Η μάχη του Καλού με το Κακό
Η δαιμονοποίηση του Αδόλφου Χίτλερ έχει επιβάλει μια απλοϊκή ανάγνωση της Ευρωπαϊκής ιστορίας του περασμένου αιώνα που ενθαρρύνει μάλλον παρά εμποδίζει την επανάληψή της.Στην "λαϊκή" αντίληψη ο Αδόλφος Χίτλερ έχει αναχθεί σε σύμβολο του απόλυτου κακού- χειρότερος από τον Μπούς, που ήταν απλώς ένας βλάκας. Χειρότερος από τον Σαντάμ που παρωδήθηκε εξαντλητικά στο South Park. Χειρότερος απ' τον Στάλιν, που τουλάχιστον πολέμησε εναντίον του. Χειρότερος από τους ξεχασμένους χασάπηδες των περασμένων αιώνων- τον Ναπολέοντα, τους ιερείς των Αζτέκων, όλους τους σφαγιαστές σταυροφόρους και χαλίφηδες του Μεσαίωνα, τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο, τον Βλαντ Τέπες, τον Τζέγκις Χαν και τον Αττίλα. Ο Αδόλφος Χϊτλερ είναι η επιτομή του Κακού, ο πιο μισητός, ο πιο σατανικός άνθρωπος στον κόσμο. Περιγράφεται με όρους υπερφυσικούς, βγαλμένους από τα μυθιστορήματα του Τζων Ρόναλντ Ρίουελντ Τόλκιν μάλλον, παρά από την ιστορία του 20ου αιώνα. Στην αναδυόμενη κουλτούρα του διαδίκτυου, ο Χίτλερ και οι ναζί είναι το ύστατο επιχείρημα: "Αυτά κάναν κι οι ναζί", "Έτσι σκεφτόταν κι ο Χίτλερ". Και μ' αυτή τη θέση στο συλλογικό ασυνείδητο του Δυτικού κόσμου, έχει γίνει η σφήνα που έχει ανοίξει το δρόμο για την αντίληψη της σύγχρονης ιστορίας με όρους "Καλών" και "Κακών".
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε οτι η ανθρώπινη ιστορία και ειδικά η στρατιωτική ιστορία, δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ως Η Πάλη του Καλού με το Κακό. Δεν είναι απλώς γελοίο να διαβάζει κανείς την ιστορία όπως διαβάζει τα κόμικς του Κάπταιν Αμέρικα που κατατροπώνει τον Χίτλερ και τα SS με τις πατριωτικές γροθιές του, είναι ηλίθιο κι επικίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι να μεταφερθεί αυτή η αντίληψη των "Καλών" και "Κακών" εμπόλεμων στη σημερινή εποχή. Κι αυτό είναι επικίνδυνο επειδή αυτή η αντίληψη είναι ικανή να δικαιολογήσει τα πάντα. Και το έχει ήδη καταφέρει. Έχει δικαιολογήσει την επαναφορά των βασανιστηρίων αιχμαλώτων πολέμου στην καθημερινή διάταξη, στην ρουτίνα των στρατιωτών των δυτικών κρατών, και απ' ό,τι φαίνεται, όχι μόνο.
Πρόσφατα, στο ΗΒ αποκαλύφθηκε μια σειρά από περιστατικά βασανιστηρίων υπόπτων για τρομοκρατικές πράξεις. Οι ύποπτοι μεταφέρθηκαν ή συνελλήφθησαν στο Πακιστάν και άλλες χώρες όπου τα βασανιστήρια είναι νόμιμα. Εκεί, πράκτορες της μυστικής Βρετανικής υπηρεσίας ΜΙ5 συνεργάστηκαν με τους βασανιστές, δίνοντάς τους ερωτήσεις για τους κρατούμενους ή ανακρίνοντάς τους οι ίδιοι αφού είχαν βασανιστεί από τους ντόπιους. Κάποιοι από τους κρατούμενους, επιστρέφοντας στο ΗΒ, κατηγορήθηκαν ή καταδικαστηκαν με βάση τους εδώ αντιτρομοκρατικούς νόμους. Όταν κατέθεσαν τις δικές τους αγωγές και καταγγελίες για τα βασανιστήρια που υπέστησαν, η Βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να αποκαλύψει στοιχεία στη διάθεσή της, διατεινόμενη οτι "θα έβλαπταν τη δημόσια ασφάλεια". Παρ' όλ' αυτά, το θέμα δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα την κοινή γνώμη.
Γιατί; Αισθάνονται άνετα οι Βρετανοί να είναι πολίτες ενός κράτους που εξάγει υπόπτους προς βασανισμό; Όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Ian Cobain του Guardian:
Οι υπουργοί της κυβέρνησης μπορεί να μη θέλουν με τίποτα μια έρευνα [στις καταγγελίες για τη συνεργασία της ΜΙ5 με τους βασανιστές] άλλοι όμως κρατάνε μια πιο αισιοόδοξη στάση. Τον περασμένο μήνα, μια πηγή της αστυνομίας του Μάντσεστερ είπε στον Guardian οτι είναι λάθος να νομίζει κανείς οτι το σώμα ανησυχεί ιδιαίτερα για την υπόθεση του Rangzieb Ahmed [που καταδικάστηκε ως μέλος της Αλ Κάιντα και κατήγγειλε οτι υπέστη βασανιστήρια με τη συνεργασία των πρακτόρων της ΜΙ5]. "Η λογική που επικρατεί είναι οτι ο περισσότερος κόσμος στο Μάντσεστερ, και αλλού, θα σκεφτεί πως άξιζε ό,τι κι αν έπαθε. Κανείς δεν πιστεύει οτι αυτή η υπόθεση θα βλάψει την καλή μας φήμη".
Στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, η Δύση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας, φαίνεται να οπισθοδρομεί στην κοπιαστική της πορεία από τον βαρβαρισμό του Μεσαίωνα. Εν μέσω του "Προβλήματος της Μετανάστευσης", δηλαδή της μετακίνησης πληθυσμών εξ' αιτίας της εκστρατείας του "Πολέμου ενάντια στην Τρομοκρατία" (που η ρητορική του εγκαταλείπεται αλλά οι επιχειρήσεις του καλά κρατούν) οι πολίτες των Δυτικών δημοκρατιών καλούνται να αποφασίσουν ποιοί είναι οι Καλοί και ποιοί οι Κακοί σ' αυτήν την σύγκρουση. Η ετυμηγορία τους είναι επόμενη: εμείς είμαστε οι Καλοί. Ό,τι κι αν κάνουμε στους Κακούς είναι δικαιολογημένο.
Άλλωστε, πολεμήσαμε τον Χίτλερ.
Αρχή της ανάρτησης: ο Αδόλφος Χίτλερ στην παιδική ηλικία. Πηγη, Wikipedia.
Τέλος της ανάρτησης: Βρετανός στρατιώτης αναγκάζει Ιρακινούς κρατούμενους να πάρουν "στάσεις καταπόνησης" ενώ φορούν κουκούλες κι έχουν τα χέρια τους δεμένα. Βίντεο που παρουσιάστηκε στην δικαστική έρευνα για την δολοφονία του Ιρακινού ξενοδόχου Baha Mousa από Βρετανούς στρατιώτες. Πηγή, Guardian.
αναρτήθηκε από το χρήστη stassa στις
Τρίτη, Ιουλίου 14, 2009
10 σχόλια:
Και φυσικά, με αυτή τη μανιχαϊστική στάση χάνουμε την ουσία του "κακού". Αυτομάτως, ό,τι λέμε εμείς είναι καλό, μιας και εμείς δεν είμαστε "Ναζί", δεν είμαστε με τους "κακούς"!
Ξέρεις, στη Γερμανία, ακόμα και στην αριστερά, το να αποκαλέσεις κάποιον "φασίστα" είναι ΠΟΛΥ βαριά κατηγορία! Είναι πολλοί φειδωλοί σε τέτοιες εκφράσεις και όταν τις λέμε εμείς με την ευκολία που τις λέμε, σοκάρονται και γουρλώνουν τα μάτια τους! Σου λέω, αν δεν είσαι μέλος φασιστικής οργάνωσης, ποτέ δεν θα σου αποδώσουν τον χαρακτηρισμό "φασίστας"!
Αυτά, έτσι για την ιστορία!
Καλημέρα Στάσσα!
Κάπου κάτι δεν κολλάει. Αν πάψει η "δαιμονοποίηση" -τι λέξη!- του Χίτλερ, ως δια μαγείας θα γίνουν όλα ροζ μπομπόν;
..μπορώ να καταλάβω τί εννοείς, αλλά αν διαβαστεί *κυριολεκτικά* το ποστ, μάλλον θα παρεξηγηθεί.. θα γείρει προς μια κατεύθυνση που (πιθανότατα) να μην επιθυμείς..
Ροδιά,
Γειά. Αντιθέτως, αν διαβαστεί κυριολεκτικά η ανάρτηση είναι που δεν υπάρχει λόγος να παρεξηγηθώ. Λέω οτι ο Χίτλερ "δαιμονοποιείται" ακριβώς επειδή δεν ήταν δαίμονας αλλά άνθρωπος. Παρ' όλ' αυτά του αποδίδεται μια μεταφυσική ιδιότητα ενός υπεράνθρωπου κακού. Αυτό που λένε οι Αγγλόφωνοι "Evil" εννοώντας την ιδιότητα των σατανικών δαιμόνων της Χριστιανικής μυθολογίας. Δηλαδή παραμύθια για μικρά παιδιά.
Δεν είναι καν τίποτα καινούργιο όλα αυτά που λέω. Κανένας πολιτικά ενήλικος άνθρωπος δεν πιστεύει στ' αλήθεια οτι ο Χίτλερ ήταν το μικρό ξαδερφάκι του Κθούλου- όπως δεν θα πίστευε τα αντίστοιχα αν ζούσε στη Γερμανία του β' ΠΠ και άκουγε την προπαγάνδα του Ράιχ.
Το πρόβλημα είναι με τους μηχανισμούς που επιτρέπουν στην προπαγάνδα των διαφόρων πλευρών σε μια σύγκρουση να δαιμονοποιήσει -ακριβώς- τον αντίπαλο και μ' αυτό τον τρόπο να δικαιολογήσει κάθε θηριωδία εναντίον του. Όπως βλέπουμε σήμερα οτι δικαιολογούν οι Βρετανοί πολίτες τα βασανιστήρια υπόπτων για τρομοκρατικές επιθέσεις. Κι όπως βλέπουμε να αδιαφορεί η κοινή γνώμη στην Ελλάδα για παρόμοιες περιπτώσεις.
Να στο πώ έτσι: βλέπουμε το Χίτλερ και δεν βλέπουμε τον εαυτό μας.
Μπαλόνη,
Ναι, αυτό το "φασίστας" το έχουμε κάνει ψωμοτύρι, κι έχει χάσει το νόημά του, όπως κι άλλες τέτοιες "κατηγορίες" (θυμάμαι μια εποχή που όλοι ήταν "ρουφιάνοι"). Επίσης έχω παρατηρήσει οτι αυτά τα κλισέ- σιβολέθ καλύπτουν τον κίνδυνο που υποτίθεται οτι ξεμπροστιάζουν. Λέγοντας κάποιον "φασίστα", χωρίς να εξηγείς τί ακριβώς είναι εκείνο που είναι στραβό, απαράδεκτο, παράνομο κι επικίνδυνο με τη συμπεριφορά του, τί πετυχαίνεις; Θα σου πει "δεν είμαι φασίστας" όπως ξεκινάνε όλοι ανεξαιρέτως οι ρατσιστικοί μονόλογοι με το "εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά...". Ή ακόμη χειρότερα, μια ωραία μέρα, όταν έχει κερδίσει την υποστήριξη μιας ικανής πλειοψηφίας θα γυρίσει και θα σου πεί "ε, ναι, είμαι φασίστας- και τί έγινε; Μια πολιτική ιδεολογία είναι κι αυτή, γιατι να μην τη συζητήσουμε;" Και θα σου επικαλεστεί και την Ελευθερία της Έκφρασης κι από πάνω, κουτοπόνηρα κι εξυπνακίστικα. Κι αν έχεις μάθει μια ζωή να χρησιμοποιείς το "φασίστας", "ρατσιστής", "ομοφοβικός" κλπ σαν συντριπτικό επιχείρημα, όταν χάσει τη δύναμή του από το πολύ αναμάσημα, θα τα βρεις μπαστούνια.
Καλήμέρα και σε σένα. Μάλλον...καλησπέρα τώρα!
Καλημέρα κι από 'μένα! Πολύ μου άρεσε το κείμενο, με την κυριολεκτική ή τη μεταφορική του ανάγνωση. Μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ από πίσω του είχε στρατιές πιστών που, αν τους δινόταν η δυνατότητα της ηγεμονίας ίσως επέφεραν ακόμα μεγαλύτερα δεινά στην ανθρωπότητα.
"Βλέπουμε το Χίτλερ και δεν βλέπουμε τον εαυτό μας". Πολύ σωστά...
Στάσσα, απαντώ χωρίς ίχνος επιθετικής αντιπαράθεσης. Προσπαθώ να καταλάβω το σκεπτικό του άρθρου σου, επειδή έχω διαβάσει μπόλικα για σχετικά θέματα και ο πόλεμος ειδικά -στο γενικότερο πλαίσιο της ανθρώπινης βίας- με ενδιαφέρει πάρα πολύ.
Λαβαίνοντας υπόψη τη κατάσταση της Γερμανίας μετά τον Α' Μεγάλο Πόλεμο (και των γερμανών, φυσικά) μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα το συναίσθημα του γερμανικού λαού, που έφερε το Χίτλερ στην εξουσία. Ο Χίτλερ, την εποχή του μεσοπολέμου*, ήταν η ενσάρκωση του (μεταφυσικού ή πραγματικού) Καλού για τους γερμανούς, τους οποίους είχε φέρει σε εξαιρετικά ταπεινωτική θέση η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Το αν ο Χίτλερ λοξοδρόμησε με τα γνωστα επακόλουθα, αυτό ούτε ελαφραίνει ούτε βαραίνει τη θέση του: Υπήρξε ένας εκλεγμένος ηγέτης, που ανέλαβε να οδηγήσει τη Γερμανία προς τα εκεί όπου επιθυμούσε ο λαός της. Φυσικά, δεν ενημέρωνε τους γερμανούς για όλα όσα διέπραττε, οπότε, ο γερμανικός λαός είναι υπεύθυνος μονάχα για τη ψήφο προς το Χίτλερ. Οπως μερικά χρόνια πριν, οι αμερικανοί είναι υπεύθυνοι για τη ψήφο προς τον Μπους που διάλυσε το Ιράκ, κλπ κλπ, πιστεύοντας -ίσως- ότι με αυτό τον τρόπο θα ενίσχυε την αμερικανική οικονομία. Είναι γνωστό το δόγμα Ροκφέλλερ περί της σχέσης πολέμου-οικονομικής ανάπτυξης.
Αν ο Μπους ήταν γερμανός ηγέτης και επετίθετο στο Ιράκ, δεν αμφιβάλλω (τουλάχιστον η ίδια) ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά: Πιθανότατα οι ΗΠΑ θα έφερναν την ειρήνη στη περιοχή, πιθανότατα θα είχε διαλυθεί η ΕΕ, κλπ κλπ.
Θέλω να πω ότι ο ηγέτης είναι αυτός που καθορίζει τη πορεία της ιστορίας, έστω και αν αυτός εκλέγεται από εμάς τους μικρούς. Ο κοινός άνθρωπος δε γίνεται να φορτώνεται τα βάρη των αποφάσεων των ηγετών του, έστω και αν καθένας μας κρυβει ένα μικρούτσικο Χιτλερίσκο μέσα του.
Οπότε, αρνούμαι να δω ένα Χίτλερ στο καθρέφτη μου!!!
-->> βρίσκω ενδιαφέρουσα τη παράγραφο:
«Είναι σημαντικό να θυμόμαστε οτι η ανθρώπινη ιστορία και ειδικά η στρατιωτική ιστορία, δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ως Η Πάλη του Καλού με το Κακό. Δεν είναι απλώς γελοίο να διαβάζει κανείς την ιστορία όπως διαβάζει τα κόμικς του Κάπταιν Αμέρικα που κατατροπώνει τον Χίτλερ και τα SS με τις πατριωτικές γροθιές του, είναι ηλίθιο κι επικίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι να μεταφερθεί αυτή η αντίληψη των "Καλών" και "Κακών" εμπόλεμων στη σημερινή εποχή. Κι αυτό είναι επικίνδυνο επειδή αυτή η αντίληψη είναι ικανή να δικαιολογήσει τα πάντα.»
-->> διαφωνώ όμως απολύτως με τη μείωση του ρόλου του ηγέτη που εκτελεί (με το δικό του τροπο, όπως νομίζει, εν λευκώ δλδ) την εντολή που (θεωρεί ότι) έχει λάβει από τους οπαδούς/ψηφοφόρους/πολίτες της χώρας του. Η διαδικασία αυτή, (η ανάθεση εν λευκώ, μετά από εκλογές, μη τα ξαναγράφω) είναι που τοποθετεί τον ηγέτη σε "μεταφυσικό" πεδίο -πρβλ τη διαλλεκτική του Σωκράτη, που μιλούσε για το "Δαιμόνιον". Ο Χίτλερ λοιπόν, όπως και πολλοί άλλοι ηγέτες πολέμαρχοι πριν ή και μετά από αυτόν, υπήρξε πράγματι Δαίμων. Διαφορετικά, πέφτουμε στο αντίθετο άκρο, όπου ο καημένος ο Αδόλφος που ήταν ένα προβληματικό παιδάκι, κλπ κλπ. Οχι, ο Χίτλερ δεν ήταν "ένας απο μας". Ισως βοήθησαν οι γερμανοί να "κατασκευαστεί" ένας Χίτλερ, οι λοιποί ευρωπαίοι ηγέτες παίξαν κι εκείνοι το ρολάκι τους, ό,τι και να έγινε πάντως, ο Χίτλερ ήταν ο Χίτλερ, ο δαιμονικός ηγετης που κατέστρεψε τη μισή Ευρώπη και εξόντωσε τόσα μύρια εβραίων -για οποιοδήποτε λόγο, δεν έχει σημασία η αιτία, αυτή την ήξερε μονάχα εκείνος και τώρα είναι νεκρός.
Το ζουμί είναι να απαλλαγούμε από τα κυκλώματα (και νοοτροπίες) που δημιουργούν πολέμους, ως αναπτυξιακές ανάγκες, ως οικονομικά εφαλτήρια, κλπ παραμυθάκια.
___________
*πολλοί ισχυρίζονται ότι οι δυο πόλεμοι (ο Α' και ο Β') είναι ένας πόλεμος με διακοπή μερικών ετών ενδιαμέσως, ακριβώς επειδή οι όροι συνθηκολόγησης ήταν τέτοιοι που έφεραν νομοτελειακά το Β' πόλεμο ως συνέχεια του Α'.
Ροδιά,
Δεν διέκρινα καμμιά επιθετικότητα :) Σόρυ για το τερατώδες σχόλιο που ακολουθεί επί τη ευκαιρία...
Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα βιβλίο που θα σ' ενδιαφέρει, λέγεται On Killing: The Psychological Cost of Learning to Kill in War and Society, κι ο συγγραφέας του λέγεται Dave Grossman (το ISBN του είναι 0-3163301-1-6). Δεν συμφωνώ απαραίτητα μ' ό,τι λέει αλλά είναι μια πηγή ιδεών για συζήτηση.
Επίσης, μού 'ρθε τώρα να γράψω το ποστ επειδή έβλεπα το Der Undergang (The Downfall) για τις τελευταίες μέρες του Χίτλερ και μετά διάβαζα στη Wikipedia κάποιες από τις κριτικές στο σκηνοθέτη του, οτι προσπαθεί να "εξανθρωπίσει το κτήνος" κλπ. Εξακολουθώ να πιστεύω οτι με το να αποδίδουμε στον Χίτλερ και τους Ναζί την ιδιότητα ενός υπεράνθρωπου (ή υπάνθρωπου, πάντως μεταφυσικού) κακού, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να θολώνουμε τα νερά, να κουκουλώνουμε την ικανότητα κάθε έθνους και κοινωνίας για τον ίδιο ακριβώς βαθμό αλόγιστης βίας και καταστροφής. Και είπα οτι το θεωρώ ύποπτο, γιατί ξέρω πόσο εύκολο μας έρχεται να φορτώνουμε όλα τα κακά της μοίρας μας σε αποδιοπομπαίους τράγους.
Σκεφτόμουνα επίσης και τον νόμο του Godwin, και πόσο συχνά βλέπω να επαληθεύεται σε δικτυακές συζητήσεις. Με ανησυχεί να βλέπω τέτοια διανοητική τεμπελιά, που τα φορτώνει όλα στους Ναζί κι έπειτα τους χρησιμοποιεί σαν "επιχείρημα" για να κατατροπώσει τους αντιπάλους της "Αυτά που λες, τα λέγανε κι οι ναζί", κλπ όπως είπα και στην ανάρτηση.
Αυτά για το από πού ήρθε η ανάρτηση. Τώρα, λες:
ο γερμανικός λαός είναι υπεύθυνος μονάχα για τη ψήφο προς το Χίτλερ.
Εγώ διαφωνώ απόλυτα. Ο ίδιος ο Χίτλερ, με τα χέρια του, δεν νομίζω να σκότωσε κανέναν. Σκοτώθηκαν όμως έξι εκατομύρια Εβραίοι- αυτούς ποιός τους σκότωσε; Ο Γερμανικός λαός τους σκότωσε, όχι ο Χίτλερ, και ακριβώς με το να τα ρίχνουμε στο Κακό του Χίτλερ (ή ίσως με το να θεωρήσουμε τους Γερμανούς απάνθρωπα κτήνη με υπερφυσικές ιδίοτητες), ξεχνάμε το μάθημα της ιστορίας, οτι κάθε ανθρώπινη κοινωνία είναι ικανή για την ίδια ακριβώς φρίκη. Έδωσα μερικά παραδείγματα, τον Τζέγκις Χαν, τον Βλαντ Τέπες, τον Βουλγαροκτόνο κλπ, για να το εξηγήσω αυτό. Μου κάνει εντύπωση πάνω απ' όλα που τόσα χρόνια έχουμε μείνει κολλημένοι στο Χίτλερ, ίσως επειδή είναι πιο πρόσφατη η φρίκη του Ολοκαυτώματος, αλλά και οι σφαγές κι οι γενοκτονίες του παρελθόντος δεν είναι διαφορετικές, συχνά ούτε καν σε κλίμακα. Και βέβαια, δεν είναι μόνο οι σφαγές του παρελθόντος, είναι κι αυτές του παρόντος που κατά κάποιον τρόπο εξιλεώνονται μου φαίνεται ή περνάνε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο Απόλυτο Κακό του Χίτλερ που Αιματοκύλησε τον Κόσμο. Ίσως ο λόγος είναι οτι ο β' ΠΠ είναι αρκετά κοντά μας κι αρκετά μακρυά μας, ιστορικά, ώστε να λειτουργεί ως μυθική φιγούρα.
Εκείνο που θεωρώ πιο σημαντικό είναι το γιατί και πώς καταφέρανε οι Γερμανοί να πραγματοποιήσουν το Ολοκαύτωμα. Η απάντησή μου είναι οτι πιστέψανε (μα ολόψυχα) την προπαγάνδα του Ράιχ, οτι οι Εβραίοι είναι τέρατα με κέρατα, διαόλοι με ουρά και φταίνε για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας και κυρίως του Γερμανικού λαού (του πιο ηλίθιου λαού της Ευρώπης, αν θες τη γνώμη μου- μια ζωή, από το Μεσαίωνα, τις ίδιες εθνικιστικές μαλακίες πιστεύουνε κι ακόμη δεν έχουνε μάθει). Θα μου πεις, άλλο η αντισημιτική προπαγάνδα κι άλλο η προπαγάνδα των Συμμάχων εναντίον του Χίτλερ- οι Εβραίοι δεν είναι διάολοι με ουρά, ενώ ο Χίτλερ όντως εξολόθρεψε έξι εκατομύρια Εβραίους. Εκείνο που με απασχολεί όμως είναι ο μηχανισμός- η επίκληση στο υπερφυσικό κι η απώλεια της λογικής σκέψεης. Και λέω οτι στις μέρες μας, εκείνο που έχει καταφέρει να κάνει είναι να δικαιολογήσει βασανιστήρια και στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως έκανε πάντα, που δεν έχουν καμμία λογική και καμμία νομιμότητα.
Με λίγα λόγια λέω οτι πιστεύοντας οτι υπάρχει ένα Απόλυτο Κακό, που το συμβολίζουμε με τον Χίτλερ, εξακολουθούμε να πιανόμαστε στο ίδιο δόλωμα που έκανε τους Γερμανούς να εξοντώσουν τους Εβραίους.
Silentcrossing: ευχαριστώ :)
Καλημέρα Στάσσα:)
γράφεις «Και είπα οτι το θεωρώ ύποπτο, γιατί ξέρω πόσο εύκολο μας έρχεται να φορτώνουμε όλα τα κακά της μοίρας μας σε αποδιοπομπαίους τράγους.»
και απαντώ ότι σε μένα φαίνεται πάρα πολύ επικίνδυνο το να φορτώνουμε με ενοχές τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, λες και ο καθένας μας έχει την ευθύνη του πλανήτη στα χέρια του, όπως έγινε πρόσφατα με την απαγόρεψη του καπνίσματος ενώ τα τερατώδη φουγάρα των απανταχού της γης εργοστασίων ρυπαίνουν (τα σκασμένα!) χωρίς καμμιά ενοχή!!!
Ροδιά,
Ναι, κανείς μας δεν έχει την προσωπική ευθύνη για τον πλανήτη στα χέρια του, όπως δεν έχουνε ευθύνη οι δημόσιοι υπάλληλοι για την κατάσταση του Ελληνικού δημόσιου. Τις συνέπειες όμως των ευθυνών που δεν αναλαμβάνουμε, τις πληρώνουμε συλλογικά. Παράδοξο.
Από το φινάλε του "Daredevil": Violence doesn't discriminate. It hits all of us... the rich, the poor, the healthy, the sick. It comes as cold and bracing as a winter breeze off the Hudson. Until it sinks into your bones... leaving you with a chill you can't shake. They say there's not rest for the wicked. But what about the good? The battle of Good vs. Evil is never-ending... because evil always survives... with the help of evil men. As for Daredevil, well... soon the world will know the truth. That this is a city born of heroes, that one man CAN make a difference.
Δες κι αυτό το σχετικό.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα