Οι Εβραίοι είναι υπάνθρωποι (με τη σφραγίδα του νόμου).

Από TvXS

Αθώος κρίθηκε από το Πενταμελές Εφετείο Πλημμελημάτων της Αθήνας ο δικηγόρος Κώστας Πλεύρης, ο οποίος δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό, για παράβαση του αντιρατσιστικού νόμου, εξαιτίας των όσων αναφέρει στο βιβλίο του με τίτλο «Οι Εβραίοι. Όλη η αλήθεια».

Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο τον έκρινε ομόφωνα αθώο για το αδίκημα της προτροπής σε ρατσιστική βία και κατά πλειοψηφία (4-1) αθώο για το αδίκημα της προσβολής σε βάρος των Εβραίων.

Πρωτοδίκως, ο κ. Πλεύρης είχε καταδικαστεί, κατα πλειοψηφία, σε ποινή φυλάκισης 14 μηνών με αναστολή.

Άντε, όσο πάνε και καλυτερεύουνε τα δικαστήρια.

(A Suivre)

Σφάξτε τις μάνες σας και συμμαχήστε με το σατανά

Αν κάνεις σεξ μ' ένα άτομο του ίδου φύλου, κολλάς το γκέυ.

Αν κάνεις σεξ με το σατανά, κολλάς το 666;



(έτσι μού 'ρθε τώρα γιατί διάβαζα αυτό εδώ, που βρήκα μέσω του έντεκα. Και θυμήθηκα όντως κάτι σουρεάλ διαλόγους με το θρησκευτικό μου- έναν μάλιστα στον άερα σ' ένα σταθμό της εκκλησίας, δε θυμάμαι πώς τον λέγανε, κάτι για Πειραϊκή εκκλησία. Είχαμε πάει με κάτι άλλους "οπαδούς της χέβυ μέταλ μουσικής" από το σχολείο για να πούμε οτι δεν είναι η μουσική του σατανά, εμείς είμαστε καλά χριστιανόπουλα. Τί μαλακίες έλεγα θέ μου...)



(ριφάρα)



(και λάιβ μετά το reboot με μέλη των Sadistic Intent)



(Και διασκευή από Cannibal Corpse).

Α και btw, η ενδεδειγμένη θεραπεία της σοβαρής ψυχασθένειας κατά την Χριστιανική εκκλησία.

In 1974, when Anneliese was 22, after supervising her for some time, Pastor Ernst Alt requested a permit to perform the exorcism from the Bishop of Wurzburg. The request was rejected, and a recommendation soon followed saying that Anneliese should live even more of a religious lifestyle in order to find peace. The attacks did not stop, and her behavior became even more unusual. At her parents' house in Klingenberg, she insulted, beat, and began biting the other members of her family. She refused to eat because the demons would not allow it. Anneliese slept on the stone floor, ate spiders, flies, and coal, and even began drinking her own urine. She could be heard screaming throughout the house for hours while breaking crucifixes, destroying paintings of Jesus, and pulling apart rosaries. Anneliese began to hurt herself, and would tear off her clothes and urinate on the floor.

After realizing the severity of the possession in September 1975, the Bishop of Wurzburg; Josef Stangl, assigned Father Arnold Renz and Pastor Ernst Alt to perform "The Great Exorcism" on Anneliese Michel. The basis for this ritual was the "Rituale Romanum”. It was determined that Anneliese must be saved from the possession by several demons, including Judas Iscariot, a betrayer of Jesus; Nero, a Roman emperor who executed innocents; Cain, an immortal god who is said to one day rule the world and enslave the human race; Fleischmann, a disgraced Frankish Priest from the 16th century; and Lucifer, the devil himself. From September 1975 until July 1976, one or two exorcism sessions were held each week. Anneliese's attacks were sometimes so strong that she would have to be held down by 3 men, or even chained up. During this time, Anneliese found her life somewhat return to normal as she could again go to school, and go to church.

According the forensic evidence, "Anneliese starved to death". Specialists claimed that if the accused would have begun with forced feeding one week before her death, Anneliese's life would have been saved. One sister told the court that Anneliese did not want to go to a mental home where she would be sedated and forced to eat. They also offered that Anneliese's diagnosed Temporal Lobe Epilepsy, had influenced the psychosis. Anneliese's parents, as well as the exorcists, were found guilty of manslaughter resulting from negligence and committing first aid. They were sentenced to 6 months in jail and probation. The verdict included the opinion of the court that the accused should have helped by taking care of the medical treatment that the girl needed.

(wikipedia)

(A Suivre)

Ας Ευθυμήσωμεν...

... με ένα μπλογκομπαίγνιον. Μετά από πρόκληση της Ναρκίσσας, ευπειθώς αναφέρω πέντε πράγματα που μου τη σπάνε. Πράγματα με την έννοια του αντικειμένου στον αντικειμενοστραφή προγραμματισμό: κατηγορίες οντοτήτων που μοιράζονται παρόμοιες ιδιότητες- ιδιότητες που μου τη σπάνε!!! Αγγρρρ!!!



Τα ψώνια
Όλοι πιστεύουμε οτι είμαστε οι καλύτεροι απ' όλους, σε όλα μα όλα. Οι περισσότεροι από μας έχουμε μάθει να ζουμε στον ίδιο κόσμο μ' άλλα εννιά δισεκατομύρια άτομα που πιστεύουν ακριβώς το ίδιο, αλλά από την ανάποδη (για τον εαυτό τους, αντί το δικό μας) χωρίς ούτε να τρελλαινόμαστε, ούτε να τους τρελλαίνουμε όλους. Κάποιοι δεν το έχουν βρει το κόλπο, κι εξακολουθούν να πιστεύουν οτι έχουμε όλοι άδικο κι αυτοί είναι οι μόνοι που έχουνε δίκιο. Ε, αυτός είναι ο ορισμός του ψώνιου.



Οι ξένοι.
Έρχονται εδώ και μας παίρνουνε τις δουλειές, παντρεύονται τις γυναίκες μας και καβατζώνουν όλα τα benefits και το council housing. Μπαίνεις στο λεωφορείο και δεν ακούς λέξη Αγγλικά πια, είναι λες και είσαι σε σύνοδο κορυφής στον ΟΗΕ! Άσε που δεν καταλαβαίνουνε και τί τους λες. Τις προάλλες, αναγκάστηκα να μιλήσω α ρ γ ά κ α ι κ α θ α ρ ά σ' έναν από αυτούς για δύο ώρες μέχρι να καταλάβει τί του έλεγα. Και τί περίεργοι που είναι- όλο παραπονιούνται για τα πάντα. Για το φαγητό, για τον καιρό, για τις τιμές... Τα μπάνια δεν τους κάνουνε, θέλουνε ντους, ντους έχουνε παραπονιούνται οτι δεν έχει πίεση, στην κουζίνα γκρινιάζουνε οτι δεν μπορούνε να πλύνουνε λαχανικά γιατί δεν έχουνε συνηθίσει στις χωριστές βρύσες- μα γιατί να το πλύνεις το λαχανικό, πού ήτανε νομίζεις; Κι όταν πλένουνε τα πιάτα, τα ξεπλένουνε μετά μέχρι να φύγει όλο το σαπούνι! Απαράδεκτοι, να πάνε πίσω στη χώρα τους λέω εγώ, άμα δε θέλουνε να εγκλιματιστούνε, όταν είσαι στη Ρώμη, κάνε όπως οι Ρωμαίοι! Εγώ όταν πάω στη χώρα τους γιατί σέβομαι τα ήθη και τα έθιμά τους; Αυτή η χώρα έχει πάει στα σκυλιά!



Οι ντόπιοι
Όχι, δε γουστάρω να μιλήσω Αγγλικά με Αγγλική προφορά. Γιατί, τα μιλάνε μ' Αγγλική προφορά οι Εγγλέζοι; Τί να σου πώ- ιδίως άμα είναι από κάνα Γιόρκσίαρ, ή κάνα Έντιμπ'ρα. Μια φορά, έκανα μια ολόκληρη συζήτηση μ' έναν τύπο που κράτησε καμμιάμιση ώρα, χωρίς να καταλάβω λέξη- και συμφωνήσαμε κιόλας (αυτός από το Glasvegas). Την άλλη φορά, με ρωτούσε μια στο τηλέφωνο "γουάτ ιζ γιορ ίατζ;". Ποιό ίατζ, ωρέ; Τί 'ν αυτό; Μου τό 'πε πενήντα φορές, με τον ίδιο ακριβώς τόνο, με την ίδια ακριβώς εκφορά- μα σου λέω μαγνητόφωνο! Και στο τέλος, αφού είχα εξαντλήσει όλα τα ευγενικά "είναι κακή η σύνδεση, μιλήστε πιό δυνατά" της λέω "μήπως μπορείτε να το πείτε αλλοιώς, γιατί δεν ξέρω τη λέξη που χρησιμοποιείτε;" "Τί χρονιά έχετε γεννηθεί;" Πώ ρε φίλε... Άσε τί βρωμιάρηδες είναι- στα σπίτια τους δεν έχουνε ντους να ξεπλυθείς, βουτάνε στη μπανιέρα, μουλιάζουνε και βγαίνουν με τα βρωμόνερα. Κι οι νεροχύτες τους; Έχουν μια βρύση για το ζεστό και μια για το κρύο, πας να πλύνεις τα χέρια σου κι ή που θα καείς, ή που θα ξυλιάσεις- ή θα κάνεις σα να παίζεις βόλλεϋ! Βάρβαροι!



Οι Επαναστάτες του κώλου.
Όπως λέμε, έβγαλε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο; Ε, μετά ασκώθηκε κι ο κώλος της να κάνει επανάσταση.



Ο Γιώργος ο Κουκιάς
Πιο μαλάκα άνθρωπο, είναι τώρα σχεδόν είκοσι χρόνια που ψάχνω.



Λοιπόν, επειδή βαριέμαι να μοιράζω προσκλήσεις, αν το διάβασες αυτό κοίτα να κάνεις κι εσύ το ίδιο και μετά να χώσεις (tag) άλλους πέντε φίλους σου αλλοιώς θα σου καεί το βίντεο (μη γελάς καθόλου άσχετε- η κατάρα πιάνει. Αν σπάσεις τον κύκλο θα βρεθείς πίσω στα 80s και θά 'χεις και βίντεο. Καμμένο κιόλας. Μπλιάχαχαχαααχαααπρουτ)

(A Suivre)

Βρέχει, πέρα;

Μάλιστα, κι επειδή πήξαμε με την πολλή επανάσταση εδώ μέσα, να σας ξενερώσω λίγο με τα ανούσια προβλήματα κάτι μικροαστουληδων που βαριούνται τη μπουρζουά ζωούλα τους και δεν έχουνε τί να κάνουνε, τριγυρνάνε στα Εξάρχεια για να το παίξουνε επαναστάτες.

Επειδή μάλλον δεν περνάει το λεπτό χιούμορ (χα χα) στο δίκτυο, εξηγώ:

Προσπαθούνε πάλι ν' αδειάσουνε την κατάληψη στην οδό Λέλας Καραγιάννη 38 - με πρόθεση να σφραγίσουνε το κτήριο για να μην ξαναμπεί κανένας, κι όχι να το χρησιμοποιήσουνε σαν φοιτητική εστία, που ήταν ο σκοπός που κληροδοτήθηκε το κτήριο στο ΕΜΠ. Θέλουνε δηλαδή να μπούνε μέσα, να βγάλουνε τον κόσμο με τα κλομπ και τις χειροπέδες, να τους φορτώσουνε κι ένα κάρο χρέη, κι ύστερα να τσιμεντώσουνε πόρτες και παράθυρα, να καταλήξει το κτήριο ένα σπίτι φάντασμα, όπως τόσα άλλα που έχει αφήσει το Ελληνικό δημόσιο ν' αργοπεθαίνουνε. Όχι γιατί χρειάζονται το κτήριο δηλαδή, αλλά έτσι, αφού δεν ξέρει το ΕΜΠ τί να το κάνει, να μην το έχει κανένας.

Η στρατηγική τους είναι οτι και καλά το κτήριο κινδυνεύει να διεκδικήσουν την κυριότητά του οι καταληψίες, λόγω χρησικτησίας, αφού λένε οτι κοντεύει 20ετία από την κατάληψή του. Στην πραγματικότητα, η 20ετία έχει παρέλθει εδώ κι ένα χρόνο, όπως φαίνεται σε διάφορα έγγραφα (γιατί οι καταληψίες δεν είναι κορόιδα, ούτε μπαίνουνε ντουγρού, σαν τα ζώα). Κι οι καταληψίες έχουνε δηλώσει οτι δεν έχουνε σκοπό να διεκδικήσουνε την κυριότητα αν και θα μπορούσανε κάλλιστα- πρόκειται για πρόσχημα δηλαδή και η κατάληψη κινδυνέυει πάλι.

Λοιπόν, άντε ξεκολλάτε με τις βολεψουά επαναστάσεις εκεί που σας παίρνει (η κάμερα) και τα ποτάκια σας Σάββατο Βράδυ και κοιτάξτε να κάνετε τίποτα για να υποστηρίξετε έναν πραγματικά ελεύθερο χώρο.

Την ανακοίνωση της κατάληψης την έχω αναρτήσει εδώ.

(A Suivre)

Όλες οι κοινωνικές δυνάμεις ενωμένες.

Α ναι, και να μην ξεχάσω. Πέσιμο λέει σ' ένα γκέυ μπαρ στα Εξάρχεια. Από τους κακούς Εξαρχειώτες, όχι από τους καλούς, αυτοί είναι μαζί μας (και είναι σωστοί αναρχικοί με ιδεολογία, δεν είναι πρεζοτραμπούκοι μοϊκανοί, no future κι έτσι).

Άγρια επίθεση πρεζο-τραμπούκων: Τα ξημερώματα του Σαββάτου 21/3 το μαγαζί της πλατείας Εξαρχείων με το όνομα Κερίδο Κούκου δέχτηκε άγρια επίθεση από τραμπούκους μοϊκάνους που φώναζαν «έξω οι πούστηδες από τα Εξάρχεια», και «τι μουσική ακούτε ρε», και «πούστηδες θα σας γαμήσουμε όλους απ’ το κώλο, εδώ είναι εξάρχεια!». Έσπασαν δύο γκέι μύτες, μία στρέιτ μύτη, ενώ ράμματα και αρβυλιές στο σώμα και στο πρόσωπο δέχτηκαν πολλοί θαμώνες του μαγαζιού. Έσπασαν το μαγαζί και γροθοκόπησαν κόσμο μες στη πλατεία των Εξαρχείων, μόνο και μόνο επειδή έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό! Θα τρελαθούμε ρε;;; Μέσα στα Εξάρχεια που υποτίθεται ότι συμβιώνουν διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικοί χώροι! Ντροπή ρε! Ντροπή για όλους μας! To Ιντι-μίντια έβαλε την είδηση, μετά την έβγαλε, για να καταλήξει στις κρυμμένες ειδήσεις. Οι θαμώνες του μαγαζιού καλούμε τις κοινωνικές ομάδες, τα στέκια, τους Εξαρχιώτες, όσα άτομα με λίγο νιονιό στο κεφάλι τους να πάρουν θέση! Δε ζητάμε να προστατέψετε την επιχείρηση, ζητάμε να μπορούμε να πάμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ που γουστάρουμε, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα φάμε ξύλο, μέσα ή έξω απ’ αυτό. Να πάρετε θέση ρε! Με τη δημοσιοποίηση του γεγονότος, και εμπράκτως, με την καταδίκη του, με κείμενα, με συζήτηση. Είναι ντροπή και μεγάλη ξεφτίλα να γροθοκοπούνται άνθρωποι μέσα στη πλατεία εξαρχείων μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί. Σκατά στο ρατσισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται! Τζάμπα δεκέμβρης! Σκατά στην ομοφοβία! Λευτεριά στα μυαλά, στις ψυχές και στα σώματα των ανθρώπων!

Από indymedia μέσω Urban Sky.

"Δε ζητάμε να προστατέψετε την επιχείρηση, ζητάμε να μπορούμε να πάμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ που γουστάρουμε, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα φάμε ξύλο, μέσα ή έξω απ’ αυτό. Πάμε όλοι μαζί: Γιατί είναι Σάββατο Βράδυ!!!" [εντάξει αυτό το πρόσθεσα εγώ].

Ουσιαστικές διεκδικήσεις, τί να πεις; Ό,τι ζητάς, παίρνεις.

Όπως κι ό,τι σπείρεις θερίζεις. Αν ζητωκραυγάζεις μια ζωή τους τραμπούκους, μη φρικάρεις όταν έρθουνε να σου σπάσουνε και το δικό σου κεφάλι.

ΑΝΑΝΕΩΣΗ λέμε:

Περισσότερες λεπτομέρειες στο Ιντυμήντια

ημουν στο μαγαζι...
από ρεηβερ93 0:27πμ, Τρίτη 24 Μαρτίου 2009
Ημουν μεσα οταν εγινε το σκηνικο, μπηκανε κατι μαλακιστηρια χαπακωμενα και αρχισαν τους τραμπουκισμους χωρις λογο, η μαλλον επειδη το ποτο εκανε 7 ευρω! Συγκεριμενα ενα κωλοπαιδο με μαλλι λες και το χε κοψει εκεινη την ωρα με ψαλιδι για προβατα και εβριζε τα παιδια στο μπαρ! Ποιοι ομοφυλοφιλοι ρε?αντε και να ηταν μερικοι τι εγινε?εμεις ειμαστε στρεητ, ηταν ενα παρτακι με τη μουσικη που γουσταραμε απο τα 90'ς , αλλωστε απο την αρχη με το που σκασαμε στην πλατεια ηταν προκλητικα τα τσογλανια, πειραζαν κοσμο με τις κοπελες του κτλ

Ντροπή και Αισχος !!!!
από παυλος 6:44μμ, Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Γνωρίζω από πρώτο χέρι τι έγινε. Τα συγκεκριμένα υπανθρωποειδή φασιστάκια, έχοντας προκλητική συμπεριφορά κατά του μαγαζιού και όλων των θαμώνων (λόγω της όποιας ομοφυλικής παρουσίας) , επειδή ξαφνικά την είδαν και πολύ μάγκες απαίτησαν από το μαγαζί να τους κεράσει σφηνάκια (όλους παρακαλώ), κατόπιν επανήλθαν και απαίτησαν δεύτερο γύρο ... και τους προσεφέρθη. Και ως άκρον άωτον της αγνωμοσύνης και της αχαριστίας απαίτησαν ένα μπουκάλι ουίσκυ αλλιώς απείλησαν να σπάσουν το μαγαζί. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε, είναι όπως ακριβώς τα είπαν τα προηγούμενα παιδιά. Ανέλαβαν αυτοκλήτως να καθαρίσουν τα Εξάρχεια από τους ομοφυλόφιλους θυμίζοντας μας ...κάποιους άλλους σε άλλες εποχές, εναντίον των οποίων μαχόμαστε.

Σαν να λέμε, για ένα ποτάκι πήγανε τα παιδιά... η ομοφοβία τους βγήκε στην πορεία. XD

Α, ναι. Κι αυτό πάλι:

Ποιοι ομοφυλοφιλοι ρε?αντε και να ηταν μερικοι τι εγινε?εμεις ειμαστε στρεητ

Όλα τα λεφτά.

Να δεις τίποτα βάζελοι θα τα κάνανε όλα πάλι, με τίποτα γαύρους, μια ζωή μαλακίες. Άντε και πολύ ασχολήθηκα. Φτάνει, μή μου αφήσετε άλλα σχόλια γι' αυτό, όποιος νομίζει οτι τα Εξάρχεια είναι "εναλλακτικός χώρος" και τού'ρχονται απότομοι οι τσαμπουκάδες, ή θέλει να τους εκμεταλλευτεί για να κάνει το ακτιβιστικό του κομμάτι, πρόβλημά του, βαρέθηκα με τους κουτούς ν' ασχολούμαι.

(A Suivre)

Τρεις νεκροί σε τέσσερις μήνες

Όλοι στο ίδιο μέρος και με τον ίδιο τρόπο, βασικά.

Από το tvxs:

Τρεις μετανάστες νεκροί κάτω από πανομοιότυπες συνθήκες: ξημερώματα του Σαββάτου, πεσμένοι στο χαντάκι που βρίσκεται στο Βοτανικό, 600 μέτρα από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Στις 24 Οκτωβρίου, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, βρέθηκε νεκρός μέσα στο χαντάκι ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ. Στο ίδιο σημείο, στις 6 Δεκεμβρίου, βρέθηκε αναίσθητος ο 24χρονος Μαζίρ, ο οποίος παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση στην εντατική για τρεις μήνες και ξεψύχησε εχθές. Στις 3 Ιανουαρίου ανακαλύφθηκε το πτώμα του Τζχαντζιρ Ηοσίν, από το Μπαγκλαντές, που έχασε τη ζωή του υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, ξημερώματα Σαββάτου. Ο τόπος, η μέρα, οι συνθήκες κοινές... μα οι αρχές σιωπούν.

Η αστυνομία λέει οτι ο Μοχάμεντ Ασράφ πήγε μάλλον να κάνει την άναγκη του και γλίστρησε κι έπεσε. Αυτό δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να διαπιστωθεί στη νεκροψία, εκτός κι αν ο άνθρωπος πρόλαβε να ξανακουμπωθεί πριν πεθάνει.

Εντάξει, δε λέω οτι τους σκοτώσανε οι μπάτσοι κλπ. Πού ξέρω εγώ; Αλλά λογικό είναι, αν φέρεσαι στους ανθρώπους σαν να είναι ζώα, να ζουν και να πεθαίνουν σαν τα ζώα.

(A Suivre)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΜΠ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 είναι ένας χώρος συλλογικής ζωής και αγώνα που συμπληρώνει 21 χρόνια στο πλευρό πάντα των αγωνιζόμενων ανθρώπων για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από την τυραννία του κράτους και του κεφάλαιου. Μια μακρόχρονη διαδρομή στην οποία η κατάληψη χάρη στην αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή συνεισφορά πολλών αγωνιστών μπόρεσε να αντιμετωπίσει πλήθος από απειλές και πιέσεις καθώς επίσης εισβολές από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και δολοφονικές επιθέσεις από παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες.

Μέσα από αυτή την μακρά διαδρομή αγώνα, αυτοοργάνωσης, αντίστασης κι αλληλεγγύης και με αφορμή τη συμπλήρωση πέρσι, στις 15 Απρίλη 2008, μιας εικοσαετίας κατάληψης, η Λέλας Καραγιάννη 37 βρέθηκε αντιμέτωπη με μια αναπάντεχη νέα απειλή. Την απειλή της καταστολής της με πρόσχημα αυτή τη φορά την ύπαρξη νομικής δυνατότητας να διεκδικηθεί η κυριότητα του εγκαταλελειμμένου από το 1960 κτιρίου με βάση το νόμο περί χρησικτησίας μετά την παρέλευση 20ετούς χρήσης του. Όργανο αυτών των νέων κατασταλτικών μεθοδεύσεων είναι η λεγόμενη Συγκλητική Επιτροπή Κληροδοτημάτων (ΣΕΚ) του ΕΜΠ η οποία κατά κύριο λόγο ασχολείται με το σχεδιασμό της βίαιης εκκένωσης της Κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37 ονομάζοντάς τον «στρατηγική απελευθέρωσης του κτιρίου» για την «αποβολή των καταληψιών με τη βοήθεια της ελληνικής αστυνομίας και τη συνδρομή εισαγγελικής αρχής». Σχεδιασμός που συνίσταται όχι μόνο στην «εκκαθάριση του κτηρίου» από τους καταληψίες αλλά και στο σφράγισμά του, «ακόμη και με χτίσιμο των ανοιγμάτων» και «διακοπή των κοινόχρηστων παροχών» για να αποτραπεί τυχόν ανακατάληψη του. ΄Ετσι ώστε με την αποβολή των καταληψιών και το σφράγισμα του ο χώρος να παραδοθεί και πάλι στην εγκατάλειψη και την ερήμωσή του, μιας και όπως παραδέχεται στα πρακτικά της η ΣΕΚ το να χρησιμοποιηθεί σήμερα αυτό το ακίνητο όπως προβλέπεται από την κληροδότησή του δηλ. ως Φοιτητική Εστία «είναι άτοπο κατόπιν της δημιουργίας των νέων εγκαταστάσεων της φοιτητικής εστίας στο χώρο της Πολυτεχνειούπολης».

Και σε μια προσπάθεια να πείσει για την αναγκαιότητα της βίαιης εκκένωσης του χώρου από την αστυνομία και της ενδεχόμενης σύλληψης και δίωξης των καταληψιών, η ΣΕΚ καταφεύγει σε ψεύδη και διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας.

Καταρχάς, ψεύδεται όσον αφορά την ημερομηνία που έγινε η κατάληψη του κτηρίου, ισχυριζόμενη ότι δεν έχει συμπληρωθεί ακόμα η 20ετία και για αυτό θα πρέπει το συντομότερο να εκκενωθεί η κατάληψη ώστε να μην μπορούν οι καταληψίες να διεκδικήσουν το κτίριο στο μέλλον.

Όπως είναι όμως γνωστό κι αποδεικνύεται από πλήθος αδιαμφισβήτητων ντοκουμέντων, συμπεριλαμβανομένων εγγράφων και δηλώσεων πανεπιστημιακών -όπως του τότε πρύτανη του ΕΚΠΑ Σταθόπουλου-, δημοσιευμάτων εφημερίδων της εποχής και άλλων που υπάρχουν στα χέρια των καταληψιών, η κατάληψη έγινε στις 15 Απρίλη 1988 οπότε η εισοσαετία, η οποία αποτελούσε προϋπόθεση για τη θεμελίωση δικαιώματος χρησικτησίας, έχει ήδη συμπληρωθεί εδώ και ένα χρόνο. Κατά συνέπεια, η διεκδίκηση της χρησικτησίας αν πραγματικά αποτελούσε ζητούμενο των καταληψιών θα είχε ήδη συμβεί από καιρό. Αλλά αυτό δεν έγινε, και δεν ήταν βέβαια η επαπειλούμενη σήμερα καταστολή που δεν το επέτρεψε αλλά η διακηρυγμένη από πέρσι βούληση των καταληψιών.

Επομένως, είναι ολοφάνερο πως το εγειρόμενο από τη ΣΕΚ και όχι από τους καταληψίες ζήτημα της χρησικτησίας, με βάση το οποίο εμφανίζεται να δικαιολογείται η καταστολή της κατάληψης, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα τέχνασμα κι ένα πρόσχημα για τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς αυτής της Επιτροπής, μιας και οι καταληψίες όπως είχαν ήδη δηλώσει από πέρσι δεν είχαν σκοπό να διεκδικήσουν το κατειλημμένο κτίριο και δεν το έπραξαν όλο αυτό το διάστημα, μολονότι γνώριζαν πως είχαν κάθε δυνατότητα να το κάνουν.

Κι ενώ αποδεδειγμένα έτσι έχουν τα πράγματα, οι καταληψίες δηλαδή αρνήθηκαν συνειδητά να κάνουν χρήση του νόμου περί χρησικτησίας, εφόσον πραγματικά δεν επιθυμούν τίποτα περισσότερο από την κοινωνική χρήση αυτού του χώρου που ήταν εγκαταλελειμμένος πριν καταληφθεί, η ΣΕΚ επιμένει, με πρόσχημα πάντα το ζήτημα της χρησικτησίας, να μεθοδεύει και να σχεδιάζει τη βίαιη καταστολή τους με εισβολή της αστυνομίας. Κι επειδή, όπως ομολογεί η ίδια, δεν υπάρχει κανένας σκοπός αξιοποίησης του κτιρίου σύμφωνα με τους όρους του κληροδοτήματος, να γίνει δηλ. φοιτητική εστία, απαιτεί τη βίαιη εκκένωση του κτιρίου, ενός ζωντανού χώρου του κοινωνικού αγώνα, μόνο και μόνο για να τον σφραγίσει και να τον παραδώσει στη σιωπή και την εγκατάλειψη.

Ψεύδεται επίσης η ΣΕΚ όταν στα πρακτικά των συνεδριάσεων της καταγράφει, μεταξύ των άλλων, ότι τα έξοδα των καταληψιών για το χώρο καταβάλλονται υποτίθεται από το πανεπιστήμιο. Παρόλη την επιμονή ορισμένων σε αυτόν τον ανυπόστατο ισχυρισμό μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν αρνητικές εντυπώσεις σε βάρος των καταληψιών, δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια ψευδολογία που δεν αντέχει σε κανέναν έλεγχο.

Διότι, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου της κατάληψης από το 1988 μέχρι και σήμερα, όλα τα έξοδα για τη συντήρηση του κτηρίου καθώς και οι λογαριασμοί του νερού και του ηλεκτρικού βαραίνουν αποκλειστικά και μόνο τους καταληψίες και τους αλληλέγγυους και ποτέ το Πανεπιστήμιο, το ΕΜΠ και η ΑΣΚΤ δεν επιβαρύνθηκαν με το ελάχιστο ποσό για ο,τιδήποτε. Και στην περίπτωση που τυχόν αναφέρεται στον προϋπολογισμό κάποιου ιδρύματος κάποια οικονομική εισφορά για το κτίριο της Λέλας Καραγιάννη 37 δεν πρόκειται μόνο για ψεύδος αλλά και για προφανή υπεξαίρεση χρημάτων από μέρους επιτήδειων. Και αυτό αποδεικνύεται εύκολα καθώς όλες οι αποδείξεις των λογαριασμών για τις κοινόχρηστες παροχές και όλα τα έξοδα γενικότερα για τη φροντίδα και τη συντήρηση του κτιρίου βρίσκονται στα χέρια των καταληψιών που τα πληρώνουν τόσα χρόνια.

Ξεχωριστή αναφορά θα πρέπει να γίνει στον προεδρεύοντα αυτής της κατ΄ουσίαν κατασταλτικής Επιτροπής Ν. Μαρκάτο, ένα πρόσωπο γνωστό από το παρελθόν για τις επιδόσεις του στον τομέα της καταστολής των κοινωνικών αγώνων, επειδή ακριβώς βαρύνεται με τη σύλληψη, την κακοποίηση, τις διώξεις, τις προφυλακίσεις, τις δίκες και τις καταδίκες δεκάδων κι εκατοντάδων αγωνιστών που είχαν βρει καταφύγιο στο Πολυτεχνείο και βρέθηκαν στα χέρια της αστυνομίας που εισέβαλε στο χώρο, όταν το 1991 και το 1995 ο τότε πρύτανης Μαρκάτος ενέδωσε στις κατασταλτικές απαιτήσεις της πολιτικής εξουσίας και ήρε το άσυλο.

Η παρουσία αυτού του ανθρώπου με τη λαμπρή σταδιοδρομία στο πλευρό των Σωμάτων Ασφαλείας καταδεικνύει περίτρανα τον προσανατολισμό αυτής της Επιτροπής και τι πραγματικά διακυβεύεται και επαπειλείται από τους σχεδιασμούς της.

Για αυτό, προειδοποιούμε σήμερα για τα ενδεχόμενα αποτελέσματα αυτών των απειλών και των σχεδιασμών σε βάρος του εγχειρήματος της Kατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37 και απαιτούμε να σταματήσουν άμεσα οι μεθοδεύσεις αυτής της Eπιτροπής, μιας και θα πρέπει να το γνωρίζουν καλά όλοι ότι δεν έχουμε σκοπό να υποκύψουμε και να παραδοθούμε στην καταστολή ούτε να παραδώσουμε στο σφράγισμα και την ερήμωση το χώρο της κατάληψης. Έναν χώρο που με κόπο και συνεχή προσπάθεια πολλών χρόνων από εκατοντάδες ανθρώπους έγινε χώρος ζωής και αντίστασης και έγραψε τη δική του σελίδα συνεισφοράς στην ευρύτερη ιστορία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων για μια κοινωνία ισότητας, αδελφοσύνης κι αλληλεγγύης χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Και καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους να υπερασπιστούμε μαζί, με κάθε δυνατό και πρόσφορο μέσο, αυτόν τον χώρο όπως και κάθε άλλο αυτοοργανωμένο χώρο του κοινωνικού αγώνα.

Καταληψίες της Λέλας Καραγιάννη 37 και Αλληλέγγυοι/ες
Τετάρτη 18 Μάρτη 2009

Τώρα το έμαθα αυτό. Επίσης τώρα έμαθα κι οτι έχουνε κλείσει την Κεραμεικού εδώ και κάτι χρόνια... Όχι τη Λέλας Καραγιάννη όμως. Τη Λέλας Καραγιάννη δε θα την πάρετε.

(A Suivre)

Δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν (διάφορα)

Από το tvxs:

[Πρόσφατες δημοσκοπήσεις] Παρουσιάζουν τους πολίτες διχασμένους, όταν τους τίθεται το ερώτημα αν προτάσσουν την αυστηρή εφαρμογή του νόμου και της τάξης (39%) ή θεωρούν υπέρτερη προτεραιότητα την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη (36%).

Συμπέρασμα: οι Έλληνες πολίτες δεν καταλαβαίνουν ούτε τους νόμους ούτε τα δικαιώματά τους.

(A Suivre)

Θεραπεία του λεσβιασμόυ στη Νότιο Αφρική.

Μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρυσι απο την Triangle, μια από τις μεγαλύτερες Νοτιοαφρικανικές οργανώσεις για τα γκέυ δικαιώματα, αποκαλύπτει οτι ένα απίστευτο 86% των μαύρων λεσβιών από το Western Cape λένε οτι ζουν με το φόβο της σεξουαλικής επίθεσης. Η οργάνωση λέει οτι αντιμετωπίζει μέχρι και 10 νέες υποθέσεις "θεραπευτικού βιασμού" κάθε βδομάδα.

Αυτό που βλέπουμε είναι μια αύξηση στον αριθμό των γυναικών που έρχονται σε μας αφου έχουν πέσει θύμα βιασμού και που τους είπαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης οτι αυτό που φταίει για ό,τι τους συμβαίνει είναι οτι ήταν λεσβίες", είπε η Βανέσσα Λούντβιχ, η δευθύντρια του Triangle.

(Από άρθρο του Guardian)

(A Suivre)

You're not alone.

Από μικρή ήμουνα σίγουρη οτι δεν θα τα πάω καλά με τα νούμερα. Όοχι αυτά που βγαίνουνε στα κανάλια και τα ριάλιτι- την αριθμητική λέω, τα μαθηματικά. Στην οικογένειά μου δεν υπήρχε κανείς μαθηματικός. Οι γονείς μου, άνθρωποι συντηρητικοί και παλαιών αρχών, με ενθάρρυναν να ασχοληθώ με τη Γλώσσα (καί τη δική μου και ξένες) και μάλιστα με αποθάρρυναν ενεργά να ασχοληθώ με τα μαθηματικά. "Δεν σ' αρέσει η αριθμητική ε; Το ξέρω, κι εγώ δεν την αντέχω"- έτσι μου έλεγε ο πατέρας μου.

Στο σχολείο, αν και ήμουνα δυο-τρεις τάξεις μπροστά από τους συνομήλικούς μου στη γλώσσα, στην αριθμητική ήμουνα πέντε-έξι πίσω. Στο δημοτικό, άφησα την προπαίδεια κάπου στη μέση ανάμεσα στο 6 και το 7 (από 'κει και πέρα- "δε θυμάμαι τα λόγια κυρία, μόνο τη μουσική"). Διαίρεση δεν έμαθα να κάνω ποτέ (ακόμη δεν ξέρω). Τα κλάσματα κι οι δεκαδικοί μου φέρνανε δάκρυα στα μάτια κι εφιάλτες τα βράδυα. Αργότερα, όταν περάσαμε στην άλγεβρα, θυμάμαι που διάβαζα ένα βιβλίο για παιδιά, "Ο Αϊνστάιν γι' Αρχάριους", κι ήθελα να είμαι κι εγώ σαν τον μικρό Αλμπερτ που ήταν σκράπας σ' όλα τ' άλλα και ατσίδα στα μαθηματικά... αλλά βέβαια δεν μου καθότανε. Πολυώνυμα... συναρτήσεις... παναγία μου! Είχαμε κι έναν καθηγητή που μου καθότανε στο λαιμό και δεν με βοηθούσε καθόλου το στυλ του, έφτασα στο γυμνάσιο να έχουν μείνει τα μαθηματικά μου κάπου στη μέση του δημοτικού... όταν λέω οτι ήμουν πίσω πέντε- έξι τάξεις, δεν είναι σχήμα λόγου.

Τότε μια μέρα (το ξέρατε οτι κάτι τέτοιο θά 'λεγα κάποια στιγμή) δώσαμε ένα διαγώνισμα, σ' ένα κεφάλαιο που λεγόταν "Λογική". Ξέρω οτι είχε να κάνει με σύνολα και πίνακες, γιατί θυμάμαι να δουλεύω με το μολυβάκι μου να πηδάει από το ένα σύνολο στο άλλο και τον ένα πίνακα στον άλλο για να κάνω τις πράξεις- η αριθμητική πινάκων είναι για χαζούς, με το δάχτυλο δουλεύεις, όχι με το μυαλό. Θυμάμαι επίσης αμυδρά οτι είχα κάτσει να διαβάσω, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μαθηματικά ακριβώς γι' αυτό το κεφάλαιο- εξ' αιτίας του ονόματός του. Είχα τελειώσει βλέπεις μόλις μια βιογραφία του Σωκράτη και (όπως και με κάθετί που διάβαζα- σαν τον Άϊνστάιν γι' αρχάριους) ήθελα να κάνω έτσι κι εγώ, σαν τον ήρωα του βιβλίου. Όταν άκουσα λοιπόν για λογική καταχάρηκα. Κι όταν είδα οτι δεν είχε νούμερα μέσα, χάρηκα διπλά και τρίδιπλα, κι έκατσα και τά 'μαθα.

Και πήρα είκοσι. Το πρώτο και το μόνο εικοσάρι που έχω πάρει σ' όλο το γυμνάσιο και το λύκειο. Ακόμη και στη Γυμναστική μέχρι δεκαεννιά μου βάζανε (γιατί ήμουνα σπορτίφ τυπάκι, μ' αθλητικό σωματάκι). Αφού πάθανε πλάκα και τα άλλα παιδάκια- κι αρχίσανε να με χειροκροτάνε. Δεν αστειεύομαι- με χειροκροτούσανε. Εννοείται οτι εγώ τσαντίστηκα πάρα πολύ μ' αυτό και τους έβαλα τις φωνές. Δηλαδή πώς την είχανε δει, οτι είμαι χαζό, γι' αυτό δεν παίρνω βαθμούς; Βρε ά' στο διάλο κωλοφυτά από 'κει... Είχα συγχιστεί πολύ, μου χαλάσανε τη γεύση του είκοσι τα βλαμμένα!

Η μόνη άλλη περίπτωση που ασχολήθηκα γερά με τα μαθηματικά ήταν στο λύκειο, που κάναμε κάτι προβλήματα γεωμετρίας (αυτά με τις γωνίες εντός εκτός και τα λοιπά). Στην αρχή βαριόμουνα κι έκανα τις συνηθισμένες μου καραγκιοζιές μέσα στην τάξη, μέχρι που κάποια στιγμή τα πήρε ο καθηγητής. "Βαγγέλη*" μου λέει "αν δε σ' αρέσει το μάθημα, πήγαινε να κάθεσαι στην αυλή, θα σου βάλω βάση να περάσεις. Αλλά αν κάτσεις εδώ θα προσέχεις και δε θα κάνεις θόρυβο". Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε- μου τό 'πε χωρίς πρόθεση να με προσβάλλει, τελείως αντικειμενικά- και μ' έπιασε κατευθείαν στο φιλότιμο (κοροϊδάκι, είδες;). Έκατσα, ασχολήθηκα, σήκωνα και χέρι, έλυνα κι ασκήσεις κι όλα. Δεν έγραψα κάνα εικοσάρι πάλι, γύρω στο δώδεκα- δεκατέσσερα ήμουνα πάντα.

Κι είμαστε τώρα εν έτει 2009, δοξα σοι ο θιός, και κοιτάζω το πρόγραμμά μου στο University. Κωδικός μαθήματος: CI208- Specification and Reasoning: μαθηματικά για προγραμματισμό και software engineering. CI213- Intelligent Systems: λογικός προγραμματισμός για συστήματα τεχνητής νοημοσύνης. CI209- Computer Systems Architectures: δυαδικοί, οκταδικοί και δεκαεξαδικοί, και άλγεβρα του Μπουλ για σχεδιασμό κυκλωμάτων. Όλα αυτά είναι κατ' αρχήν βασισμένα στη Λογική που έκανα στο Γυμνάσιο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα είναι οτι είναι κατ' αρχήν: Μαθηματικά. Η επιστήμη της πληροφορικής είναι ο πρακτικός κλάδος των μαθηματικών, το πρακτικό αποτέλεσμα μερικών αιώνων θεωρητικής αναζήτησης- η τεχνολογική εφαρμογή της επιστήμης των μαθηματικών.

Κι εδώ είναι που -με σφοδρότητα ανάλογη της συνειδητοποίησης οτι "Θεέ μου, μ' αρέσουν τ' αγόρια"- συνειδητοποιώ οτι: "Θεέ μου, σπουδάζω μαθηματικά!"



__________
* Όχι, δε με λέγανε ποτέ Βαγγέλη! :PpPp

(A Suivre)

Πειρατές και Νίντζα ενωμένοι (για μια ελεύθερη διακίνηση του ψηφιακού περιεχόμενου)

Με αφορμή το ποστ του e-lawyer για την υπόθεση του "ΟΠΙ Εναντίον των Πειρατών" (ώπα ρε νίντζα ΟΠΙ) κάποιες σκέψεις μου που είναι λίγο άσχετες με τη συζήτηση, οπότε τις παραθέτω εδώ:

Η σκέψη μου είναι οτι όλοι σ' αυτήν την υπόθεση κρυβόμαστε λίγο πίσω από το δάχτυλό μας. Ας πούμε, κι "εμείς" ξέρουμε πολύ καλά ποιό είναι το κυρίως περιεχόμενο των p2p αρχείων που ανταλλάζουμε. Κι αν η βιομηχανία του θεάματος (και οι διάφορες αρχές που 'χει στο τσαπάκι της) στοχεύει σε συγκεκριμμένες τεχνολογίες, το κάνει για πρακτικούς λόγους, επειδή οι συγκεκριμμένες τεχνολογίες χρησιμοποιούνται στην πλειοψηφία τους για την ανταλλαγή των αρχείων που θέλει να προστατεύσει.

Το ουσιαστικό πρόβλημα όμως εδώ είναι με μια παρωχημένη αντίληψη της ιδιοκτησίας που τελικά προσπαθεί να υπερασπιστεί η βιομηχανία- και που το διαδίκτυο έχει κατά κύριο λόγο καταργήσει. Θέλω να πώ: υπάρχει ιδιοκτησία αν δεν είναι δυνατόν να προστατευτεί η κυριότητά της; Γιατί αυτή τη στιγμή, ό,τι περιεχόμενο (content, ε;) είναι δυνατόν να ψηφιοποιηθεί είναι "αέρας" δικτυακός, όσο μπορεί κανείς να θεωρήσει τον αέρα που αναπνέουμε ιδιοκτησία του, άλλο τόσο μπορεί να υπερασπιστεί και την ιδιοκτησία του στο δίκτυο.

Δεν μπορώ να μιλήσω με στοιχεία, αλλά η παρατήρησή μου είναι οτι η μόνη "ιδιοκτησία" που έχει καταφέρει να υπάρξει σταθερά στο διαδίκτυο είναι το... ανοιχτό περιεχόμενο. Υπό την έννοια πως ό,τι δημοσιεύεται με μία από τις άδειες ανοικτού περιεχομένου, κανείς δεν προσπαθεί πλέον να το οικειοποιηθεί. Εξασφαλίζεται δηλαδή μία "μη-κυριότητα" ή ίσως "μή αξίωση κυριότητας" που είναι η μόνη μορφή διευθέτησης της ιδιοκτησίας που έχει καταφέρει να επιζήσει στο δίκτυο.

Το περιεχόμενο πλέον μπορεί να ανήκει σε όλους μας, μόνο, ή σε κανέναν, ανάλογα πως το βλέπεις. Κι οι προσπάθειες της κάθε βιομηχανίας ή αρχής να προστατεύσει την παραδοσιακή ιδέα της ιδιοκτησίας είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, πάλι για καθαρά πρακτικούς λόγους: επειδή δεν υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα να την προστατεύσουν.

Η ιδιοκτησία στο δίκτυο έχει πλέον αντικατασταθεί στην πράξη από την έννοια της πρόσβασης. Όποιο περιεχόμενο είναι δυνατόν να προσβασθεί, είναι στην διάθεση όποιου μπορεί να το προσβάσει. Και με τα δίκτυα p2p, κάθε τί που μπορεί να ψηφιοποιηθεί μπορεί να προσβασθεί από τον καθένα μας.

Οπότε εγώ κρίνω οτι οι διάλογοι που παραβλέπουν την πρακτική διάσταση του θέματος και διεξάγονται στη βάση οτι είναι δυνατόν νομοθετικά (έστω και με την ποινικοποίηση) να αναχαιτιστεί η απελευθέρωση του περιεχόμενου (με την έννοια καί του "liberation" και του "freedom"), είναι μάλλον αναχρονιστικοί. Σ' ετούτη την περίπτωση, "η κοινωνία είναι έτοιμη" εδώ και καιρό- οι αρχές και τα διάφορα συμφέροντα μένει να "μυρίσουν τον καφέ".


(copyleft; κλοπυράιτ)

(A Suivre)

Και τώρα που δεν είναι πια Σάββατο βράδυ;

Λέω, γιατί μαθαίνω από τον Thomas Xomeritis, το Tales from the Other Side of Town και το Απέναντι Πεζοδρόμιο, για την απόφαση του Άρειου Πάγου στο θέμα του φορέα του AIDS.

Το δημοσίευμα είναι από την Καθημερινή:

Φορέας του AIDS έχασε δικαστική μάχη στον Άρειο Πάγο

Το Β1 Τμήμα του Αρείου Πάγου έκανε δεκτή την εισήγηση της αρεοπαγίτου Ειρήνης Αθανασίου που είχε προτείνει να γίνει μερικώς δεκτή η αίτηση αναίρεσης του νομικού εκπροσώπου εταιρείας ενδυμάτων ο οποίος ζητούσε να αναιρεθεί απόφαση του Εφετείου που δικαίωσε υπάλληλό της φορέα του AIDS ο οποίος απολύθηκε λόγω της νόσου από την οποία έχει προσβληθεί και η εταιρεία υποχρεώθηκε να καταβάλει 7.539 ευρώ για μισθούς υπερημερίας και για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης.

Η εταιρεία τον απέλυσε επικαλούμενη ότι αντέδρασαν οι συνάδελφοί του όταν πληροφορήθηκαν ότι είναι φορέας του AIDS. Στο Πρωτοδικείο και Εφετείο Αθηνών ο υπάλληλος δικαιώθηκε, καθώς κρίθηκε ότι ήταν καταχρηστική η απόλυση του (κατά παράβαση του άρθρου 281 του Αστικού Κώδικα). Ειδικότερα, η αρεοπαγίτης έχει υποστηρίξει ότι το Εφετείο παραβίασε το άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα.

Η αρεοπαγίτης κατέληξε ότι πρέπει να αναιρεθεί μερικώς η προσβαλλόμενη εφετειακή απόφαση και συγκεκριμένα να αναιρεθεί κατά το μέρος της με το οποίο επιδικάστηκε χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης υπέρ του απολυμένου φορέα του AIDS γιατί αυτή προϋποθέτει ακυρότητα της ανωτέρω καταγγελίας ως καταχρηστικής, δηλαδή παράνομη και υπαίτια πράξη της εργοδότριας.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AΠΕ-ΜΠΕ

Τώρα με μπερδεύει έτσι που το γράφουνε (δεν τα κατέχω τα τεχνικά) αλλά καταλαβαίνω οτι ο Άρειος Πάγος αποφάσισε οτι κακώς του δώσανε την αποζημίωση του ανθρώπου, επειδή η απόλυσή του δεν είναι παράνομη. Δηλαδή δεν είναι παράνομο να σε απολύσουνε επειδή έχεις AIDS και διαμαρτύρονται οι συνάδελφοι επειδή φοβούναι μήν τους κολλήσεις.

Νομιμοποιείται δηλαδή η συμπεριφορά διάκρισης εναντίον των φορέων και γίνεται δεκτή η προκατάληψη εναντίον τους ως θεμιτή αιτία απόλυσής τους.

Δεν πειράζει όμως, μην ανησυχείτε- στην Ελλάδα δεν έχουμε πρόβλημα με το AIDS, μόνο οι πούστηδες το κολλάνε και τίποτα πρεζάκια. Κι αυτούς έτσι κι αλλοιώς ποιός τους θέλει στη δουλειά του;

Ανανέωση (Update, λέμε):

Μετά από το σχόλιο του Elias, ακολούθησα τα λινκ και ξεμπερδεύτηκα κι εγώ, οπότε εξηγώ οτι η "ανωτέρω καταγγελία" που λέει η Αρεοπαγίτις οτι δεν μπορεί να θεωρηθεί καταχρηστική κι άρα άκυρη, είναι η καταγγελία της σύμβασης εργασίας με τον εργαζόμενο-φορέα του AIDS που κατέθεσε η εργοδότρια εταιρία του. Δηλαδή η απόλυσή του: ο εργαζόμενος είχε σύμβαση με την εταιρία που την κατήγγειλε.

Περισσότερα ακόμη για την υπόθεση διαβάζω εδώ κι εδώ (πάντα ακολουθώντας τα λινκ από το σχόλιο του Elias- thanks βρε!)

Από το Βήμα (υπογραμμίζω με χαρά εγώ):

Η υπόθεση, έπειτα από αγωγή του απολυμένου πλέον φορέα του ΑΙDS, κατέληξε στα δικαστήρια. Πρωτοδίκως η εταιρεία επικαλέστηκε την προσπάθεια διατήρησης της εργασιακής ειρήνης στο εσωτερικό της επιχείρησης. «Οι συνάδελφοί του αντέδρασαν όταν έμαθαν ότι θα έπρεπε να βρίσκονται σε διπλανό γραφείο με έναν φορέα του ΑΙDS. Αντέδρασαν για να διαφυλάξουν την υγεία τους και έπρεπε να διαφυλαχτεί από την πλευρά μας η απρόσκοπτη λειτουργία της εταιρείας» υποστήριξαν οι εκπρόσωποί της. Μάλιστα, προσκόμισαν και σειρά επιστολών από εργαζόμενους σε αυτήν, οι οποίοι ζητούσαν από την εταιρεία να υπερασπιστεί την υγεία τους και να λάβει άμεσα μέτρα. Στην εσωτερική όμως αυτή αλληλογραφία έλειπε η ακριβής ημερομηνία, ενώ οι υπογραφές των εργαζομένων συνέπιπταν όχι με αυτές του προσωπικού που δραστηριοποιείτο στην εταιρεία όταν διεγνώσθη ο ιός στον συνάδελφό τους, αλλά με αυτές όσων εργάζονταν στην εταιρεία το διάστημα λίγο πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης στο Πρωτοδικείο, στις αρχές του 2006.

(και παρακάτω)

Βάση για την απόφαση, τόσο στον πρώτο όσο και στον δεύτερο βαθμό, αποτέλεσε η πάγια νομολογία που ερμηνεύει την κατάχρηση δικαιώματος, όπως αυτή διαρθρώνεται στο άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα, στις εργατικές διαφορές που προέκυψαν σε περιπτώσεις απολύσεων. Ετσι θεωρείται ότι καταχρηστικά η εργοδοσία απολύει, όταν η ενέργεια αυτή υποκρύπτει ή υπαγορεύεται από εμπάθεια, εκδικητικότητα ή εχθρική διάθεση. Την ίδια όμως βάση χρησιμοποιεί, σύμφωνα με πληροφορίες, η εισήγηση του δικαστικού ο οποίος σήμερα θα παρουσιαστεί στη συζήτηση της υπόθεσης για τους ακριβώς αντίστροφους λόγους. Δηλαδή, ο εισηγητής αρεοπαγίτης υποστηρίζει ότι η απόλυση αυτή δεν προέκυψε από λόγους εμπάθειας ή εχθρικής διάθεσης απέναντι στον φορέα του ΑΙDS. Και όλα αυτά ενώ η εταιρεία παραδέχεται κατ΄ αρχάς - επιεικώς- την ύπαρξη αρνητικής στάσης των εργαζομένων απέναντι στον συνάδελφό τους.

Νομικοί κύκλοι επισημαίνουν το πρωτοφανές στοιχείο να επικυρώσει στην ουσία ο Αρειος Πάγος μια πρακτική απολύσεων λόγω... λαϊκής οργής απέναντι στον εκάστοτε θιγόμενο ή στην εκάστοτε ομάδα προσώπων που ξαφνικά θα τεθούν εκποδών από έναν χώρο εργασίας. Και ο λόγος της «εκπαραθύρωσης» θα είναι διαφορές και διακρίσεις λόγω- ενδεχομένως- θρησκεύματος, πολιτικών πεποιθήσεων και άλλων προσωπικών δεδομένων που γίνονται «κοινό κτήμα» συζήτησης και σχολιασμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις προσφάτως η Ελλάδα εισήγαγε στο εσωτερικό της δίκαιο και τη σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης σχετικά με την αντιμετώπιση φαινομένων διακρίσεων (μισθολογικές, ανέλιξης, απόλυσης κ.ά.) και ρατσισμού στους εργασιακούς χώρους, λόγω φυλής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή άλλων στοιχείων της προσωπικότητας του πληττόμενου από αυτές τις διακρίσεις.

Κι από το Έθνος:

Το Εφετείο δέχθηκε ότι η εργοδότης δεν κατήγγειλε τη σύμβαση από εμπάθεια, εκδικητικότητα ή εχθρική διάθεση, αλλά για να εξασφαλίσει ηρεμία μεταξύ των εργαζομένων, που αναστατώθηκαν λόγω προκατάληψης κυρίως και όχι εξαιτίας ενός υπαρκτού επιστημονικά κινδύνου.

Ομως σταθμίζοντας την απειλούμενη ομαλή λειτουργία της επιχείρησης λόγω της μαζικής και επιστημονικά αδικαιολόγητης αντίδρασης των εργαζομένων και τη δικαιολογημένη και άξια προστασίας προσδοκία του απολυθέντος για εργασία σε μια δύσκολη στιγμή, όπου λόγω της ασθένειας είχε ανάγκη συμπαράστασης και ηθικής στήριξης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπερέχει το συμφέρον του φορέα για διατήρηση της εργασίας του. Γι αυτό έκρινε καταχρηστική την απόλυση.

Ωστόσο, κατά τον ΑΠ, το Εφετείο εσφαλμένα θεώρησε καταχρηστική την απόλυση, αφού δέχτηκε ότι δεν έγινε από εμπάθεια, εκδικητικότητα, κ.λπ., αλλά ότι δικαιολογούνταν απόλυτα από τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της εργοδότριας, εφόσον έγινε για να εξασφαλιστεί η ηρεμία των υπόλοιπων εργαζομένων και η εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης, που διαταράχθηκαν πολύ λόγω της σοβαρότατης μεταδοτικής νόσου που δημιούργησε φόβο και ανασφάλεια για την υγεία των υπολοίπων, οι οποίοι ζήτησαν την απομάκρυνση του συναδέλφου τους, πιέζοντας έντονα την εργοδότρια.

(A Suivre)

Λαέ στα όπλα !

Να σώσουμε την Όπρα...

(Ακούς; Είναι λίγο βραχνιασμένο το ένα κόρνο.)

(A Suivre)

(στο δρόμο για το 1984) Προσπέρασα ένα κύμα Thompson

Περίεργες αναμνήσεις ετούτη τη νευρική νύχτα στο Las Vegas. Πέντε χρόνια μετά; Έξι; Μου φαίνονται σαν μια ολόκληρη ζωή, ή τουλάχιστον σαν μια Ιστορική Εποχή- το είδος της κορύφωσης που δεν ξανάρχεται ποτέ. Το San Fransisco στη μέση των σίξτις ήταν ένας τελείως ιδιαίτερος χρόνος και τόπος για όποιον ήταν μέρος του. Ίσως σήμαινε κάτι. Ίσως όχι, τελικά... αλλά καμμία εξήγηση, κανένας συνδυασμός λέξεων και μουσικής ή αναμνήσεων δεν μπορεί ν' αγγίξει εκείνη την αίσθηση της επίγνωσης οτι ήσουν εκεί και ζωντανός σ' εκείνη τη γωνιά του χρόνου και του κόσμου. Ό,τι κι αν σήμαινε...

Είναι δύσκολο να γνωρίσεις την ιστορία, επειδή υπάρχουν όλες οι μισθωμένες μαλακίες, αλλά ακόμη και χωρίς την "ιστορική" βεβαιότητα φαίνεται απόλυτα λογικό να πιστέψεις οτι κάθε τόσο η ενέργεια μιας ολόκληρης γενιάς κορυφώνεται σε μια μακρυά, λεπτή αστραπή, για λόγους που κανείς δεν καταλαβαίνει εκείνη τη στιμγή- και που δεν μπορούν να εξηγήσουν, αργότερα, τί ακριβώς συνέβη.

Η κεντρική μου ανάμνηση από εκείνη την εποχή φαίνεται να στηρίζεται σε μία ή πέντε ή ίσως σαράντα νύχτες - ή ξημερώματα- όταν έφευγα από το Fillmore μισοτρελλαμένος και, αντί να γυρίσω σπίτι, σημάδευα με την μεγάλη 650 Lightning προς την άλλη μεριά της Bay Bridge στα εκατό μίλια την ώρα φορώντας L.L. Bean βερμούδα και ένα μπουφάν Butte... βρυχώμενος μέσα από το τούνελ του Treasure Island μέχρι τα φανάρια του Oakland και του Berkley και του Richmond, ποτέ απόλυτα σίγουρος ποιά έξοδο να πάρω όταν έφτανα στην άλλη άκρη (πάντα στολλάροντας στα διόδια, πολύ φρικαρισμένος για να βρω το νεκρό καθώς ψαχούλευα για ψιλά)... αλλά με την απόλυτη βεβαιότητα οτι απ' όπου και να πήγαινα θα έβγαινα σ' ένα μέρος όπου όλοι θα ήταν το ίδιο χαμένοι και τρελλαμένοι όσο εγώ: δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία γι' αυτό...

Η τρέλλα υπήρχε σε κάθε κατεύθυνση, κάθε ώρα. Αν όχι απέναντι στο Bay, τότε πάνω προς την Golden Gate ή κατεβαίνοντας τον 101 μέχρι το Los Altos ή τη La Honda... Όπου και να πήγαινες μπορούσες να ανάψεις σπίθες. Υπήρχε μια υπέροχη οικουμενική αντίληψη πως ό,τι κι αν ήταν αυτό που κάναμε ήταν σωστό, οτι νικούσαμε...

Κι αυτό, νομίζω, ήταν το κεντρικό σημείο της όλης υπόθεσης- αυτή η αίσθηση της αναπόφευκτης νίκης ενάντια στις δυνάμεις του Παλιού και του Κακού. Όχι με κανέναν σκληρό ή βίαιο τρόπο. Δεν χρειαζόμασταν τέτοια πράγματα. Η ενέργειά μας θα επικρατούσε έτσι απλά. Δεν υπήρχε λόγος να πολεμήσουμε- ούτε εμείς ούτε εκείνοι. Εμείς είχαμε όλη την ορμή. Καβαλούσαμε τη ράχη ενός δυνατού και όμορφου κύματος...

Έτσι σήμερα, λιγότερο από πέντε χρόνια μετά, μπορείς να ανέβεις σ' έναν απότομο λόφο στο Las Vegas και να κοιτάξεις Δυτικά, κι αν έχεις τα κατάλληλα μάτια μπορείς σχεδόν να δεις το ίχνος της παλίρροιας- εκείνο το σημείο όπου το κύμα τελικά έσπασε και κύλησε πίσω.

- Hunter S. Thompson, Fear and Loathing in Las Vegas.

(A Suivre)

...ψού!

Κάτι έτσι λίγο άσχετο και χαλαρό για να ξαναπάρω λίγο μπρος:



Η εργασία μου για το πρώτο εξάμηνο στο μάθημα 3d graphics and animation της σχολής. Είχα κάτι τεχνικά προβλήματα (techspeak: τα mapping coordinates χάνονταν κάθε φορά που έκλεινα το max αρχείο και η γεωμετρία που ξεκίνησε σαν NURBS δεν μεταφράστηκε καλά σε πολύγωνα γι' αυτό είχα λίγο παραμόρφωση σε κάποια σημεία και "τραβηγμένο" texture /techspeak). Κάνα δυο λεπτομέρειες θα μπορούσα να τις έχω προσέξει περισσότερο- το μάτι του ας πούμε θα μπορούσε να έχει μια κόρη, και ήθελε λίγο πιο φωτοσκίαση στα χρυσάφια για να φαίνονται πιο μεταλλικά. Τέλος πάντων, εντάξει βγήκε, ψιλό. Δεν ξέρω από βαθμό αλλά δεν του πατάω στα μαθήματα και μπορεί να μου κόψει λίγο γι' αυτό.

Γενικώς το uni είναι σε ύφεση, αυτόν τον καιρό δεν έχω όρεξη για coding και systems analysis και τέτοια πρακτικά πράγματα- τό 'χω ρίξει στα δημιουργικά. Κούνια που με κούναγε :)

Σόρυ btw, έχω χάσει επεισόδια από τα μπλογκς του κόσμου, ήτανε και κάτι σχόλια που ήθελα να κάνω, τώρα θά 'χουνε παλιώσει...

(A Suivre)