Μικρή αισθητική παρέμβαση για την Επέμβαση

Ο αυτοπροσδιορισμός όμως, χρειάζεται κατ' αρχήν και μια συνειδητοποίηση, αυτογνωσία. Πόσες φορές έχω μιλήσει με γυναίκες που έχουνε κάνει την Eπέμβαση και μου λένε, This Is What I've Always Wanted, "αυτό είναι που ήθελα πάντα" (όλο μ' Αγγλίδες την κάνω αυτή τη συζήτηση). Και λέω τώρα εγώ. Όταν το λες αυτό, τί ακριβώς εννοείς; Οτι αυτό που πάντα ήθελες ήταν να κάνεις εγχείρηση; Εσύ δηλαδή, δεν ήθελες να έχεις γεννηθεί γυναίκα απ΄την αρχή και να ξεμπερδεύεις, ήθελες μια ζωή να τυραννιέσαι με επιπλοκές και διαστολείς και όλα τα κακά της μοίρας σου, και να σου λένε κι από πάνω πως "ό,τι και να κόψεις, για μένα γυναίκα δε θα γίνεις ποτέ;".

Εκείνο που ήθελα εγώ πάντα, ήταν η ζωή της πριγκίπισσας Σίντυ με τα μεταξωτά μαλλιά, στο μικρό σπίτι στο λιβάδι με το μικρό μου πόνυ. Έλεγα "θέλω να γίνω κορίτσι", κι ούτε καν ήξερα ποιά είναι η διαφορά, νόμιζα οτι τα κορίτσια έχουνε πουλάκι σαν τ' αγοράκια (να ο Λακάν :) απλά είναι κολλημένο κάτω από τα πόδια τους και πρέπει να κάτσουνε για να κάνουνε πιπί τους. Πού ήξερα εγώ για τους χασάπηδες της πατριαρχίας και τ' αστραφτερά τους μαχαίρια;

Σ' αυτό τον κόσμο βρέθηκα όμως κι έτσι είναι τα πράγματα και δεν έχεις πολλές επιλογές. Ή το βουλώνεις και μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι: δεν μπορείς να έχεις το σώμα που ήθελες ποτέ, αλλά μπορείς τουλάχιστον να έχεις κάτι σαν αυτό στο περίπου, τη δουλειά του θα την κάνει, αν κλείσεις λίγο τα μάτια και γυρίσεις πίσω με το μυαλό σου, στην εποχή που ήξερες ακριβώς τί ήθελες πάντα. Ή το βουλώνεις και κρύβεσαι, "δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα" λες, και ζεις τη ζωούλα σου σαν αντρούλης, παντρεύεσαι μια γυναικούλα να κάνετε παιδάκια και τα μεγαλώνετε και κοιτάς να μη σε πάρουνε χαμπάρι και τα κάνεις όλα μαντάρα, φουκαρά, που ακόμη δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από τα παιδικά σου όνειρα, κοτζάμ μαντράχαλος στα σαράντα σου.

Κι αυτή βέβαια είναι η συζήτηση που έχω κάνει τόσες φορές με τόσες διαφορετικές τρανς γυναίκες που έχω χάσει το μέτρημα. "Γιατί κάθεσαι κι ασχολείσαι μ' αυτά", μου λένε, "με τις επιπλοκές και τους πόνους, και την απώλεια αίσθησης και τις διαστολές, γιατί ασχολείσαι μ' όλα αυτά τα άσχημα πράγματα;". Να το βουλώσω λοιπόν, κι αν δεν μου φτάνουν αυτά που μπορώ να έχω, ας τα συμπληρώσω με άρνηση και προσωπικές μυθολογίες.

Μα έτσι θα καταντήσω κι εγώ μια μέρα να μιλάω για την "πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου" και "αυτό που πάντα επιθυμούσα", με τα χέρια περιστέρια στο στήθος και τα μάτια σεμνά χαμηλωμένα, έτοιμοι οι ουρανοί να σκιστούνε και να κατεβούνε οι άγγελοι με τις τρομπέτες (τζαζ άγγελοι, δες!).

Κι ακόμη χειρότερα, θα μάθω να αυτοπροσδιορίζομαι σαν κάτι που δεν είμαι: "είμαι αυτό που πάντα ήθελα να είμαι". Αυτό που ήθελα να είμαι δεν "γίνεσαι", γεννιέσαι, και πες το όπως θες. Και μπορεί να είμαι γυναίκα, με το δικό μου τσαγανό και των αλλονών την κατανόηση, αλλά το σώμα μου δεν μπορώ να τό 'χω όπως θέλω ποτέ. Και καμμία ριζοσπαστική θεωρία για το φύλο, καμμία εγωπαθής πίστη στην ανώτερη συνειδητοποίησή μου ποτέ δε θα μου το δώσει. Μπορώ όμως να ζω έτσι, στην καθημερινότητά μου, κι όχι μόνο μέσα στο μυαλό μου, χωρίς να χρειάζεται να λέω μαλακίες ούτε στον εαυτό μου ούτε σε κανέναν, για να βαφτίσω το κοτόπουλο ψάρι και ν' ανανοηματοδοτήσω αυτό που κάθε βράδυ αγκαλιάζει ένας άνθρωπος που μ' αγαπάει.