Industrial Placement

Πριν λίγο γύρισα από μια συνέντευξη για δουλειά.

Πρέπει να κάνω ένα χρόνο "industrial placement" (επαγγελματική εξάσκηση) για το πτυχίο μου (αν θέλω- αλλοιώς πάω και κατευθείαν στον τελευταίο χρόνο). Άργησα λίγο να το πάρω απόφαση, είναι που δε θέλω να μείνω κι άλλο ένα χρόνο στην Αγγλία, αλλά κυρίως επειδή δεν περίμενα να βρω τίποτα. Ο λόγος είναι οτι από όταν το γύρισα και μετά δεν έχω δουλέψει στην Ελλάδα. Πριν έκανα δουλειές, όχι οτι πήγαινα και για καμμιά καριέρα, ζαχαροπλαστείο, μανάβικο, κούριερ, τέτοια, αλλά πάντως πρόβλημα να βρω δεν είχα. Πρώτη φορά που βρήκα "συμβατική" εργασία μετά από καιρό ήταν όταν ήρθα στην Αγγλία, που ως ένα βαθμό γι' αυτό κι ήρθα, ή τουλάχιστον είχα μια αμυδρή ελπίδα που δεν δεχόμουν να την εγκαταλείψω οτι εδώ θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.

Το πρόβλημα όμως είναι οτι εδώ για να κάνεις οτιδήποτε θές βιογραφικό και συστάσεις και το δικό μου το βιογραφικό έχει μια τρύπα καμμιά δεκαριά χρόνια στη μέση, όπου φαίνεται να κάθομαι και να τα ξύνω. Και άντε, για ανειδίκευτη που έψαχνα όταν είχα έρθει, δεν τρέχει τίποτα, δε θέλουνε και μάστερς για να σηκώνεις πακέτα και να ταΐζεις μηχανήματα. Αλλά γι' αυτά που ψάχνω τώρα, είναι λίγο κάπως- άσε που όλες οι δουλειές που έχω να βάλω είναι τελείως άσχετες με το θέμα. Τί να κάνω λοιπόν, άφησα όλες τις ημερομηνίες απ' έξω κι αναπλήρωσα με σάλτσες "στο ζαχαροπλαστείο δούλευα με τα χέρια μου (εμ τί, με τα πόδια;) και έμαθα να μη φοβάμαι τη δουλειά", "στο μανάβικο διάλεγα τα καλύτερα καρπούζια για τους πελάτες και έκανα δημόσιες σχέσεις με τους τουρίστες", αυτό το στυλ, και καλά εμπειρίες απ' τη ζωή, "transferable skills" κι έτσι. Ποιός ξέρει, μπορεί και να έπιασε, γιατί με καλέσανε την επόμενη μέρα για συνέντευξη. Τί να πώ, μπορεί και να είμαι η μόνη που έκανε αίτηση, ή δεν ξέρω τι.

Τέλος πάντων, πήγα σήμερα κι είναι μια μικρή εταιρία, σχεδόν οικογενειακή, πέντε- έξι άτομα, που βγάζουν μια μέθοδο ξένων γλωσσών που περιλαμβάνει βιβλίο και software. Πολύ φιλικοί, χαλαροί, είχανε και το σκύλο μέσα στο γραφείο να κόβει βόλτες (ένα μαύρο λαμπραντόρ) κι είχανε ήδη έναν φοιτητή από το δικό μου πανεπιστήμιο που έκανε κι αυτός το placement του αλλά τελειώνει αυτό το μήνα. Η δουλειά που κάνουνε είναι ακριβώς αυτό που θέλω, λίγο απ' όλα με έμφαση στον προγραμματισμό. Θέλουνε να ξεκινήσουνε μια δικτυακή εφαρμογή, πράγματα δηλαδή που καλό θα ήτανε να τα ξέρω γιατί περνάνε, αλλά αποκλείεται να κάτσω να τα κάνω από μόνη μου (γιατί όλα αυτά τα client/ server programming κλπ τα βαριέμαι θανάσιμα). Το μόνο πρόβλημα είναι οτι είναι μια ώρα με το τραίνο από το Brighton μέχρι τον κοντινότερο σταθμό και μετά δεν ξέρουμε καν πότε κι αν έχει συγκοινωνία, ήρθανε και με πήρανε με τ' αμάξι. Σχεδόν εύχομαι να με βγάλουνε απ' τη δύσκολη θέση και να μου πούνε ότι... αλλά σουτ! Πρόσεχε τί εύχεσαι, ε;

Πήρα λίγο θάρρος πάντως. Αλλά τώρα δυσκολεύομαι ακόμη περισσότερο ν' αποφασίσω. Αν βρω όντως placement τί γίνεται; Απ' τη μια, θέλω να κάνω και Masters κι αν δεν έχω δουλειά δεν παίζει. Απ' την άλλη, είπαμε για πλάκα οτι έκατσα πέρσι τρεις μήνες καλοκαίρ στην Ελλάδα και φροντίζω να με κρατήσει για τρία χρόνια, αλλά μην το πάρουμε και στα σοβαρά... 'Ασε που έχω αρχίσει κι ανησυχώ στ' αλήθεια, λείπω τέσσερα χρόνια και φοβάμαι ήδη οτι δε θ' αναγνωρίζω την πόλη μου όταν γυρίσω. Φαντάσου στα εφτά.

Εφτά.

Κι η πόλη μου, ούτε αυτή θα μ' αναγνωρίζει πια...