The Revenge of the She-male Hulk

Όταν φτάσεις να βγάζεις φωτογραφία πατημένες κουράδες για να τις βάλεις στο μπλογκ σου, να δείξεις τί καλά που περνάς στο Μπράιτον, μάλλον έχεις αρχίσει να γερνάς. Τη λυπήθηκα όμως γιατί ήταν ολομόναχη η καϋμενούλα, η φίλη της ήταν στην άλλη άκρη της Churchill square. Τις είχαν πάρει και τις δυο βόλτα τα πόδια κάποιου μεθυσμένου Εγγλέζου, δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ήταν ο ίδιος (ο παλμός της απόξεσης της πατημένης κουράδας είναι πανανθρώπινος- spread the goodness λέγεται στ' Αγγλικά). Είναι επίσης αλήθεια οτι ήμουν τελείως κομμάτια, να ζήσει ο Dr. Hoffman, στην οποία κατάσταση μια τάση να βρίσκω ένα υπερβολικό ενδιαφέρον σ' εντελώς οτιδήποτε, n' importe quoi, προβλέπεται.

Η μόνη φωτογραφία που έβγαλα κι είχε κάποιο νόημα, είναι αυτή από πάνω, από τις τουαλέτες σ' ένα κλαμπ που με πήγε η Alexandra. Νομίζω πως ήταν το "Revenge". Ανακαλύψαμε οτι μας είχε ακολουθήσει κι ένας νεαρός Τούρκος, που υπέφερε από πολιτισμικό σοκ. Τον γνωρίσαμε σε μια παμπ που είχαμε κάτσει, όταν πήγε να πνίξει έναν άλλο τύπο -προφανώς για να του φύγει το άγχος. Η Alexandra έτρεξε και τράβαγε να τους χωρίσει εγώ έτρεξα και τράβαγα την Alexandra να μην μπλέκεται με τους μαλάκες, αρχίσαν να μας σκάνε και τα blotters εκείνη τη στιγμή, καλά περνάμε, δόξα τω θεώ.

Το κλαμπ ήταν λίγο μίζερο, γεμάτο κατά κύριο λόγο με μεθυσμένους Εγγλέζους κι Εγγλέζες με τις πατσές να κρέμονται. Δυο τύποι δίπλα μου τουλάχιστον το γλεντάγανε, είχε ανέβει ο ένας πάνω στον άλλο και του έδινε πίπα. Ε, μα, dark room δεν έχει, στα τζουρά λέει "ένας-ένας", τί να κάνουν οι άνθρωποι; Ήρθε η σεκιουριτού, μια νταρντανολεσβία με μαλλί α-λα Μπέκαμ, και τους τράβαγε να τους ξεκολλήσει. Αισθάνθηκα πλήρως δικαιολογημένη να πάω να κάτσω κάπου ήσυχα. Δίπλα στο μπαρ ήταν ένα σαλονάκι που δεν καθότανε κανένας, κλεισμένο μ' ένα μπλε κορδόνι, και με πολύ, έτσι, αριστοκρατικό ντεκόρ, με πέτσινους καναπέδες, ένα μεταξωτό ουρανό κι έναν πολυέλαιο κι ένα τραπεζάκι που είχε γύρω γύρω ένα black light. Ξέχασα να το βγάλω φωτογραφία γαμώτο. Δεν καθότανε κανένας. Πήγα κι άραξα, έκανα νόημα και στο παιδί στο μπαρ να μου φέρει ένα ποτό, αλλά στράβωσε. "You can't sit there" μου λέει "that's the VIP lounge". "I am a VIP" του λέω. "Do you have a band?" επιμένει (λουράκι-ταυτότητα για το χέρι έλεγε. Τώρα σοβαρά, τί το θες αυτό αν είσαι VIP;). "I am the band" του κάνω και ξύνισε τα μούτρα του κι έφυγε χτυπώντας τα πόδια του επιδεικτικά. Μετά από λίγο ήρθε κι η καημένη η σεκιουριτού και σ' αυτήν δεν ήθελα να δημιουργήσω προβλήματα, γιατί την έβλεπα που τριγύριζε μες' το μαγαζί και κοίταγε καλά-καλά με γουρλωμένα μάτια να δει τί άλλο θα της τύχει απόψε και την είχε λυπηθεί η ψυχή μου.

Σηκώθηκα κι έφυγα λοιπόν, και πήγα να κάτσω με την ησυχία μου ν' ακούω τα κύματα. No respect for an old queen.