Πειρατές και Νίντζα ενωμένοι (για μια ελεύθερη διακίνηση του ψηφιακού περιεχόμενου)

Με αφορμή το ποστ του e-lawyer για την υπόθεση του "ΟΠΙ Εναντίον των Πειρατών" (ώπα ρε νίντζα ΟΠΙ) κάποιες σκέψεις μου που είναι λίγο άσχετες με τη συζήτηση, οπότε τις παραθέτω εδώ:

Η σκέψη μου είναι οτι όλοι σ' αυτήν την υπόθεση κρυβόμαστε λίγο πίσω από το δάχτυλό μας. Ας πούμε, κι "εμείς" ξέρουμε πολύ καλά ποιό είναι το κυρίως περιεχόμενο των p2p αρχείων που ανταλλάζουμε. Κι αν η βιομηχανία του θεάματος (και οι διάφορες αρχές που 'χει στο τσαπάκι της) στοχεύει σε συγκεκριμμένες τεχνολογίες, το κάνει για πρακτικούς λόγους, επειδή οι συγκεκριμμένες τεχνολογίες χρησιμοποιούνται στην πλειοψηφία τους για την ανταλλαγή των αρχείων που θέλει να προστατεύσει.

Το ουσιαστικό πρόβλημα όμως εδώ είναι με μια παρωχημένη αντίληψη της ιδιοκτησίας που τελικά προσπαθεί να υπερασπιστεί η βιομηχανία- και που το διαδίκτυο έχει κατά κύριο λόγο καταργήσει. Θέλω να πώ: υπάρχει ιδιοκτησία αν δεν είναι δυνατόν να προστατευτεί η κυριότητά της; Γιατί αυτή τη στιγμή, ό,τι περιεχόμενο (content, ε;) είναι δυνατόν να ψηφιοποιηθεί είναι "αέρας" δικτυακός, όσο μπορεί κανείς να θεωρήσει τον αέρα που αναπνέουμε ιδιοκτησία του, άλλο τόσο μπορεί να υπερασπιστεί και την ιδιοκτησία του στο δίκτυο.

Δεν μπορώ να μιλήσω με στοιχεία, αλλά η παρατήρησή μου είναι οτι η μόνη "ιδιοκτησία" που έχει καταφέρει να υπάρξει σταθερά στο διαδίκτυο είναι το... ανοιχτό περιεχόμενο. Υπό την έννοια πως ό,τι δημοσιεύεται με μία από τις άδειες ανοικτού περιεχομένου, κανείς δεν προσπαθεί πλέον να το οικειοποιηθεί. Εξασφαλίζεται δηλαδή μία "μη-κυριότητα" ή ίσως "μή αξίωση κυριότητας" που είναι η μόνη μορφή διευθέτησης της ιδιοκτησίας που έχει καταφέρει να επιζήσει στο δίκτυο.

Το περιεχόμενο πλέον μπορεί να ανήκει σε όλους μας, μόνο, ή σε κανέναν, ανάλογα πως το βλέπεις. Κι οι προσπάθειες της κάθε βιομηχανίας ή αρχής να προστατεύσει την παραδοσιακή ιδέα της ιδιοκτησίας είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, πάλι για καθαρά πρακτικούς λόγους: επειδή δεν υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα να την προστατεύσουν.

Η ιδιοκτησία στο δίκτυο έχει πλέον αντικατασταθεί στην πράξη από την έννοια της πρόσβασης. Όποιο περιεχόμενο είναι δυνατόν να προσβασθεί, είναι στην διάθεση όποιου μπορεί να το προσβάσει. Και με τα δίκτυα p2p, κάθε τί που μπορεί να ψηφιοποιηθεί μπορεί να προσβασθεί από τον καθένα μας.

Οπότε εγώ κρίνω οτι οι διάλογοι που παραβλέπουν την πρακτική διάσταση του θέματος και διεξάγονται στη βάση οτι είναι δυνατόν νομοθετικά (έστω και με την ποινικοποίηση) να αναχαιτιστεί η απελευθέρωση του περιεχόμενου (με την έννοια καί του "liberation" και του "freedom"), είναι μάλλον αναχρονιστικοί. Σ' ετούτη την περίπτωση, "η κοινωνία είναι έτοιμη" εδώ και καιρό- οι αρχές και τα διάφορα συμφέροντα μένει να "μυρίσουν τον καφέ".


(copyleft; κλοπυράιτ)