Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη! Και του χρόνου!

"They said, 'That's a dude, that's a dude and she's in the female bathroom,' " said Chrissy Lee Polis, 22, who said she stopped at the Rosedale restaurant to use the restroom. "They spit in my face."

(Η κοπέλα στο βίντεο είναι τρανς).

(A Suivre)

Απλά σκέφτομαι την πίκρα να έχεις μέσα σου το Διόνυσο και να έχεις γεννηθεί στην Τζενίν

Τϊ είδους αντίσταση [στην κατοχή] είναι η παράσταση Φάρμα των Ζώων, που έκανε τους νέους άντρες της Παλαιστίνης να γαυγίζουν σα σκυλιά και να ντροπιάζονται γλείφοντας το χώμα και τις νεαρές γυναίκες να φοράνε στολές γουρουνιών και να κυλιούνται κατάχαμα μες' την παρακμή;

Ο Julian Mer-Khamis είχε θέατρο στην πόλη της Τζενίν, στη λωρίδα της Γάζας. Δολοφονήθηκε στις αρχές του Απρίλη από κάποιον Παλαιστίνιο, επειδή διέφθειρε τους νέους. Είχε προκαλέσει αμηχανία κι εχθρότητα στην κοινωνία της Τζενίν, επειδή ανέβαζε παραστάσεις που πήγαιναν κόντρα στα χρηστά τους ήθη. Το απόσπασμα, επάνω, είναι από ένα φυλλάδιο που κυκλοφόρησε στην Τζενίν, πριν από τη δολοφονία του.

"Είμαστε μουσουλμάνοι. Έχουμε παραδόσεις. Ψάχναμε για τα παιδιά μας και τα βρίσκαμε στο θέατρο να χορεύουνε. Αν ήρθε εδώ να φέρει δουλειές, θα ήταν καλά, αλλά αντί γι' αυτό έρχεται εδώ και διαφθείρει τα κορίτσια μας και κάνει τα αγόρια μας γυναίκες".
(Κάτοικος της Τζενίν)

"Έλεγε πως το μήνυμά του είναι να απελευθερωθούν οι πολίτες από την εξουσία των ηγετών τους και τα παιδιά από τους γονείς τους. Έπειτα, [στο θέατρό του] βρίσκονταν άντρες με γυναίκες μαζί και χόρευαν. Προσπαθήσαμε να το συζητήσουμε μαζί του και να τον πείσουμε οτι όλα αυτά ήταν λάθος, αλλά δεν άκουγε. Η κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον του".
(Πρόεδρος της επιτροπής κατοίκων της Τζενίν).

Εγώ τί να σχολιάσω; Δεν μπορεί νά 'σαι και πολύ γνωστικός για να πας να φέρεις, μετά βαΐων και κλάδων, τα δυτικά ήθη καταμεσίς στην Τζενίν (είναι και γκαντεμιά τα βάγια και τα κλαδιά, δεν είδες κι ο Ιησούς τί έπαθε;). Φαντάζομαι, δεν βοήθησε και πολύ που είχε Ισραηλινή μητέρα και είχε εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση, μεταξύ άλλων, και του Βρετανικού κράτους. Το 2009, τον επισκέφτηκε ο David Milliband, Βρετανός ο υπουργός εξωτερικών- χωρίς να συνεννοηθεί με τους τοπικούς αξιωματούχους.

Ήθη κι έθιμα.

(A Suivre)

Πες γειά στη νέα οικονομία.

(Mendel, το δεύτερο μοντέλο RepRap, μετά το Darwin. Έχουν ονόματα από επιστήμονες της εξέλιξης.)

Μην την κοιτάς πού είναι έτσι μικρή και αυτοσχέδια. Ήδη, ένας τρισδιάστατος εκτυπωτής σαν αυτόν του RepRap project μπορεί να κατασκευαστεί με εξαρτήματα που όλα μαζί κοστίζουνε λίγο λιγότερο από 200 ευρώ. Ο σκοπός του προτζεκτ, επί τη ευκαιρία, είναι η κατασκευή ενός τρισδιάστατου εκτυπωτή που θα μπορεί να εκτυπώσει όλα του τα εξαρτήματα, ωστε να μειωθεί στο ελάχιστο το κόστος του και να διαδοθεί με ρυθμούς χιονοστιβάδας. Αφού ρωτάς, το υλικό που χρησιμοποιείται στην εκτύπωση είναι κυρίως ένα βιοδιασπώμενο πολυμερές, το πολυλακτικό οξύ, που μπορεί να παραχθεί από φυτά, δηλαδή μπορείς να το παράγεις στη γλάστρα σου. Μαγκιά; Μπορεί επίσης να τυπώσει σε μέταλλο, χρησιμοποιώντας ένα κράμα με πολύ χαμηλό σημείο τήξης. Ξέρω, σκεφτόσουνα πώς θα γίνει να τυπώσεις εκείνο το πρωτότυπο κύκλωμα που ήθελες. Μπορείς. Όλα τα μπορείς. Κι όσα δεν μπορείς τώρα, θα τα μπορέσεις συν τω χρόνω. Ζωή να μας δίνει το μακαρονοτέρας, να προκάνουμε να δούμε το γαμάτο μέλλον που έρχεται.

(Είμαι αισιόδοξη και δεν υπάρχει θεραπεία).

Α, ναι- γιατί λέω για καινούργιες οικονομίες κλπ; Μα γιατί από τη στιγμή που μπορείς να καλλιεργήσεις το υλικό για τα καταναλωτικά σου αγαθά και να τα κατασκευάσεις στο σπίτι σου, το μόνο που μένει είναι να κατεβάσεις τα σχέδια για τα αντικείμενα που θες από το ίντερνετ. Αν μάλιστα αυτά τα σχέδια έχουν κάποια ανοιχτή και ελεύθερη άδεια, τότε γιατί ακριβώς πρέπει να κάθεσαι να στηρίζεις τον καπιταλισμό ανθρώπου από άνθρωπο, σαν το κορόιδο που αισθάνεσαι οτι σε πιάνουν σήμερα;

Να, για παράδειγμα, ένα σάιτ με μια βάση δεδομένων τίγκα στα σχέδια σαν αυτά που σου λέω: έτοιμα για τρισδιάστατη εκτύπωση, με ανοιχτή άδεια κι εντελώς τζάμπα.

http://www.thingiverse.com/popular

(Χμμμ... αυτό θα πήγαινε ωραία τυπωμένο σε σοκολάτα! Μιάμ!)

Τί κάνεις αν έχεις ανάγκη από αντικείμενα που είναι πολύ μεγάλα για να τα τυπώσεις σπίτι σου; Ή αν τα υλικά τους είναι σπάνια, ή χρειάζονται ειδική επεξεργασία κλπ κλπ;

Ξέρω 'γω; Στο παρελθόν τί έκανε ο κόσμος που ζούσε σε μικρές κοινότητες όταν είχε ανάγκη από σιδερένια εργαλεία, ή ήθελε να ψήσει το φαΐ του και δεν είχε φούρνο, ή ήθελε να αλέσει τη σοδειά του και δεν είχε μύλο; Πήγαινε στο σιδερά, στο φούρναρη, στο μυλωνά της κοινότητας, που είχανε την εξειδικευμένη εγκατάσταση και τα ειδικά εργαλεία (και την εμπειρία να τα χρησιμοποιήσουνε). Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ. Είπαμε καινούργια οικονομία- όχι οτι θα την καταργήσουμε τελείως. Αλλοιώς θα τσινήσουνε κι οι καπιτάλες και ποιός τους ακούει, πανάθεμά τους...

Άσε που θα εξακολουθήσουμε να χρειαζόμαστε ενέργεια- κι αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να σου λύσει ένας αυτοεκτυπούμενος εκτυπωτής. Δυστυχώς. Πού θα πάει όμως; Θα την βρούμε την άκρη.

Εγώ πιστεύω οτι θα τον βγάλουμε και τον 21ο.

Για περισσότερα, κοίτα εδώ:

http://reprap.org/wiki/Main_Page
(^^^ Το wiki του RepRap project)

Κι εδώ, για ένα παράδειγμα εκτύπωσης κυκλωμάτων:

http://www.thingiverse.com/thing:7863
(^^^ Τίτλος: "an Arduino Compatible Webserver on a Breadboard". Έφυγες;)

(Η συσκευή στα αριστερά εκτύπωσε όλα τα εξαρτήματα της μηχανής στα δεξιά)

(Ο κύριος στα αριστερά δεν εκτύπωσε όλα τα εξαρτήματα του κύριου στα δεξιά)

(A Suivre)

Μια μαγεία που λειτουργεί.

Με πιάσανε τα γέλια τις προάλλες όταν συνειδητοποίησηα με τί γέμιζα τις σελίδες από το μπλοκάκι μου, την τελευταία μισή ώρα.

Δέντρα- στην τωρινή περίπτωση, ένας χάρτης για μια διαδικασία λήψης αποφάσεων, ένα decision tree. Στο παρελθόν - σε μια άλλη ζωή- πέρναγα την ώρα μου σχεδιάζοντας ένα άλλο δέντρο, προσπαθώντας να το χρησιμοποιήσω σαν χάρτη για τη λήψη αποφάσεων, για κάθε απόφαση, για κάθε όψη της πραγματικότητας και της ζωής μου.

Το δέντρο της ζωής, το εργαλείο της Καμπάλα... Παίζανε πολύ εκείνη την εποχή αυτά τα βιβλία, τα ταρώ του Κρώουλι και η Μυστική Καμπάλα της Dion Fortune. Κάποια στιγμή διάβασα και το Εκκρεμές του Φουκώ που τους ξεμπρόστιαζε άσχημα όλους αυτούς και ίσως να καθάρισε λίγο το μυαλό μου, ίσως και όχι. Ίσως απλώς μού 'δωσε ιδέες μ' όλες αυτές τις εφαρμογές του δέντρου σε αυτοκίνητα, φλιπεράκια, καυτά λαγόνια και δε συμμαζεύεται. Θυμάμαι πάντως να γυρνάω στις πίσω σελίδες του τετράδιου της έκθεσης και να επιχειρώ να βάλω το θέμα σε τάξη, ζωγραφίζοντας το δέντρο της ζωής και προσπαθώντας να ταιριάξω τις επί μέρους ενότητες στα σεφιρόθ του. Τα παράτησα κάπου στο Gevurah, νομίζω. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με την έκθεση. Δεν μπορούσα να οργανώσω τη σκέψη μου, κατάλαβες;

Και βρέθηκα εδώ, τώρα, μετά από μια ζωή και στην άλλη άκρη του κόσμου, να σχεδιάζω άλλου είδους δέντρα και να τα περιγράφω με μια γλώσσα που την καταλαβαίνουνε μόνο οι μηχανές (σάρκινες ή μεταλλικές, δεν έχει και πολλή σημασία). Με πιάσανε τα γέλια σου λέω. Γιατί τότε, είχα φάει το μυαλό μου μ' αυτές τις μαλακίες, αναζητώντας μάταια νοήματα που δεν υπάρχουν. Κι όμως, είναι τόσο περίεργο... στ' αλήθεια αναζητούσα κάτι που δεν μπορούσα να κατονομάσω. Θυμάμαι να κλείνω τα μάτια μου και να σχεδιάζω στο μυαλό μου, με λεπτομέρειες, συστήματα μετάδοσης πληροφορίας, υδραυλικά, με πεπιεσμένο αέρα... για ποιό λόγο; Για ποιό λόγο ασχολιόμουνα μ' όλα αυτά, με τις παρωχημένες γνώσεις του μακρυνού μεσαίωνα; Αντί να κοιτάξω γύρω μου και να δω την μαγεία που λειτουργεί, την τεχνολογία της πληροφορίας που δουλεύει, γαμώτο. Δουλεύει. Τόσα χρόνια χαράμισα, να στέλνω το μυαλό μου να εξερευνήσει το αφηρημένο ψάχνοντας για κάτι χειροπιαστό, όταν αυτό που γύρευα ήταν μπροστά στη μύτη μου.

Μα τί ζώον που ήμουνα.

(A Suivre)

Τρία όνειρα

Ξεκίνησα να προσπαθώ κάθε μέρα να θυμηθώ τα όνειρά της νύχτας. Ανακάλυψα οτι ονειρευόμουνα σε συνέχειες, ή μάλλον έβλεπα συνέχεια τα ίδια όνειρα, όνειρα πάνω στο ίδιο μοτίβο που επαναλαμβάνονταν σχεδόν κάθε βράδυ.

(Mitsukurina owstoni: Καρχαρίας - καρκάντζαρος).

Ένα όνειρο δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια να το θυμηθώ. Μια μέρα εκεί γύρω στα δεκατρία μου είδα οτι κολυμπούσα στη θάλασσα και έχασα ξαφνικά τη στεριά από τα μάτια μου. Κοίταξα κάτω από τα πόδια μου κι είδα μια τεράστια αεροδυναμική σκιά να γλιστράει. Θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει σ' ένα ντοκυμανταίρ του Κουστώ, οτι ο καρχαρίας έχει το στόμα του από κάτω και πρέπει να γυρίσει ανάποδα για να σε δαγκώσει, γι' αυτό αν τον δεις κάτσε στον πάτο για να μην μπορεί να σ' αρπάξει. Απελπισμένα άρχισα το μακροβούτι και ξύπνησα σπρώχνοντας το στρώμα μου, μούσκεμα στον ιδρώτα.

Τον έβλεπα ακόμη αυτόν τον εφιάλτη στα εικοσιένα μου, όταν αποφάσισα οτι αρκετά πιά. Μια μέρα κολυμπούσα -στο ίδιο εκείνο λιμανάκι όπως στο πρώτο όνειρο- και μου επιτέθηκε ένας καρχαρίας. Πετάχτηκα από το νερό αλαφιασμένη κι αμέσως μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Αυτό θα γίνεται κάθε βράδυ; Ως εδώ με τα κωλόψαρα! Εκεί δίπλα ήτανε αφημένες κάτι τεράστιες ξύλινες σφήνες. Τις βούτηξα και όρμησα πίσω στο νερό, ουρλίαζοντας από θυμό. Δε θυμάμαι τί έγινε αλλά από τότε τα όνειρά μου με τους καρχαρίες δεν είναι πια εφιάλτες. Κολυμπάω, μου την πέφτουνε, αντιδράω. Δεν κωλώνω. Και δεν έχω σταματήσει να τους βλέπω, γιατί δεν έχω σταματήσει να ονειρεύομαι θάλασσες. Καταδύομαι βαθειά ή με παίρνει το κύμα στ' ανοιχτά και τότε έρχονται, σιωπηλές απειλητικές σκιές σαν μαύρα βέλη.

(R-75)

Το άλλο όνειρο που έβλεπα ήταν ένα με μηχανές. Κι αυτό θυμάμαι πως άρχισε, σε πιο μεγάλη ηλικία- νομίζω, είκοσι; Εικοσιένα; Κάπου εκεί. Καβάλαγα μια μηχανή, μια μπορντώ μεπμβέ, από τις παλιές που αφήσαν πίσω τους οι Γερμανοί. R-75. Δεν είχα καμμιά σχέση με μηχανάκια μέχρι τότε. Ξαφνικά, γεμίσαν τα όνειρά μου. Αφού άρχισα ν' αναρωτιέμαι αν έχει γίνει κάποιο λάθος και βλέπω τα όνειρα κανενός αλλουνού (και θα 'χει φρίξει κι αυτός με τα δικά μου). Έτρεχα λέει να ξεφύγω από τους μπάτσους με μια στρητ άσπρη, κλεμμένη, στα στενά της Αθήνας. Έτρεχα σε δρόμους ανοιχτούς, έτρεχα σε χωματόδρομους, με καινούργιες μηχανές, με παλιές, με μεγάλες, με μικρές. Μια μέρα ήμουνα λέει στην δικιά μου μηχανή, αυτή που είχα και στ' αλήθεια πια -γιατί απ' το πολύ που τις έβλεπα στα όνειρά μου, μου κόλλησε να πάρω δικιά μου. Έτρεχα τρελλά, σε μια κατηφόρα, μέσα σε κίνηση πυκνή, με ταχύτητα τρελλή. Ξαφνικά μού 'κλεισε το δρόμο ένα βυτιοφόρο και χωρίς να το σκεφτώ, έριξα τη μηχανή στο πλάι, γλίστρησα από κάτω, βγήκα απ' την άλλη, την ξανάφερα στα ορθά και συνέχισα όπως ήμουνα, ούτε ανάσα, ούτε τίποτα. Έτσι ήταν αυτά τα όνειρα πάντα, μια τρεχάλα ξέφρενη που δε σταματούσε πουθενά και για τίποτα, πάντα με την ψυχή στο στόμα.

Εκείνη την εποχή και στον ξύπινο μου δεν ήταν πολύ διαφορετικά. Κάθε φορά που ανέβαινα στη μηχανή σκεφτόμουνα "απόψε μπορεί και να πεθάνω", σαν μικρή προσευχή. Δεν ήξερα όμως πως να σταματήσω, να ησυχάσω. Όταν σου λένε για φρενοβλάβεια, ξέρουν τί λένε. Καλό μηχάνημα, ροπές, απ' όλα... αλλά σκατά φρένα.



Έβλεπα και όνειρα που δεν ήτανε σήριαλ βέβαια. Θυμάμαι ένα- μ' είχανε λέει περικυκλώσει άνθρωποι πολλοί που θέλαν το κακό μου και με τραβολογούσανε από παντού. Χέρια πολλά, πρόσωπα λίγα, δεν έβλεπα τί γινότανε, μόνο τις έτρωγα. Ξαφνικά ακούω πανικό, γυρνάω και βλέπω ένα άσπρο άλογο να σκίζει τον όχλο σαν ηλιαχτίδα. Ένα σκοινί κρεμότανε από το λαιμό του κι είχε τη ράχη του γυμνή, δίχως σέλα πάνω. Αρπάχτηκα από το σκοινί και με πήρε μακρυά, ξέφυγα από τον όχλο. Ήταν όμως γρήγορο πολύ και δεν κατάφερα να ανεβώ στην πλάτη του, μόνο σερνόμουνα στο έδαφος, κρατώντας το σκοινί. Ευτυχώς ήτανε γρασίδι κάτω, τρέχαμε σ' έναν μεγάλο κάμπο κι είχε πέρα μια χρυσή δύση που λιγωνόμουνα να τη βλέπω. Ξαφνικά, ο κάμπος τέλειωσε κι άρχισε ένας βάλτος στρωμένος με σκατά. Το άλογο δε σταμάτησε να καλπάζει ούτε στιγμή. Κι εγώ εκεί, να μην αφήνω το σκοινί.

Άκουσα τη φωνή του ονειρικού εκφωνητή: "Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένουνε να μην αφήνουνε το σκοινί κι αφήνουν να τους σέρνει μέσα στα σκατά". Καιρό μετά, όποτε έβλεπα άσπρο άλογο, θυμόμουνα αυτό το όνειρο.

(A Suivre)

Σας αγαπάω όλους αλλά να ξέρετε οτι η δική μου είναι η πιο μοντέρνα ποίηση

Τσάκατσάκα ντανγκ τσάκα ντάνγκ τσάκα ντανγκ

Τσάκατσάκα ντάνγκ τσάκα τσάκα ντανγκ ντανγκ ντανγκ

Τσάκατσάκα ντανγκ τσάκα ντανγκ τσάκα ντανγκ

Τσάκα τσάκα ντανγκ ντανγκ ντανγκ

Τσίκι ντανγκ τσίκι ντινγκ τσάκα ντανγκ τσίκι τσίκι ντανγκ ντινγκ

ντονγκ.

(A Suivre)

Σκοτώνοντας δράκους, βιάζοντας τη φύση

(Από το ντοκυμανταίρ "Η Δύναμη των Μύθων", για το έργο του Joseph Campbell, ενός συγγραφέα που ανίχνευε τους μύθους των ανθρώπων. Η αναφορά στο Star Wars γίνεται καθώς η συνέντευξη μαγνητοσκοπείται στο αρχοντικό του Τζωρτζ Λούκας, που υποστήριζε οτι το σενάριο των διάσημων ταινιών του επηρεάστηκε από τα βιβλία του Campbell ).

- Γιατί πρέπει ο ήρωας [να βρεθεί στην κοιλιά του κήτους και να ξαναβγεί στην επιφάνεια];
- Το κήτος αντιπροσωπεύει την προσωποποίηση, ας πούμε, των περιεχόμενων του ασυνείδητου. Διαβάζοντας [αυτούς τους μύθους] από τη σκοπιά της ψυχολογίας, το νερό είναι το ασυνείδητο. Το πλάσμα που βρίσκεται μέσα στο νερό είναι ο δυναμισμός του ασυνείδητου, που είναι επικίνδυνος και ισχυρός και πρέπει να ελεγχθεί από την συνείδητότητα. Το πρώτο στάδιο της περιπέτειας του ήρωα ξεκινάει με τον ήρωα να εγκαταλείπει το βασίλειο του φωτός που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό του και να κινείται προς το όριό του. Και είναι σ' αυτό το όριο που το πλάσμα της αβύσσου έρχεται να τον συναντήσει. Και τότε μπορούν να συμβούν δύο ή τρία πράγματα. Το πλάσμα της αβύσσου κάνει τον ήρωα κομμάτια και ο ήρωας κατεβαίνει στην άβυσσο κατακερματισμένος, για να αναστηθεί. Ή, μπορεί να σκοτώσει τη δρακόντεια δύναμη, όπως κάνει ο Ζίγκφριντ όταν σκοτώνει τον δράκο -αλλά μετά παίρνει μέσα του το αίμα του δράκου, δηλαδή πρέπει να αφομοιώσει αυτή την δύναμη. Και όταν ο Ζίγκφριντ έχει σκοτώσει το δράκο και έχει πάρει αυτό το αίμα ακούει το τραγούδι της φύσης. Έχει υπερβεί την ανθρώπινη φύση του, έχει ξανασυνδέθεί με τις δυνάμεις της Φύσης που είναι οι δυνάμεις της ζωής μας... από τις οποίες ο νους μας μας απομακρύνει... Βλέπεις, αυτό εδώ πάνω, ετούτη η συνειδητότητα, νομίζει οτι κάνει κουμάντο, είναι όμως ένα δευτερεύον όργανο. Είναι ένα δευτερεύον όργανο ενός πλήρους ανθρώπινου όντος. Και δεν! πρέπει! να βάλει! τον εαυτό του σε θέση ελέγχου! Πρέπει να υποταχθεί στην ανθρώπινη φύση του σώματος και να την υπηρετήσει. Όταν βάζει τον εαυτό του σε θέση ελέγχου, έχουμε αυτόν τον πατέρα, τον άνθρωπο που έχει περάσει στην διανοητική πλευρά [καθώς μιλάει, βλέπουμε ένα κλιπ με τον Νταρθ Βέηντερ που απλώνει το χέρι του στο Λουκ Σκάιγουώκερ, που σέρνεται τραυματισμένος μακρυά του πάνω από μια άβυσσο. Ο Λουκ ορκίζεται τρέμοντας "Δε θα έρθω ποτέ με το μέρος σου!" Κλείνοντας τη γροθιά του ο Βέηντερ τον δελεάζει: "Αν ήξερες τη δύναμη της Σκοτεινής Πλευράς...!"] Δεν σκέφτεται ούτε ζει με τους όρους μιας ανθρώπινης φύσης, ζει με τους όρους ενός συστήματος. Και αυτή είναι η απειλή για τις ζωές μας, όλοι την αντιμετωπίζουμε. Όλοι λειτουργούμε, στην κοινωνία μας, σε σχέση με ένα σύστημα. Τώρα- θα σε φάει το σύστημα; Θα σε απαλλάξει από την ανθρωπότητά σου; Ή θα καταφέρεις να χρησιμοποιήσεις το σύστημα για ανθρώπινους σκοπούς;
- Θα μας βοηθήσει ο Ήρωας με τα Χϊλια Πρόσωπα [ο δημοσιογράφος σηκώνει το βιβλίο του Campbell] να απαντήσουμε αυτήν την ερώτηση, ωστέ να αλλάξουμε το σύστημα έτσι που να μην το υπηρετούμε εμείς...;
[Ο Campbell φαίνεται να κατάλαβε πως η ερώτηση αφορά τη μυθολογική μορφή/ ψυχολογικό πρότυπο του Ήρωα με τα Χϊλια Πρόσωπα κι όχι το βιβλίο του. Απαντάει:] - Δεν νομίζω οτι θα σε βοηθήσει να αλλάξεις το σύστημα, αλλά οτι θα σε βοηθήσει να ζήσεις μέσα στο σύστημα σαν ανθρώπινο ον.
- Με το να κάνεις- τί;
- Σαν τον Λουκ Σκάιγουώκερ, με το να μην περάσεις στην απέναντι πλευρά, να αντισταθείς στις απρόσωπες απαιτήσεις της.
- Μπορώ όμως ήδη ν' ακούσω κάποιον εκεί έξω, στο ακροατήριο, να λέει "όλα αυτά είναι πολύ ωραία για τη φαντασία ενός Τζωρτζ Λούκας ή την πνευματική κατάρτιση ενός Joseph Campbell, αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει στη ζωή μου.
- Εννοείται πως συμβαίνει! Αν το άτομο δεν ακούσει τις απαιτήσεις της ίδιας του της πνευματικής ζωής, της ζωής της καρδιάς του, και επιμένει σ' έναν συγκεκριμμένο προγραμματισμό, η κατάληξη θα είναι ένας σχιζοφρενικός κατακερματισμός. Το άτομο έχει απομακρυνθεί από το κέντρο [της ύπαρξής του]. Έχει ευθυγραμμιστεί με μια προγραμματική ζωή κι αυτή δεν είναι εκείνη που ενδιαφέρει το σώμα, καθόλου. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που έχουν σταματήσει να ακούνε τον εαυτό τους.

Ψάχνω πάντα να βρω αυτό που ο Campbell λέει "κέντρο". Αργότερα στο ίδιο ντοκυμανταίρ εξηγεί οτι αυτό το "κέντρο" είναι κάτι καθαρά χειροπιαστό για τους αθλητές, όσο και για τους χορευτές (σύμφωνα με τη χορεύτρια γυναίκα του). Για τους αθλητές είναι ένα κέντρο από το οποίο πρέπει να δράσεις, να κινηθείς. Για τους χορευτές, είναι μια ισορροπία, μια θέση του σώματος, που όταν λείπει αισθάνεσαι τις εντάσεις να σε τραβολογάνε από 'δω κι από 'κει, να προσπαθούν να σε κάνουν κομμάτια.

Όταν ξεκινάς ν' αλλάξεις το σώμα σου, πρέπει να βρεις ένα καινούργιο κέντρο, να μάθεις απ' την αρχη να ισορροπείς γύρω του. Θα βρεις καινούργια όρια ανάμεσα στον ευατό σου και τον κόσμο και πρέπει να μάθεις απ' την αρχή να τα σέβεσαι. Για να μη γίνεις Νταρθ Βέηντερ.

(A Suivre)

Ένα πράμα δεν κατάλαβα ποτέ μου με τα σπορ.

(A Suivre)

Αντικειμενοστραφή πρότυπα.

Έχουμε κάναν java-άνθρωπο, ή C++άνθρωπο στο ακροατήριο; Θέλω να πω κάτι προγραμματιστικά τώρα. Όπου δηλαδή εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα οι μή καλωδιωμένοι, ή για να το πω αλλοιώς (αφού την πάτησε ο καϋμένος ο aizen):

Ουδείς ακαλωδίωτος εισήτω!

(όπως λέμε spoiler alert αλλλά από την ανάποδη!)

Λοιπόν, πολύ σύντομη ανακεφαλαίωση, τα ξέρεις αυτά. Τα αντικειμενοστραφή πρότυπα, τα design patterns της Gang of Four, είναι το εξής. Έχεις μια δομή που υποτίθεται οτι είναι ιδανική για το πρόγραμμά σου, στο πλαίσιο μιας άλφα λειτουργικότητας που θες να έχει. Και δεν υποτίθεται απλώς, είναι. Και τη χρησιμοποιείς ως πρότυπο για συστήματα που έχουνε παρόμοιες λειτουργίες.

Παρατηρώ λοιπόν πως αν έχεις μια δομή κώδικά κι απλώς αλλάζεις κάθε φορά τα στοιχεία που την αποτελούν, στην πράξη ξαναχρησιμοποιείς τον παλιό σου κώδικα. Αν έχεις δηλαδή ένα pattern και απλά του αλλάζεις τα αντικείμενα, κι αν έχεις ένα παλιό σου πρόγραμμα και το κάνεις copy-paste και του αλλάξεις όνομα στις τάξεις, ε, το ίδιο πράγμα είναι. Κι εδώ που τα λέμε αν έχεις μια εφαρμογή, πχ, του Abstract Factory, δε θα κάτσεις να το ξαναγράψεις από την αρχή... θα το κάνεις copy-paste στην καινούργια εφαρμογή. Και υποτίθεται πως όλη η ιστορία με τον αντικειμενοστραφή προγραμματισμό (εντάξει, όχι όλη- ένα μεγάλο μέρος όμως) είναι οτι αποφεύγεις την επαναχρησιμοποίηση του κώδικα, το code reuse, κακώς εννοούμενο.

Λοιπόν, εφ' όσον έχεις μια δομή που κάνει τη δουλειά που θες, γιατί δεν την γενικεύεις, να την κάνεις γλώσσα και να ξεμπερδεύεις; Αυτό που θέλω να πω είναι, πιάνουμε τα patterns, πόσα είναι; Τόσα. Να τ' αφήσω. Τα εκφράζουμε ως σύνταξη. Και γίνονται τα στοιχεία της καινούργιας μας γλώσσας, της, πχ, Pattern Oriented Language. Και μετά για να προγραμματίσουμε σ' αυτήν, διαλέγουμε ένα pattern, εκφράζουμε τη δομή του στη γλώσσα μας και προσθέτουμε τη δική μας ντάτα- και ασχολείται το pattern με την χαμηλού επιπέδου λειτουργικότητα και πώς να τη διεκπεραιώσει.

Παράδειγμα (εντελώς άψαχτο, σόρυ):

pattern(Abstract_factory, Concrete_factories, Abstract_products, Concrete_products).

Όπου Abstract_factory είναι μια λίστα με τα χαρακτηριστικά του προτύπου, και Concrete_factories, Abstract_products, Concrete_products είναι λίστες (ή άλλες δομές) με την πληροφορία που χρειάζεται το abstract_factory πρότυπο για να λειτουργήσει. Αυτό δηλαδή που θα είχες ως τάξη στην γλώσσα σου, java, C++ κλπ. Αντί να τα εκφράσεις ως μέθοδους και τάξεις, του τα περνάς ως παράμετρους και σου μένει χρόνος να σερφάρεις στο ίντερνετ. Αυτό λέω. Αφήνεις τον υπολογιστή να κάνει τη χαμαλοδουλειά- γι' αυτό δεν τους έχουμε;

Αυτό είναι που κάνουμε και με τις μέθoδους και τις τάξεις. Η μέθοδος είναι μια δομή για τη ντάτα σου, η τάξη είναι μια δομή για τις μεθόδους σου. Κι έτσι προχωράμε προς τις γλώσσες προγραμματισμού υψηλότερου επιπέδου, διαρκώς οργανώνοντας και αφαιρώντας. Οργανώνουμε την πληροφορία μας σε όλο και γενικότερα σχήματα και κάποτε θα φτάσουμε και στην πλήρη φυσική γλώσσα. Για να πετύχουμε τον απώτερο σκοπό, το φωτεινό όραμα, τη μεγάλη υπόσχεση της πληροφορικής, να λες στο πρόγραμμά σου "φτιάξε ένα φραπέ" και να σου απαντάει "Τί χρώμα καλαμάκι και με πόσες ρίγες;".

(Αυτό αν γουστάρει- αν δεν γουστάρει θα σου πετάει το βάζο με το νεσκαφέ στο κεφάλι).

(A Suivre)

Ρηάλιτυ (=\= πραγματικότητα)

Τον τράκαρα ένα από 'κείνα τα μαγικά καλοκαιρινά απογεύματα, εκεί που καθότανε τυλιγμένος στους καπνούς μαζί με τ' άλλα φρικιά του πάρκου. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και γυαλίζανε σαν να είχε κλάψει ώρες. Είχε αυτή την άγρια έκφραση που τον έκανε να φαίνεται σα να είναι έτοιμος να σου χυμήξει. Τον είχε μπλέξει άσχημα αυτή η φάτσα, μια-δυο φορές. Του τσαμπουκαλευότανε κόσμος στο άσχετο, επειδή τον περνάγανε για πολύ χουλιγκάνο (και δεν είναι λίγοι οι ηλίθιοι σ' αυτόν τον κόσμο που πάνε και κωλοτρίβονται εκεί που φοβούνται πως θα τσούξει).

- Ωπ.
- ... θύμισέ μου...

Κάγχασε. Με κοίταξε από πάνω ως κάτω, αργά-αργά. Στάθηκε λίγο παραπάνω στο στήθος μου, στον καβάλο μου με διαπεραστική ματιά λες κι ήθελε να δει μες' απ' το τζην. Με κοίταξε στα μάτια πάλι, μετά από καμμιά-δυο στιγμές χαλάρωσε.

- Τό 'κανες, τελικά, ε; (κούνησε το κεφάλι του)
- Τό 'κανα.
- Έ... (έδειξε προς τα κάτω) έκανες και...
- Δεν είσαι καλά! Το πουλί μου θα κόψω; Και πού θα κρεμάω το καπέλο μου;
- Έκανες όμως κάποια πλαστική στο πρόσωπο.
- Όχι ρε, με δουλεύεις; Έχω 'γω λεφτά για πλαστικές; Μόνο ριζική έχω κάνει.
- Και τα... (έδειξε προς τα πάνω).
- Ε, αυτά είναι απ' τις λατσές.
- Τις ποιές; (γούρλωσε τα μάτια). Τις πατσές; Καλά πόσα κιλά είσαι;
- Τις λατσέ--... γαμώ το χιόυμορ σου ρε μαλάκα! Δεν πας να του κάνεις καμμιά εγχείρηση μπας και στρώσει;
- Μπα, δεν υπάρχει θεραπεία. Δικό σου είναι δηλαδή όλο αυτό;
- Ε σιγά το όλο αυτό. Έχει κι ενίσχυση το σουτιέν. (τράβηξα με τρόπο να δει)
- Ααα... εντάξει. Ε, να πας να βάλεις τίποτα σιλικόνες ρε συ, μην είσαι έτσι πλάκα.

Του φωνάξανε να περιστρέψει το τσιγάρο κι έφυγε μια στιγμή, μετά γύρισε κι αυτός. Τίναξε λίγο την πλάτη να φύγουνε τα μαχαίρια και χαμογέλασε σαν να μην τρέχει τίποτα.

- Πώς να σε λέω τώρα;
- Στάσσα.
- Στάσσα; Τί είσαι ρε; Η θειά μου, που πάει στη λαϊκή να πάρει ντομάτες;
- Τό 'χα αλλοιώς παλιά, αλλά θέλω την ησυχία μου.
- Την ησυχία σου ε; Άλλαξες πολύ ρε γαμώτο... Καί τί λέει τώρα; Είσαι με κανέναν;
- Με μια γκόμενα είμαι.
- Με τί είσαι; Με γκόμενα; Καλά, θα με τρελλάνεις;
- Εντάξει, τί θες τώρα; Έτσι έκατσε. Άμα σου χτυπήσει η αγάπη την πόρτα... Let love in.

Εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε πίσω από ένα θάμνο ο Κέηβ μαζί με τον Μπλίξα και μια κιθάρα κι αρχίσανε να το τραγουδάνε. Τα φρικιά στο παγκάκι πατήσανε τη τζιβάνα κι ήρθανε τρέχοντας, πήρανε θέσεις δεξιά κι αριστερά κι αρχίσανε να κάνουνε δεύτερα φωνητικά σε φάση Πλάτερς. Στο ρεφραίν ο φακός πέρασε νωχελικά πάνω απ' το μπαλέτο των πρεζολών που νταγκλάρανε συγχρονισμένα. Εν τω μεταξύ, αυτός μ' είχε πιάσει απ' τη μέση και χορεύαμε τσικ του τσικ, ψευτοταγκό. Όπως έσβηνε η μουσική, μου έδωσε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, που μου τρύπησε το δάχτυλο με το μοναδικό του αγκάθι. Η οθόνη έκλεισε σαν ίριδα γύρω από τη χοντρή, πορφυρή σταγόνα που αργοκυλούσε.

- Καλά, κι αφού σ' αρέσουνε οι γκόμενες ακόμη, τί τό 'θελες κι άλλαξες φύλο; Μήπως έβλεπες πολλές τσόντες με λεσβιακά;
- Σάμπως ξέρω κι εγώ; Μαλακίες. Έτσι ένοιωθα μέσα μου, αυτή είναι η ταυτότητά μου και τρέχα γύρευε...!
- Ρε μήπως τό 'παθες απ' τα ναρκωτικά;
- Αυτό είναι. Γι' αυτό, κόφτα γιατί ίσα που προλαβαίνεις!
- Τί να προλαβαίνω; Αφού είμαι εσύ. Απλά σε παράλληλη πραγματικότητα.
- Α ναι, ξεχάστηκα. Ε, δε φαινότανε αυτό πουθενά μέχρι τώρα...
- Ναι σωστά- να το εξηγήσουμε για τους τηλεθεατές μας που ανοίξαν τώρα τους δέκτες τους: η Στάσσα είναι εγώ, από μια παράλληλη πραγματικότητα, που δεν υπάρχει στ' αλήθεια.
- Νομίζεις! Εσύ δεν υπάρχεις στ' αλήθεια.
- Μπα! Μάλλον δε διάβασες καλά το σενάριο!

Πάμε γέλιο κονσέρβας. Η κάμερα γυρνάει στο ζωντανό ακροατήριο που χειροκροτάει. Ζουμ σε μια ξανθειά με ψηλά ζυγωματικά και κορμοστασιά αρχαίου αγάλματος, χαμογελάει στην κάμερα, κατ σ' ένα αργό πανοραμικό από το στούντιο, και- πάμε τίτλους τέλους!


- Ρε Ματίνα! Πού είναι το τηλεκοντρόλ γαμώ την κοινωνία μου; Όλο μαλακίες έχει σήμερα!
- Σώπα ρε Χριστιανέ μου, θα το αλλάξω τώρα, το είχα βάλει να παίζει όσο σιδέρωνα το πουκάμισό σου. Τί έπαθες πάλι;
- Άσε με ρε γυναίκα! Έχει γεμίσει η τηλεόραση μαλακίες, ποιός τα βλέπει αυτά τα πράγματα ήθελα να ξέρω!
- Ε, ριάλιτι, τί θες τώρα.
- Και δεν έχει και κάνα μπάσκετ γαμώτο...!


Η εκπομπή ήταν μια ευγενική χορηγία της Μαντράξ ΑΕ.

Μουσική: Αττίλας ο Ούνος.

Στίχοι: Τζακ ο Αντεροβγάλτης

Τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου

Τα έπιπλα ειναι ΙΚΕΑ με πινελιές από Δεκέμβρη

Τη Στάσσα ντύνει η κακιά της μοίρα

Και άλλες τέτοιες μαλακίες

(A Suivre)

Γέμισε ο τόπος μουτζαχεντίν που σκοτώνουν τους πούστηδες!

Τζαμί στο Γκάζι;
Αμέσως πριν μίλησα για μεταφορικούς Μουτζα-
χεντίν, υπάρχουν όμως και οι αυθεντικοί. Τους
θυμήθηκα με αφορμή το τζαμί που θα χτιστεί
στο Γκάζι. Η περιοχή έχανε όλο και περισσότερο
το lgbt χρώμα της με τα ετεροφυλοφιλικά clubs
και τους οίκους ανοχής που άνοιξαν τα τελευ-
ταία χρόνια, με το τζαμί όμως που θα ανεγερ-
θεί σύντομα είναι πολύ πιθανό να γίνει πόλος
έλξης και φανατικών μουσουλμάνων, οι οποίοι
στις πατρίδες τους σκοτώνουν κάποιον μόνο
και μόνο επειδή υπάρχει η υποψία ότι μπορεί
να είναι ομοφυλόφιλος. Πραγματικά ανησυχώ
για τις σκηνές που μπορεί να ξετυλιχτούν μπρο-
στά στα μάτια μας. Φυσικά το τζαμί επιβάλλεται
από την ελευθερία της πίστης και της λατρείας,
αλλά με την δική μας ελευθερία της έκφρα-
σης τι θα γίνει; Αλήθεια, τι πιστεύουν οι φανατι-
κοί μουσουλμάνοι για τις εκδιδόμενες γυναίκες;
Τι πιστεύουν για τους γκέι, τις λεσβίες, τους/τις
αμφί και τους/τις τρανς; Πώς θα αντιδράσουν,
όταν δουν μπροστά τους δύο άντρες να φιλιού-
νται; Τι γνωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι από σεβα-
σμό στη διαφορετικότητα και πόσο σέβονται τη
χώρα που τους φιλοξενεί και τον κόσμο της;
Επειδή με προβληματίζουν πολύ οι απαντήσεις
που δίνω στις παραπάνω ερωτήσεις, θεωρώ
πως θα ήταν καλύτερο το τζαμί να χτιστεί σε
κάποια άλλη περιοχή της Αθήνας.

(Από το καινούργιο τεύχος του Screw)

Είναι αλήθεια οτι αυτή η επιδρομή των φανατικών μουσουλμάνων που έχουν κατακλύσει την Ευρώπη είναι άκρως επικίνδυνη για εμάς τους πούστηδες, τις λεσβίες και τις τραβεστί. Εμένα προχτές με λυντσάρισε μανιασμένα ο έξαλλος όχλος των μουσουλμάνων που έβγαινε από το τζαμί που είναι στον ίδιο δρόμο με το σπίτι μου, ένα τετράγωνο πιο πάνω. Μιλάμε οτι μου σκίσαν τα ρούχα και με κόψανε κομματάκια με τις γυριστές τους χατζάρες, που κρύβουνε μέσα στα πυκνά τους γένια. Ένας μάλιστα ανατινάχτηκε με τα εκρηκτικα που είχε κρυμμένα κάτω από το τσαντόρ του (ντύνονται και γυναίκες -τάχα μου για να ξεγελάσουν τις αρχές). Με τραυμάτισε θανάσιμα κι αναγκαστήκαν να μου κόψουν και τα δύο πόδια.

(I got better)

Και πού να δεις τη σφαγή που γίνεται κάθε καλοκαίρι, που έχει το Brighton Pride και γεμίζει η πόλη τρελλές. Ρέει το αίμα στους δρόμους... ποτάμι!!! Άντερα και μυαλά χυμένα παντού, παγιδευμένα αυτοκίνητα να εκρήγνυνται κάθε τρία βήματα, πυροβολισμοί, βόμβες μολότωφ, χαμός μιλάμε. Καλά λέει το παιδί από πάνω, πούστης με μουσουλμάνο δε σμίγει.

(A Suivre)

Αγγλοσαξωνική ευγένεια

Εδώ στην Αγγλία, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, όχι σαν εμάς τα βλαχαδερά στην Ελλάδα. Μη γελάς καθόλους, έχεις δει ποτέ στην Ελλάδα να λένε "ευχαριστώ" στον οδηγό του λεωφορείου, όταν κατεβαίνουν στη στάση; Εδώ που μένω εγώ, όλοι έτσι κάνουνε. Στην Ελλάδα δεν ξέρουμε ούτε "ευχαριστώ" να πούμε, ούτε "παρακαλώ" ούτε τίποτα. Ξέρουμε δηλαδή αλλά δεν το λέμε, μην το πάρει στραβά ο άλλος. Γίνεται τώρα να μπεις στο ψιλικατζίδικο και να πεις "ευχαριστώ" για τις τσίχλες; Θα φρικάρει ο ψιλικατζής, "τί θέλει τώρα τούτη 'δω και μου λέει ευχαριστώ; Αφού με πλήρωσε, δε με πλήρωσε; Με δουλεύει; Μπας και της έδωσα λάθος ρέστα; Μήπως μου την πέφτει; Να δεις που το στρώνει για να μου ζητήσει βερεσέ!". Κι εδώ που τα λέμε, αν είναι να κάνεις τον κόσμο παρανοϊκό, καλύτερα να γίνεσαι αγενής.

Βασικά, ίσως δεν είναι θέμα ευγένειας. Είναι που πρέπει να ξέρεις τους κανόνες συμπεριφοράς στην κοινωνία που ζεις. Ας πούμε, στην Αγγλία είναι μεγάλος φοπάς να πεις οτι κάτι δε σ' αρέσει. Πες ξέρω 'γω οτι είσαι σε μια ομάδα υποστήριξης για τρανς άτομα -άσχετο- και συζητάνε τώρα τί να κάνουνε για το Πράιντ του Brighton, που θέλουνε να συμμεθέξουνε. Λένε λοιπόν διάφορες ιδέες κι ακούγονται λογιών λογιών, μερικές τέλια άκυρες, όπως λέμε "να ντυθούμε όλες stormtroopers". Ευτυχώς τα πιο άκυρα δεν περνάνε αλλά με τις δημοκρατικές διαδικασίες καταλήγετε οτι θα ντυθείτε... μαζορέτες. Πας λοιπόν στον πρόεδρο της ομάδας, που είναι αντράκι και μάγκας και του τα λες μάγκικα: "Ρε Νταν, να πούμε, τώρα μαζορέτες θα ντυθούμε; Θα γελάει μαζί μας όλο το Νότιο Σάσσεξ ρε φίλε. Δε βρίσκουμε κάτι άλλο γιατί αυτό είναι μαλακία;". Και αντί να καταλάβει ο πρόεδρος οτι για να πεις οτι είναι "μαλακία" ("that sucks") σημαίνει οτι αλήθεια το εννοείς, τσαντίζεται που του το βρίζεις και ρουτζώνει- και δεν ακούει κουβέντα. Γιατί; Επειδή δεν του το είπες ...ευγενικά.

Θα μου πεις, το ίδιο μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα. Δεν αντιλέγω. Έπειτα, μη νομίζεις οτι δεν τσινάνε κι οι ίδιοι οι Άγγλοι σ' αυτά τα ψευτοκαικαλά. Αντιδράνε και μάλιστα πολύ, γι' αυτό οι δυο εφημερίδες (με την ευρύτερη έννοια του όρου) που είναι πρώτες σε κυκλοφορία είναι η Daily Mail κι η The Sun που βασικά αυτό κάνουνε. Λένε όλα εκείνα τα αγενή, χυδαία, αντιδραστικά πραγματάκια που δεν επιτρέπεται να ξεστομίσεις στην καθημερινή σου ζωή, γιατί δεν είναι πολιτικά ορθό. Τα λένε χύμα και τσουβαλάτα και δεν μπορεί να τους πει και κανείς τίποτα, γιατί στην Αγγλία έχει ελευθερία του λόγου κι ελευθερία του τύπου. Βέβαια, κι ο μέσος Άγγλος μπορεί να πει τα ίδια, από τις 5:00 και μετά που κατεβαίνει στην παμπ της γειτονιάς του να πιεί μια μπύρα (or two) με τα κολλητάρια του, τους μέητς. Εκεί δεν έχει πολιτικές ορθότητες και μαλακίες, κι αν δε σ' αρέσει να πας από 'κει που ήρθες. Εκεί πια κάθε παρέα γίνεται μια μικρή εστία αντίδρασης στο κατεστημένο που τους θέλει όλους πρόβατα για να δουλεύουνε σαν τα σκυλιά και να πληρώνουνε φόρους για να κονομάνε οι τραπεζίτες. Η ανατροπή της εξουσίας ξεκινάει από ένα πάιντ πικρής έηλ.

Και σταματάει ακριβώς στις 6:30 το άλλο πρωΐ, όταν σηκώνεσαι με το κεφάλι τούμπανο, και σέρνεσαι μέχρι την κουζίνα να φτιάξεις το μπρέκφαστ σου. Γι' αυτό είναι όλοι έτσι ευγενικοί εδώ πέρα και δε γουστάρουνε τις φωνές και τις φασαρίες, πονάνε οι κεφάλες τους από το χανγκόβερ. Αν θες, με πιστεύεις. Εγώ αυτά είδα στη μακρινή Ευρώπη κι όποιος δεν με πιστεύει να πάει να τα δει με τα μάτια του.

(A Suivre)