Διάγνωση, μέρος δεύτερο

Η Κλινική Ταυτότητας Φύλου του Charing Cross είναι ένα από τα ελάχιστα ιατρικά ιδρύματα όπου απασχολούνται γιατροί ειδικοί στα θέματα των "διαταραχών της ταυτότητας του φύλου".

Η διαδικασία που ακολουθείται, χρήζει μιας κάποιας εξήγησης, μια και δε θα είναι γνωστή στον αξιότιμο αναγνώστη. Κατ' αρχήν λοιπόν, μιλάς με τον Γενικό Παθολόγο σου, τον GP (General Practicioner), που δουλεύει για το NHS (National Health Service). Οι υπηρεσίες του NHS είναι δωρεάν για όποιον κατοικεί ή διαμένει νόμιμα στο ΗΒ, και οι πολίτες των κρατών-μελών της ΕΕ βέβαια είναι αυτόματα "νόμιμοι". Ο GP σε παραπέμπει σ' έναν τοπικό ψυχολόγο ή ψυχίατρο, που σε εξετάζει και σε παραπέμπει με τη σειρά του σε μία από τις Κλινικές Ταυτότητας Φύλου. Η πιο κοντινή μου ήταν αυτή στο Λονδίνο, που είναι μέρος του Charing Cross Hospital. Νομίζω οτι είναι η πρώτη τέτοια κλινική που λειτούργησε στο ΗΒ και σίγουρα είναι η πιο γνωστή.

Η κλινική ακολουθεί, ως ένα βαθμό, τα Harry Benjamin Standards of Care, κάποιες ανεπίσημες οδηγίες καλής πρακτικής στην ιατρική φροντίδα για τα διαφυλικά άτομα, που έχει λίγο-πολύ διεθνή αποδοχή. Η πρακτική της κλινικής είναι να σ' εξετάσουνε δύο ειδικοί σε θέματα φύλου. Τα ραντεβού είναι κάθε έξι μήνες. Πριν κρίνουνε οτι είσαι κατάλληλος ή κατάλληλη για ιατρικές επεμβάσεις, θέλουνε συνήθως να έχεις ζήσει τρία χρόνια "στο ρόλο" του επιθυμητού σου φύλου, ή να έχεις εργαστεί έτσι για δυο χρόνια. Οι ιατρικές επεμβάσεις που καλύπτει το NHS έχουνε αυστηρά "θεραπευτικό" χαρακτήρα: θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης ή χειρουργικός επαναπροσδιορισμός του φύλου και τίποτα άλλο. Δεν καλύπτονται δηλαδή επεμβάσεις που θεωρούνται "κοσμητικές", όπως αποτριχώσεις για τις τρανς γυναίκες και μαστεκτομές για τους τρανς άντρες.

Όσο διαρκεί η διαδικασία, η κλινική ανταλλάσσει αλληλογραφία με τον GP σου. Μετά από δύο επισκέψεις σε ένα χρόνο περίπου, μου ήρθε ένα αντίγραφο από τη διάγνωση (πάμε πάλι!) που έστειλε στον GP μου ο δεύτερος γιατρός που είδα:

Με βάση αυτή την εκτίμηση [προηγούνται δύο σελίδες με την ιστορία της ζωής μου] τείνω να θεωρήσω την Δεσποινίδα [το όνομά μου] ως ένα άτομο με δυσφορία του φύλου που έχει επιβάλει τον εαυτό της σ' ένα κοινωνικό πλαίσιο ως γυναίκα. Μάλλον πληροί τα κριτήρια για τον τρανσεξουαλισμό, πιθανότατα πρωτεύοντα.

(Δείτε εδώ για τον ορισμό του τρανσεξουαλισμού από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.)

Στην ίδια την κλινική δεν γίνονται επεμβάσεις. Όταν θεωρήσουν οι γιατροί οτι εκπληρώνεις τις προϋποθέσεις τους, παραπέμπεσαι πάλι σε άλλους γιατρούς. Στην τελευταία (τρίτη) επίσκεψή μου είδα έναν ενδοκρινολόγο που συνεργάζεται με την κλινική αλλά κι αυτός απλά έστειλε μια επιστολή στον GP μου για να του συστήσει να μου γράψει μια συνταγή για τη θεραπεία υποκατάστασης.

Σήμερα λοιπόν, αφού είδα και τον GP, για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα στο φαρμακείο και πήρα τις ορμόνες μου με συνταγή γιατρού.

Γενικώς δε μ' αρέσει να τα συζητάω αυτά, τί κάνω με το σώμα μου κλπ, αλλά στη συγκεκριμμένη περίπτωση έχουνε κάποιο ενδιαφέρον. Η Αγγλία είναι βέβαια από τις μόνο τρεις- τέσσερις χώρες που έχουνε ανάλογες δυνατότητες φροντίδας για τα διαφυλικά άτομα. Θα ήταν ευχής έργο να ίσχυε το ίδιο και στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται να κάνω μεγάλη φασαρία γι' αυτό όμως. Μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημά μας.

Προς το παρόν πάντως, ευπειθώς αναφέρω οτι ως Ευρωπαίοι πολίτες έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε χρήση των υπηρεσιών του NHS. Κι όχι μόνο για τέτοια θέματα βέβαια, γενικά. Φτάνει να ζεις εδώ.