Xylouris White

Μέταλ με λαούτο.

Πρόκειται για τον Γιώργο Ξυλούρη, γνωστό κι ως Ψαρογιώργη, γυιό του Αντώνη Ξυλουρη, γνωστού κι ως Ψαραντώνη, αδερφού του Νίκου Ξυλούρη, γνωστού κι ως Ξυλούρη. Ο ντραμίστας είναι ο Jim White, γνωστός ίσως από τους Dirty Three όπου παίζει με τον Warren Ellis, τον έγχορδο του Κέηβ στους Grinderman. Μιλάμε για pedigree, όχι αστεία.

Με πήγανε και τους είδα στο Μπράιτον την Παρασκευή που πέρασε. Ήρθανε μ' ένα βίντσι και με ξεκολλήσανε απ' το πληκτρολόγιο. Έκλαψα, φώναξα, χτυπήθηκα, όοΟΟοΧΧΙΙιιιι δεν θέλω ν' αφήσω τον κωδικά μου μόνο του, μη με τραβάτεεε! Τελικά πήγα και το φχαριστήθηκα, όπως συνήθως. Έσκασε κι ο Warren Ellis. Όχι, δεν του ζήτησα σέλφι, είπα να μην του σπάσω τ' αρχίδια (μπήκα όμως στον πειρασμό, ήτανε προφανές οτι ο τύπος δεν είχε όρεξη για συναναστροφές. Ούτε εγώ είχα αλλά με τραβάγανε. Αυτός γιατί να μην υποφέρει;). Να υποθέσω οτι παρ' όλο που είναι στο ίδιο σχήμα με τον White δεν μισιούνται θανάσιμα. Περίεργο.

Άσχετα απ' τις γνωριμίες, η μουσική άγγιξε επίπεδα κοπανήματος βαθμού Slayer. Χωρίς πλάκα τώρα. Εγώ μια φορά την καταβρήκα αν και ο ήχος ήτανε από συναυλία Ελληνικής θρας μπάντα των 90ς σε σκηνή σχολείου. Παίζανε σε μια εκκλησία και είχε πολύ βαβούρα, που δεν άκουγες και πολύ καθαρά τί παίζανε. Σε φάσεις, ο Ξυλούρης γκάριζε στο τέρμα και μόλις που τον άκουγες. Δεν βαριέσαι, καλά ήτανε. Έριξε και κάτι γρυλλιστά φωνητικά, δεν ήξερα οτι είναι τόσο μπρούταλ τα παραδοσιακά- μάλλον φταίει η Κρήτη, ε.

Τους ανοίξανε κάτι τύποι που δεν συγκράτησα τ' όνομά τους γιατί παίζανε κάτι βαρετές μαλακίες, σαν σάουντρακ του Τζάρμους αλλά χωρίς την ταινία και με πολύ στρίγγλισμα από βιολί κιθάρα και κοντραμπάσο. Πειραματικό, ξέρω 'γω. Τί πειραματικό, σαν μόντεμ των 15 baud ακουγότανε. Το καλύτερο που μπορώ να πω γι' αυτούς είναι οτι θυμίζανε λίγο το θόρυβο που κάνανε οι κασέττες του ZX Spectrum όταν φορτώνανε. Αυτό είναι καλό από την άποψη οτι μου την έλεγε παλιά ένας φίλος μου οτι έτσι ακούγονται οι Craddle of Filth. Από κάθε άλλη άποψη, δεν μπορώ να βρω τί ποτα καλό να πω.