Ομάδα Υποστήριξης

Πριν από λίγο καιρό άρχισα να πηγαίνω στις συναντήσεις μιας ομάδας υποστήριξης για τρανς άτομα, το Clare Project, που λειτουργεί εδώ στο Μπράιτον. Οι συναντήσεις γίνονται σε μια εκκλησία των Μεθοδιστών, που παρέχουνε το χώρο με μια άνεση και μια προθυμία που με έχει αφήσει μαλάκα. Προσπαθώ να φανταστώ τον παπά του Άγιου Τρύφωνα στην Παλλήνη (όχι τον μπαμπά των Ξηρών!) να δέχεται να συναντιούνται σε χώρο της εκκλησίας ένα μάτσο τραβέλια (όπως θα το σκεφτότανε ο παππούλης το λέω, έτσι; Μην παρεξηγιόμαστε!) Αλλά βέβαια, ο πάστορας της εκκλησίας είναι κι ο ίδιος... γυναίκα. Και δεν εννοώ τρανς. Οι Μεθοδιστές χειροτονούν γυναίκες φαίνεται. Έτσι κατάλαβα. Έχω πάθει πλάκα, λέμε.

Τα μέλη της ομάδας, ε, τί τα θές. Την πρώτη μέρα που μπήκα στο χώρο που μας δίνει η εκκλησία, κόλλησα κι έμεινα για λίγο μετέωρη με το βήμα του πελαργού, να κοιτάω τα πρόσωπα και τα σώματα. Για μια στιγμή πρέπει να τους φάνηκε οτι θα γυρίσω και θα το βάλω στα πόδια. Τελικά χαλάρωσα και θυμήθηκα τί βλέπω κι εγώ κάθε πρωί στον καθρέφτη, πριν εξασκήσω την τέχνη μου (προσωπογράφος). "Ωραία φρικιά είμαστε όλοι εδω μέσα" είπα από μέσα μου, έσκασα χαμογελάκι και μια κοπέλα, η Έμιλυ, με ρώτησε αν θέλω τσάι. Έσπασε ο πάγος και σιγά σιγά τις γνώρισα όλες.

Και όλους. Έχει και τρανς αγόρια το γκρουπ μας. Έχουμε γίνει φιλαράκια με τον έναν απο αυτούς, τον Νταν. Έχει αρχίσει τις τεστοστερόνες εδώ και λίγο καιρό. Σπάει συνέχεια η φωνή του κι έχει πολύ πλάκα. Έχει αρχίσει και βγάζει κάτι πρώτες απαλές τριχούλες στο πρόσωπο και στα χέρια- σαν αγοράκι δεκαέξι χρονών είναι. Άμα τον δεις, εννοείται οτι δεν τον περνάς για άνθρωπο με ωοθήκες και μήτρα ούτε στ' όνειρό σου. Εντάξει, δεν είναι και κανένας άντρακλας καραματσό... αλλά δεν νομίζω οτι το θέλει κιόλας. Τά'χει με την Ντόροθυ, που νομίζω οτι πρέπει να έχει κάποιου είδους ερμαφροδιτισμό (είναι γεννημένη γυναίκα, αλλά δεν μπορεί να κάνει παιδιά κι έχει σαφώς δείγματα αρρενοποίησης στο πρόσωπο και στο σώμα της). Ζούνε σ' ένα διαμέρισμα με τα χαμστεράκια τους. Ωραίο ζευγαράκι.

Συναντιόμαστε στην εκκλησία κάθε Τρίτη, από δυόμιση μέχρι πεντέμιση. Μετά, όποιο μέλος θέλει, μπορεί να έχει μια ιδιαίτερη συζήτηση με την Λυν, τη σύμβουλό μας. Η Λυν δεν είναι τρανς. Ο σύζυγός της όμως θέλει να αλλάξει φύλο. Αυτό την έκανε να ενδιαφερθεί και προσφέρει τις υπηρεσίες της εθελοντικά. Η ομάδα είναι αναγνωρισμένη από το κράτος, που μας παρέχει μια χρηματοδότηση και μια κάποια νομική κατοχύρωση. Δεν τα ξέρω καλά αυτά τα διαδικαστικά. Παίρνουμε όμως κάποιο μερίδιο από δωρεές πολιτών σε μια τοπική ΛΟΑΤ οργάνωση, το Spectrum.

Τις Τρίτες έχω μαθήματα, κι έτσι αργώ να πάω στις συναντήσεις μας. Φτάνω συνήθως κατά τις τεσσεράμιση. Μετά πάμε σε καμμιά από τις φιλικές παμπ του Κεμπ Τάουν (η γκέυ γειτονιά του Μπράιτον) για ένα πάιντ. Τελευταία το στέκι μας είναι το Μάλμπορο, μια λεσβιάδικη παμπ. Πολύ φιλικό μέρος, βέβαια, κι έτσι κι αλλοιώς, αρκετές από τις κοπέλες της ομάδας είναι κι οι ίδιες ή λεσβίες ή μπάι.

Έχουμε αρχίσει και γίνομαστε φίλες. Μου φαίνονται ακόμη παράξενες, περίεργες. Δεν μοιάζουνε καθόλου με τις Ελληνίδες τρανς, ούτε σ' εμφάνιση, ούτε σε συμπεριφορά, ούτε σε μυαλά, ούτε σε εμπειρίες ζωής, τίποτα. Μερικές φορές μου φαίνεται οτι παραείναι άσχετες κι άβγαλτες, τόσο που με τσαντίζουνε. Θα τους έκανε καλό λίγη ντανιά, νομίζω, να ήτανε λίγο πιο κωλοπετσωμένες, να μην τις πνίγει η κατάθλιψη στην πρώτη αναποδιά.

Σκέφτομαι τις λίγες φιλίες που είχα με τρανς γυναίκες στην Ελλάδα. Καμμιά δεν είχε αίσιο τέλος. Και σιγά μην είχε. Έμαθα να πιστεύω στο ρητό της Πάολας, οτι "ο κώλος δεν ενώνει τους ανθρώπους". Κι όμως, εδώ πάνω, στα βάρβαρα και κρύα ξένα, θυμήθηκα οτι δεν είναι μόνο ο "κώλος" που σπρώχνει ανθρώπους σαν κι εμένα να γαμήσουνε τη ζωή τους ανάποδα και να βγαίνουνε στους δρόμους σαν τα σκιάχτρα για να γελάει ο κόσμος μαζί τους. Δεν χωράει τέτοια λογική στον κυνισμό της πιάτσας, αλλά "οι ανθρώποι" έχουνε κι άλλα ενδιαφέροντα, τυραννιούνται και γι' άλλες ανάγκες εκτός από τα φράγκα και το γαμήσι. Βέβαια, όταν προέχει η επιβίωση, άντε να θυμάσαι τις αγνές (κι απλοϊκές) παιδικές σου επιθυμίες. Όταν έχεις πέσει μες τη μηχανή του κιμά και σ' αλέθει, τις ευαισθησίες σου θα λογαριάσεις...

Εδώ όμως, ανάμεσα στα παρδαλά κι αλοπρόσαλλα φρικιά του Clare Porject έχω καταφέρει να ξεφύγω από την λογική της πιάτσας. Για πρώτη φορά βλέπω τόσες τρανς μαζεμένες να κάθονται ευγενικά και φιλικά, να συζητάνε σαν συνηθισμένοι άνθρωποι και να μην τσακώνονται... τούλάχιστον όχι και πολύ συχνά. Συνηθισμένοι άνθρωποι είπαμε, έτσι; Για πρώτη φορά νοιώθω... ξέρω κι εγώ; Συνηθισμένη.

Quite ordinary...