Mamaaaa. Mamaaaa. Mama. Mamaaaaaaaa.

(A Suivre)

Chick Lit

Dear God,

Hi there. My name is Stacey. We were introduced -briefly- a while ago, so I don't think you'll remember me. I don't believe in you and I bet you don't believe in me back. Fair enough.

Only, you see, I really needed to talk to you right now, oh god. Nah, don't worry- I don't want to ask for money, love or a better job. I don't want to beg forgiveness for my sins. I enjoyed those; you betcha! My health is fine, too. Thanks for asking.

What I want, Oh God, is to say thank you. Thank you, OH GOD, thank you for making men, thank you OH GOD for making this man I have inside me right now, ripping me up into little tiny bits and throwing me all around like pink and yellow confetti. Thank you OH GOD for the Sun. It just went nova in my eyes, there. Thank you for the flowers raining down on me Oh God. And, oh, god, thank you for his hair, too. It smells so nice, it feels so soft, it feels so smooth. Thank you, god, for his skin, it tastes like caramel ice cream.

OK, mister, 'fess up now. He can't be real, this man. Nobody can create anyone that perfect. He's just a trick of the light, right? I'll flutter my eyelids -like so!- and he'll be gone.

But even if he is your little teensy weensy practical joke...well, still, thanks. I've really enjoyed it while it lasted. And you can tell those friends of yours -the ones with the beards? Tell them they're right after all: you are Great.

So long and no hard feelings, eh?

Mine, really
Stacey.

(A Suivre)

The Revenge of the She-male Hulk

Όταν φτάσεις να βγάζεις φωτογραφία πατημένες κουράδες για να τις βάλεις στο μπλογκ σου, να δείξεις τί καλά που περνάς στο Μπράιτον, μάλλον έχεις αρχίσει να γερνάς. Τη λυπήθηκα όμως γιατί ήταν ολομόναχη η καϋμενούλα, η φίλη της ήταν στην άλλη άκρη της Churchill square. Τις είχαν πάρει και τις δυο βόλτα τα πόδια κάποιου μεθυσμένου Εγγλέζου, δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ήταν ο ίδιος (ο παλμός της απόξεσης της πατημένης κουράδας είναι πανανθρώπινος- spread the goodness λέγεται στ' Αγγλικά). Είναι επίσης αλήθεια οτι ήμουν τελείως κομμάτια, να ζήσει ο Dr. Hoffman, στην οποία κατάσταση μια τάση να βρίσκω ένα υπερβολικό ενδιαφέρον σ' εντελώς οτιδήποτε, n' importe quoi, προβλέπεται.

Η μόνη φωτογραφία που έβγαλα κι είχε κάποιο νόημα, είναι αυτή από πάνω, από τις τουαλέτες σ' ένα κλαμπ που με πήγε η Alexandra. Νομίζω πως ήταν το "Revenge". Ανακαλύψαμε οτι μας είχε ακολουθήσει κι ένας νεαρός Τούρκος, που υπέφερε από πολιτισμικό σοκ. Τον γνωρίσαμε σε μια παμπ που είχαμε κάτσει, όταν πήγε να πνίξει έναν άλλο τύπο -προφανώς για να του φύγει το άγχος. Η Alexandra έτρεξε και τράβαγε να τους χωρίσει εγώ έτρεξα και τράβαγα την Alexandra να μην μπλέκεται με τους μαλάκες, αρχίσαν να μας σκάνε και τα blotters εκείνη τη στιγμή, καλά περνάμε, δόξα τω θεώ.

Το κλαμπ ήταν λίγο μίζερο, γεμάτο κατά κύριο λόγο με μεθυσμένους Εγγλέζους κι Εγγλέζες με τις πατσές να κρέμονται. Δυο τύποι δίπλα μου τουλάχιστον το γλεντάγανε, είχε ανέβει ο ένας πάνω στον άλλο και του έδινε πίπα. Ε, μα, dark room δεν έχει, στα τζουρά λέει "ένας-ένας", τί να κάνουν οι άνθρωποι; Ήρθε η σεκιουριτού, μια νταρντανολεσβία με μαλλί α-λα Μπέκαμ, και τους τράβαγε να τους ξεκολλήσει. Αισθάνθηκα πλήρως δικαιολογημένη να πάω να κάτσω κάπου ήσυχα. Δίπλα στο μπαρ ήταν ένα σαλονάκι που δεν καθότανε κανένας, κλεισμένο μ' ένα μπλε κορδόνι, και με πολύ, έτσι, αριστοκρατικό ντεκόρ, με πέτσινους καναπέδες, ένα μεταξωτό ουρανό κι έναν πολυέλαιο κι ένα τραπεζάκι που είχε γύρω γύρω ένα black light. Ξέχασα να το βγάλω φωτογραφία γαμώτο. Δεν καθότανε κανένας. Πήγα κι άραξα, έκανα νόημα και στο παιδί στο μπαρ να μου φέρει ένα ποτό, αλλά στράβωσε. "You can't sit there" μου λέει "that's the VIP lounge". "I am a VIP" του λέω. "Do you have a band?" επιμένει (λουράκι-ταυτότητα για το χέρι έλεγε. Τώρα σοβαρά, τί το θες αυτό αν είσαι VIP;). "I am the band" του κάνω και ξύνισε τα μούτρα του κι έφυγε χτυπώντας τα πόδια του επιδεικτικά. Μετά από λίγο ήρθε κι η καημένη η σεκιουριτού και σ' αυτήν δεν ήθελα να δημιουργήσω προβλήματα, γιατί την έβλεπα που τριγύριζε μες' το μαγαζί και κοίταγε καλά-καλά με γουρλωμένα μάτια να δει τί άλλο θα της τύχει απόψε και την είχε λυπηθεί η ψυχή μου.

Σηκώθηκα κι έφυγα λοιπόν, και πήγα να κάτσω με την ησυχία μου ν' ακούω τα κύματα. No respect for an old queen.

(A Suivre)

Νικόλας Άσιμος, Τραβεστί

Καλά έκανε και φούνταρε αυτός, λέω, μ' αυτά που τραγουδούσε.

(A Suivre)

Τυρί

Οι Έλληνες είναι οι πρώτοι παγκοσμίως στην κατανάλωση τυριού, με 27, 3 κιλά ανά άτομο, το χρόνο. Δεύτερη είναι η Γαλλία με 24 κιλά και η Ιταλία με 22.9 κιλά.

Τα 3/4 του τυριού που καταναλώνουν οι Έλληνες είναι φέτα. Ελπίζω τα υπόλοιπα να μην είναι κασέρι. Μπλιαχξ.

Η φέτα μ' αρέσει καλοψημένη και πιπεράτη, λίγο στεγνή. Από κίτρινα τυριά τρελλαίνομαι για τα καπνιστά, αγαπημένο μου το Μετσοβόνε. Γενικώς μ' αρέσουνε τα σκληρά και δυνατά τυριά με χαρακτήρα (όπως κι οι άντρες, άαααχ). Την παρμεζάνα ας πούμε, τη βάζω στο ψωμί μου πάνω. Τρώγω και τα μαλακά όμως, ιδίως τα άσπρα κατσικίσια και το μπρι, και το ροκφόρ βέβαια. Χμ, τελικά, όλα τα τυριά μ' αρέσουνε. Εκτός απ' το κασέρι. Το κασέρι δεν είναι τυρί, είναι αηδία.

Το μόνο τυρί που δεν μ' αρέσει είναι το Cheddar. Αλλά ακόμη και γι' αυτό, κάνω εξαιρέσεις.

Πριν από χρόνια είχα κάνει ένα χοντρό μεθύσι και μετά ήμουνα χάλια για τρεις-τέσσερις μέρες. Το επόμενο πρωί έφαγα λίγο λαδοτύρι Μυτιλήνης, που το λάτρευα. Έκανα εμετό κι από τότε δεν το έχω ξαναφάει. Θρηνώ με σπαραγμό για τη χαμένη γεύση της νιότης μου...

(A Suivre)

Ημέρα μνήμης Διαφυλικών Ατόμων

Σήμερα είναι η ημέρα μνήμης για τα τρανς άτομα. Θυμόμαστε τις τρανς γυναίκες και τους τρανς άντρες που έπεσαν θύμα βίας, επειδή ήταν τρανς. Τα πιο πρόσφατα θύματα στην Αγγλία ήταν δυο τρανσέξουαλ πόρνες, η Destiny Lauren από το Kentish Town και η Andrea Waddell από το Μπράιτον).


(Η Andrea έκανε το Masters of Arts της στο πανεπιστήμιο του Sussex).

Σήμερα επίσης, απ' ό,τι μαθαίνω, η ΟΛΚΕ διοργανώνει μία εκδήλωση για την ημέρα της μνήμης, στην Αθήνα. Να μην πάτε. Το σύνθημά τους είναι "είμαστε όλες τρανς", αλλά δεν είναι. Ξεφτίλες είναι.

(A Suivre)

Η λύση.

Conservatives Warn Quick Sex Change Only Barrier Between Gays, Marriage

(Αλλά κάνε κλικ στο λινκ για να το δεις γιατί το βίντεο δεν κάνει resize σωστά :)

(A Suivre)

Country Roads, Take Me Home

I hear her voice
In the mornin' hour she calls me
The radio reminds me of my home far away
And drivin' down the road I get a feelin'
That I should have been home yesterday, yesterday

Country Roads, take me home
To the place I belong
West Virginia, mountain momma
Take me home, country roads

(Για τη Ναρκίσσα και το μωρό. Σπίτι σου είναι εκεί που σ' αγαπάνε :)

(A Suivre)

Chole von Schadenfreude, Αναπληρώτρια Miss Επιχαιρεκακία 2009.

Είναι πέντε τραβεστί πάνω σε μια σχεδία, στη μέση του Ειρηνικού. Ξαφνικά, βλέπουν ένα μπουκάλι να επιπλέει. Το ανοίγουν και βγαίνει ένα τζίνι. Τις κοιτάζει καλά καλά, τις μετράει στα δάχτυλά του και τους λέει: "Κανονικά έχω τρεις ευχές για όποιον με βγάλει από το μπουκάλι αλλά επειδή είστε πέντε, θα σας δώσω από μία στην καθεμιά για να μοιραστεί το πράγμα. Άντε, ξεκινάτε".

Η πρώτη τραβεστί, χοροπηδάει όλο χαρά και λέει "Θέλω να γίνω η ομορφότερη γυναίκα του κόσμου!!!"

Το τζίνι κουνάει το κεφάλι του, χτυπάει παλαμάκια και η τραβεστί μεταμορφώνεται στην πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, τύφλα νά 'χει η ίδια η Μπάρμπι. Το βλέπει αυτό η τελευταία στη σειρά, που ήταν κι η πιο άσχημη απ' όλες και αρχίζει να γελάει.

Το τζίνι περνάει στη δεύτερη τραβεστί. "Εσένα ποιά είναι η ευχή σου;" ρωτάει. "Θέλω να με κάνεις ακόμη πιο όμορφη από αυτήν" λέει εκείνη και δείχνει την πρώτη. Το τζίνι ανασηκώνει τους ώμους, αγνοώντας τις στριγγλιές της πρώτης τραβεστί και κάνει την δεύτερη την πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο. Η τελευταία τραβεστί, πέφτει κάτω από τα γέλια.

Η τρίτη τραβεστί λέει κι αυτή οτι θέλει να γίνει η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, το ίδιο κι η τέταρτη. Μέχρι να τους πραγματοποιήσει τις ευχές το τζίνι και να σταματήσουν να ξεμαλλιάζονται, η πέμπτη τραβεστί κοντεύει να φύγει έξω απ' τη σχεδία απ' τα γέλια. "Αυτή" σκέφτεται το τζίνι "θα μου ζητήσει καινούργια σπλήνα έτσι που πάει".

"Ποιά είναι η ευχή σου, ω γελαδερή κυρά μου;" ρωτάει φωναχτά.

Η τέλευταία τραβεστί της σχεδίας, σηκώνεται με κόπο, σφουγγίζει τα μάτια της και δείχνει τις άλλες. "Θέλω να τις ξανακάνεις όλες όπως ήταν πρώτα", λέει.

(A Suivre)

Εδώ δες χάλια!

Τί κατάντια είναι αυτή πια! Δεν είναι Ευρωπαϊκή χώρα εδώ, πάει τελείωσε! Είναι τρίτος κόσμος! Για πήγαινε στην Ευρώπη να δεις αν τα βλέπεις πουθενά αυτά! Αίσχος! Δεν υπάρχει κράτος!

(και άλλα τέτοια γραφικά, από την απεργία των σκουπιδιάρηδων στο Brighton).

(A Suivre)

Όταν γεράσω, θ' ανοίξω ένα μπουρδέλο.

Θα έχει μέσα αγόρια, κορίτσια και τραβεστί, για όλα τα γούστα. Στο χωλ θα έχω ταριχευμένο το νεκρό του Τομ Γουέιτς, να υποδέχεται τους πελάτες και να κρεμάνε πάνω τα παλτά τους. Στο σαλόνι θα κρεμάσω έναν πίνακα του Λυντς (ζωγραφίζει τώρα τελευταία) πάνω από τον καναπέ με τα χείλια, του Νταλί (έχει έναν στο μουσείο του Μπράιτον, κάπως θα τους ψήσω να μου τον δώκουνε πριν φύγω, αλλοιώς θα τους τον κλέψω και θα περάσω την Μάγχη πάνω του, κάνοντας κουπί με τα χέρια). Στα δωμάτια η τηλεόραση δε θα παίζει τσόντα: θα παίζει ταινίες του Τζάρμους και του Μπάστερ Κήτον. Μουσική θα παίζει αιώνια Νικ Κέηβ, εννοείται. Κάθε δωμάτιο θά 'χει και διαφορετικό ντεκόρ, κι άλλου τύπου κρεβάτι: στρώματα νερού, στρώματα με αμορτισέρ, ψάθες χύμα στο πάτωμα (για σκληροπυρηνικούς πρώην χίπηδες από τα Μάταλα), αιώρες, ό,τι φανταστείς.

Τις κοπέλες και τ' αγόρια θα τα ντύνουνε οι πιο διάσημοι μόδιστροι και θα τα φτιάχνουνε οι καλύτεροι μακιγιέρ και κομμώτριες. Θα έχει κι ένα lounge, που θα μαζεύονται ρεμάλια ποιητές με σκοτεινό παρελθόν κι εκλεπτυσμένα γούστα. Θα έχω σομελιέδες κυριλέ με ταμπεραμέντο πριμαντόνας, Γάλλους σεφ να ταΐζουνε τους πελάτες με χαβιάρι από αυγά σαλιγκαριών, πένες με τρούφα και πατέ ντε φουαγκρά, και τ' ακριβά τα πούρα να καπνίζουνε αν δε θέλουνε να γαμήσουνε. Και στ' αλήθεια, δε θα προσφέρει σεξ το μαγαζί, όχι αποκλειστικά τουλάχιστον, δηλαδή δε θά 'ναι αυτό το κλου. Αλλά το περιτύλιγμα. Οι κοπέλες και τ' αγόρια θα έχουνε γυρίσει τον κόσμο, θα ξέρουνε τέσσερις- πέντε γλώσσες τουλάχιστον, υποχρεωτικά, θα έχουνε γαμηθεί μ' όλες τις φυλές της Γης και θα έχουνε ερωτευτεί όλα τα φύλα. Θα ξέρουνε να μιλήσουνε με τους πελάτες, για τα πάντα. Για τη δουλειά τους, για την τέχνη, την επιστήμη, για την πολιτική, την οικονομία, την ιστορία, τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο, με φωνές γλυκιές όσο τα κορμιά τους. Οι πελάτες θα έρχονται για να συγκινηθούνε, θα τα σκάνε για να φύγουνε για λίγο από την τριβή της άσχημης καθημερινότητας, να βρεθούνε για λίγο κοντά στο άνθος της ανθρωπότητας. Θα πληρώνουν για το προνόμιο να τους προσέξει ένα Πλάσμα, που αλλοιώς δεν θα καταδεχότανε ούτε να τους φτύσει.

Στο υπόγειο θά 'χω εγώ το γραφείο μου. Θ' αφήσω καμμιά παλιά μου φίλη επάνω, να κάνει τη μαντάμ στο πόδι μου, με καμμιά φορεσιά με φτερά και βέλα (έχει ο θεός τρελλές, νάμαστε καλά). Κι εγώ θ' αράζω κάτω, θα παίζω Soul Edge στο Playstation και θ' ακούω AC/DC, ψιλοδυνατά, ίσα που να μη μ' ακούνε οι εκλεκτοί πελάτες από πάνω και φάνε καμμιά φλασιά ανάποδη, και φύγουνε και δεν ξαναρθούνε.

Για μπράβους θα έχω κάτι τελειωμένους ψυχοπαθείς πρεζάκηδες από το inner city London που θα τους έχω εξημερώσει εγώ, μόνη μου, και θα τρώνε μόνο από το χέρι μου, ωμές ανθρώπινες σάρκες. Αν πηγαίνει κανείς να μου παίξει πουστιά, πελάτης, αγόρι ή κορίτσι, θ' ανοίγω τα κλουβιά τους και θα τους ξαμολάω. Και θα τους παίρνει ο διάλος τον πατέρα.

Θά 'χω κι έναν λογιστή σαΐνι, πρώην τραπεζικό που έφαγε την καριέρα του στ' άλογα και τα σκυλιά. Θα τον περισώσω, θα του φτιάξω τα δόντια που θα του τά 'χουνε σπάσει οι τοκογλύφοι και θα τον βάλω ν' αναλάβει τις μίζες και τις εισφορές, στους μπάτσους και τους νονούς της νύχτας. Και τους μισθούς των αγοριών και των κοριτσιών.

Με τα έσοδα, θα πάρω ένα σπίτι στο κέντρο και θα βάλω μέσα πέντε καλόγριες από τις Ουρσουλίνες, να κάνουνε μαθήματα στα γυφτάκια τ' απογεύματα, υπολογιστές και γλώσσες, αριθμητικές και ό,τι άλλο χρειάζονται, γιατί το Ελληνικό κωλοκράτος τα έχει γραμμένα στ' αρχίδια του, κι ας είναι οι μόνοι άνθρωποι που σου χαμογελάνε, σ' αυτή την πόλη, και το βλέπεις οτι το νοιώθουνε, έτσι τους βγαίνει, δεν το κάνουνε επίτηδες.

Κι όταν πεθάνω, θα με θάψουνε σε μια γωνιά, στο Β' Νεκροταφείο, δίπλα στον παππού μου το Στάθη. Κι αυτό το όνομα θα λέει πάνω στην πλάκα, γιατί η οικογένεια δεν θα δεχτεί ποτέ να πεθάνω έτσι όπως έζησα, ό,τι και να κόψω, ό,τι και να κάνω, αυτοί, εκεί, θα με θάψουν άντρα. Θα με ντύσει η μάνα μου με κουστούμι και γραβάττα, θα κλαίει για το γυιό της, που τον φάγανε οι κακές παρέες. Θα μου ζωγραφίσει μέχρι και μουστάκι με μολύβι και θα μου δέσει τα βυζιά μ' επίδεσμο να μη φαίνεται τίποτα. Και θα δούμε ποιός θα έρθει στην κηδεία. Αν θα με θυμάται κανένας. Αν θα δίνει δεκάρα κανένας. Ή αν θά 'χουνε όλοι πεθάνει, θά 'χουνε όλοι χαθεί, που κάποτε νοιαζόντουσαν για μένα. Μπας και πήγα κι εγώ σε κανενός την κηδεία...;

Μπας και ξέρω αν ζούνε ή αν πεθαίνουνε;

(A Suivre)

Τί είναι η Αγγλία;

Δεν έχω καταλάβει ακόμη.

Η Αγγλία είναι πολιτισμικό σοκ, είναι πολύωρα ταξίδια με το τραίνο που διασχίζει επίπεδες ερημιές περνώντας τη μια μεγάλη πόλη μετά την άλλη, όλες γεμάτες κόσμο που δεν δίνει δεκάρα για σένα, ποιός είσαι και ποιός σε νοιάζεται. Είσαι μικρός κι ασήμαντος, ένας ανάμεσα σ' εξήντα εκατομύρια κόσμο που αγνοεί την ύπαρξή σου. Είσαι ξένος, δεν μιλάς καλά τη γλώσσα, καλά-καλά δεν ανήκεις στην ίδια φυλή με την πλειοψηφία.

Εδώ το μόνο που μετράει είναι τα φράγκα. Κι αν έλεγες το ίδιο και στην Ελλάδα, εδώ θα το δεις στην πράξη, συνειδητά κι απροκάλυπτα. Η κλιματική αλλαγή "θα κοστίσει Χ δισεκατομύρια λίρες". Το πτυχίο πανεπιστημίου "βελτιώνει το ετήσιο εισόδημα κατά Υ%". Οι κοινωνικές τάξεις έχουν αλφαριθμητικά ονόματα. Η υγεία, η παιδεία, η έρευνα, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όλα μετριούνται με τα λεφτά των φοροφοβούμενων, "taxpayers' money". Και γιατί όχι; Η Προτεσταντική ηθική αντικαταστάθηκε με την ηθική του χρήματος κι άγιος ο θεός. Από το ένα αδιέξοδο στο άλλο.

Κι όμως, εδώ μ' αρέσει. Μ' αρέσει που χάνομαι μες' το πλήθος και κανείς δεν κοιτάει να δει, τί είμαι, τί φοράω, με ποιόν γαμιέμαι, πού πάω και τί κάνω. Κανείς δεν γυρίζει να με κοιτάξει. Κι αν τύχει, τον κοιτάζω κι εγώ και γυρνάει απ' την άλλη, σοκαρισμένος που συνάντησε το βλέμμα ενός άλλου ανθρώπινου όντος.

Βγαίνω στο δρόμο, φοράω το πλήθος σαν μανδύα και χάνομαι ανάμεσα σ' ανθρώπους που δεν μου δίνουν σημασία.

(A Suivre)