Μπρέκζιτ (και όχι Μπρέγκζιτ, Μπρέξιτ, Μπρέγκζιντ κλπ)

Την έχω ξαναπεί την ιστορία; Πιθανόν. Ήτανε τη νύχτα των εκλογών του 2004, τότε που βγήκε η ΝΔ, με τον Καραμανλή τον Β'; Αυτές. Είχα βγει μια βόλτα βραδυνή προς το κέντρο. Περνώντας απ' το Σύνταγμα, οι ψηφοφόροι της ΝΔ πανηγυρίζανε μέσα στην πλατεία. Πήγα από τα Έβερεστ εκεί δίπλα να πάρω καμμιά τυρόπιτα και πέτυχα ένα τσουτσέκι, μισή πορδή ανθρώπου, να χοροπηδάει και να τσιρίζει σαν χυδαία μαριονέτα, βρίζοντας μια από τις υπαλλήλους, μια γυναίκα από κάποια χώρα του Ανατολικού μπλοκ που δούλευε πίσω από τον πάγκο. "Θα πάτε όλοι πίσω σπίτια σας τώρα" της έλεγε- και δώστου να τη βρίζει. Η γυναίκα προσπαθούσε να τον αγνοήσει και να κάνει τη δουλειά της χαμογελώντας καθυσηχαστικά. Μέσα στο μαγαζί είχε κόσμο πολύ, μια ουρά καμμιά πενηνταριά άτομα. Είχε και σεκουριτά που στεκότανε απαθής κοντά στην είσοδο κι έκανε την πάπια. Μπορεί και να γέλαγε από μέσα του. Όλα τα μικρόβια ενωμένα.

Εγώ γιατί δεν κουνήθηκα και δεν είπα τίποτα, θα ρωτήσεις; Άσε με τώρα εμένα. Μου έχω ράμματα για τη γούνα μου εγώ, εμένα.

Γράφω τώρα γιατί ξύπνησα προχτές με το μπρέκζιτ και θυμήθηκα αυτά. Θυμήθηκα το κύμα της μαλακίας και του έξω ιξένει (όπως λέμε, βρέχει;) που φουσκώνει κάθε φορά που βγαίνει μπροστά μια πλειοψηφία δεξιά, ξενοφοβική, εθνικιστική, μικρόπνοη και αναχρονιστική, όπως το ~4% που ψήφισε "Leave" (Φεύγα) στο δημοψίφισμα.

Αρχίσανε ήδη τα μεμονωμένα περιστατικά, στην Αγγλία. 

Εικόνα 1. Η τελευταία λέξη της μόδας μετά το Μπρέκζιτ.

Μια τότση δα πλειοψηφία, ένα 4% de rien du tout, ένα μυγόχεσμα πάνω στο γράφημα των αποτελεσμάτων, δίνει θάρρος στους αποκρετινωμένους εθνικισταράδες ν' αρχίσουνε να κουνιούνται και να χοροπηδάνε και να τσιρίζουνε και να βρίζουνε και ενίοτε και να βαράνε, και χειρότερα ίσως.

Ας γελάσουνε κι ας βρίσουνε όσο μπορούνε κι όσο προφταίνουνε, γιατί αυτό που έγινε, αυτό που συνέβη στο ΗΒ, δεν ήτανε καθόλου αστείο, μαγκιά, θρίαμβος. Η χώρα σήκωσε τα χέρια της κι έβγαλε τα μάτια της. Αυτό που καταφέρανε να κάνουνε, συρμένοι στον πάτο της ανθρώπινης κουταμάρας από λαϊκιστές κι αρχιλαμόγια, σαν τον Φαράζ και τον Μπόρις Τζόνσον, αυτό που κάνανε μόνοι τους στη χώρα τους, είναι ισοδύναμο με μαζική αυτοκτονία: οικονομική, πολιτιστική, αναπτυξιακή, ό,τι θες -ική.

Ήδη, η μεριά του Leave, όσοι από αυτούς είναι ακόμη στην εξουσία, δείχνουνε να διστάζουνε να κάνουνε την βουτιά στο άγνωστο. Ίσως συλλογίζονται την απόσταση ως τον πάτο.

Κανένα έλεος στην ανθρώπινη μαλακία! 

Άυτό που πρέπει να κάνει τώρα η Ευρώπη είναι να τους αναγκάσει, κανονικά και με το νόμο, να πηδήξουνε, θέλουνε δε θέλουνε. Όχι για να δείξει τα δόντια της (σιγά, τη γριά-φαφούτα), όχι για να τιμωρήσει τους καϋμένους τους βρέτανούς ηλίθιους, όχι για να κουνήσει το δάχτυλο στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, αλλά για να καταστήσει σαφείς, σαφέστατες, τις επιπτώσεις του Ευρωπαϊκού εθνικισμού. Αυτό είναι το υψηλό ιδανικό της ένωσης: μια εναλλακτική λύση στην αυτοκαταστροφική ασθένεια των εθνών της Ευρώπης. Αυτό ας υπερασπιστούνε οι χλιαροί, ανίκανοι ηγέτες της, επιτέλους, τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και "the shit hit the fan". Εξάλλου, είναι και bad for business όλη αυτή η ανακατωσούρα. Ας ευθυγραμμιστούνε και μια φορά τα συμφέροντα του μπίζνες με αυτά των υπόλοιπων.

Κι όποιος νομίζει οτι είναι σκληρό αυτό που λέω, ας ανατρέξει στη ρητορική των κομμάτων, των αναλυτών, των δημοσιογράφων τε και του απλού κόσμου στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο έπαιζε ο φόβος του δικού μας Grexit. "Φύγετε απ' την Ευρώπη" λέγανε τότε στην Αγγλία.  Όπου στεκόμουνα κι όπου βρισκόμουνα, αυτήν την κουβέντα άκουγα. "Φύγετε". "Μα θα καταστραφούμε οικονομικά". "Δεν μας νοιάζει, φύγετε να ησυχάσουμε".

Ε, λοιπόν, σειρά της Αγγλίας. Ας φύγει να ησυχάσουμε. Στα τσακίδια και καλό ξεφόρτωμα. Πάρτε το έθνος σας, τις σημαίες σας και τη βασίλισσά σας και βάλτε τα στον κώλο σας.

Ναι, ναι. Γίνομαι κακιά. Nasty. Άμα περάσουνε καμμιά-δυο βδομάδες, θα μου περάσει, σίγουρα- αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να τους δω να τρέχουν.