Τελικά ποιός φταίει για την κρίση;

Ευτυχώς, σήμερα έχουμε πλέον την τεχνολογία που μας επιτρέπει να απαντήσουμε σε τέτοια κρίσιμα ερωτήματα.




Προσεχώς: ποιό είναι καλύτερο Μάστερς- Νίντζα ή Πειρατής;

(A Suivre)

Ακολουθώντας το άσπρο άλογο

Ο μοϊκανός σάτυρος πήδηξε στη μέση της παιδικής χαράς και φούσκωσε το στήθος του με υπερηφάνεια.

- "Είμαι ένα κοκόρι-γίγαντας με παρδαλό λοφίο", έκρωξε. "Έχω ένα ράμφος βαρύ σαν κασμά και χτυπάω τα κεφάλια των μπάτσων, που ανοίγουν σαν καρπούζια!".

Πισωπάτησε τραμπαλιστά και ξανάκατσε ανακούρκουδα, με το λειρί του να χοροπηδάει σαν ελατήριο. Χωρίς να τον καταλάβει κανείς, ο γοτθομεταλλάς βρέθηκε ξαφνικά στο κέντρο του σκάμματος.

- "Είμαι ένα μαύρο λιοντάρι!" γρύλλισε. "Έχω χαίτη από σκοτεινή φωτιά! Ορμάω στους εχθρούς μου μέσα απ' τις σκιές και σκίζω τις σάρκες τους με τα τρομερά μου νύχια!".

Γυρίσαμε όλοι να δούμε που πήγε, αλλά είχε εξαφανιστεί. Μου φάνηκε οτι είδα δυο μάτια σαν κάρβουνα να καίνε μες' τους θάμνους.

Το πρεζόνι βγήκε μπροστά, σέρνοντας τα πόδια του και σκουντουφλώντας, φυλλοροώντας χάπια και βελόνια απ' τις τρύπιες του τσέπες.

- "Είμαι το τέρας του Λοχ-Νες" μουρμούρισε. "Κανείς δεν πιστεύει οτι υπάρχω. Παραμονεύω, κι όταν δω κάναν περαστικό τεντώνω το μακρύ λαιμό μου και του ζητάω ένα δεκάρικο".

Γελάσαν όλοι καλόκαρδα και δυο τρεις σηκώθηκαν να τον μετακινήσουν γιατί βάραγε ντάγκλες. Η αλτέρνατιβ γκόμενα πήρε τη θέση του, προσεχτικά μην πατήσει κάνα σέο, γιατί φορούσε σανδάλια.

- "Είμαι μια αρκούδα καφέ" γέλασε πονηρά "και τρέχω τρέχω τρέχω μ' έναν ξύλινο μπουφέ".

Χτύπησε το κεφάλι της για να δείξει τις τζίβες της κι έκανε στα ψέμματα το σήμα του σατανά και "γιεεεα". Άλλοι χασκογέλασαν περιφρονητικά, άλλοι χτυπήσαν παλαμάκια. Ο αναρχικός της γκόμενος την κοίταζε με χαμένα μάτια.

Γύρω στην παιδική χαρά, σαν θεατές σ' αρχαίο θέατρο, οι Φυλές της Αθήνας κάθονταν στις πέτρινες εξέδρες. Ένας-ένας σηκώνονταν και μίλαγαν για το τοτέμ τους, το πνεύμα που τους οδηγεί στην ονειρική Αθήνα. Μακρυά, απέναντι απ' τον αυτόνομο λόφο, έβλεπα την αρχαία ακρόπολη, φωταγωγημένη και σημαιοστολισμένη. Πάνω της καίγανε φωτιές και γύρω της γίνονταν εκρήξεις- οι εθνικιστές νομίζω πολεμούσαν απόψε με τους χούλιγκανς. Ψηλά, κρεμότανε η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, ο ήλιος του κόσμου των ονείρων, πρησμένη και κόκκινη από λαγνεία κι ενοχές.

- "Κι εσύ"; με σκούντηξαν. "Ποιό είναι το τοτέμ σου;".

Τινάχτηκα, μισοξύπνησα. Γύρισα πλευρό και βυθίστηκα πάλι. Σηκώθηκα περήφανη, περπάτησα καμαρωτή στο κέντρο της παιδικής χαράς.

- "Είμαι ένα άσπρο άλογο" τίναξα το κεφάλι μου. "Έχω απαλή, πλούσια χαίτη και μεγάλα μαύρα μάτια που σε κοιτάνε έξυπνα".

Για μια στιγμή δεν κουνιόταν τίποτα.

Μετά αρχίσαν όλοι να γελάνε. Γελούσανε κρατώντας τα πλευρά τους. Πέφτανε κάτω και κυλιόντουσαν στο χώμα. Κοπανούσαν τα πόδια και τα χέρια τους στις πλάκες του αμφιθέατρου. Σκούζαν να ξυπνήσουν οι πέτρες και τα δέντρα. Γελούσαν και γελούσαν και γελούσαν. Σταματημό δεν είχαν. Ένας-δυο μέχρι που ξύπνησαν, απ' τη μανία του γέλιου τους.

Δεν έχω ξαναντραπεί τόσο, στα όνειρά μου.

(A Suivre)

Η δημοκρατία στις πλατείες

Η ιστορία της δημοκρατίας είναι γραμμένη στις πλατείες που πατάς, αλλά δε το ξέρεις γιατί δε θυμάσαι από πού βγαίνουνε τα ονόματά τους. Δε βγαίνουν από αφηρημένες έννοιες. Βγαίνουν από αυτά που γίνανε εκεί όταν εγώ κι εσύ δεν είχαμε ακόμη γεννηθεί.

Ο Καλλέργης τα σούρνει στον Όθωνα, την 3η Σεπτεμβρίου του 1843

Ανεξαρτησίας

Η επίσημη ονομασία της πλατείας Βάθης είναι "Ανεξαρτησίας". Η Ανεξαρτησία που μνημονεύει είναι βέβαια η ανεξαρτησία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους από την Οθωμανική αυτοκρατορία: το απαραίτητο πρώτο βήμα προς τη δημοκρατία.

Αμερικής

Υπήρχε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήταν ένα νέο έθνος, φρέσκο από τον αγώνα του για ανεξαρτησία από την Βρετανική αυτοκρατορία και οι πολίτες του εμπνέονταν ακόμη από τους αγώνες άλλων λαών για ανεξαρτησία. Υπήρχε μία εποχή που η Αμερική ήταν στ' αλήθεια συνώνυμη της ελευθερίας και της δημοκρατίας και οι αγώνες του λαού της ήταν έμπνευση των άλλων λαών, για τη δική τους ελευθερία. Σήμερα υπάρχει μια πλατεία στο κέντρο της Αθήνας για να μας θυμίζει εκείνη την εποχή.

Κολιάτσου

Ο Στυλιανός Κολιάτσος εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Β' Εθνοσυνέλευσης το 1864 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του συντάγματος (δεν κατάφερα να βρω περισσότερα στοιχεία για το ρόλο του αυτόν στον ιστό. Όχι, δεν έφερα την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους μαζί μου στην ξενιτιά. Ναι, τώρα το μετανοιώνω, ΟΚ; :P).

Συντάγματος



Εκεί που είναι σήμερα η Βουλή, ήταν παλιά τα ανάκτορα του Όθωνα. Εκεί από κάτω μαζεύτηκαν την 3η Σεπτεμβρίου του 1843 ο στρατός, με ηγέτη το Δημήτρη Καλλέργη, και ο Αθηναίοι, στην ιστορική επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου, για να απαιτήσουν από το βασιλιά να παραχωρήσει σύνταγμα. Μερικούς μήνες μετά, έγιναν εκλογές και οι εκλγεμένοι πληρεξούσιοι συγκρότησαν την Α' εθνική συνέλευση, που κατάρτισε το σχέδιο του Συντάγματος. Ο Όθωνας το επικύρωσε και ανακήρυξε μάλιστα την 3η Σεπτεμβρίου εθνική εορτή. Αν μπορούσε, ας έκανε κι αλλοιώς.

Άμα σου ξαναπεί κανείς οτι τα πολιτεύματα δεν αλλάζουνε με συγκεντρώσεις σε πλατείες, να του βγάλεις τη γλώσσα.

Κλαυθμώνος



Στην πλατεία Κλαυθμώνος, πήγαιναν να "κλάψουν τη μοίρα τους" οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι άμα τη αλλαγή κυβερνήσεως. Τω καιρώ εκείνο (μέχρι το 1909), οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν ποτέ μόνιμοι. Τους διόριζε η εκάστοτε κυβέρνηση και βέβαια διόριζε "τα δικά της παιδιά". Τα παιδιά των άλλων πήγαιναν στην πλατεία να διαμαρτυρηθούνε που απολύθηκαν και έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ, σύμφωνα με τον Γ. Καμπούρογλου, ευθυμογράφο της Εστίας εκείνη την εποχή που έδωσε στην πλατεία το παρατσούκλι της.


________
Η ανάρτηση είναι μέρος δια-ιστολογικού αφιερώματος με τίτλο "Η δημοκρατία στις πλατείς". Συμμετέχουν οι ακόλουθοι ιστολόγοι:

Ο βιβλιοθηκάριος
HappyHour
Silent Crossing
Krotkaya
Κουπέπκια
Ρενάτα
Riski
Κόκκινο Μπαλόνι
ο Δύτης των Νιπτήρων
Ψαροκόκκαλο
Κυνοκέφαλοι
Theorema
Τσαλαπετεινός

(A Suivre)

Απολογισμός μίας απροσάρμοστης

Εχτές έγραψα το τελευταίο μου μάθημα. Τελευταίο της χρονιάς και τελευταίο της σχολής. Αυτό ήτανε, σε κάνα μήνα (αν δεν έχω κάνει κάνα χοντρό) θα γίνω ρόμπα με mortarboard.

Έναν απολογισμό λοιπόν. Μπορώ να πω οτι στο πανεπιστήμιο δεν έμαθα απολύτως τίποτα. Ακριβώς όπως και στο σχολείο, πριν χρόνια, ασχολήθηκα μόνο με τα μαθήματα/ αντικείμενα που με ενδιαφέρανε και παράτησα στην τύχη τους όλα τα άλλα. Το αποτέλεσμα, όπως και στο σχολείο, είναι οτι οι βαθμοί μου είναι τελευταίοι, εκτός από τα ένα-δύο θέματα που μ' ενδιέφεραν κι είναι αλφάδια+. Με λίγα λόγια, δεν έμαθα το βασικό: να λειτουργώ ως μέρος του συστήματος. Αλλοιώς, αν ήτανε και για τις γνώσεις, καθόμουνα και σπιτάκι μου και μάθαινα τα διπλάσια (γιατί θ' ασχολιόμουνα μόνο μ' αυτά που θέλω, απερίσπαστη).

Η αλήθεια είναι οτι φταίει και το σύστημα (και η άτιμη κενωνία, μην ξεχνιόμαστε). Ας πούμε, το πρόγραμμα των μαθημάτων αντιμετώπιζε τους φοιτητές λίγο πολύ ως ηλίθιους που δεν ενδιαφέρονται για το αντικείμενό τους. Σε τρία χρόνια σπουδών, κάναμε πέντε εξάμηνα Java (όπου για ένα χρόνο κάναμε βασικά μόνο string manipulation και δε γράψαμε ούτε ένα main- τα τρέχαμε στο BlueJay), καθόλου C/C++, ελάχιστη assembly από σπόντα, Prolog και Haskell εξ' απαλών ονύχων και... αυτό ήτανε. Ελάχιστα θεωρητικά μαθήματα (το πτυχίο είναι "Computer Science", όχι "IT"), αρκετά άσχετα κι άχρηστα μαθήματα τύπου business management, γενικά πολύς πεταμένος χρόνος.

Δεν έχω καμμία δικαιολογία βέβαια. Γι' αυτό πας να πάρεις πτυχίο. Για ν' αποδείξεις οτι μπορείς να λειτουργήσεις μέσα στο σύστημα. Οι άλλοι δηλαδή, τί είναι, βλάκες που κάνουνε το χαμάλη, κι εσύ ο μάγκας, που ασχολείσαι μόνο μ' ό,τι σου γουστάρει; Ε, φάτα τώρα: B, C, D... και να λες κι ευχαριστώ. Καθόλου ειρωνική δεν είμαι. Έτσι ακριβώς είναι.

Όσο για το πόσο αξίζει ένα πτυχίο, α) με τους βαθμούς τους δικούς μου όχι και πολλά και β) θα άξιζε κάτι παραπάνω αν το είχα πάρει όταν έπρεπε. Α! - αν μιλάς για αντικειμενική αξία, χρωστάω 12 χιλιάδες λίρες στο Βρετανικό κράτος, για το δάνειο σπουδών. Η αξία μιας διακριτικής εξόδου από τη χώρα: ανεκτίμητη (δεν πρόκειται, εννοείται, εδώ θα κάτσω μέχρι να τους τα ξεπληρώσω).

Δεν ήτανε χάσιμο χρόνου, όχι. Για πρώτη φορά αισθάνομαι οτι το μυαλό μου δουλεύει σωστά, παρά τα λάθη (του παρόντος). Δουλεύει σωστά, δουλεύει και καλά. Ξυπνάω το πρωϊ και για μερικές ώρες είναι λες κι έχω κάνα μηχανάκι μες' το κεφάλι μου, φέρε μου αλγόριθμους να στους φάω ωμούς σε χρόνο O(1). Απ' την άλλη στεναχωριέμαι γιατί ακόμη δεν έχω καταφέρει να ενσωματωθώ και να λειτουργήσω κανονικά, σε τίποτα. Καημός... δε γαμιέται...

Α ναι. Τώρα, λέει, αρχίζουν τα δύσκολα. Αργήσανε ρε γαμώτο. Άντε να δούμε.

Για πιάσε ένα ωραίο τώρα, να γελάσει τ' αχείλι μας.

(A Suivre)

Ποιός οδηγάει τα τανκς

Το σημαντικό σ' αυτή τη φωτογραφία δεν είναι που κάποιος στάθηκε μπροστά στα τανκς, είναι που ο οδηγός του πρώτου άρματος δεν ήθελε να τον πατήσει.

(A Suivre)

Η ιστορία ενός αδιάβλητου ισχυρισμού.

"Ένα σύστημα" δήλωσε ο καθηγητής, "είναι κάτι που έχει είσοδο και έξοδο (input and output). Βάζεις κάτι από τη μια μεριά και βγάζεις κάτι από την άλλη. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές είναι συστήματα, φυσικά, ένας οργανισμός είναι ένα σύστημα."

Μετά, πήρε θέση σκληρά πολιτική: "η άποψή μου είναι οτι δεν μπορεί να υπάρξει σύστημα που να έχει μόνο είσοδο, ή μόνο έξοδο. Κάθε χρόνο ρωτάω τους σπουδαστές μου να μου δώσουνε ένα παράδειγμα συστήματος με μόνο έξοδο ή μόνο είσοδο και μέχρι τώρα δεν έχουνε βρει κανένα".

Ένα χέρι σηκώθηκε τρεμάμενο. Ο καθηγητής έδειξε προς το μέρος μου. Άκουσα τη φωνή μου, πέρα από τον έλεγχό μου πλέον, να λέει:

"A black hole". ("μια μαύρη τρύπα").

"Τί σχέση έχουνε οι μαύρες τρύπες;" ρώτησε. Το χέρι του γύρισε σαν ανεμούριο, προς την άλλη μεριά του γεμάτου αμφιθέατρου. Κάποιος άλλος φοιτητής είχε μια ερώτηση.

Μια μαύρη τρύπα, είναι -φυσικά- ένα σύστημα με είσοδο και χωρίς έξοδο. Ύλη κι ενέργεια μπαίνουνε αλλά δεν βγαίνει ποτέ τίποτα.

Όσο καιρό κάθισα στο University of Hull, παρατήρησα οτι κανείς δεν μιλούσε ποτέ στο μάθημα, εκτός από τους καθηγητές. Ρωτάγαν συχνά βέβαια: "έχετε απορίες"; Εγώ είχα μπόλικες αλλά από τότε που έπεσα στη μαύρη τρύπα, έμαθα να κρατάω το στόμα μου κλειστό.

Νομίζω οτι ο ισχυρισμός του κύριου καθηγητή εξακολουθεί να μην έχει καταρριφτεί.

(Στ' αλήθεια, τον συμπαθούσα- μου έμαθε τί σημαίνει deadlock).

(A Suivre)

Όταν ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους, ο δημοσιογράφος κοιτούσε τ' αξιοθέατα.

Η φωτογραφία με τους τσολιάδες δημοσιεύτηκε εχτές, 4 Ιουνίου, στο σάιτ της Αγγλικής Guardian, στη στήλη "24 hours in pictures" (υπότιτλος: "the best pictures from around the world"). Πρέπει δηλαδή να συμπεράνουμε οτι:

α) Η φωτογραφία δεν τραβήχτηκε στις 4 Ιουνίου, κι άρα ο τίτλος της στήλης είναι παραπλανητικός.

-ή:

β) Ο φωτογράφος βρέθηκε όντως στο Σύνταγμα στις 4 Ιουνίου και αυτό που βρήκε ενδιαφέρον να φωτογραφήσει ήταν οι τσολιάδες μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη- όχι οι πενήντα-εκατό χιλιάδες άνθρωποι πίσω του · ούτε καν το Πράιντ. Οι τσολιάδες. Οι τσολιάδες!

Η αμέσως προηγούμενη φωτογραφία στην ίδια σειρά, είναι η παρακάτω:



Τίτλος "Egyptian unrest".

Φαντάζομαι αν αρχίσουνε να καίνε και να σπάνε κι οι Αγανακτίστας θ' αποκτήσουνε ξαφνικά όλη τη φωτογένεια που τους λείπει. Σίγουρα- το Δεκέμβρη του 2008 ο Αγγλικός τύπος ήταν γεμάτος με εικόνες των #GreekRiots. Η ίδια στήλη, μια φορά, είχε αρκετές φωτογραφίες από ΜΑΤ και μπάχαλα, ήδη από την πρώτη μέρα.



(Αυτή είναι από τις 30 Δεκεμβρίου, 2008- δεν βάζω μία από τις 17 Δεκεμβρίου, γιατί δείχνει πρόσωπα).

"Δεν μπορεί", θ' αναρωτιέσαι τώρα, σκεπτόμενε αναγνώστη μου. "Τόση φασαρία έχει γίνει με την κρίση στην Ελλάδα. Όλο και κάποια φωτογραφία θα υπάρχει στον τύπο από τους Αγανακτίστας!".

Η παρακάτω είναι πάλι από τον Guardian, από την Παρασκευή που μας πέρασε (3 Ιουνίου):



Λεζάντα:


Protesters from the Greek Communist-affiliated trade union PAME blockade an entrance of the finance ministry in Athens. They later hung up a huge banner calling for an 'organised overthrow' of the austerity programme.

Όχι, κατάλαβες; Μόνο καμμιά 100-αριά κομμουνιστές διαμαρτύρονται σ' αυτήν τη χώρα.

(A Suivre)

Δικτυακή δημοκρατία

Συνέχεια στην προηγούμενη ανάρτηση για την άμεση δημοκρατία και αναφορικά με το σχόλιο του Tales from the Other Side of Town. Το ίδιο θέμα συζητήθηκε και αλλού.

Άμεση δημοκρατία δε σημαίνει οτι δεν υπάρχουν αρχές, ή οτι οι αρχές δεν έχουν εξουσίες, ή ακόμη οτι οι αρχές έχουν μόνο εξουσίες που μπορούν να τους αφαιρεθούν με συνοπτικές διαδικασίες. Η άμεση, δικτυακή δημοκρατία που συζητάει και ζητάει ο κόσμος αυτή τη στιγμή, είναι μόνο ένα σχήμα για την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Είναι ένας τρόπος να συνεννοούμαστε και να παίρνουμε αποφάσεις.

Επίσης δεν είναι δημοψήφισμα. Το δημοψήφισμα είναι μία από τις μεθόδους της τάξης "άμεση δημοκρατία". Υπάρχουν άλλες, ή τέλος πάντων άλλες είναι δυνατές. Σημειώστε οτι λέω δημοκρατία "δικτυακή" κι όχι "διαδικτυακή" γιατί στη θεωρία η δικτυακή δημοκρατία είναι δυνατή χωρίς την τεχνολογία του διαδικτύου. Η "δικτυακή" δημοκρατία (και κάθε "δικτυακό" πολίτευμα) είναι ένα μη-ιεραρχικό πολίτευμα, το αντίθετο από την πυραμίδα των εξουσιών από τον πρωθυπουργό ως τον υπάλληλο της ΔΕΗ της γειτονιάς σας.

Το πρότυπο ενός τέτοιου πολιτεύματος είναι τα σύγχρονα διαμοιρασμένα (distributed) δίκτυα υπολογιστών. Ο μη τεχνικός αναγνώστης θα τα ξέρει ως "p2p networks" (δίκτυα από χρήστη σε χρήστη). Σ' ένα τέτοιο δίκτυο, απουσιάζει ο κεντρικός διακομιστής (server) που επιτρέπει τη σύνδεση ανάμεσα στους χρήστες του δικτύου: οι χρήστες συνδέονται κατευθείαν, ο ένας με τον άλλο. Επειδή δεν υπάρχει σχέση χρήστη - διακομιστή, δηλαδή το δίκτυο στηρίζεται στο σύνολο των χρηστών του, ακόμη κι αν το 99% των χρηστών δυσλειτουργήσει, το δίκτυο δεν καταρρέει. Αντίθετα, ένα ιεραρχικό δίκτυο "πέφτει" όταν "πέσουν" οι διακομιστές του ("έπεσε ο server").

Στο επίπεδο του πολιτεύματος, ο "διακομιστής" είναι η ηγεσία. Στα ιεραρχικά πολιτεύματα όταν αποτυχαίνει η κυβέρνηση, αποτυχαίνει το κράτος. Ας πούμε, είναι προφανές οτι ο Παπανδρέου ο Γ' δεν θα μας σώσει από τα σαγόνια της Τρόικας. Ούτε κανένας άλλος πολιτικός αρχηγός, ή κόμμα θα μας σώσει. Δεν υπάρχει ούτε πολιτική βούληση ούτε καλά-καλά η ικανότητα (φαινόμενο σύνηθες στις κληρονομικές ηγεσίες). Την ανικανότητα των λίγων, την πληρώνουμε όλοι. Σε ένα δικτυακό πολίτευμα αντίθετα, δεν υπάρχει κεντρική ηγεσία κι η ικανότητα του συστήματος να αντεπεξέλθει σε οποιαδήποτε κρίση είναι συνάρτηση των ικανοτήτων του συνόλου. Ο κανόνας είναι: Χ μυαλά είναι καλύτερα από Χ-1. Σαφώς, έντεκα εκατομύρια μυαλά είναι καλύτερα από 300.

Προφανώς ένα τέτοιο πολίτευμα μπορεί να είναι αποτελεσματικό μόνο όταν αποτελείται από "κόμβους" (nodes) με υψηλό επίπεδο ικανότητας. Δεν γίνεται καλή ομελέτα με αυγά κοτσυφιού ούτε δικτυακή δημοκρατία της προκοπής χωρίς ενεργούς, δημοκρατικούς πολίτες. Απ' αυτή την άποψη δεν ξέρω αν μας παίρνει να πραγματοποιήσουμε ένα τέτοιο όραμα γιατί είναι αλήθεια οτι τα δείγματα γραφής που βλέπω στους Αγανακτίστας είναι λίγο χαμηλής ποιότητας (αλλά πάλι, δεν είμαι εκεί). Για να είναι πραγματικά ισχυρό το δίκτυο, πρέπει καθένας από μας να είναι ένας μικρός Μαρξ, ή ένας μικρός Άνταμ Σμιθ (διαγράψτε σύμφωνα με τα πολιτικά σας πιστεύω). Αδύνατον;

Το ένα πλεονέκτημα που θα είχε αυτή τη στιγμή, ένα τέτοιο πολίτευμα είναι οτι θα ήταν μοναδικό στο είδος του. Καμμία άλλη χώρα δεν κυβερνιέται από τη διαρκή συνέλευση όλων των πολιτών της. Αυτό σημαίνει οτι καμμία άλλη χώρα δεν κυβερνιέται από τη συλλογική ισχύ μερικών εκατομυρίων ανθρώπινων εγκεφάλων. Σύμφωνα με τον κανόνα που δίνω παραπάνω, η χώρα που θα χρησιμοποιούσε αυτή τη συλλογική ισχύ πρώτη, θα είχε ένα συντριπτικό πλεονέκτημα. Μάλιστα, επειδή οι ηγεσίες των περισσότερων χωρών είναι μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, θα αρκουσε να συμμετέχουν σ' αυτή τη διαδικασία μόλις μερικές χιλιάδες για να είμαστε σίγουροι οτι έχουμε το προβάδισμα. Προς το παρόν δηλαδή, όταν έχουμε να ανταγωνιστούμε απαρχαιωμένα, ιεραρχικά συστήματα με δυσκίνητες κεντρικές ηγεσίες, δεν χρειάζονται έντεκα εκατομύρια Μαρξ/ Σμιθ. Φτάνουνε μερικές χιλιάδες. Φτάνουνε εκατό. Δυνατόν;

* Η εικόνα του ποστ είναι από το βιβλίο του καθ. Tanenbaum, "Computer Networks", 4η έκδοση. Απεικονίζει ένα δίκτυο χρήστη-προς-χρήστη (peer to peer). Την πήρα χωρίς την άδεια του συγγραφέα/ εκδότη.

(A Suivre)

#la victoria siempre*!

__________________________
* Hashtag la victoria siempre!

(A Suivre)