Σκοτώνοντας δράκους, βιάζοντας τη φύση

(Από το ντοκυμανταίρ "Η Δύναμη των Μύθων", για το έργο του Joseph Campbell, ενός συγγραφέα που ανίχνευε τους μύθους των ανθρώπων. Η αναφορά στο Star Wars γίνεται καθώς η συνέντευξη μαγνητοσκοπείται στο αρχοντικό του Τζωρτζ Λούκας, που υποστήριζε οτι το σενάριο των διάσημων ταινιών του επηρεάστηκε από τα βιβλία του Campbell ).

- Γιατί πρέπει ο ήρωας [να βρεθεί στην κοιλιά του κήτους και να ξαναβγεί στην επιφάνεια];
- Το κήτος αντιπροσωπεύει την προσωποποίηση, ας πούμε, των περιεχόμενων του ασυνείδητου. Διαβάζοντας [αυτούς τους μύθους] από τη σκοπιά της ψυχολογίας, το νερό είναι το ασυνείδητο. Το πλάσμα που βρίσκεται μέσα στο νερό είναι ο δυναμισμός του ασυνείδητου, που είναι επικίνδυνος και ισχυρός και πρέπει να ελεγχθεί από την συνείδητότητα. Το πρώτο στάδιο της περιπέτειας του ήρωα ξεκινάει με τον ήρωα να εγκαταλείπει το βασίλειο του φωτός που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό του και να κινείται προς το όριό του. Και είναι σ' αυτό το όριο που το πλάσμα της αβύσσου έρχεται να τον συναντήσει. Και τότε μπορούν να συμβούν δύο ή τρία πράγματα. Το πλάσμα της αβύσσου κάνει τον ήρωα κομμάτια και ο ήρωας κατεβαίνει στην άβυσσο κατακερματισμένος, για να αναστηθεί. Ή, μπορεί να σκοτώσει τη δρακόντεια δύναμη, όπως κάνει ο Ζίγκφριντ όταν σκοτώνει τον δράκο -αλλά μετά παίρνει μέσα του το αίμα του δράκου, δηλαδή πρέπει να αφομοιώσει αυτή την δύναμη. Και όταν ο Ζίγκφριντ έχει σκοτώσει το δράκο και έχει πάρει αυτό το αίμα ακούει το τραγούδι της φύσης. Έχει υπερβεί την ανθρώπινη φύση του, έχει ξανασυνδέθεί με τις δυνάμεις της Φύσης που είναι οι δυνάμεις της ζωής μας... από τις οποίες ο νους μας μας απομακρύνει... Βλέπεις, αυτό εδώ πάνω, ετούτη η συνειδητότητα, νομίζει οτι κάνει κουμάντο, είναι όμως ένα δευτερεύον όργανο. Είναι ένα δευτερεύον όργανο ενός πλήρους ανθρώπινου όντος. Και δεν! πρέπει! να βάλει! τον εαυτό του σε θέση ελέγχου! Πρέπει να υποταχθεί στην ανθρώπινη φύση του σώματος και να την υπηρετήσει. Όταν βάζει τον εαυτό του σε θέση ελέγχου, έχουμε αυτόν τον πατέρα, τον άνθρωπο που έχει περάσει στην διανοητική πλευρά [καθώς μιλάει, βλέπουμε ένα κλιπ με τον Νταρθ Βέηντερ που απλώνει το χέρι του στο Λουκ Σκάιγουώκερ, που σέρνεται τραυματισμένος μακρυά του πάνω από μια άβυσσο. Ο Λουκ ορκίζεται τρέμοντας "Δε θα έρθω ποτέ με το μέρος σου!" Κλείνοντας τη γροθιά του ο Βέηντερ τον δελεάζει: "Αν ήξερες τη δύναμη της Σκοτεινής Πλευράς...!"] Δεν σκέφτεται ούτε ζει με τους όρους μιας ανθρώπινης φύσης, ζει με τους όρους ενός συστήματος. Και αυτή είναι η απειλή για τις ζωές μας, όλοι την αντιμετωπίζουμε. Όλοι λειτουργούμε, στην κοινωνία μας, σε σχέση με ένα σύστημα. Τώρα- θα σε φάει το σύστημα; Θα σε απαλλάξει από την ανθρωπότητά σου; Ή θα καταφέρεις να χρησιμοποιήσεις το σύστημα για ανθρώπινους σκοπούς;
- Θα μας βοηθήσει ο Ήρωας με τα Χϊλια Πρόσωπα [ο δημοσιογράφος σηκώνει το βιβλίο του Campbell] να απαντήσουμε αυτήν την ερώτηση, ωστέ να αλλάξουμε το σύστημα έτσι που να μην το υπηρετούμε εμείς...;
[Ο Campbell φαίνεται να κατάλαβε πως η ερώτηση αφορά τη μυθολογική μορφή/ ψυχολογικό πρότυπο του Ήρωα με τα Χϊλια Πρόσωπα κι όχι το βιβλίο του. Απαντάει:] - Δεν νομίζω οτι θα σε βοηθήσει να αλλάξεις το σύστημα, αλλά οτι θα σε βοηθήσει να ζήσεις μέσα στο σύστημα σαν ανθρώπινο ον.
- Με το να κάνεις- τί;
- Σαν τον Λουκ Σκάιγουώκερ, με το να μην περάσεις στην απέναντι πλευρά, να αντισταθείς στις απρόσωπες απαιτήσεις της.
- Μπορώ όμως ήδη ν' ακούσω κάποιον εκεί έξω, στο ακροατήριο, να λέει "όλα αυτά είναι πολύ ωραία για τη φαντασία ενός Τζωρτζ Λούκας ή την πνευματική κατάρτιση ενός Joseph Campbell, αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει στη ζωή μου.
- Εννοείται πως συμβαίνει! Αν το άτομο δεν ακούσει τις απαιτήσεις της ίδιας του της πνευματικής ζωής, της ζωής της καρδιάς του, και επιμένει σ' έναν συγκεκριμμένο προγραμματισμό, η κατάληξη θα είναι ένας σχιζοφρενικός κατακερματισμός. Το άτομο έχει απομακρυνθεί από το κέντρο [της ύπαρξής του]. Έχει ευθυγραμμιστεί με μια προγραμματική ζωή κι αυτή δεν είναι εκείνη που ενδιαφέρει το σώμα, καθόλου. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που έχουν σταματήσει να ακούνε τον εαυτό τους.

Ψάχνω πάντα να βρω αυτό που ο Campbell λέει "κέντρο". Αργότερα στο ίδιο ντοκυμανταίρ εξηγεί οτι αυτό το "κέντρο" είναι κάτι καθαρά χειροπιαστό για τους αθλητές, όσο και για τους χορευτές (σύμφωνα με τη χορεύτρια γυναίκα του). Για τους αθλητές είναι ένα κέντρο από το οποίο πρέπει να δράσεις, να κινηθείς. Για τους χορευτές, είναι μια ισορροπία, μια θέση του σώματος, που όταν λείπει αισθάνεσαι τις εντάσεις να σε τραβολογάνε από 'δω κι από 'κει, να προσπαθούν να σε κάνουν κομμάτια.

Όταν ξεκινάς ν' αλλάξεις το σώμα σου, πρέπει να βρεις ένα καινούργιο κέντρο, να μάθεις απ' την αρχη να ισορροπείς γύρω του. Θα βρεις καινούργια όρια ανάμεσα στον ευατό σου και τον κόσμο και πρέπει να μάθεις απ' την αρχή να τα σέβεσαι. Για να μη γίνεις Νταρθ Βέηντερ.