Περί Παραμύθας.

Πάνε χρόνια τώρα, ήμουνα δεκάξι στα δεκαεφτά, λίγο πριν φύγω από το σπίτι μου και πιάσω δουλειά στο ζαχαροπλαστείο. Σαν καλό μεταλλάκι αγοράκι, με φάτσα σαν τους Destruction, πάω μια και δυο στην Πλατεία, να δω τα φρικιά και τους αναρχικούς, να πιάσω φιλίες και να κάνω πολιτικές συζητήσεις. Μένα μου λές.

Η αλήθεια είναι οτι μέχρι τότε, έμενα στο βουνό κι είχα μεγαλώσει χωρίς πολλή επαφή με τον έξω κόσμο. Δεν ζούσα και σε καμμιά στάνη στο Χελμό, αλλά θα μπορούσα. Βλαχάκι το παιδί μιλάμε, τελείως. Σκάω λοιπόν στην Πλατεία, τότε δεν υπήρχε ούτε το Μαύρο Πρόβατο ακόμη, συζητάμε αρχαία ιστορία. Κι εκείνη τη μέρα συγκεκριμμένα δεν υπήρχαν ούτε πανκς αναρχικοί, ούτε σκινς νεοναζί, ούτε θρασάδες μεταλλάδες χουλιγκάνια, ούτε τίποτα. Μόνο κάτι ξεπεσμένοι ροκάδες, με μισά δόντια και ξεφτισμένα μαλλιά, που τους είχε φάει η πρέζα ήτανε, και νάσου τον, τσουπ ένας από δαύτους που έρχεται να μου πέσει από δίπλα. Μ' έκοψε με τη μία, μή φας.

"Πιτσιρίκο" μου λέει, "θες μήπως να ψωνίσεις καμμιά παραμύθα;"

"Τ' είν' αυτό;" λέω εγώ, το βλαχαδερό.

"Μια σκόνη είναι" μου λέει, "που την πίνεις και βλέπεις όνειρα και νοιώθεις μάγκας βασιλιάς, γι' αυτό το λένε παραμύθα, γιατί σε παραμυθιάζει".

Μεγάλε, μην πας να δουλέψεις στη διαφήμιση μόνο, σκέφτομαι εγώ, τώρα. Τότε, του λέω:

"Σκόνη; Τί δηλαδή, ηρωίνη;" (όπως λέμε, "Σαν ναρκωτικό; Όχι, Σαν Φραντζίσκο").

"Όοοχι" μου λέει, "δέεεεν είναι ηρωίνη, δεν είναι άσπρη, έχει διάφορα χρώματα, καμμιά φορά είναι καφέ, άλλες φορές κίτρινη, μουσταρδί, βιολετιά με βούλες, εξαρτάται" από την πιτυρίδα και το νεσκαφέ που έχει βάλει μέσα ο άλλος, αλλά αυτό δεν μου τό'πε, το άφησε να κρέμεται.

"Και τί την κάνεις αυτή τη σκόνη;" ρωτάω εγώ. "Ένεση;"

"Έχει διάφορους τρόπους να την πάρεις" μου εξηγεί, "αν θες την κάνεις κι ένεση, αν θες την καπνίζεις, αν θες τη σνιφάρεις, διάφορα".

Σκόνη, λέω εγώ. Δεν είναι άσπρη, αν θες τη σουτάρεις, αν θες την καπνίζεις. Εντάξει, βλαχάκι είπαμε, αλλά ρε φίλε, δεν έχω διαβάσει τον Τσιφόρο στα Παιδιά της Πιάτσας που τα εξηγεί όλα για την πρέζα; Και πώς αλλάζει χρώμα όταν την κόψεις, και πώς ξεκινάς να την καπνίζεις, μετά τη σνιφάρεις και στο τέλος καταντάς να ψάχνεις για φλέβα στον πούτσο να βαρέσεις... Τί μου λες οτι δεν είναι πρέζα; Μοιάζω γι' Αμερικανάκι; Ε, δε σφάξανε, με τις μαλακίες.

Τέλος πάντων, του είπα του τύπου οτι δεν ενδιαφέρομαι και μετά από λίγο σηκώθηκα κι εφυγα από 'κει, και δεν ξανασχολήθηκα πολύ με την πλατεία. Και παραδόξως πώς, παρ' όλες τις μαλακίες που έκανα μετά, πρεζού δεν έγινα. Μου ψοφήσανε και κάτι γνωστοί προς φίλοι από τη χάρη της, κάνας δυο άλλοι μείνανε ζωντανοί-νεκροί να περιφέρονται, γενικώς δεν μου άρεσε το PR της, της κυρίας παραμύθας. Γλυκειά-γλυκειά, αλλά γλυκά θά 'ναι και τα σκατά σου αν έχεις φάει εκλαίρ- και που ξέρεις αν δε δοκιμάσεις, ε;

Κι όμως, από παραμύθιασμα, δόξα τω θεώ... Δεν θέλω να επεκταθώ γιατί δεν χωράει πάρα πολύ βιογραφία ετούτο το μπλογκ, αλλά έχω υπάρξει πολύ ψάρι κατά καιρούς. Τα σκέφτομαι όλα αυτά τώρα βέβαια με αφορμή την αφίσσα στο προηγούμενο ποστ, κι εκείνη εκεί τη φράση που μου κόλλησε, για τη δικιά μας νύχτα, κλπ.

Ποιά είναι η δικιά μας η νύχτα και ποιοί είμαστε εμείς που μας ανήκει; Ξεπεσμένες πουτάνες με χείλια σαν βδέλλες, ή πιτσιρίκες στο δρόμο προς τον ξεπεσμό, πρεζάκια με τη μούρη στο χώμα και τα δόντια στην τσέπη και κάτι τσαλαπατημένοι μετανάστες που σου λένε για τα πτυχία και τις σχολές που βγάλανε στην πατρίδα τους κι ήρθανε εδώ να τα βάλουνε στον κώλο τους. Ναι, yo, όταν ήμουνα Αθήνα κι εγώ έπαιρνα τους δρόμους κι έλοιωνα τις αρβύλες μου να περπατάω, ν' ανοίγω τα μάτια μου και να κοιτάω για φρέσκους τοίχους. Αλλά εκείνο που είδα είναι οτι στη νύχτα κρύβονται όλοι αυτοί που θέλουμε να φέρουμε στο φως, για να μοιραστούνε ό,τι καλό έχει τέλος πάντων να προσφέρει ο Σύγχρονος Τρόπος Ζωής. Εγώ τουλάχιστον, θέλω να τους δω στο φως, να τους δω να εντάσσονται και να κοινωνικοποιούνται, πρεζόνια, πόρνες και απροσάρμοστα φρικιά, κι ας μη γουστάρουνε, κι ας προτιμάνε να μένουνε μες' τα σκοτάδια και τις σκιές και να σαπίζουνε ανενόχλητοι. Να βγούνε στο φώς, με το ζόρι.

Εγώ βαρέθηκα να ζω σαν το βρυκόλακα. Αυτόν τον καιρό μ' έχει πάρει από κάτω, γιατί τώρα στο πανεπιστήμιο ανακάλυψα οτι είμαι καλή σ' αυτά που κάνω, τους προγραμματισμούς και τις αναλύσεις δεδομένων κι όλα αυτά τα τεχνικά. Με παίρνει από κάτω, γιατί θα μπορούσα να το έχω καταλάβει τόσα χρόνια πριν, και νά 'χω ασχοληθεί από τότε, αντί να καβουρδίζω τα γάγγλιά μου μ' ό,τι πρέζα μου φαινόταν ακίνδυνη (ξέρεις... πρέζα δεν είναι μόνο η ηρωίνη). Αντί να την βλέπω ροκ και να ψάχνω για περιπέτειες κι ένα ιπτάμενο πειρατικό να με πάρει να χαθούμε στο ηλιοβασίλεμα, θα μπορούσα να έχω ανακαλύψει την αληθινή μαγεία- της ανθρώπινης γνώσης που τη λέμε επιστήμη και της ανθρώπινης εφευρετικότητας που τη λέμε τεχνολογία. Της ανθρώπινης μαγκιάς, που τη λέμε τεχνική και τέχνη. Αντί να ονειρεύομαι, θα μπορούσα να έχω μάθει πέντε πράγματα και στον πραγματικό κόσμο, που δε θα σταματήσει να συνδέεται και να δικτυώνεται, θα ήμουνα βασίλισσα, μάγκα μου. Βασίλισσα.

Και τί είμαι τώρα. Μια τραβεστί που πλησιάζει η ημερομηνία λήξης της κι είναι ακόμη πάνω στο ράφι, κι αγωνιώ, μπας και προφτάσω να κάνω κάτι στη ζωή μου, ν' αφήσω κάτι πίσω μου να το βλέπει κάποιος και να λέει, "γαμώ τις φάσεις, ποιός τό 'κανε αυτό;" Αντί ν' αναπολώ τις μαγικές, χαμένες εποχές, ν' αφήσω δυο γραμμές κώδικα στο δίκτυο, που να χρησιμέψουνε κάπου. Ή κάτι τέλος πάντων.

Αυτά. Μην τσιμπάτε με κανένα παραμύθι. Η μεγαλύτερη μαγεία είναι η κοινή μας καθημερινότητα.

(A Suivre)

Ομοφοβική επίθεση στο Γκάζι

Λοιπόν, άντε το βάζω κι εγώ το αφισσάκι, γιατί το σημαντικό είναι να μαθευτεί αυτό που έγινε, αν και δεν συμφωνώ με τη γενικότερη πολιτική τοποθέτηση. Αυτά περί της "ΔΙΚΙΑΣ ΜΑΣ ΝΥΧΤΑΣ" είναι παραμύθιασμα και φαντασιώσεις. Οι γκέυς κι οι λεσβίες παλεύουνε για να κερδίσουνε την ένταξη στην καθημερινότητα και το δικαίωμα να κυκλοφορούν στο φως της μέρας, όχι για τη νύχτα. Και δεν ξέρω πόσο τους ωφελεί όποιος θέλει να τους γυρίσει πίσω στις σκιές, για το καλό της ψυχής τους, και καλά, μην τους την πάρει ο καπιταλισατανισμός.

(Θα ήθελα να ακούσω και το παιδί που έπεσε θύμα, να μάθω τί είχε να πει, btw.)

Και στην τελική...



(Υο, από 'δω είναι πιο ψαχτερό)

(A Suivre)

Ωραίααα... και τώρα που είπαμε τα δικά μας,

για περάστε και μία από τη Lucha να μάθετε για τον αγώνα των φυλακισμένων, που μας αφορά επίσης όλους. Γιατί όλοι, στην τελική, είμαστε φυλακισμένοι, μέσα ή απόξω δεν έχει διαφορά. Όσο πατάμε έναν άνθρωπο στο σβέρκο, πατάμε στο σβέρκο τον εαυτό μας.

Διόρθωση: όπως εξήγησε η Ινκ στο σχόλιό της, το κείμενο στο ποστ της είναι αναδημοσίευση από τα μπλογκς Οχι στο όνομά μας και το keli.gr

Το πρώτο κείμενο αναρτήθηκε από πολλούς μπλόγκερς στις 20 του μηνός. Εγώ στις 20 όπως εξήγησα ήμουνα με τον υπολογιστή στο χειρουργείο και δεν κατάφερα να ανεβάσω ούτε ένα ποστ για την ημέρα μνήμης των διαφυλικών. Τέλος πάντων, μαντάρα τα έκανα,το βάζω τώρα κι εδώ είναι και το λινκ για να το προσυπογράψει όποιος θέλει:

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Βέβαια, μέχρι να ανέβει το κείμενο, η επιτροπή των κρατουμένων είχε αποφασίσει να λήξει την απεργία, αφού το Υπουργείο Δικαιοσύνης (λέμε τώρα) κατέθεσε στη Βουλή νομοσχέδιο που απευθύνεται στα αιτήματα των κρατουμένων- μια αρχή τέλος πάντων. Τουλάχιστον κάτι κουνήθηκε, κι έτσι.

(A Suivre)

20 Νοεμβρίου: Ημέρα μνήμης διαφυλικών ατόμων.

(η ανάρτηση που ακολουθεί καθυστέρησε για μια ημέρα εξαιτίας της μόλυνσης του υπολογιστή μου με το rootkit W32.Bagle, που παρέλυσε τελείως το σύστημά μου και με ανάγκασε να ασχοληθώ μαζί του πριν κάνω οτιδήποτε άλλο.)


Εχτές, 20 Νοεμβρίου ήταν η παγκόσμια ημέρα μνήμης διαφυλικών ατόμων, η Transgendered Day of Rememberance. Αυτή τη μέρα μνημονεύουμε τα θύματα της διαφυλοφοβικής βίας, δηλαδή της βίας που στρέφεται ενάντια στα τρανς άτομα. Η ημέρα της μνήμης γιορτάζεται με εκδηλώσεις σε πολλά μέρη του κόσμου. Ετούτη είναι η δέκατη φορά που τηρείται η ημέρα μνήμης.

Φέτος, για πρώτη φορά η ημέρα της μνήμης θα τηρηθεί και στο Μπράιτον, την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, από μέλη του Clare Project (της ομάδας υποστήριξης για διαφυλικά άτομα, όπου είμαι μέλος κι εγώ) και του Gender Trust (οργάνωσης για τα δικαιώματα των διαφυλικών ατόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο). Η εκδήλωση θα γίνει στην εκκλησία των Μεθοδιστών, στο Dorset Gardens (εκεί που στεγάζεται και το Clare Project) στις τέσσερις το απόγευμα. Θα ανάψουμε κεριά στην μνήμη των θυμάτων της τρανσφοβικής βίας και θα διαβάσουμε σχετικά κείμενα.

Η τρανσφοβία δεν είναι δα και τόσο διαφορετική από την ομοφοβία. Συχνά, κι οι δύο στρέφονται ενάντια στα ίδια άτομα. Στα δικά μας μάτια, των ομοφυλόφιλων αντρών και των τρανς γυναικών, οι διαφορές μας είναι προφανείς (και συχνά καταφέρνουμε να βλέπουμε μόνο αυτές) για την πλειοψηφία όμως, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ΄ έναν "πούστη που βάφεται" και ένα "τραβέλι", πόσο μάλλον μια "γυναίκα σε αντρικό σώμα". Για την πλειοψηφία, είμαστε όλοι το ίδιο: άντρες, που παραβαίνουν το ταμπού που λέει οτι η θηλυπρέπεια, τιμωρείται με εξευτελισμό, βία και τελικά θάνατο. Η ομοφοβική βία ενάντια σε μια "ξεφωνημένη", ξεκινάει από την ίδια προκατάληψη και έχει την ίδια κατάληξη με την τρανσφοβική βία ενάντια σε έναν "άντρα ντυμένο γυναίκα". Όσο για τις λεσβίες και τους τρανς άντρες, κι εκείνοι πέφτουν θύμα του ίδιου ταμπού, που απαγορεύει την ανδροπρεπή συμπεριφορά στις γυναίκες και την τιμωρεί με τις ίδεις σκληρές και απάνθρωπες ποινές.

Σήμερα, με την ευκαιρία της ημέρας της μνήμης, θέλω να θυμίσω σε όλους μας, οτι η προκατάληψη που αντιμετωπίζουμε είναι κοινή και ο μόνος τρόπος να την σταματήσουμε είναι να την αντιμετωπίσουμε μαζί και να προστατέψουμε ο ένας τον άλλον από τη μανία της. Είναι αφελές να πιστεύουμε οτι "εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς τους ανώμαλους" και άρα τα προβλήματά "τους" δεν "μας" αφορούν. Όσο επιτρέπουμε οποιαδήποτε μορφή προκατάληψης, όσο επιτρέπουμε οποιαδήποτε κατηγορία ανθρώπων να υφίσταται διακρίσεις, επιτρέπουμε στην κοινωνία μας να είναι κοινωνία διακρίσεων- και τίποτα δεν μας βεβαιώνει οτι δεν θα στραφεί κάποτε και εναντίον μας.

Όταν οι Ναζί ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστες,
έμεινα σιωπηλός.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ρίξανε στη φυλακή τους σοσιαλδημοκράτες,
έμεινα σιωπηλός.
Δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης

Όταν γύρευαν τους συνδικαλιστές,
δεν διαμαρτυρήθηκα.
Δεν ήμουν συνδικαλιστής

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους
έμεινα σιωπηλός
Δεν ήμουν Εβραίος

Όταν ήρθαν για μένα
δεν είχε μείνει κανείς να διαμαρτυρηθεί.

(A Suivre)

Συνέντευξη με μια Chiva.

Περού: προσφορά σεξουαλικών υπηρεσιών ή σχολείο;

Στην πόλη Ικίτος, στον Περουβιανό Αμαζόνιο, η στάση απέναντι στους ρόλους του φύλου και τη σεξουαλική κατεύθυνση είναι σχετικά άνετη. Αλλά παρ΄ όλη την ακμαία γκεύ και τραβεστί σκηνή, μέλη της παρενδυτικής κοινότητας, γνωστά ως chivas αντιμετωπίζουν ακόμη προκαταλήψεις και βία. Ο δεκαεξάχρονος Ρομπέρ δουλεύει σαν εκδιδόμενη τρανσέξουαλ από τα 12 του. Φορώντας τα κοριτσίστικα ρούχα και την περούκα του κάθε βράδυ, λέει οτι είναι πιο ευτυχισμένος στους δρόμους από ότι στο σχολείο, παρά τους κινδύνους για την ασφάλειά του.


Άρχισα να εκδίδομαι από ανάγκη αλλά και για την περιπέτιεα. Στην αρχή μου φαινόταν όμορφα, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα οτι αυτό που κάνουμε είναι πολύ επικίνδυνο. Αλλά έτσι μαθαίνεις τη ζωή.

Συνήθιζα να κοτάζω τις μεγαλύτερες chivas (εκδιδόμενες τραβεστί) και πάντα μου φαινόταν οτι ήταν καλή φάση. Ξεκίνησα τελείως ελεύθερα, με τη θέλησή μου - κανείς δεν με ανάγκασε. Ήμουνα 12 χρονών.

Οι κίνδυνοι που διατρέχουμε είναι από τις άλλες chivas και από εγκληματίες. Οι μεγαλύτερες chivas μπορεί και να σε χαρακώσουνε, και μερικές φορές γίνονται καυγάδες. Αυτό μπορεί να συμβεί για πολλούς λόγους: μερικές φορές ζηλεύουνε τις νεότερες, ή φοβούνται οτι θα τους πάρουμε τη δουλειά. Μπορεί να σε κόψουνε με ένα Ζιλέτ (ξυράφι) ή να σε χτυπήσουνε, ή να σε γδύσουνε και να σ΄ αφήσουνε στο δρόμο. Έχω μια ουλή εδώ πάνω από το μάτι μου και μια στο πάνω χείλος μου από 'κει που με χαρακώσανε.

Με τους πελάτες πάντα χρησιμοποιώ προφυλακτικά. Και πάντα βγαίνω με ένα ψαλίδι, ένα μαχαίρι ή ένα Ζιλέτ στην πίσω τσέπη μου για να προστατέψω τον εαυτό μου. Είναι μέρος της παράδοσης της αυτοάμυνας για όλους τους γκέυς που ντύνονται γυναίκες. Όταν βγαίνεις το βράδυ για να κάνεις αυτό που κάνουμε πάντα υπάρχουν ηλίθιοι που προσπαθούνε να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Αν δεν έχεις με τί να προστατέψεις τον εαυτό σου, θα σου επιτεθούνε.

Συνήθιζα να βγαίνω κάθε βράδυ και να παίρνω τρεις ή τέσσερις πελάτες. Έβγαζα από πέντε μέχρι δεκαπέντε soles (1.61 - 4.84 δολλάρια αντίστοιχα) από κάθε πελάτη. Εννοείται πως αν ο τύπος έχει ωραία μηχανή, ζητάω περισσότερα, ή αν φαίνεται κακοντυμένος, ε τότε κατεβάζω την τιμή. Συνήθως πάει 10 soles ο στοματικός, 15 soles για το πρωκτικό. Τα προφυλακτικά τα παίρνω από την κλινική που πηγαίνω μια φορά το μήνα για τσεκ-απ.

Οι γυναίκες στις κεντρικές πλατείες [εδώ μπορεί να εννοεί και πιάτσες και να μην το έπιασε ο αθρογράφος] - οι γκέυ τραβεστί όσο και οι γυναίκες- έχουνε νταβατζήδες, ή cabrones. Συνήθως είναι εγκληματίες, ή οι "σύζυγοι" των chivas. Διαφεντεύουνε την λεωφόρο ή την κεντρική πλατεία και οι chivas τους πληρώνουνε για να τις προσέχουνε. Εμείς δεν έχουμε νταβατζήδες. Είμαστε όλοι έφηβοι κι αν βγούμε μαζί προσέχουμε η μια την άλλη. Αν κάποιος ήθελε να πειράξει μία από μας, θα έπρεπε να τα βάλει με όλες.

Παράτησα το σχολείο εδώ κι ένα χρόνο. Δεν είχα το απολυτήριο που χρειάζεται για να μπεις στο ανώτερο σχολείο και η οικογένειά μου δεν μπορούσε να δώσει τα 25 soles (8,50 δολλάρια) που κόστιζε να μου κάνουνε τα χαρτιά. Μου άρεσε το σχολείο -το αγαπημένο μου μάθημα είναι τα Αγγλικά- αλλά πάντα κάναμε πολλές κοπάνες. Στο τέλος το σιχαθήκαμε. Τρελλάθηκα λίγο. Έφυγα από το σπίτι όταν ήμουν 13 και έμεινα με άλλες γυναίκες που εκδίδονταν. Στην ουσία ξέχασα τον ενδιαφέρον μου για σπουδές.

Πριν από έξι μήνες ξαναπήγα να μείνω με τους δικούς μου. Παλιότερα ποτέ δεν τους υποστήριζα, αλλά τώρα το κάνω. Μπορεί να τους δώσω 20 soles μετά από μια νύχτα που θα βγω, αλλά εξαρτάται. Συνήθως τα έχω ξοδέψει στα ποτά και στη διασκέδαση.

Νομίζω οτι οι γονείς μου έχουν καταλάβει τί κάνω, αλλά προσπαθούνε να το αγνοήσουνε. Αν με ρωτήσουνε, δεν δίνω σημασία. Αλλά πρέπει να ξέρουνε, γιατί μερικές φορές φέρνω χρήματα στο σπίτι. Ανησυχούνε για μένα και γι' αυτό προσπαθώ να βρω δικαιολογίες για να εξηγήσω πού βρήκα τα χρήματα - "Μα μαμά, τα δούλεψα αυτά τα λεφτά". Κι αυτή θα με ρωτήσει "Τί κάνεις που μένεις έξω όλη νύχτα;" Τί μπορώ να πώ; Δεν μπορώ να της πω οτι μου τα δώσανε άντρες αυτά τα λεφά γιατί θα γίνει έξαλλη. Αλλά ξέρει - πρέπει να ξέρει.

Το Σαββατοκύριακο πήγαμε σε μια ντίσκο στην παραλία. Ένας άντρας κόλλαγε πάνω μου από πίσω όταν χόρευα και είδα οτι ήτανε μεθυσμένος, οπότε πασπάτεψα το παντελόνι του και είχε λεφτά, νομίσματα. Έτσι έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του όταν δεν κοιτούσε και όταν γύρισε έκανα οτι χασμουριόμουνα και έβαλα τα νομίσματα στο στόμα μου. Ήταν πολλά νομίσματα.

Εδώ μπορείς πάντα να δεις αγώνες βόλλεϋ ανάμεσα σε γκέυς και τραβεστί- έχει γίνει το σπορ μας. Παίζω κάθε μέρα το απόγευμα πριν βγω έξω τη νύχτα. Η ομάδα μου είναι οι Las Chicas Superpoderosas (Τα υπερ-δυνατά κορίτσια). Παίζουμε ενάντια στις Las Palomas (Οι Περιστέρες) στο δρόμο και τα παιδιά του σχολείου σταματάνε να μας δούνε και βάζουνε στοιχήματα για το ποιός θα κερδίσει.

Με ρωτάνε γιατί μου αρέσει να ντύνομαι γυναίκα. Απλά μου αρέσει πραγματικά πολύ. Αισθάνομαι όμορφη. Έφτιαξα μια περούκα με τα μαλλιά από τις φίλες μου όταν τους έκοψα τα μαλλιά τσάμπα. Μου παίρνει πολύ ώρα να ετοιμαστώ το βράδυ και ξέρω οτι δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι για πάντα. Όταν ντύνομαι, η ανάσα μου γίνεται πιο βαρειά και αισθάνομαι πιο πολύ σαν γυναίκα- αισθάνομαι πιο σέξυ. Έτσι γίνομαι η Βιολέτα.

Τα πράγματα είναι καλύτερα από τότε που γύρισα σπίτι. Τώρα θέλω να σπουδάσω. Πηγαίνω σε μια τοπική μη- κυβερνητική οργάνωση για να προσπαθήσω να μάθω και να μορφωθώ, αλλά μερικές φορές αυτοί που είναι εκεί δεν εμφανίζονται και τα παιδιά δεν έρχονται και οι δραστηριότητες δεν γίνονται. Αρχίζω και το σιχαίνομαι.

Αν συνεχίσω μ΄ αυτό το είδος ζωής, τί μέλλον θα έχω; Κανένα. Θα ήθελα να γίνω αισθητικός και θέλω να γίνω διάσημος [διάσημη;]. Θέλω να φύγω από το Ικίτος και να πάω στη Λίμα, ή -ακόμη καλύτερα- στο εξωτερικό. Καλύτερα αυτό παρά να κάτσω εδώ και να χαραμίσω τη ζωή μου.

- Ο Ρομπέρ μιλούσε στον Νταν Κολυνς, στο Περού.

(A Suivre)

Εξωτερικευμένη Τρανσφοβία

(Ανάρτηση King Size και μ' ένα κάρο παραπομπές, όρεξη νά'χεις να διαβάζεις)

Εδώ και κάμποσο καιρό, έχει ξεκινήσει μια αντιπαράθεση ανάμεσα στην Βρετανή λεσβία φεμινίστρια δημοσιογράφο Julie Bindel, και την κοινότητα των Βρετανών διαφυλικών. Το θέμα ξεκίνησε με ένα άρθρο της Bindel στον Guardian, στο οποίο σχολίαζε την μήνυση που κατέθεσε μια Καναδή τρανσέξουαλ εναντίον ενός κέντρου υποστήριξης θυμάτων βιασμού, επειδή αρνήθηκαν να την προσλάβουν ως σύμβουλο με την αιτιολογία οτι δεν είναι γυναίκα αλλά άντρας (η εν λόγω τρανσέξουαλ είναι εγχειρισμένη και αναγνωρίζεται επίσημα ως γυναίκα από τις Καναδικές αρχές.).

Ο ειρωνικός και απαξιωτικός τρόπος που η Bindel πήρε το μέρος του κέντρου, και η άποψή που εξέφρασε, οτι οι διαφυλικές γυναίκες είναι "άντρες με φουστάνια" προκάλεσε τις διαμαρτυρίες της διαφυλικής κοινότητας, αναγκάζοντας τον υπεύθυνο αλληλογραφίας του Guardian να αναγνωρίσει εκ μέρους της εφημερίδας οτι το άρθρο "κακοποίησε μια ήδη κακοποιημένη μειονότητα που ο θα περίμενε κανείς ο Guardian να την υπερασπίζεται".

Η αντιπαράθεση μεταφέρθηκε σε μια ραδιοφωνική συζήτηση, αυτό το καλοκαίρι, όπου συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι υπεύθυνοι του Press for Change, ενός οργανισμού για τα δικαιώματ των διαφυλικών που πρωτοστάτησε στις διεκδικήσεις τους, στις περασμένες δεκαετίες στη Βρετανία.

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο του σήριαλ, εξηγείται στο άρθρο της Bindel που μεταφράζω εδώ:

Δεν φταίω εγώ. Εσύ φταις.
Ως λεσβία, δεν θέλω πια να με βάζουνε στο ίδιο καλούπι με έναν κατάλογο ατόμων που τα καθορίζουνε "περίεργες" σεξουαλικές συνήθειες.

Julie Bindel
guardian.co.uk, Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008.

Το να σε προτείνουν για ένα βραβείο υποτίθεται οτι είναι καλό πράγμα, έτσι; Ε, για μένα δεν είναι. Όταν μου είπαν, πριν από μερικές βδομάδες, οτι είχα προταθεί για το βραβείο του δημοσιογράφου της χρονιάς από την γκέυ οργάνωση Stonewall, ήξερα οτι δεν θα κέρδιζα. Ήμουνα σίγουρα άξια υποψήφια, ήξερα όμως από εκείνη τη στιγμή, οτι σύντομα θα γινότανε κόλαση.

Πρώτα πρέπει να σας εξηγήσω τί έχει συμβεί: το 2004 εγραψα ένα άρθρο σ' ετούτη την εφημερίδα, για μια Καναδή τρανσέξουαλ από το αρσενικό στο θηλυκό, που είχε σύρει στα δικαστήρια ένα κέντρο βοήθειας για θύματα βιασμού, κατηγορώντας τους για την απόφασή τους να μην την προσκαλέσουν να εργαστεί ως σύμβουλος θυμάτων βιασμού. Αναρωτήθηκα κατά πόσο ένας άντρας που έκανε αλλαγή φύλου θα ήταν γυναίκα, αντί για απλώς ένας εγχειρισμένος άντρας.

Το άρθρο προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις ανάμεσα σε κάποια κομμάτια της κοινότητας των διαφυλικών και, παρ' ότι ζήτησα δημόσια συγγνώμη τρεις φορές για τον τόνο και το άστοχο γιούμορ του άρθρου, κανείς δεν με άφησε να ξεχάσω το συμβάν.

Από τη στιγμή που η υποψηφιότητά μου για το βραβείο έγινε δημόσια γνωστή, περίμενα να δω την διαφυλική κοινότητα να κάνει φασαρία. Όντως κάνανε και οργανώσανε μια μαζική κοινητοποίηση εναντίον μου και του Stonewall, που κορυφώθηκε με μια διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στην υποψηφιότητά μου έξω από την τελετή απονομής. Ο σαματάς δεν ήταν μόνο για μένα, πρόκειται για έναν βαθειά ριζωμένο θυμό ενάντια στο Stonewall για την άρνησή του να περιλάβει το Τ (για τους τρανσέξουαλς) στο LGB (για τις λεσβίες τους γκέυς και τους μπαισέξουαλς).

Στα 1970 και 80, τις λεσβίες μας αφήναν στην ησυχία μας, και κυρίως οργανωνόμασταν και συγχρωτιζόμασταν χωριστά από τους γκέυ άντρες. Τότε, προς το τέλος της δεκαετίας του 1980, ήρθε η Section 28, ομοφοβική νομοθεσία που απαγόρεψε στα σχολεία να "προωθούν την ομοφυλοφιλία". Το AIDS χτυπούσε όλο και περισσότερους γκέυ άντρες, κι έτσι οι λεσβίες προσέφεραν υποστήριξη και αλληλλεγγύη.

Γίναμε "λεσβίες και γκέυς", αλλά σύντομα οι μπαϊσέξουαλς φωνάξαν "Κι εμάς, κι εμάς". Οι τρανσέξουαλς, έχοντας φάει την πόρτα στα μούτρα από την ετεροφυλόφιλη κοινωνία, ζητήσαν να συμπεριληφθούν στην πολύχρωμη συμμαχία μας, ακολουθούμενοι από τους Queer (οποιονδήποτε γουστάρει το "ανώμαλο" σεξ), μετά τους Questioning (αυτούς που το σκέφτονται ποιόν και πώς μπορεί να πηδήξουνε στο μέλλον), και τελικά (για την ώρα) τους Intersex (αυτούς που έχουν γεννηθεί με βιολογικά χαρακτηριστικά που προσλαμβάνονται ταυτόχρονα ως αρσενικά και θηλυκά). Το μάντρα τώρα στις "γκέυ" συναντήσεις ήταν ο γλωσσοδέτης LGBTQQI.

Κάπου πρόκειται για μια ανίερη συμμαχία. Μας βάλανε όλους μαζί σ΄ ένα δωμάτιο και μας είπανε να μην τσακωνόμαστε. Μια φορά εγώ, δεν επιθυμώ να με βάζουνε στο ίδιο καλούπι με έναν κατάλογο από άτομα με "περίεργες" σεξουαλικές συνήθειες ή χαρακτηριστικά που μεγαλώνει συνέχεια. Να αρχίσουμε μόνο με το γράμμα Αλφα και να πάρουμε την αλφαβήτα; Α, για τα ανδρόγυνα, Β για τους μπαισέξουαλς, Γ για όσους γουστάρουνε τις γάτες, Δ για τους λάτρεις του διαβόλου. Πού θα τελειώσει αυτό;

Σε διάφορα φόρουμ στο ίντερνετ, όπου συζητήθηκε η υποψηφιότητά μου, μία σχολιαστής είπε για μένα: "Δεν έχει το δικαίωμα να εκφράζει άποψη πάνω σε τρανς θέματα, καθώς δεν είναι τρανς. Περισσότερο από οτι κάποιος που είναι στρέητ μπορεί να εκφράσει άποψη για την ομοφυλοφιλία. Δεν είναι οτι οι απόψεις της είναι διαφορετικές, είναι που τις εκφράζει και μόνο. Δεν έχει το δικαίωμα!"

Βλέπετε την αντίφαση εδώ; Μου λένε οτι δεν πρέπει να προταθώ για βράβευση από μια γκέυ οργάνωση επειδή είμαι μέρος μιας μεγάλης "queer οικογένειας" η οποία θα έπρεπε, λένε, να περιλαμβάνει και τους τρανσέξουαλς. Αλλά δεν επιτρέπεται να εκφέρω γνώμη στο θέμα της διαφυλικότητας. Εντωμεταξύ, στους ίδιους δικτυακούς τόπους, μια τρανσέξουαλ είπε σ΄ένα intersex άτομο να βγάλει το σκασμό, και λεσβίες φεμινίστριες που έχουν γεννηθεί γυναίκες ακούσανε οτι δεν είναι κανένα από αυτά τα πράγματα από μερικές γυναίκες που γεννήθηκαν άντρες αλλά πιστεύουν οτι είναι καλύτερες λεσβίες από εμένα.

Το μόνο που θέλω είναι να με αφήσετε στην ησυχία μου. Δεν είμαι παρέα σας, δεν ζήτησα να είμαι, γι΄ αυτό σας παρακαλώ να μή μου λέτε οτι είμαι μια από εσάς, και μετά να με βρίζετε επειδή προσέβαλλα την ορθοδοξία σας. Ας χωρίσουμε φιλκά, αντί να καταλήξουμε σαν το ΙουδαΊκό Λαϊκό Μέτωπο. Ή μήπως ήταν το Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας; [στμ, αναφορά στο The Life of Brian των Monty Python.]

Για την ιστορία, κάποιες από τις δηλώσεις της Julie Bindel στα προηγούμενα άρθρα της, που ξεκίνησαν το όλο ζήτημα

Φυλαχτείτε επαναστάτες του φύλου.
Julie Bindel
guardian.co.uk, Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2004

Η αλλαζονεία σε αφήνει άναυδο: αν και δεν είχε ζήσει σαν "γυναίκα" πριν τη μέση ηλικία, "η" Νίξον θεώρησε οτι ήταν κατάλληλη να συμβουλεύσει γυναίκες που είχαν επιλέξει να πλησιάσουν μια υπηρεσία που προσφέρει υποστήριξη από γυναίκες που έχουν υποστεί παρόμοιες εμπειρίες, όχι από έναν άντρα με φουστάνια! Οι αδερφές μας στο κέντρο Rape Relief, που δεν πιστεύουν οτι ένα χειρουργικά κατασκευασμένο αιδοίο και στήθη μεγαλωμένα με ορμόνες σε κάνουνε γυναίκα, ασκήσαν επιτυχημένα έφεση στην απόφαση του δικαστηρίου και, για την ώρα τουλάχιστον, ο νόμος λέει οτι για να υποστεί κανείς διάκριση ως γυναίκα, πρέπει να είναι, ε, γυναίκα.

Τί αίσχος που η κληρονομιά μας έφτασε να σημαίνει αυτό: αν δεν σου αρέσουν οι περιορισμοί του φύλου σου, μην τους προκαλείς. Αν έχεις κουραστεί να σε κοιτάνε στο δρόμο επειδή γλύφεσαι με τον σύντροφό σου του ίδιου φύλου, κάνε μια αλλαγή φύλου. Κι επίσης αυτοί που "φυλομεταβαίνουνε" φαίνεται οτι γίνονται στερεοτυπικοί στην εμφάνισή τους- ψηλοτάκουνα παπούτσια και μαλλί μελίσσι για τα αγόρια, γένια, μπράτσα και τατουάζ για τα κορίτσια. Φανταστείτε έναν κόσμο κατοικημένο από τρανσέξουαλς. Θα έμοιαζε με το σετ του Γκρηζ.

Η Δια-βίβασή μου.
Julie Bindel
guardian.co.uk Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007

Οι ανησυχίες μου για την συνεχόμενη αποδοχή της "διαφυλικότητας" ως διάγνωσης βασίζονται στο φεμινιστικό μου πιστεύω οτι ξεκινάει από την ισχυρά στερεοτυπική κατάταξη αγοριών και κοριτσιών σε περιορισμένους φυλετικούς ρόλους [στμ, εννοείται το φύλο, όχι η φυλή].

Κατά την διάρκεια της συζήτησης έθεσα το επιχείρημα οτι η εγχείρηση αλλαγής φύλου είναι η σύγχρονη εκδοχή της θεραπείας με ηλεκτροσόκ για τους ομοφυλόφιλους. Οι περισσότερες εγχειρήσεις αλλαγής φύλου γίνονται στο Ιραν, όπου η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θάνατο. Η εγχείρηση αλλαγής φύλου, λοιπόν, κάνει τους γκέυς και τις λεσβίες "ετεροφυλόφιλους".

Και το σχόλιό μου. Στα παραπάνω άρθρα, η Bindel δημαγωγεί, διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα με ύπουλο τρόπο. Για παράδειγμα, αναφέρει οτι "οι περισσότερες εγχείρήσεις αλλαγής φύλου γίνονται στο Ιράν". Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα (σύμφωνα με άρθρο του BBC από το Φεβρουάριο του 2005) είναι οτι στο Ιραν γίνονται περισσότερες επεμβάσεις από ότι σε κάθε άλλη χώρα, εκτός από την Ταϊλάνδη , που είναι η πραγματική "πρωτεύουσα των αλλαγών φύλου", όπως θέλει να παρουσιάσει η Bindel το Ιράν. Και βέβαια, επεμβάσεις γίνονται σ' όλον τον υπόλοιπο κόσμο- άρα περισσότερες επεμβάσεις γίνονται στον υπόλοιπο κόσμο παρά στο Ιράν. Σε καμμία περίπτωση η πληροφορία της δεν είναι ακριβής. Σε καμμία περίπτωση οι περισσότεροι διαφυλικοί στον κόσμο δεν αλλάζουνε φύλο επειδή φοβούνται οτι θα θανατωθούν για την σεξουαλικότητά τους.

Γενικώς, η Bindel επικαλείται το γνωστό και χιλιοειπωμένο επιχείρημα, οτι οι διαφυλικοί αλλάζουνε φύλο επειδή δεν μπορούνε να αποδεχτούνε την ομοφυλοφιλία τους. Υπάρχουν όμως κατ' αρχήν δύο προβλήματα με αυτό.

Το πρώτο είναι οτι στον περισσότερο κόσμο, οι διαφυλικοί αντιμετωπίζουνε χειρότερες διακρίσεις και κινδυνεύουνε περισσότερο να πέσουν θύματα της ομοφοβικής βίας από ό,τι οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι. Η προκατάληψη της κοινωνίας είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, πολύ εντονότερη εναντίον των διαφυλικών παρά εναντίον των γκέυ και των λεσβιών. Στο κάτω-κάτω, η ομοφυλοφιλία κρύβεται, η διαφυλικότητα όχι.

Το δεύτερο πρόβλημα με το επιχείρημα της Bindel, είναι οτι, στο Δυτικό κόσμο τουλάχιστον, ένα σημαντικό ποσοστό διαφυλικών διαλέγει ερωτικούς συντρόφους από το ίδιο φύλο της επιλογής του. Για να το κάνω λιανά, στην ίδια της χώρας της Bindel, υπάρχουνε χιλιάδες τρανς λεσβίες: πρώην άντρες που αλλάξανε φύλο για να ζούνε σαν γυναίκες και να έχουνε ερωτικές σχέσεις με γυναίκες. Και χιλιάδες τρανς γκέυς: το ανάποδο. Όλοι αυτοί, προφανώς, ούτε αλλάξανε φύλο επειδή φοβόντουσαν την ομοφυλοφιλία τους, ούτε φοβούνται την ομοφυλοφιλία τους αφότου αλλάξουνε φύλο. Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς τα στοιχεία του NHS, σύμφωνα με τον οποίο μόνο το ένα τρίτο των διαφυλικών που ζητούν αγωγή φυλομετάβασης έλκονται από το αρχικό τους φύλο, η πλειοψηφία των διαφυλικών, τουλάχιστον στην ίδια τη χώρα της Bindel, δεν θα θεωρούνταν ομοφυλόφιλοι αν δεν είχανε αλλάξει το φύλο τους. Άρα μαλακίες κι αυτό.

Το χειρότερο απ' όλα είναι αυτό που είπα στην αρχή, η απαξίωση της Bindel για κάθε σεξουαλική επιλογή και ταυτότητα εκτός από τη δική της και εκείνη των γκέυς (για την ώρα τουλάχιστον). Σας εφιστώ την προσοχή στο παρακάτω απόσπασμα:

Μια φορά εγώ, δεν επιθυμώ να με βάζουνε στο ίδιο καλούπι με έναν κατάλογο από άτομα με "περίεργες" σεξουαλικές συνήθειες ή χαρακτηριστικά που μεγαλώνει συνέχεια. Να αρχίσουμε μόνο με το γράμμα Αλφα και να πάρουμε την αλφαβήτα; Α, για τα ανδρόγυνα, Β για τους μπαισέξουαλς, Γ για όσους γουστάρουνε τις γάτες, Δ για τους λάτρεις του διαβόλου. Πού θα τελειώσει αυτό;

Σας θυμίζει κάτι; Κάτι από Πειραιώς, με κοπρολάγνους, νεκρόφιλους και κτηνοβάτες; Κάτι από βουλευτές του ΚΚΕ με σύμφωνα συμβίωσης και για τρεις, τέσσερις και πάει λέγοντας;

Μερικές φορές, η τρανσφοβία είναι εσωτερικευμένη και δεν την ξεκολλάς μήτε με το ματσακόνι. Μερικές φορές, δεν είναι απλώς εξωτερικευμένη, σε πιάνει από τα μούτρα και σου στριγγλίζει στ' αυτί, μέχρι να σκάσει.

(A Suivre)

Update!!

(πώς το λέμε το update στα Ελληνικά είπαμε; Eνημέρωση; Αυτό δεν είναι εκείνη η εφημερίδα του Κόκαλη;)

Τρίχες
Ναι, το πρόσεξα οτι δεν γράφω. Πέσανε διάφορα. Ενδεικτικά αναφέρω οτι ήμουν για δυο-τρεις βδομάδες πλατινέ ξανθειά, κλασσικό σημάδι ψυχολογικών ανακατατάξεων (ιδίως για μια βαμμένη κοκινομάλλα). Μετά βέβαια έφαγα φρίκη οτι είμαι σαν το κατσίκι, πήγα να σώσω την κατάσταση με ένα καστανοκόκινο και κατέληξα ένα είδος μισοπεθαμένου μπεζ- σκατουρλέ. Βλέπεις, όταν έχεις ρίξει τρεις ντεκαπάζ σε μισή βδομάδα, το μαλλί σου μετράει για άσπρο, και θέλει ένα βασικό χρώμα μαζί με το επιθυμητό, για να πιάσει. Όπως κάνουνε στις γιαγιάδες. Ξέρετε κάτι γιαγιάδες με πανκ μαλλιά, μωβ, τυρκουάζ, φούξια κλπ- επειδή δεν τους έχει πιάσει η βαφή είναι. Εμένα μου βγήκε λίγο πιο συντηρητικό αλλά και πάλι για κλάμματα.

Τώρα τί μ΄ έπιασε και το ξανάβαψα, δεν ξέρω, μια χαρά ήμουνα σαν ψυχρή ξανθειά.



Κάτι σε Λιβ Ούλμαν που μου λέει κι μαμά μου- και ξέρει αυτή, είναι φανατικιά του Μπέργκμαν. Σόρρυ, εγώ έχω δει μόνο εκείνο με την ταύτιση και βαρέθηκα. Επίσης η μαμά μου έχει και μια αφισάρα να από τον Καθρέφτη του Ταρκόφσκι στο χωλ της (έχω δει κι εγώ, εκείνο με τα τούνελ αλλά δεν το θυμάμαι, το μπερδεύω μ ένα των Μόντυ Πάιθον, εκείνο με τους νάνους). Και ξέρει να σου συναρμολογήσει υπολογιστή με κλειστά τα μάτια και το ένα χέρι να χτυπάει φραπέ. Είναι και γαμώ τις τύπισσες η μαμά μου σου λέω. Και δεν είναι και μάνα μου.

Γάιδαροι.
Τα νέα μου, τί άλλο; Και καλά, καί κακά. Πέρασα ένα καλοκαίρι στην Κέρκυρα να συναναστρέφομαι γάιδαρους, γιατί κάτι παλιοί φίλοι που είχα ή δεν ξέρουνε που είναι το χώμα να μαζέψουνε τα μούτρα τους από πάνω του, ή πήρανε των οματιών τους για να βρούν την υγειά τους. Για να χαρώ τρεις μήνες ήλιο μετά από τρία καλοκαίρια στην Αγγλία (μπρρρρ) αναγκάστηκα να φάω στη μάπα κάτι απίστευτους βλάχους και κατίνες. Για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια άκουσα τα σουξέ "για μένα θα είσαι πάντα άντρας" και "ό,τι και να κάνεις, γυναίκα δεν θα γίνεις ποτέ". Κι όλες τις σχετικές μαλακίες που βρίσκει το θάρρος να σου πεί το κάθε τσουτσέκι όταν συνειδητοποιεί οτι έχει το φασισμό της πλειοψηφίας και την Κοινή Λογική με το μέρος του. Και βέβαια έφαγα το ξεφωνητό της αρκούδας- μη γνωρίσω καινούργιο άτομο, να τρέξουνε αμέσως να του προφτάσουνε τα καθέκαστα, μην και δεν με καταλάβει από μόνος του ο άλλος κι αποφασίσει για λογαριασμό του αν είμαι άντρας ή γυναίκα. Είναι που δε θυμάμαι πού έχω θάψει το τσεκούρι μου, αλλοιώς θα σου ΄λεγα εγώ γκρρρρρρ... ε, και πού να κάνεις τώρα μαζική σφαγή με το μανικιούρ, μαλακία, θα χαλάσει.

Δεν πειράζει, ας είναι καλά δυο-τρία ατομάκια που ήτανε ξήγες. Γκόμενες κατά κύριο λόγο- μα τί έγινε; Εγώ ήμουνα one of the guys κι έτσι. Ξαφνικά έχω βρεθεί να κάνω παρέα μόνο με γυναίκες. Όχι βέβαια τίποτα καραθηλυκά, μή φανταστείτε. Οι περισσότερες είναι της σχολής αρβύλα - καμπάνα.- τζίβα. Πηγαίνουμε μαζί στα μαγαζιά και σουφρώνουνε τα δοκιμαστικά των καλυντικών, κι ύστερα με ρωτάνε πώς το βάζουνε αυτό, τέτοια. Με κότες φιλίες δεν πιάνω, αρχίζω να τους λέω για το Rome: Total War και πέφτουνε σε κώμα. Καλύτερα, μή πιάσουμε και τίποτα κοτόψειρες. Όχι γιατί οι μουνόψειρες τουλάχιστον φεύγουνε μ΄ ένα ξύρισμα. Οι κοτόψειρες ομολογώ δεν ξέρω, δεν έχω πιάσει (σάμπως φυτρώνουνε κότες πάνω μου;).

Γενέθλια.
Κατά τ΄ άλλα, στις 24 Οκτωβρίου ήταν τα γενέθλιά μου (έκλεισα τα δεκάξι. Ααααχ). Για δώρο μου ήρθε ένα μέηλ από το πανεπιστήμιο να μου κάνουνε το εισητήριο να πάω σε ένα συνέδριο με τίτλο Women in Digital Media, ως γυναίκα φοιτήτρια σε σχετικό μάθημα. Πήγα, μου δώσανε κι ένα ταμπελάκι με το ονοματάκι μου πάνω, ήπια και πέντε καφέδες για να μην ξανακοιμηθώ, μετά πήγαμε για μπύρες, βαρεθήκαμε λίγο. Σημειώνω οτι επειδή τα χαρτιά μου είναι αντρικά ακόμη, έχω γραφτεί στη σχολή σαν άντρας, στην εγγραφή έβαλα "Male" κι έτσι. Όμως η σχολή με θεωρεί γυναίκα φοιτήτρια- μου το εξήγησε η διευθυντής του τμήματός μας. Και δεν είναι οτι πήγα να τους πω οτι είμαι τρανσέξουαλ και θέλω να μου φέρονται σαν γυναίκα. Αλλά ορίστε, εδώ είναι πανεπιστήμιο, είναι και Μπράιτον, έχουνε και κάνα δυο άτομα σαν εμένα για υπάλληλους, κοιτάνε να σε διευκολύνουνε όσο μπορούνε. Εννοείται πως όλοι, καθηγητές και συμφοιτητές είναι απόλυτα τυπικοί και διακριτικοί και δεν είχα ποτέ μου πρόβλημα με κανέναν. Εντάξει, οι φοιτητές είναι και στην κοσμάρα τους, μπορεί και να μη με έχουνε καταλάβει. Ξέρω κι εγώ πια;

Τέλος πάντων, αυτά για την ώρα. Όπως συνήθως έχω διάφορες μαλακίες να πω, κι αφού μπλογκ μου είναι, ό,τι θέλω γράφω, θα τις πώ. Μείνετε συντονισμένοι.

(A Suivre)