να αναρωτιούνται για την κοινωνιολογική σημασία του θάνατου του κάποτε αγαπημένου κομματιού της Γαλλικής ενδυμασίας της πλαζ, του "μονοκίνι"- του κάτω μισού ενός μπικίνι χωρίς τοπ.

Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, όταν το Γαλλικό κράτος αρνήθηκε να απαγορεύσει "le topless" στις παραλίες, η ημί-γυμνότητα των γυναικών έχει γίνει σύμβολο του καλοκαιριού στη Γαλλία. Ήταν θέμα εθνικής υπερηφάνειας το οτι η ίδια ελευθερία να γδύνεσαι δημόσια δεν ήταν αποδεκτή σε πιο σεμνότυφες χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείς.

Τα σώματα των γυναικών υπήρξαν πάντοτε στο επίκεντρο εθνικών συζητήσεων για την κοινωνία, στη Γαλλία. Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο του Ζαν-Μαρί Λεπέν κάποτε παρήγαγε μια αφίσσα που προειδοποιούσε για τον κίνδυνο της μετανάστευσης, και έδειχνε ανέμελες τόπλες Γαλλίδες να κάνουν ηλιοθεραπεία στα '90ς απέναντι στην καταστροφολογική πρόβλεψη γυναικών ντυμένων με μπούρκες να εισβάλουν στις Γαλλικές πλαζ το έτος 2010.

Αλλά οι σύγχρονες Γαλλίδες από 18 μέχρι 30 ετών απορρίπτουν το τόπλες ενισχύοντας τις πωλήσεις των μπικίνι με δύο κομμάτια και των παλιομοδίτικων ολόσωμων μαγιώ.

Μια δημοσκόπηση βρήκε οτι 24% των γυναικών αισθάνονταν προβληματισμένες από τη γυμνόστηθη εμφάνιση στις παραλίες, ενώ 57% είπαν οτι θα ήταν ΟΚ να το κάνεις στον κήπο σου. Κατά μήκος της τεχνητής καλοκαιρινής παραλίας Paris Plages, που άνοιξε στον Σηκουάνα αυτή τη βδομάδα η γυμνόστηθη ηλιοθεραπεία τιμωρείται με πρόστιμο. Ο δήμαρχος του Σαιντ Τροπέ υποστήριξε οτι ο μύθος-κάρτ ποστάλ των γυναικείων "θέλγητρων" του Νότιου ηλιόλουστου θέρετρου της ελίτ είναι ξεπερασμένος καθώς λιγότερες γυναίκες εμφανίζονται γυμνόστηθες.

Τα Γαλλικά μέσα ενημέρωσης επιμένουν οτι είναι κυρίως γυναίκες άνω των 60 χρονών -γυναίκες που είχαν πάρει μέρος στους πρώτους αγώνες για την γυναικεία απελευθέρωση- που δεν φοράνε τοπ. Μια πωλήτρια μαγιώ είπε οτι το τόπλες δεν θεωρείται πια φεμινιστική κίνηση, καθώς οι νέες γυναίκες βλέπουν την ισότητα στους μισθούς και την ισορροπία μεταξύ δουλειάς και οικογένειας ως πεδία μιας πιο επείγουσας μάχης.

Στο επίκεντρο του φαινομένου της κάλυψης του γυναικείου σώματος που παρατηρείται αυτό το καλοκαίρι, βρίσκεται το βιβλίο του ιστορικού Christoph Granger, "Corps d'été" [Καλοκαιρινό Σώμα], μια κοινωνική ιστορία της παραλίας και του σώματος στη Γαλλία.

Ο ίδιος λέει: "Στα '60ς και '70ς, το τόπλες συνδεόταν με το κίνημα της γυναικείας απελευθέρωσης, την σεξουαλική απελευθέρωση και την επιστροφή στη φύση.

Τα ιστορικά φεμινιστικά κείμενα εξηγούν πώς η διαμάχη για το τόπλες ήταν ένας αγώνας για τις γυναίκες να κάνουν ό,τι ήθελαν με τα σώματά τους. Η σημασία που του έχει αποδοθεί σήμερα είναι διαφορετικές αξίες, ταυτοποιημένες όχι με την ισότητα αλλά με την επιθυμία, την αναγωγή του σώματος σε αντικείμενο του σεξ, την πληθωρικότητα και τη σωματική τελειότητα.

Αφορά λιγότερο το αν οι γυναίκες αισθάνονται άνετα και ελεύθερα. Έχει συνδεθεί με την σκληρή κουλτούρα του όμορφου σώματος ["body beautiful"] όπου καμμία ατέλεια δεν είναι ανεκτή."

Σε κάποιες περιοχές, η μάχη συνεχίζεται. Οι "Les Tumultueuses" [Οι Θορυβώδεις"], μια ομάδα από νεαρές μαχητικές φεμινίστριες, εξακολουθούν να αγωνίζονται για το δικαίωμα του γυμνόστηθού μπάνιου σε δημόσιες πισίνες, καταγγέλοντας το γεγονός οτι τα αντρικά και γυναικεία σώματα αντιμετωπίζονται διαφορετικά. "Το σώμα μου, αν θέλω, όποτε θέλω" είναι ένα από τα συνθήματα που έχουν δανειστεί από τους αγώνες της δεκαετίας του 70. Δύο μήνες πριν, όταν μια ομάδα από αυτές βγάλαν τα τοπ τους και βουτήξαν στην δημόσια πισίνα Les Halles στο Παρίσι, οι υπεύθυνοι της πισίνας προσπαθήσαν άδικα να τις πείσουν να καλυφθούν.

Προηγούμενες επιχειρήσεις τόπλες- κομμάντο σε δημόσιες πισίνες αντιμετωπίστικαν με προσπάθειες της αστυνομίας να τις σταματήσει. Οι υπεύθυνοι στις δημόσιες πισίνες του Παρισιού, που είναι γνωστές για τους αυστηρούς τους κανονισμούς, υποστηρίζουν οτι αν το τόπλες επιτραπεί, οι κολυμβητές θα αρχίσουν να παίρνουν όλο και περισσότερο θάρρος και να εμφανίζονται χωρίς κολυμβητικό καπέλο ή μαγιώ.

Δείτε ακόμη:
Πάντα από τον Guardian, η γνώμη δύο γυναικών, υπέρ και κατά του τόπλες: Should you go topless or not?

Τα στήθη των γυναικών περνάνε υπερβολικά πολύ χρόνο κρυμμένα σε συχνά άβολα σουτιέν. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε ποιανού οι σκοποί εξυπηρετούνται με το να παραμένουνε τα στήθη τους καλυμμένα, και γιατί. Το μάλλον ενοχλητικό μου ένστικτο είναι οτι ετούτη είναι μια συζήτηση που ξεκινάει από την επιθυμία των αντρών να κρατήσουν ένα μέρος του σώματος των γυναικών που (λανθασμένα) θεωρούν οτι υπάρχει μόνο για χάρη τους, κρυμμένο. Κι αυτή, μου φαίνεται, είναι η αιτία που η κοινωνία μας είναι διαποτισμένη με διαφόρων ειδών ανθυγειινά προβλήματα σε σχέση με τα στήθη και την αιτία της ύπαρξής τους.

Joanna Moorhead - "Yes"


Εντάξει, όλα αυτά είναι απλώς μια περίπλοκη δικαιολογία. Ο πραγματικός λόγος που κοροϊδεύω το τόπλες είναι εκείνο το μικρό θέμα της εμφάνισής μου. Ίσως δεν δείχνει αδερφική αλληλλεγγύη να το λες, αλλά το να βγάζεις το τοπ σου μάλλον τραβάει την προσοχή στα χαρακτηριστικά σου- κι αυτά καλά θα κάνουν να είναι της προκοπής.

Με το τόπλες η πρώτη και αξεπέραστη αντίρρησή μου είναι ένα "πώς φαίνομαι;" ("καλύτερα με το τοπ" είναι η απάντηση). Δεν έχει να κάνει τίποτα με τη βαρύτητα. Δεν μπορώ να κατηγορήσω το σκληρό χέρι του χρόνου. Την ίδια συζήτηση είχα κάνει με την Γαλλίδα φιλοξενούμενή μου στα 14 μου, και νομίζω οτι η απόφαση που είχα πάρει ήταν η σωστή.

Zoe Williams- "No"