Σημειώσεις.

Εν αναμονή σοβαρού ποστ (σε τρία τέρμινα) μερικές σημειώσεις, στα γρήγορα.


1. Έχω ποδήλατο!! Είναι λίγο ερείπιο, βέβαια, θέλει καινούργια αλυσίδα και μοχλό για ταχύτητες, και αν δε βαριέμαι, άλλαγμα σέλα και τιμόνι που έχουν μισό πόντο σκουριά πάνω. Όπως όμως λένε, γάιδαρο που σου χαρίζουνε... Γιατί για το ποδηλατάκι μου δεν πλήρωσα δεκάρα. Το είχε αφήσει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης εδώ απ' έξω από το σπίτι, αλυσοδεμένο σ' ένα κάγκελο, πάει τουλάχιστον χρόνος. Έτσι είναι εδώ στο Μπράιτον, όπου πας βλέπεις δεμένα ποδήλατα και τα μισά είναι παρατημένα. Έχει μια υπηρεσία ο δήμος κι έρχονται και τα μαζεύουνε και μετά τα φτιάχνουνε και τα πουλάνε. Τους πήρα λοιπόν τηλέφωνο, τους είπα οτι έχω χάσει το κλειδί από την αλυσίδα κι ήρθε ένας κύριος μ' ένα σβουράκι και την έκοψε. Άντε, ν' αρχίσω τις ορθοπεταλιές μπας και φύγουν οι πατσές (ωπ, ομοιοκαταληψία!) κι οι κώλοι... όχι γιατί σαν κομπιουτερού που είμαι τώρα πια, με έχουνε φάει τα κεμπάπ και τα fish and chips... αντί να τά τρώω εγώ, κατάλαβες...

2. Επειδή έχω αντίληψη, κατάλαβα οτι οι απαντήσεις μου στο τελευταίο μπλογκοπαίχνιδο, εεεε, πώς να το πώ... ξένισαν. Μα ρε παιδιά, σουρρεαλιστικό δεν ήτανε το παιχνίδι; Ποιός ήτανε που είχε πει οτι το πιο σουρρεαλιστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να βγεις στο δρόμο μ' ένα πιστόλι και ν' αρχίσεις να σκοτώνεις τον κόσμο; Ο Μπρετόν νομίζω. Τέσπα, ορκίζομαι να εξυπηρετώ την πατρίδα από δω και μπρος και να συμμετέχω στα μπλογκοπαίχνιδα σαν να ήμουν το Μικρό μου Πόνυ (μέσα μου, είμαι).

2β. Επειδή όμως θέλει η τρελλή να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει, κατανοώ οτι δεν θα καταφέρω να το κρύψω για πολύ το ψώνιο μου, κι όλο θα μου βγαίνουνε διάφορα. Λέω λοιπόν ν' αρχίσω και καινούργιο μπλογκ, λογοτεχνικού περιεχομένου, να γράφω τα τρελλά μου. Γελάσατε; Μπράβο. Μάλλον θα το κάνω με ψευδώνυμο λοιπόν, για να μη με δουλεύετε. Νια.

3. Το Πάσχα έρχεται κι εγώ δεν πάω πουθενά... μπούουουουχούουχουχού!!! Έχω τρία χρόνια να κάνω Πάσχα στην Κέρκυρα. Δεν είναι που είμαι θρήσκα, αλλά το Πάσχα στην Κέρκυρα έχει μπάντες που γυρνάνε στα καντούνια της Παλιάς Πόλης και παίζουνε πένθιμα εμβατήρια, μέχρι την Ανάσταση. Μετά τα σπάνε. Και φοράνε και στολές. Με γυαλιστερά κράνη κι άσπρα γάντια. Κι έχει και πυροτεχνήματα. Τελευταία φορά, πριν τέσσερα χρόνια, καθόμουνα σ' ένα μπαλκόνι πάνω από το Λιστόν και έβλεπα την Παλιά φιλαρμονική να πηγαίνει μέσα στους καπνούς από τα βεγγαλικά και βαράγανε λες και είχε τελειώσει ο πόλεμος... ο πόλεμος της Κριμαίας λέμε τώρα... Κι είμαι πολύ ψώνιο για κάτι τέτοια ιστορικά και παραδοσιακά εγώ και μου λείπει πολύ. Έλεγα που θα πάω φέτος να γεμίσω τις μπαταρίες μου, τελικά δεν έκατσε. Τουλάχιστον αρχίζει να ψιλοφτιάχνει ο καιρός εδώ πάνω...

3γ. Μουλτιμήντια αφιέρωμα στο Πάσχα στςου Κορφούς.

(Πρώτα τον πάνε κηδεία με τον Αμλέτο...)


(είναι και πιο στοιχισμένοι αυτοί, σου λέει η άλλη. Να τςη πεις να πά' να μάσει μπομπόλους!)

(...και με το adagio...)


(λυπούμεθα για την κακή λήψη, τεχνικά προβλήματα του ανταποκριτή μας)

(και μετά μαρσάρουνε! Ταρατατζούμ!!)


(χάρά και το μιτσό με την πατινέτα!)

3β. Έχω επίσης τρια χρόνια να φάω μαγειρίτσα. Εδώ πάνω, με τις αρρώστιες που έχουνε τα κρέατα, σκιάζομαι να πάρω άντερα να μαγειρέψω. Να σας δώσω τη διεύθυνσή μου να μου στείλετε κάνα ταπεράκι;

4. Δείτε το 5.

5. Δείτε το 4.

Αυτά, σε τρία τέρμινα επανέρχομαι.

(A Suivre)

Κι άλλα βίντεα από τα internets

Οικογενειακό χορευτικό από τον Βαθύ Νότο.

Ρίχτε μια ματιά στα σχόλια... "Ντροπή, πώς αφήνετε τα παιδάκια να χορεύουν έτσι, και να κουνάνε τους κώλους τους", "Άντρας είναι αυτό;" κλπ κλπ. Αμερικάνικο βίντεο, εννοείται. Πάντως έχει γίνει internet sensation ήδη.

Παρενδυτικό χιούμορ από τον κρύο Βορρά

Ο Eddie Izzard είναι ένας Άγγλος κωμικός τραβεστί. Για την ακρίβεια, είναι ένας στρέητ άντρας που του αρέσει να φοράει γυναικεία ρούχα- δηλώνει "transvestite", αν και ο όρος που συνηθίζεται στην περίπτωσή του είναι μάλλον "crossdresser" (η νομενκλατούρα είναι πολύ μπερδεμένη σ' αυτά τα θέματα. Καλά να πάθει). Στο βίντεο, λέει για τα ψεύτικα βυζιά του.

Διαγωνισμός ονείρων.

Πριν από ένα χρόνο περίπου, η Wizzards of the Coast (η μεγαλυτερη εταιρία fantasy παιχνιδιών, ιδιοκτήτρια των Dungeons & Dragons και Magic: the Gathering, μεταξύ άλλων) προκύρηξε έναν διαγωνισμό, με τον τίτλο The Great Designer Search. Με λίγα λόγια, ζητήσανε από το κοινό τους να τους υποβάλλει μια αίτηση για εκείνη τη θεσούλα του μαθητευόμενου (αλλά πληρωμένου) game designer που τους περίσσευε. Από τους 1061 συμμετέχοντες, διάλεξαν την Alexis Janson, την κοπέλα του βίντεο.

Το Wii ως μηχανή διαφυλικών εμπειριών.

Εντάξει, πρωταπριλιάτικο αυτό...

(A Suivre)

Πού ξεκινήσαν όλα...;

(A Suivre)

Τί τίτλο έχει αυτό το μπλογκοπαίχνιδο; Δεν ξέρω...

Γαμώ τις μέρες σήμερα. Έχω πυρετό, οι συμφοιτητές μου από το γκρουπ προτζεκτ κωλοβαράνε και θα αναγκαστώ να κάτσω να το κάνω μόνη μου (δεν είναι τίποτα, πρέπει να σχεδιάσω μια υπηρεσία πληροφόρησης μέσω κινητού, με το interface της και όλα της) (μέχρι την Δευτέρα) και όπως πάντα κάθομαι και φρικάρω τον εαυτό μου βλέποντας ντοκυμανταίρ σαν αυτό. Είναι μετά να μην μου βγαίνουνε πίπα τα ποστ μου; Λέω, για το πόστ που δεν θα διαβάσετε ακόμη για λίγο, επειδή ακριβώς- όπως είπα: πίπα.

Μια αχτίδα φωτος μες την μαύρη φρίκη, το καινούργιο μπλογκοπαίχνιδο που μου ξαναπάσαρε η Aphrodite. Με τόσα ερωτηματολόγια, νοιώθω σαν πειραματόζωο και φοβάμαι μην εκτεθώ, έτσι τσίτσιδη κάτω από το μικροσκόπιο. Αλλά μπα, δεν βαριέσαι. Πάμε, πάντα με γερή δόση χιούμορ.

1. Γιατί κλαις; Κλαίω για τον τσολιά που τυλίχτηκε με τη σημαία του και πήδηξε από την Ακρόπολη, για να μην την μαγαρίσει ο εχτρός. Για κάθε μαλάκα που θυσιάζεται για λαούς και πατρίδες που τον έχουν γραμμένο στ' αρχίδια τους. Και για κάθε απελπισμένο που κοιτάζει στην καρδιά του και την βρίσκει να αγαπάει περισσότερο τις αλήθειες και τα παραμύθια παρά τον εαυτούλη της. Για τέτοιους ανθρώπους, η μοίρα έχει γράψει "πέθανε σα μαλάκας" και το ξέρουν και βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά, κόντρα στον άνεμο και με τα μάτια χαμένα.

2. Γιατί Δεν κλαις; Δεν κλαίω γιατί είμαι δυνατή και περήφανη κι όποιος καργιόλης απλώσει το χέρι του να πάρει ό,τι έχει αξία στη ζωή μου, θα του γαμήσω τη μάνα μέχρι να της σαπίσει η κωλοτρυπίδα.

3. Πού είναι ο βάλτος; Εδώ.

4. Ποιός και πού είναι ο δεσμοφύλακας; Κάθεται πίσω από τα κάγκελα που έχεις μέσα στο κεφάλι σου και περιμένει να έρθει η ώρα να τον αφήσεις να δυναστέψει τον κόσμο γύρω σου. Μια σταλιά εξουσία να πιάσεις στα χέρια σου, θα τον ξαμολήσεις. Τίποτα δεν σε χωρίζει από τα καθάρματα- αυτά που κατηγορείς για την κατάντια μας. Τίποτα.

5. Πού συναντάς μία εντελώς δική σου άβυσσο; Πάει καιρός πολύς. Κρεμάστηκα ανάποδα, σ' ένα άπατο σκοτεινό πηγάδι, με το πόδι πιασμένο σε μιαν αλυσίδα. Προσπαθώντας να ξεφύγω, σκαρφάλωνα πάνω της, σέρνοντάς την πίσω μου, μέχρι που το βάρος της με γκρέμιζε πάλι πίσω στο σκοτάδι. Μόλις έφτανα στην άκρη της, την ένοιωθα να ξετυλίγεται λίγο, από πάνω ψηλά, με τριξίματα και βογγητά, σαν νά 'ταν μαζεμένη σε μια τροχαλία και το τράνταγμα από το πέσιμό μου να την έκανε να αφήνει. Όταν έφτασα κάτω, δεν ήξερα τί ήταν αυτό που πατούσα. Βγήκα τρέμοντας στον κόσμο των ανθρώπων και στεκόμουνα σε μια γωνιά και τους κοιτουσα σα χαζή, κλαίγοντας, παραληρώντας. Πήγαινα κοντά τους και τους γελούσα, σαν ξεκουτιασμένη κωλόγρια, τους άγγιζα και γινόμουνα χίλια κομμάτια και με σπρώχνανε πέρα με αηδία. Μου πήρε χρόνια να συνέρθω. Έχω μέσα μου ένα κομμάτι από την ατέλειωτη νύχτα και τα βράδυα, καμμιά φορά, πετάγομαι πάνω ασθμαίνοντας, και μου λείπει.

6. Περιφρονείς κάτι; Ο δρόμος που αρχίζει με την περιφρόνηση, περνάει από την αδυναμία να σεβαστείς τον εχθρό σου και στο τέλος του βρίσκεσαι ν' αναρωτιέσαι πώς μπόρεσες να φανείς τόσο μαλάκας, να υποτιμήσεις έτσι το τρομερό τέρας που στέκεται τώρα από πάνω σου και σε κόβει σε άγριες ματωμένες φέτες με το υστερικό του μαχαίρι.

7. Θα ερωτευόσουν για πάντα; Θα χανόμουνα στο άπειρο για πάντα. Θα αγκάλιαζα την απόλυτη ελευθερία και θα γινόμουνα φωτιά που θα μ' έκαιγε από μέσα, και σκιά στο φως της δύναμής μου. Θα γινόμουνα χορδή και θα παλλόμουνα με φώς. Αλλά δεν έχω το θάρρος να αφεθώ, φοβάμαι να με πάρει η στιγμή και να με παρασύρει ο άνεμος του διαστήματος.

8. Γιατί πωλούνται τα "έργα τέχνης"; Επειδή οι δημιουργοί τους είναι οι πουτάνες της κατανάλωσης κι η συνολική ισχύς της δημιουργίας τους είναι ακριβώς ισοδύναμη με μια κλανιά μύγας.

9. Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση; Μάλλον όχι. Είναι και κόσμος που ακόμη διαχωρίζει ανάμεσα στο έργο τέχνης μέ εισαγωγικά και σ' εκείνο με χώρις. Άστα λοιπόν, μπας και φάνε κάνα φλας και ξυπνήσουνε.

10. Do you remember revolution? Ο Καλίστο Μούνι νίκησε. Ο Καλίστο Μούνι πέτυχε το στόχο του. Απελευθέρωσε το λαό του. Πετάξαν μακρυά, και ζήσαν ελεύθεροι ανάμεσα στ' αστέρια. Ήμουν εκεί, μαζί τους, πολέμησα στο πλευρό τους κι έχυσα το αίμα μου για την ελευθερία τους. Έχω τα σημάδια στο σώμα μου και τη φωτιά στην καρδιά μου. Η επανάσταση πέτυχε και ζήσαμε για πάντα, ελεύθεροι, ανάμεσα, στ' αστέρια. Θυμάμαι την επανάσταση, σαν να ήταν σήμερα. Πήραμε τις κουφάλες φαλάγγι κι ακόμη τρέχουνε.

11. Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόρπιό σου; Θα το σήκωνα στους ώμους αν μπορούσα να ξεφύγω τη μοίρα μου.

12. Θα σκότωνες τον παππού σου αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο; Όχι, αλλά θα φαρμάκωνα τη μάνα σου και θα κλεβόμουνα με τον πατέρα σου, γιατί μου τη σπάσανε οι μαλακισμένες ψευτοσουρεάλ μαλακοερωτήσεις σου.

13. Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι; Έχω σκίσει τα βλέφαρά μου με τα νύχια, για να μην με πιάσει ποτέ κανείς στον ύπνο. Κι αν καταφέρει να με πιάσει, να μην έχω δικαιολογία για την αποτυχία μου.

14. Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ' το νόμο; Στο πνεύμα της προπροηγούμενης απάντησής μου, σάλτα και γαμίδια, με πρόβατα και γίδια.

15. Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδός Αχαρνών αν γνωρίζατε οτι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν; Που ξεκινάει η Αχαρνών; Περπάταγα στάνταρ από Άνω Πατήσια μέχρι Βάθης, όλη νύχτα. Ένα βράδυ είδα αίματα πολλά που οδηγούσανε σε μια σπασμένη τζαμαρία μιας πολυκατοικίας. Δεν έκατσα να δω τί παίχτηκε. Ήταν και γύρω στην εποχή του Σορίν Ματέι και σκιάχτηκα άσχημα.

16. Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χαρίζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ; Ο Μπους μας μάρανε; Οι άλλοι είμαστε όλοι καλοί ανθρώποι, ε;

17. Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ' αστέρια; Για να φτάσω να βλέπω τ' αστέρια μέσα τους, θα έπρεπε να μου έχουν σαπίσει πολύ τα δόντια. Δέκα εκλαίρ, δε θα φτάνανε.

18. Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένη; Αν αποφασίσω να αυτοκτονήσω, θα πηδήξω από τον Πύργο των Αθηνών. Αν είναι κλειστά, θα δοκιμάσω στα Μετέωρα.

19. Κι οταν ο Μίκυ-Μάους έφυγε στα ξένα, εσύ πού ήσουν; Εδώ και προτιμούσα τον Ντόναλντ.

20. Με τί θα ήθελες να σε μετράνε; Με την όψη που με βια μετράει τη γης.

Καλό, ε; Χα Χα Χα! Έχω πολύ γέλιο η πουτάνα. Άντε, χωθείτε κι εσείς όποιος γουστάρει. Και μην ακούω βαρίεμαι και αηδίες. Παππούς, Tinkidio και Faggot Antinational μου χρωστάτε ένα (εναλλακτικά, κερνάτε ούζα. Είδατε πού το πήγαινα;). Incontinentia, εσύ πού 'σαι και καλλιτέχνης, για να δω πάλι εικαστική δημιουργία με έμπνευση, παρακαλώ. Θωμά Ξωμερίτη, διαβάζεις; Tory Anarchist; Λολίς (της Λολίτος;) Χώνω πολλους για να χωθεί ένας...! Αυτά για τώρα.

(A Suivre)

Ενεργειακή κρίση

Σημείωση: για το ίδιο θέμα ανέβασε εχτές ποστ κι ο Θωμάς Ξωμερίτης.

Την ώρα που η εύπορη και αναπτυγμένη Δύση περνάει μια ενεργειακή κρίση, που απειλεί την οικονομία κραταιών κρατών όπως των ΗΠΑ με κατάρρευση, ο υπόλοιπος κόσμος έχει να αντιμετωπίσει ένα μάλλον πιο επείγον πρόβλημα: οι αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας και της Αφρικής υποφέρουν από την έλλειψη των βασικών τους διατροφικών ειδών, του ρυζιού και του σταριού.

Το 2007 η τιμή του σταριού αυξήθηκε κατά 130%, παγκοσμίως. Η τιμή του ρυζιού, κατά 74%, ενώ μόλις την περασμένη Παρασκευή ανέβηκε κατά 10% (στοιχεία από το BBC). Σε χώρες όπως η Αίγυπτος, το Μεξικό, η Νιγηρία, το Μαρόκο, η Ινδονησία, η Αϊτή και η Υεμένη, εκδηλώνονται ταραχές και πορείες διαμαρτυρίας για την τιμή των τροφίμων. Το ρύζι είναι είδος πρώτης ανάγκης για τους φτωχότερους κατοίκους της Αφρικής και της Ασίας- ενώ το σιτάρι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τις ίδιες περιοχές αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο. Και τώρα, ένα νέο στέλεχος μιας καταστροφικής ασθένειας των σιτηρών, γνωστής ως Black Stem Rust πλήττει τις σοδειές στις ίδιες αναπτυσσόμενες χώρες, στην Αφρική και την Ασία (τους έχουν μουντζώσει τους ανθρώπους;). Τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Παγκόσμια Τράπεζα, ακόμη και τα μέλη του G8, προβλέπουν και προειδοποιούν για επικείμενη ανθρωπιστική καταστροφή χωρίς προηγούμενο.

Οι αιτίες της αύξησης των τιμών είναι πολλές. Η ενεργειακή κρίση της Δύσης (και όχι μόνο) είναι κάθε άλλο παρά άσχετη. Εκτός από την προφανή επίπτωση, που είναι η αύξηση των τιμών όλων των αγαθών καθώς αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου που χρησιμοποιείται στην παραγωγή και τη διακίνησή τους, είναι και τα βιοκαύσιμα τώρα στη μέση. Οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Βραζιλία, η Κίνα και η Ινδία (στοιχεία από τη Wikipedia) έχουν αρχίσει να αντικαθιστούν κάποια ποσοστά των ορυκτών καυσίμων που χρησιμοποιούν με βιοκαύσιμα, φιλοδοξώντας να καλύψουν όσο το δυνατόν περισσότερες από τις ενεργειακές τους ανάγκες με την ανανεώσιμη αυτή (αν και όχι καθαρή) μορφή ενέργειας.

Οι εκτάσεις όμως που χρησιμοποιούνται για την καλλιέργεια βιοκαυσίμων, κυρίως καλαμποκιού, είναι εκτάσεις που αναγκαστικά δεν χρησιμοποιούνται στην παραγωγή τροφίμων. Καθώς αυξάνεται η ζήτηση για βιοκαύσιμα, αυξάνεται κι η ζήτηση για τα τρόφιμα που δεν παράγονται στη θέση τους- και μαζί μ' αυτήν, κι οι τιμές τους. Εξ' άλλου, το καλαμπόκι, που χρησιμοποιείται σαν βιοκαύσιμο, είναι επίσης βασική ζωοτροφή. Για να παραχθεί ένα κιλό μοσχαρίσιου κρέατος, χρειάζονται οχτώ κιλά καλαμπόκι. Κι αυτό τη στιγμή που η άνοδος του βιοτικού επιπέδου κάποιων αναπτυσσόμενων χωρών, όπως η Κίνα και η Ινδία, αυξάνει τη ζήτηση κρέατος αλλά και καυσίμων, που με τη σειρά τους αυξάνουν κατακόρυφα την ζήτηση για ζωοτροφές και περισσότερα βιοκαύσιμα και την ανάγκη για περισσότερη καλλιεργήσιμη γη. (στοιχεία από τη Wikipedia )

Ξαφνικά, οι ενεργειακές και διατροφικές μας ανάγκες βρίσκονται να στριμώχνονται σε μια διαρκώς συρρικνούμενη έκταση καλλιεργήσιμης γης, που απειλείται από την ερημοποίηση και την κλιματική αλλαγή, αλλά κι από την εισβολή του αστικού περιβάλλοντος στην ύπαιθρο. Η έρημος, οι πάγοι στους πόλους, τα 3/4 του πλανήτη που είναι καλυμμένα με νερό, η αστική έρημος, είναι εκτάσεις της επιφάνειας του πλανήτη που δεν προσφέρονται για καλλιέργεια. Εκτάσεις που δεν μπορούν να συντηρήσουν την ζωή, ή τουλάχιστον τον πολιτισμό.

Η διατροφική κρίση, είναι ενεργειακή κρίση. Το σύνολο της ενέργειας που είναι διαθέσιμη στη Γή, προέρχεται από τον Ήλιο. Η ίδια ενέργεια που χρησιμοποιείται από τη ζωή πάνω στη Γη είναι η ίδια που χρησιμοποιούμε και στην τροφοδοσία της τεχνολογίας μας. Για την τροφική αλυσίδα, και τη φωτοσύνθεση στη βάση της, μάθαμε βέβαια στο σχολείο. Όμως, κι οι περισσότερες μορφές ενέργειας που χρησιμοποιούμε, τα ορυκτά καύσιμα, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως η αιολική κι η ενέργεια των κυμάτων , είναι στην πραγματικότητα ηλιακή ενέργεια, η ενέργεια από το φως του Ήλιου που πέφτει στη Γη και αποθηκεύεται με διάφορες μορφές από τη βιόσφαιρα και το κλίμα. Το σύνολο όμως της ηλιακής ενέργειας που μπορούμε να αξιοποιήσουμε, είτε για τη διατροφή μας, είτε για την τροφοδοσία της τεχνολογίας μας, είναι περιορισμένη. Εξαρτάται από την συνολική επιφάνεια του πλανήτη που μπορεί να δεχτεί αλλά και να δεσμεύσει αυτήν την ενέργεια. Με άλλα λόγια, η ενέργεια που έχουμε στη διάθεσή μας, για να επιβιώσουμε και να αναπτυχθούμε, δεν είναι απεριόριστη.

Καθώς αυξάνεται ο ανθρώπινος πληθυσμός μας, και μαζί του οι ανάγκες μας για τροφή και καύσιμα, όλο και θα πλησιάζουμε μια επικίνδυνη κρίσιμη μάζα, ένα σημείο όπου η διαθέσιμη ενέργεια δεν θα φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες μας. Προφανώς, δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί η ακριβής χρονική στιγμή που θα φτάσουμε αυτήν την κρίσιμη μάζα. Οι άνθρωποι όμως, αρχίζουν να πεινάνε πολύ πριν αρχίσουν να πεθαίνουν από την πείνα.

Τα Ηνωμένα Έθνη προβλέπουν οτι ο ανθρώπινος πληθυσμός θα διπλασιαστεί μέχρι το 2050, για να φτάσει τα 12 δισεκατομύρια. Αυτή τη στιγμή, ήδη, σχεδόν ο μισός ανθρώπινος πληθυσμός, 1.7 δισεκατομύρια άνθρωποι, ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, με 2 δολλάρια τη μέρα (στοιχεία από την Παγκόσμια Τράπεζα), ενώ οι τιμές των τροφίμων αυξάνονται συνέχεια. Έχουμε ήδη αρχίσει να πεινάμε- σε ευρεία κλίμακα.

(A Suivre)

Μικρό, μεταβατικό πόστ.

Δεν είμαι σε περίοδο εξετάσεων, ακόμη, αλλά έχω να κάνω εργασίες, και γι' αυτό δεν μπλογκάρω, γιατί βαριέμαι να τις κάνω κι αγχώνομαι. Δεν φαίνεται να συντρέχει λόγος όμως. Εχτές μίλαγα μ' ένα παιδί που έχουμε γκρουπ πρότζεκτ παρέα (τα μισώ τα γκρουπ πρότζεκτ) και πάλι καλά που τον ρώτησα τί ώρα θα πήγαινε uni την επομένη και μου είπε "στις δέκα που έχουμε το διαγώνισμα μαθηματικά".

...

Από μαθηματικά, είμαι στουρνάρι. Δεν τρέχει τίποτα όμως, κι οι Άγγλοι το ίδιο είναι και χειρότερα. Το διαγώνισμα ήτανε multiple choice, με σημειώσεις ανοιχτές, κι η ύλη ήταν επιπέδου τρίτης Γυμνασίου. Έκατσε και μου τα εξήγησε η καλή μου που είναι σαϊνι κι έπιασα έντεκα στις δώδεκα ερωτήσεις. Ευτυχώς, γιατί το διαγώνισμα μετράει για το 50% του εξαμήνου.

Τώρα, μού 'ρχονται διάφορα προσωπικά βιώματα να διηγηθώ, αλλά πάει αργά και δεν έχω να ξυπνήσω αύριο. Θα τα γράψω κάποια στιγμή να γελάσουμε. Τώρα πάω να χαζέψω στο δίκτυο.

Έχω προσαρμοστεί εντελώς στη φοιτητική ζωή, λέμε;

(A Suivre)

Λεύκωμα!!!!

Γιες! Η πρώτη μου πρόσκληση σε Ελληνικό μπλογκοπαίχνιδο! Από την Aphrodite!! Αισθάνομαι τόσο δημοφιλής που δεν με πειράζει πια που δεν με κάλεσε η Μαρίκα Ψηλομυτίδου στο πάρτυ της στην Τρίτη δημοτικού. Φάτα μωρή! Κι αν θες να ξέρεις, ο Νικολάκης ήτανε γκέυ και με είχε φιλήσει στις τουαλέτες (λίγο πριν τις βγάλω).

Ντάξει, το φορμά το γνωρίζουμε όλοι θαρρώ, πώς είναι τα λευκώματα που κάναμε μικρά; Και σε μεγαλύτερη ηλικία; Εγώ πάντως το τελευταίο το συμπλήρωσα πριν δυο-τρία χρόνια... Τεσπα, ναι, τέτοιο. Απαντάμε με το χέρι στην καρδιά και το πόδι στο κούτελο! Δύσκολο να πληκτρολογήσεις με τό 'να χέρι και τό 'να πόδι μόνο...


1. Όνομα: Στάσσα Σιδερομάσα!

2. Γενέθλια: Έχω, αμέ.

3. Ζώδιο: Σκροπιός και τσιμπάω. Τζιζ.

4. Χρώμα μαλλιών: Κόκκινο ξεβαφί.

5. Χρώμα ματιών: Α, δεν ξέρω, δεν ακούω καλά.

6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Όχι ρε, είμαι από άλλο πλανήτη και δε γουστάρω τους γήινους.

7. Είδος μουσικής που ακούς: Δεν ακούω μουσική, το απαγορεύει η θρησκεία μου. Αν παίζει δυνατά το στέρεο του δίπλα πάω και του κάνω εξορκισμό και το χαμηλώνει αμέσως.

8. Χαρακτήρας Disney/ Warner Bros: Ο Ντίσνευ ήταν σκατοχαρακτήρας. Για τους Γουόρνερς δεν ξέρω. Άκουσα οτι ο ένας εξέτρεφε ζουλάπια.

9. Ποιός φίλος/φίλη σου μένει πιο μακρυά; Ο ιός του Έμπολα.

10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Έλα, κέντρο, με ακούει; Είναι ένας μαλάκας και παίζει με τα φώτα. Στείλτε ενισχύσεις. Γυρνάω πλευρό και το παίζω απώλεια. Όβερ.

11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Την καρδιά μου. Δεν την δίνω κανενός. Μια φορά πήγε να μου την πάρει ένας κάφρος κλεφτοκοτάς και τον κοίταξα στα μάτια και είπα, "μάτια, όταν πήγαινες σχολείο, σε καλούσαν σε πάρτυ;" όπου κι αυτός ψάρωσε και μου έδωσε μια καρέκλα που βαστούσε κι εγίνηκε μπουχός. Έμαθα οτι μετανάστευσε στη Μαρτινίκα όπου τον πάτησε το λεωφορείο. Έχω ακόμη την καρέκλα. Τη διασταύρωσα με μια κρεμάστρα και δεν χρειάζεται να σηκώνομαι πια από το κρεβάτι.

12. Τί έχεις στον τοίχο σου; Τρύπες, και μέσα στις τρύπες κάσες με πόρτες και παράθυρα.

13. Τί έχεις κάτω από το κρεβάτι σου; Ένα άλλο κρεβάτι, μικρότερο, κι από κάτω από αυτό, ένα άλλο μικρότερο, κι από κάτω ένα άλλο μικρότερο. Πάνω σε κάθε μικρότερο κρεβάτι, κοιμάται μια μικρότερη Στάσσα και γράφει σ' έναν μικρότερο υπολογιστή, τί έχεις κάτω από το κρεβάτι σου; Κι απαντάει, ένα άλλο κρεβάτι, μικρότερο, κι από κάτω από αυτό, ένα άλλο μικρότερο κι από κάτω ένα άλλο μικρότερο. You get the picture.

14. Αν ήσουν μόνος/μόνη στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες; Θα πήγαινα να δω αν σπάσανε και τα λουλούδια.

15. Αγαπημένος αριθμός: Μπλε.

16. Αγαπημένο όνομα: Σπανακόρυζο.

17. Τα χόμπι σου: Σαρανταποδαρούσα.

18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση.

19. Μια ευχή για το μέλλον: Είναι σημαντικό, όταν φοράς τα παπούτσια σου να μην ξεχάσεις να δέσεις τα κορδόνια τους μεταξύ τους. Επανάλαβε.

20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρονο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Στην εποχή του Ιησού. Θα του έριχνα τρία φάσκελα ξεγυρισμένα και θα έφευγα χωρίς να του εξηγήσω.

21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Δε με λένε Φωτιά ρε βλάκα.

22. Αγαπημένο λουλούδι: Τί είμαι μέλισσα;

23. Αγαπημένη σειρά: Η εκατόν πενήντα τρία ΕΣΟ. Ξέρω 'γω; Εσύ τί λες, να με πήρανε φαντάρο;

24. Αγαπημένη ταινία: Το σκουλήκι.

25. Αγαπημένο τραγούδι: Δεν ξέρω/ δεν απαντώ, από τους Γκάλοπ.

26. Αγαπημένο βιβλίο: Ταξίδι στο Ιξτλάν, Κάρλος Καστανέντα.

27. Αγαπημένο ζώο: Το αρνί φρικασέ.

28. Αγαπημένο ρούχο: Μπέρτα με κουκούλα.

29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Τί ίδες; Δεν καταλαβαίνω. Με δουλεύεις για την ορθογραφία μου ρε κέρατο;

30. Αγαπημένο χρώμα: Το Νταβός.

31. Αγαπημένο φαγητό: Σουβλάκι μ' απ' όλα, χωρίς πατάτες και χώρια οι πατάτες.

32. Με ποιόν χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι; Με την Βάντα από τον Σπορτ Μπίλυ.

33. Κακή συνήθεια: Σκαλίζω τη μύτη μου.

34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Για τους φίλους μου, γίνομαι χαλί να με πατήσουνε.

35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Κάνω εύκολα φίλους.

36. Συνηθισμένη ατάκα: Αρχίδια καπλαμάντολες.

37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Αστροναύτης, για να μην κολλάω ένσημα.

38. Μεγαλύτερος Φόβος: Μήπως τελειώσει αυτό το λεύκωμα. Χααα χαα χα. Είδες που ξέρω να λέω κι αστεία;

39. Η καλύτερη pizza: Μπράβο ρε, να τη χαίρεσαι. Σε μας δεν θα δώσεις ρε μοναχοφάη;

40. Πιστεύεις οτι τα κατοικίδια ζώα είναι: Εσύ τί λες μωρέ, δεν ειναι; Αϊντέεεε...!

Ούφ. Δίψασα. Πάω να φτιάξω καφέ και, παρακαλώ, για πάρτε τη σκυτάλη, Παππούς, Incontinentia, Όναρ, Ιφιμέδεια, tinkidio, Πασταφλώρα (λαμβάνει;), και ο Faggot Antinational (έτσι για να στη σπάσω που είσαι υπεράνω XP). Κι όποιος άλλος θέλει, certes!

Και ψιτ, πού'στε (και στρέητ), μόνο σοβαρές απαντήσεις, ε; Άντε μας.

(A Suivre)

Ομάδα Υποστήριξης

Πριν από λίγο καιρό άρχισα να πηγαίνω στις συναντήσεις μιας ομάδας υποστήριξης για τρανς άτομα, το Clare Project, που λειτουργεί εδώ στο Μπράιτον. Οι συναντήσεις γίνονται σε μια εκκλησία των Μεθοδιστών, που παρέχουνε το χώρο με μια άνεση και μια προθυμία που με έχει αφήσει μαλάκα. Προσπαθώ να φανταστώ τον παπά του Άγιου Τρύφωνα στην Παλλήνη (όχι τον μπαμπά των Ξηρών!) να δέχεται να συναντιούνται σε χώρο της εκκλησίας ένα μάτσο τραβέλια (όπως θα το σκεφτότανε ο παππούλης το λέω, έτσι; Μην παρεξηγιόμαστε!) Αλλά βέβαια, ο πάστορας της εκκλησίας είναι κι ο ίδιος... γυναίκα. Και δεν εννοώ τρανς. Οι Μεθοδιστές χειροτονούν γυναίκες φαίνεται. Έτσι κατάλαβα. Έχω πάθει πλάκα, λέμε.

Τα μέλη της ομάδας, ε, τί τα θές. Την πρώτη μέρα που μπήκα στο χώρο που μας δίνει η εκκλησία, κόλλησα κι έμεινα για λίγο μετέωρη με το βήμα του πελαργού, να κοιτάω τα πρόσωπα και τα σώματα. Για μια στιγμή πρέπει να τους φάνηκε οτι θα γυρίσω και θα το βάλω στα πόδια. Τελικά χαλάρωσα και θυμήθηκα τί βλέπω κι εγώ κάθε πρωί στον καθρέφτη, πριν εξασκήσω την τέχνη μου (προσωπογράφος). "Ωραία φρικιά είμαστε όλοι εδω μέσα" είπα από μέσα μου, έσκασα χαμογελάκι και μια κοπέλα, η Έμιλυ, με ρώτησε αν θέλω τσάι. Έσπασε ο πάγος και σιγά σιγά τις γνώρισα όλες.

Και όλους. Έχει και τρανς αγόρια το γκρουπ μας. Έχουμε γίνει φιλαράκια με τον έναν απο αυτούς, τον Νταν. Έχει αρχίσει τις τεστοστερόνες εδώ και λίγο καιρό. Σπάει συνέχεια η φωνή του κι έχει πολύ πλάκα. Έχει αρχίσει και βγάζει κάτι πρώτες απαλές τριχούλες στο πρόσωπο και στα χέρια- σαν αγοράκι δεκαέξι χρονών είναι. Άμα τον δεις, εννοείται οτι δεν τον περνάς για άνθρωπο με ωοθήκες και μήτρα ούτε στ' όνειρό σου. Εντάξει, δεν είναι και κανένας άντρακλας καραματσό... αλλά δεν νομίζω οτι το θέλει κιόλας. Τά'χει με την Ντόροθυ, που νομίζω οτι πρέπει να έχει κάποιου είδους ερμαφροδιτισμό (είναι γεννημένη γυναίκα, αλλά δεν μπορεί να κάνει παιδιά κι έχει σαφώς δείγματα αρρενοποίησης στο πρόσωπο και στο σώμα της). Ζούνε σ' ένα διαμέρισμα με τα χαμστεράκια τους. Ωραίο ζευγαράκι.

Συναντιόμαστε στην εκκλησία κάθε Τρίτη, από δυόμιση μέχρι πεντέμιση. Μετά, όποιο μέλος θέλει, μπορεί να έχει μια ιδιαίτερη συζήτηση με την Λυν, τη σύμβουλό μας. Η Λυν δεν είναι τρανς. Ο σύζυγός της όμως θέλει να αλλάξει φύλο. Αυτό την έκανε να ενδιαφερθεί και προσφέρει τις υπηρεσίες της εθελοντικά. Η ομάδα είναι αναγνωρισμένη από το κράτος, που μας παρέχει μια χρηματοδότηση και μια κάποια νομική κατοχύρωση. Δεν τα ξέρω καλά αυτά τα διαδικαστικά. Παίρνουμε όμως κάποιο μερίδιο από δωρεές πολιτών σε μια τοπική ΛΟΑΤ οργάνωση, το Spectrum.

Τις Τρίτες έχω μαθήματα, κι έτσι αργώ να πάω στις συναντήσεις μας. Φτάνω συνήθως κατά τις τεσσεράμιση. Μετά πάμε σε καμμιά από τις φιλικές παμπ του Κεμπ Τάουν (η γκέυ γειτονιά του Μπράιτον) για ένα πάιντ. Τελευταία το στέκι μας είναι το Μάλμπορο, μια λεσβιάδικη παμπ. Πολύ φιλικό μέρος, βέβαια, κι έτσι κι αλλοιώς, αρκετές από τις κοπέλες της ομάδας είναι κι οι ίδιες ή λεσβίες ή μπάι.

Έχουμε αρχίσει και γίνομαστε φίλες. Μου φαίνονται ακόμη παράξενες, περίεργες. Δεν μοιάζουνε καθόλου με τις Ελληνίδες τρανς, ούτε σ' εμφάνιση, ούτε σε συμπεριφορά, ούτε σε μυαλά, ούτε σε εμπειρίες ζωής, τίποτα. Μερικές φορές μου φαίνεται οτι παραείναι άσχετες κι άβγαλτες, τόσο που με τσαντίζουνε. Θα τους έκανε καλό λίγη ντανιά, νομίζω, να ήτανε λίγο πιο κωλοπετσωμένες, να μην τις πνίγει η κατάθλιψη στην πρώτη αναποδιά.

Σκέφτομαι τις λίγες φιλίες που είχα με τρανς γυναίκες στην Ελλάδα. Καμμιά δεν είχε αίσιο τέλος. Και σιγά μην είχε. Έμαθα να πιστεύω στο ρητό της Πάολας, οτι "ο κώλος δεν ενώνει τους ανθρώπους". Κι όμως, εδώ πάνω, στα βάρβαρα και κρύα ξένα, θυμήθηκα οτι δεν είναι μόνο ο "κώλος" που σπρώχνει ανθρώπους σαν κι εμένα να γαμήσουνε τη ζωή τους ανάποδα και να βγαίνουνε στους δρόμους σαν τα σκιάχτρα για να γελάει ο κόσμος μαζί τους. Δεν χωράει τέτοια λογική στον κυνισμό της πιάτσας, αλλά "οι ανθρώποι" έχουνε κι άλλα ενδιαφέροντα, τυραννιούνται και γι' άλλες ανάγκες εκτός από τα φράγκα και το γαμήσι. Βέβαια, όταν προέχει η επιβίωση, άντε να θυμάσαι τις αγνές (κι απλοϊκές) παιδικές σου επιθυμίες. Όταν έχεις πέσει μες τη μηχανή του κιμά και σ' αλέθει, τις ευαισθησίες σου θα λογαριάσεις...

Εδώ όμως, ανάμεσα στα παρδαλά κι αλοπρόσαλλα φρικιά του Clare Porject έχω καταφέρει να ξεφύγω από την λογική της πιάτσας. Για πρώτη φορά βλέπω τόσες τρανς μαζεμένες να κάθονται ευγενικά και φιλικά, να συζητάνε σαν συνηθισμένοι άνθρωποι και να μην τσακώνονται... τούλάχιστον όχι και πολύ συχνά. Συνηθισμένοι άνθρωποι είπαμε, έτσι; Για πρώτη φορά νοιώθω... ξέρω κι εγώ; Συνηθισμένη.

Quite ordinary...

(A Suivre)