I am a girl! : ένα σχόλιο για την ταινία μικρού μήκους.
Το ταινιάκι, πρώτα, από τον Tales from the Other Side of Town:
http://grsamsa.blogspot.com/2011/11/i-am-girl-2010.html
Η κοπέλα στο βίντεο δεν παίρνει ορμόνες, επειδή είναι ακόμη ανήλικη, 13 χρονών. Αυτά που παίρνει είναι αναστολείς εφηβείας, φάρμακα που εμποδίζουνε την έκκριση ορμονών του φύλου. Ο σκοπός είναι να σου δώσουνε χρόνο να σκεφτείς τί θες στ' αλήθεια, χωρίς να έχεις ν' ανησυχείς οτι το σώμα σου θα κάνει τα δικά του -αν και μεταξύ μας δεν νομίζω οτι είναι κανείς που τα παίρνει αυτά που έχει στ' αλήθεια κάτι να σκεφτεί. Τέτοια προγράμματα για παιδιά τρανς, τα εφαρμόζουνε στην Ολλανδία, στο ΗΒ και την Ισπανία νομίζω, δεν ξέρω αν έχει αλλού. Σίγουρα, απ' αυτά που έχουμε εδώ πέρα, τα δράματα και το ξύλο, και τα κλάμματα, και τα πεζοδρόμια από τα 13, καλύτερα είναι.
Το πρόβλημα, από ηθικής άποψης, είναι οτι οι αναστολείς της εφηβείας προκαλούν συνήθως στείρωση. Στο βίντεο η κοπέλα μιλάει γι' αυτό το θέμα, ή μάλλον για το γεγονός οτι ξέρει πως δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει παιδιά. Αυτό το πρόβλημα το ηθικό, συνήθως δεν το έχουνε τρανς άνθρωποι. Αυτό μπορεί να είναι επειδή οι μη-τρανς (οι σις) δεν θέλουνε να δούνε ένα παιδί να μεγαλώνει και να γίνεται σαν εμάς. Μπορεί να είναι επειδή οι τρανς έχουμε συνηθίσει στην ιδέα οτι δεν μπορούμε να έχουμε και το πιάτο γεμάτο και το σκύλο χορτάτο, το σώμα μας καί όπως το θέλουμε καί ακέραιο. Μπορεί να είναι κι επειδή δεν λογαριάζουμε τίποτα μέσα στη μανία μας να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας και να γίνουμε όμορφες γυναίκες- αλλά πάλι υπάρχουν κι οι τρανς άντρες που χαλάνε το σύνολο. Μπορεί ακόμη να είναι κι επειδή δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τί είναι αυτό που στερούμε από τον εαυτό μας, τί σημαίνει να αφαιρείς μόνος σου τα αναπαραγωγικά σου δικαιώματα για να ικανοποιήσεις την πιο αποκρουστική απαίτηση προς τα τρανς άτομα από την συντηρητική άποψη για το φύλο: οτι πρέπει να στειρωθούμε προτού αναγνωριστεί το φύλο μας. Τα ίδια και για τις προδιαγραφές περί του σχήματος των γεννητικών οργάνων που πρέπει να πληρούμε.
Η εμπειρία μου λέει οτι ισχύουν όλα αυτά μαζί, μερικά περισσότερο και μερικά λιγότερο, ανάλογα τον άνθρωπο. Κι όταν είσαι τρανς οι επιλογές σου είναι περιορισμένες κι είναι όλες για κλάμματα. Να με αντιπαθάνε οι αποξενωμένες αδερφές μου που λέω τέοια disempowering πράγματα, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν αποφασίζεις να πας κόντρα στη φύση, κερδίζει η φύση κι εσύ καταλήγεις απλά να κόβεις και να πετάς κομμάτια απ' το σώμα σου, για να επιβεβαιώσεις την ταυτότητά σου. To be free, one must give up a little part of oneself. Αλλά να τα έχεις όλα, δεν γίνεται: ή ταυτότητα, ή γεννητικά όργανα, διαλέγεις και παίρνεις. Θά 'λεγα τώρα τί παίρνεις.
Στο ταινιάκι: είναι πολύ μικρή η κοπέλα για να πάρει τέτοιες αποφάσεις; Δεκατριών χρονών είναι. Πότε αποφασίζεις τί φύλο είσαι; Το αποφασίζεις κάποια συγκεκριμμένη στιγμή; Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ να μην ήθελα να είμαι κορίτσι. Στα τέσσερα, πέντε μου, έκανα φασαρίες και χτυπιόμουνα γιατί δεν είχα κοριτσίστικα ρούχα να βάλω, έκλεβα απ' τις φιλενάδες μου, έδενα κουβέρτες και πετσέτες γύρω από τη μέση μου... Στα δεκατρία μου γύρευα να πάρω ορμόνες και να ευνουχιστώ (ε, με σπάγγο και πάγο, δεν είχα τ' αρχίδια να τα κόψω στ' αλήθεια). Η θεωρία μου είναι οτι υπάρχει μια εποχή που αποφασίζεις τί φύλο είσαι, ή θες να είσαι, και μετά δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω και ν' αλλάξεις γνώμη, ακόμη κι αν διαλέξεις το "λάθος" φύλο. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια- έχω γνωρίσει εκατοντάδες τρανς άτομα, στα ίσα. Άλλες το ξέρανε απ' την αρχή, άλλες το καταλάβανε στα 18 τους, άλλες στα σαράντα τους, στα πενήντα τους... Μπορεί να μην είναι όπως το λέω, ή μπορεί απλώς αυτοί που το καταλαβαίνουνε στα πενήντα τους να διαλέξανε το λάθος φύλο (δηλαδή, το ίδιο με το βιολογικό τους, που δεν ήταν όμως τελικά αυτό που θέλανε στ' αλήθεια, ίσως επειδή ντρέπονταν ή φοβόντουσαν).
Αν είσαι πολύ ανώριμη στα τέσσερα, και στα 13 σου, να διαλέξεις το φύλο σου, τότε γιατί δεν αλλάζουνε φύλο περισσότεροι άνθρωποι; Γιατί οι σις (εσείς) δεν ξυπνάτε μια μέρα, όταν ενηλικιωθείτε και αποκτήσετε μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για το φύλο, και να πείτε "ωχ, λάθος". Ακόμη και οι τρανς, που κάνουμε τη "λάθος" επιλογή, μ' αυτή μένουμε σ' όλη μας τη ζωή και δεν την ξαναλλάζουμε, συνήθως τουλάχιστον. Αλλά μπορεί να ισχύει αυτό που λέω από πάνω, οτι έχεις μια ευκαιρία κι αυτό ήτανε.
Αν είναι έτσι όμως, δεν τίθεται θέμα αν είναι ηθικό, αν πρέπει να το επιτρέπει ο νόμος κλπ. Αυτή η επιλογή είναι κάτι που γίνεται από μόνο του, έτσι κι αλλοιώς, όταν έρθει η ώρα. Και είτε είσαι έτοιμος, είτε δεν είσαι, δεν αλλάζει κάτι. Κι ίσως καλύτερα να σ' αφήσουνε να κάνεις το μικρότερο κακό στον εαυτό σου για ν' αποφύγεις τα μεγαλύτερα βασανιστήρια, τη χειρότερη ταλαιπωρία αργότερα.
Πεσιμιστικά σκατά πρωϊνιάτικα καθώς διασχίζουμε τον παγωμένο κάμπο. Για την κοπέλα στην ταινία είμαι περήφανη. Και πιο πολύ ακόμη για την οικογένειά της και τις φίλες της, και το σχολείο της, και την κοινωνία της που της φέρονται σαν σε άνθρωπο.
(A Suivre)
http://grsamsa.blogspot.com/2011/11/i-am-girl-2010.html
Η κοπέλα στο βίντεο δεν παίρνει ορμόνες, επειδή είναι ακόμη ανήλικη, 13 χρονών. Αυτά που παίρνει είναι αναστολείς εφηβείας, φάρμακα που εμποδίζουνε την έκκριση ορμονών του φύλου. Ο σκοπός είναι να σου δώσουνε χρόνο να σκεφτείς τί θες στ' αλήθεια, χωρίς να έχεις ν' ανησυχείς οτι το σώμα σου θα κάνει τα δικά του -αν και μεταξύ μας δεν νομίζω οτι είναι κανείς που τα παίρνει αυτά που έχει στ' αλήθεια κάτι να σκεφτεί. Τέτοια προγράμματα για παιδιά τρανς, τα εφαρμόζουνε στην Ολλανδία, στο ΗΒ και την Ισπανία νομίζω, δεν ξέρω αν έχει αλλού. Σίγουρα, απ' αυτά που έχουμε εδώ πέρα, τα δράματα και το ξύλο, και τα κλάμματα, και τα πεζοδρόμια από τα 13, καλύτερα είναι.
Το πρόβλημα, από ηθικής άποψης, είναι οτι οι αναστολείς της εφηβείας προκαλούν συνήθως στείρωση. Στο βίντεο η κοπέλα μιλάει γι' αυτό το θέμα, ή μάλλον για το γεγονός οτι ξέρει πως δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει παιδιά. Αυτό το πρόβλημα το ηθικό, συνήθως δεν το έχουνε τρανς άνθρωποι. Αυτό μπορεί να είναι επειδή οι μη-τρανς (οι σις) δεν θέλουνε να δούνε ένα παιδί να μεγαλώνει και να γίνεται σαν εμάς. Μπορεί να είναι επειδή οι τρανς έχουμε συνηθίσει στην ιδέα οτι δεν μπορούμε να έχουμε και το πιάτο γεμάτο και το σκύλο χορτάτο, το σώμα μας καί όπως το θέλουμε καί ακέραιο. Μπορεί να είναι κι επειδή δεν λογαριάζουμε τίποτα μέσα στη μανία μας να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας και να γίνουμε όμορφες γυναίκες- αλλά πάλι υπάρχουν κι οι τρανς άντρες που χαλάνε το σύνολο. Μπορεί ακόμη να είναι κι επειδή δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τί είναι αυτό που στερούμε από τον εαυτό μας, τί σημαίνει να αφαιρείς μόνος σου τα αναπαραγωγικά σου δικαιώματα για να ικανοποιήσεις την πιο αποκρουστική απαίτηση προς τα τρανς άτομα από την συντηρητική άποψη για το φύλο: οτι πρέπει να στειρωθούμε προτού αναγνωριστεί το φύλο μας. Τα ίδια και για τις προδιαγραφές περί του σχήματος των γεννητικών οργάνων που πρέπει να πληρούμε.
Η εμπειρία μου λέει οτι ισχύουν όλα αυτά μαζί, μερικά περισσότερο και μερικά λιγότερο, ανάλογα τον άνθρωπο. Κι όταν είσαι τρανς οι επιλογές σου είναι περιορισμένες κι είναι όλες για κλάμματα. Να με αντιπαθάνε οι αποξενωμένες αδερφές μου που λέω τέοια disempowering πράγματα, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν αποφασίζεις να πας κόντρα στη φύση, κερδίζει η φύση κι εσύ καταλήγεις απλά να κόβεις και να πετάς κομμάτια απ' το σώμα σου, για να επιβεβαιώσεις την ταυτότητά σου. To be free, one must give up a little part of oneself. Αλλά να τα έχεις όλα, δεν γίνεται: ή ταυτότητα, ή γεννητικά όργανα, διαλέγεις και παίρνεις. Θά 'λεγα τώρα τί παίρνεις.
Στο ταινιάκι: είναι πολύ μικρή η κοπέλα για να πάρει τέτοιες αποφάσεις; Δεκατριών χρονών είναι. Πότε αποφασίζεις τί φύλο είσαι; Το αποφασίζεις κάποια συγκεκριμμένη στιγμή; Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ να μην ήθελα να είμαι κορίτσι. Στα τέσσερα, πέντε μου, έκανα φασαρίες και χτυπιόμουνα γιατί δεν είχα κοριτσίστικα ρούχα να βάλω, έκλεβα απ' τις φιλενάδες μου, έδενα κουβέρτες και πετσέτες γύρω από τη μέση μου... Στα δεκατρία μου γύρευα να πάρω ορμόνες και να ευνουχιστώ (ε, με σπάγγο και πάγο, δεν είχα τ' αρχίδια να τα κόψω στ' αλήθεια). Η θεωρία μου είναι οτι υπάρχει μια εποχή που αποφασίζεις τί φύλο είσαι, ή θες να είσαι, και μετά δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω και ν' αλλάξεις γνώμη, ακόμη κι αν διαλέξεις το "λάθος" φύλο. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια- έχω γνωρίσει εκατοντάδες τρανς άτομα, στα ίσα. Άλλες το ξέρανε απ' την αρχή, άλλες το καταλάβανε στα 18 τους, άλλες στα σαράντα τους, στα πενήντα τους... Μπορεί να μην είναι όπως το λέω, ή μπορεί απλώς αυτοί που το καταλαβαίνουνε στα πενήντα τους να διαλέξανε το λάθος φύλο (δηλαδή, το ίδιο με το βιολογικό τους, που δεν ήταν όμως τελικά αυτό που θέλανε στ' αλήθεια, ίσως επειδή ντρέπονταν ή φοβόντουσαν).
Αν είσαι πολύ ανώριμη στα τέσσερα, και στα 13 σου, να διαλέξεις το φύλο σου, τότε γιατί δεν αλλάζουνε φύλο περισσότεροι άνθρωποι; Γιατί οι σις (εσείς) δεν ξυπνάτε μια μέρα, όταν ενηλικιωθείτε και αποκτήσετε μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για το φύλο, και να πείτε "ωχ, λάθος". Ακόμη και οι τρανς, που κάνουμε τη "λάθος" επιλογή, μ' αυτή μένουμε σ' όλη μας τη ζωή και δεν την ξαναλλάζουμε, συνήθως τουλάχιστον. Αλλά μπορεί να ισχύει αυτό που λέω από πάνω, οτι έχεις μια ευκαιρία κι αυτό ήτανε.
Αν είναι έτσι όμως, δεν τίθεται θέμα αν είναι ηθικό, αν πρέπει να το επιτρέπει ο νόμος κλπ. Αυτή η επιλογή είναι κάτι που γίνεται από μόνο του, έτσι κι αλλοιώς, όταν έρθει η ώρα. Και είτε είσαι έτοιμος, είτε δεν είσαι, δεν αλλάζει κάτι. Κι ίσως καλύτερα να σ' αφήσουνε να κάνεις το μικρότερο κακό στον εαυτό σου για ν' αποφύγεις τα μεγαλύτερα βασανιστήρια, τη χειρότερη ταλαιπωρία αργότερα.
Πεσιμιστικά σκατά πρωϊνιάτικα καθώς διασχίζουμε τον παγωμένο κάμπο. Για την κοπέλα στην ταινία είμαι περήφανη. Και πιο πολύ ακόμη για την οικογένειά της και τις φίλες της, και το σχολείο της, και την κοινωνία της που της φέρονται σαν σε άνθρωπο.
(A Suivre)
αναρτήθηκε από το χρήστη stassa στις
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 19, 2011
10 σχόλια
