You're not alone.

Από μικρή ήμουνα σίγουρη οτι δεν θα τα πάω καλά με τα νούμερα. Όοχι αυτά που βγαίνουνε στα κανάλια και τα ριάλιτι- την αριθμητική λέω, τα μαθηματικά. Στην οικογένειά μου δεν υπήρχε κανείς μαθηματικός. Οι γονείς μου, άνθρωποι συντηρητικοί και παλαιών αρχών, με ενθάρρυναν να ασχοληθώ με τη Γλώσσα (καί τη δική μου και ξένες) και μάλιστα με αποθάρρυναν ενεργά να ασχοληθώ με τα μαθηματικά. "Δεν σ' αρέσει η αριθμητική ε; Το ξέρω, κι εγώ δεν την αντέχω"- έτσι μου έλεγε ο πατέρας μου.

Στο σχολείο, αν και ήμουνα δυο-τρεις τάξεις μπροστά από τους συνομήλικούς μου στη γλώσσα, στην αριθμητική ήμουνα πέντε-έξι πίσω. Στο δημοτικό, άφησα την προπαίδεια κάπου στη μέση ανάμεσα στο 6 και το 7 (από 'κει και πέρα- "δε θυμάμαι τα λόγια κυρία, μόνο τη μουσική"). Διαίρεση δεν έμαθα να κάνω ποτέ (ακόμη δεν ξέρω). Τα κλάσματα κι οι δεκαδικοί μου φέρνανε δάκρυα στα μάτια κι εφιάλτες τα βράδυα. Αργότερα, όταν περάσαμε στην άλγεβρα, θυμάμαι που διάβαζα ένα βιβλίο για παιδιά, "Ο Αϊνστάιν γι' Αρχάριους", κι ήθελα να είμαι κι εγώ σαν τον μικρό Αλμπερτ που ήταν σκράπας σ' όλα τ' άλλα και ατσίδα στα μαθηματικά... αλλά βέβαια δεν μου καθότανε. Πολυώνυμα... συναρτήσεις... παναγία μου! Είχαμε κι έναν καθηγητή που μου καθότανε στο λαιμό και δεν με βοηθούσε καθόλου το στυλ του, έφτασα στο γυμνάσιο να έχουν μείνει τα μαθηματικά μου κάπου στη μέση του δημοτικού... όταν λέω οτι ήμουν πίσω πέντε- έξι τάξεις, δεν είναι σχήμα λόγου.

Τότε μια μέρα (το ξέρατε οτι κάτι τέτοιο θά 'λεγα κάποια στιγμή) δώσαμε ένα διαγώνισμα, σ' ένα κεφάλαιο που λεγόταν "Λογική". Ξέρω οτι είχε να κάνει με σύνολα και πίνακες, γιατί θυμάμαι να δουλεύω με το μολυβάκι μου να πηδάει από το ένα σύνολο στο άλλο και τον ένα πίνακα στον άλλο για να κάνω τις πράξεις- η αριθμητική πινάκων είναι για χαζούς, με το δάχτυλο δουλεύεις, όχι με το μυαλό. Θυμάμαι επίσης αμυδρά οτι είχα κάτσει να διαβάσω, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μαθηματικά ακριβώς γι' αυτό το κεφάλαιο- εξ' αιτίας του ονόματός του. Είχα τελειώσει βλέπεις μόλις μια βιογραφία του Σωκράτη και (όπως και με κάθετί που διάβαζα- σαν τον Άϊνστάιν γι' αρχάριους) ήθελα να κάνω έτσι κι εγώ, σαν τον ήρωα του βιβλίου. Όταν άκουσα λοιπόν για λογική καταχάρηκα. Κι όταν είδα οτι δεν είχε νούμερα μέσα, χάρηκα διπλά και τρίδιπλα, κι έκατσα και τά 'μαθα.

Και πήρα είκοσι. Το πρώτο και το μόνο εικοσάρι που έχω πάρει σ' όλο το γυμνάσιο και το λύκειο. Ακόμη και στη Γυμναστική μέχρι δεκαεννιά μου βάζανε (γιατί ήμουνα σπορτίφ τυπάκι, μ' αθλητικό σωματάκι). Αφού πάθανε πλάκα και τα άλλα παιδάκια- κι αρχίσανε να με χειροκροτάνε. Δεν αστειεύομαι- με χειροκροτούσανε. Εννοείται οτι εγώ τσαντίστηκα πάρα πολύ μ' αυτό και τους έβαλα τις φωνές. Δηλαδή πώς την είχανε δει, οτι είμαι χαζό, γι' αυτό δεν παίρνω βαθμούς; Βρε ά' στο διάλο κωλοφυτά από 'κει... Είχα συγχιστεί πολύ, μου χαλάσανε τη γεύση του είκοσι τα βλαμμένα!

Η μόνη άλλη περίπτωση που ασχολήθηκα γερά με τα μαθηματικά ήταν στο λύκειο, που κάναμε κάτι προβλήματα γεωμετρίας (αυτά με τις γωνίες εντός εκτός και τα λοιπά). Στην αρχή βαριόμουνα κι έκανα τις συνηθισμένες μου καραγκιοζιές μέσα στην τάξη, μέχρι που κάποια στιγμή τα πήρε ο καθηγητής. "Βαγγέλη*" μου λέει "αν δε σ' αρέσει το μάθημα, πήγαινε να κάθεσαι στην αυλή, θα σου βάλω βάση να περάσεις. Αλλά αν κάτσεις εδώ θα προσέχεις και δε θα κάνεις θόρυβο". Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε- μου τό 'πε χωρίς πρόθεση να με προσβάλλει, τελείως αντικειμενικά- και μ' έπιασε κατευθείαν στο φιλότιμο (κοροϊδάκι, είδες;). Έκατσα, ασχολήθηκα, σήκωνα και χέρι, έλυνα κι ασκήσεις κι όλα. Δεν έγραψα κάνα εικοσάρι πάλι, γύρω στο δώδεκα- δεκατέσσερα ήμουνα πάντα.

Κι είμαστε τώρα εν έτει 2009, δοξα σοι ο θιός, και κοιτάζω το πρόγραμμά μου στο University. Κωδικός μαθήματος: CI208- Specification and Reasoning: μαθηματικά για προγραμματισμό και software engineering. CI213- Intelligent Systems: λογικός προγραμματισμός για συστήματα τεχνητής νοημοσύνης. CI209- Computer Systems Architectures: δυαδικοί, οκταδικοί και δεκαεξαδικοί, και άλγεβρα του Μπουλ για σχεδιασμό κυκλωμάτων. Όλα αυτά είναι κατ' αρχήν βασισμένα στη Λογική που έκανα στο Γυμνάσιο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα είναι οτι είναι κατ' αρχήν: Μαθηματικά. Η επιστήμη της πληροφορικής είναι ο πρακτικός κλάδος των μαθηματικών, το πρακτικό αποτέλεσμα μερικών αιώνων θεωρητικής αναζήτησης- η τεχνολογική εφαρμογή της επιστήμης των μαθηματικών.

Κι εδώ είναι που -με σφοδρότητα ανάλογη της συνειδητοποίησης οτι "Θεέ μου, μ' αρέσουν τ' αγόρια"- συνειδητοποιώ οτι: "Θεέ μου, σπουδάζω μαθηματικά!"



__________
* Όχι, δε με λέγανε ποτέ Βαγγέλη! :PpPp