20 Νοεμβρίου: Ημέρα μνήμης διαφυλικών ατόμων.

(η ανάρτηση που ακολουθεί καθυστέρησε για μια ημέρα εξαιτίας της μόλυνσης του υπολογιστή μου με το rootkit W32.Bagle, που παρέλυσε τελείως το σύστημά μου και με ανάγκασε να ασχοληθώ μαζί του πριν κάνω οτιδήποτε άλλο.)


Εχτές, 20 Νοεμβρίου ήταν η παγκόσμια ημέρα μνήμης διαφυλικών ατόμων, η Transgendered Day of Rememberance. Αυτή τη μέρα μνημονεύουμε τα θύματα της διαφυλοφοβικής βίας, δηλαδή της βίας που στρέφεται ενάντια στα τρανς άτομα. Η ημέρα της μνήμης γιορτάζεται με εκδηλώσεις σε πολλά μέρη του κόσμου. Ετούτη είναι η δέκατη φορά που τηρείται η ημέρα μνήμης.

Φέτος, για πρώτη φορά η ημέρα της μνήμης θα τηρηθεί και στο Μπράιτον, την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, από μέλη του Clare Project (της ομάδας υποστήριξης για διαφυλικά άτομα, όπου είμαι μέλος κι εγώ) και του Gender Trust (οργάνωσης για τα δικαιώματα των διαφυλικών ατόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο). Η εκδήλωση θα γίνει στην εκκλησία των Μεθοδιστών, στο Dorset Gardens (εκεί που στεγάζεται και το Clare Project) στις τέσσερις το απόγευμα. Θα ανάψουμε κεριά στην μνήμη των θυμάτων της τρανσφοβικής βίας και θα διαβάσουμε σχετικά κείμενα.

Η τρανσφοβία δεν είναι δα και τόσο διαφορετική από την ομοφοβία. Συχνά, κι οι δύο στρέφονται ενάντια στα ίδια άτομα. Στα δικά μας μάτια, των ομοφυλόφιλων αντρών και των τρανς γυναικών, οι διαφορές μας είναι προφανείς (και συχνά καταφέρνουμε να βλέπουμε μόνο αυτές) για την πλειοψηφία όμως, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ΄ έναν "πούστη που βάφεται" και ένα "τραβέλι", πόσο μάλλον μια "γυναίκα σε αντρικό σώμα". Για την πλειοψηφία, είμαστε όλοι το ίδιο: άντρες, που παραβαίνουν το ταμπού που λέει οτι η θηλυπρέπεια, τιμωρείται με εξευτελισμό, βία και τελικά θάνατο. Η ομοφοβική βία ενάντια σε μια "ξεφωνημένη", ξεκινάει από την ίδια προκατάληψη και έχει την ίδια κατάληξη με την τρανσφοβική βία ενάντια σε έναν "άντρα ντυμένο γυναίκα". Όσο για τις λεσβίες και τους τρανς άντρες, κι εκείνοι πέφτουν θύμα του ίδιου ταμπού, που απαγορεύει την ανδροπρεπή συμπεριφορά στις γυναίκες και την τιμωρεί με τις ίδεις σκληρές και απάνθρωπες ποινές.

Σήμερα, με την ευκαιρία της ημέρας της μνήμης, θέλω να θυμίσω σε όλους μας, οτι η προκατάληψη που αντιμετωπίζουμε είναι κοινή και ο μόνος τρόπος να την σταματήσουμε είναι να την αντιμετωπίσουμε μαζί και να προστατέψουμε ο ένας τον άλλον από τη μανία της. Είναι αφελές να πιστεύουμε οτι "εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς τους ανώμαλους" και άρα τα προβλήματά "τους" δεν "μας" αφορούν. Όσο επιτρέπουμε οποιαδήποτε μορφή προκατάληψης, όσο επιτρέπουμε οποιαδήποτε κατηγορία ανθρώπων να υφίσταται διακρίσεις, επιτρέπουμε στην κοινωνία μας να είναι κοινωνία διακρίσεων- και τίποτα δεν μας βεβαιώνει οτι δεν θα στραφεί κάποτε και εναντίον μας.

Όταν οι Ναζί ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστες,
έμεινα σιωπηλός.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ρίξανε στη φυλακή τους σοσιαλδημοκράτες,
έμεινα σιωπηλός.
Δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης

Όταν γύρευαν τους συνδικαλιστές,
δεν διαμαρτυρήθηκα.
Δεν ήμουν συνδικαλιστής

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους
έμεινα σιωπηλός
Δεν ήμουν Εβραίος

Όταν ήρθαν για μένα
δεν είχε μείνει κανείς να διαμαρτυρηθεί.