(στο δρόμο για το 1984) Προσπέρασα ένα κύμα Thompson

Περίεργες αναμνήσεις ετούτη τη νευρική νύχτα στο Las Vegas. Πέντε χρόνια μετά; Έξι; Μου φαίνονται σαν μια ολόκληρη ζωή, ή τουλάχιστον σαν μια Ιστορική Εποχή- το είδος της κορύφωσης που δεν ξανάρχεται ποτέ. Το San Fransisco στη μέση των σίξτις ήταν ένας τελείως ιδιαίτερος χρόνος και τόπος για όποιον ήταν μέρος του. Ίσως σήμαινε κάτι. Ίσως όχι, τελικά... αλλά καμμία εξήγηση, κανένας συνδυασμός λέξεων και μουσικής ή αναμνήσεων δεν μπορεί ν' αγγίξει εκείνη την αίσθηση της επίγνωσης οτι ήσουν εκεί και ζωντανός σ' εκείνη τη γωνιά του χρόνου και του κόσμου. Ό,τι κι αν σήμαινε...

Είναι δύσκολο να γνωρίσεις την ιστορία, επειδή υπάρχουν όλες οι μισθωμένες μαλακίες, αλλά ακόμη και χωρίς την "ιστορική" βεβαιότητα φαίνεται απόλυτα λογικό να πιστέψεις οτι κάθε τόσο η ενέργεια μιας ολόκληρης γενιάς κορυφώνεται σε μια μακρυά, λεπτή αστραπή, για λόγους που κανείς δεν καταλαβαίνει εκείνη τη στιμγή- και που δεν μπορούν να εξηγήσουν, αργότερα, τί ακριβώς συνέβη.

Η κεντρική μου ανάμνηση από εκείνη την εποχή φαίνεται να στηρίζεται σε μία ή πέντε ή ίσως σαράντα νύχτες - ή ξημερώματα- όταν έφευγα από το Fillmore μισοτρελλαμένος και, αντί να γυρίσω σπίτι, σημάδευα με την μεγάλη 650 Lightning προς την άλλη μεριά της Bay Bridge στα εκατό μίλια την ώρα φορώντας L.L. Bean βερμούδα και ένα μπουφάν Butte... βρυχώμενος μέσα από το τούνελ του Treasure Island μέχρι τα φανάρια του Oakland και του Berkley και του Richmond, ποτέ απόλυτα σίγουρος ποιά έξοδο να πάρω όταν έφτανα στην άλλη άκρη (πάντα στολλάροντας στα διόδια, πολύ φρικαρισμένος για να βρω το νεκρό καθώς ψαχούλευα για ψιλά)... αλλά με την απόλυτη βεβαιότητα οτι απ' όπου και να πήγαινα θα έβγαινα σ' ένα μέρος όπου όλοι θα ήταν το ίδιο χαμένοι και τρελλαμένοι όσο εγώ: δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία γι' αυτό...

Η τρέλλα υπήρχε σε κάθε κατεύθυνση, κάθε ώρα. Αν όχι απέναντι στο Bay, τότε πάνω προς την Golden Gate ή κατεβαίνοντας τον 101 μέχρι το Los Altos ή τη La Honda... Όπου και να πήγαινες μπορούσες να ανάψεις σπίθες. Υπήρχε μια υπέροχη οικουμενική αντίληψη πως ό,τι κι αν ήταν αυτό που κάναμε ήταν σωστό, οτι νικούσαμε...

Κι αυτό, νομίζω, ήταν το κεντρικό σημείο της όλης υπόθεσης- αυτή η αίσθηση της αναπόφευκτης νίκης ενάντια στις δυνάμεις του Παλιού και του Κακού. Όχι με κανέναν σκληρό ή βίαιο τρόπο. Δεν χρειαζόμασταν τέτοια πράγματα. Η ενέργειά μας θα επικρατούσε έτσι απλά. Δεν υπήρχε λόγος να πολεμήσουμε- ούτε εμείς ούτε εκείνοι. Εμείς είχαμε όλη την ορμή. Καβαλούσαμε τη ράχη ενός δυνατού και όμορφου κύματος...

Έτσι σήμερα, λιγότερο από πέντε χρόνια μετά, μπορείς να ανέβεις σ' έναν απότομο λόφο στο Las Vegas και να κοιτάξεις Δυτικά, κι αν έχεις τα κατάλληλα μάτια μπορείς σχεδόν να δεις το ίχνος της παλίρροιας- εκείνο το σημείο όπου το κύμα τελικά έσπασε και κύλησε πίσω.

- Hunter S. Thompson, Fear and Loathing in Las Vegas.