Φοροδιαφυγή στο Ηνωμένο Βασίλειο; Ανήκουστο!

Όντας ήδη στο ΗΒ το 2009, που χτύπησε η κρίση, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω την αντίδραση των ιθαγενών στο κακό που μας βρήκε. Θυμάμαι λοιπόν, τότε, πώς σύσσωμος ο Βρετανικός τύπος (αυτός ο ίδιος που τώρα κλαίει κορκοδείλια δάκρυα για την απάνθρωπη μεταχείριση που μας επεφύλασσε η ΕΕ) δημοσίευε άρθρα που εξηγούσαν πώς για όλα φταίμε εμείς, οι τεμπέληδες, αντιπαραγωγικοί PIIGS που φοροδιαφεύγουμε από την κούνια μας, είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, παίρνουμε σύνταξη στα 30 μας, και γενικά ζούμε μια παρασιτική ύπαρξη σε βάρος του καϋμένου του κράτους, της ΕΕ και κυρίως των Βρετανών πολιτών (μα, τους ζήτησε κανείς να συνδράμουν στο bailout; Όχι, αλλά για φαντάσου να τους το είχανε ζητήσει! Έξω φρενών γίνονταν στη σκέψη και μόνο).

Τέτοιου είδους  νέα φυσικά αντιμετωπίζονταν με οργή και ειρωνία από τους τίμιους, νομοταγείς και πάνω απ' όλα, ευλαβώς φοροπληρώνοντες Βρετανούς πολίτες. Να τους ρωτούσες την άποψή τους θα σου λέγανε: "I pay my taxes, mate!". Μαθαίνανε για τους 13 μισθούς των Ελλήνων δημόσιων υπάλληλων, πχ (που είναι το 1/3 των 12 των Βρετανών ομόλογών τους) και τα παίρνανε. "Άκου 'κει τί σκεφτήκανε για να βγάλουνε κι απ' τη μύγα ξύγγι!".

Και είναι αλήθεια οτι δεν είχανε γίνει τίποτα μεγάλα σκάνδαλα φοροδιαφυγής στο ΗΒ, ακόμη τότε, και έβλεπα πως, ό,τι κάνουνε εδώ σ' αυτόν τον τομέα να πούμε, το κάνουνε με τρόπο που δεν παίρνει πολύς κόσμος χαμπάρι.  Αναρωτιόμουνα λοιπόν πώς φοροδιεφεύγει ο κόσμος στο ΗΒ; Πώς τα καταφέρνουνε και δεν τους τσιμπάνε οι ατσίδες της υπηρεσίας Εσόδων και Δασμών της Αυτής Μεγαλειότητος (HMRC); Πώς τα παίρνουνε απ' το κράτος οι Βρετανοί, σαν τζέντλεμεν;

So what were they doing that has resulted in such enormous bills? The heart of the issue is how contractors were paid using loans rather than salaries, thus sidestepping usual income tax and national insurance arrangements.

The schemes were hugely complex, but a simple example would be this. Let’s say the  [worker] is hired for £3,000 worth of work. They are advised by their accountant to use an employee benefit trust (EBT), usually set up by a specialist company. The £3,000 is paid not to the [worker] but to the EBT, which then pays it back to them in the form of a loan, after some deductions for their fees. There is no tax paid on the £3,000, and the idea is that there is a mutual understanding that the loan will never be repaid. This is why HMRC calls it “disguised remuneration”. It’s also why many PAYE workers will have limited sympathy for the people receiving bills now, arguing that they were evidently sidestepping income tax.

HMRC has already contacted 40,000 people with loan charge demands, and in total it expects to pull in an extraordinary £3.2bn in tax. In its official guide to the loan charge, it says: “These loans are paid to people in such a way that means it’s unlikely that they’ll ever have to be repaid. In other words, the person receiving money from a loan scheme gets to keep it all. And they don’t pay any tax on this money, even though it’s clearly income. It’s highly unusual to receive your salary in loans and is clearly a method used to avoid paying tax.”

Πηγή: Thousands of workers hit with massive tax avoidance bills, The Guardian, 16/02/19.

Ε, λοιπόν, να- κάπως έτσι.

(A Suivre)

Μάχη στους Πάγους

Πρόκειται για την πιο επική σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου: η (ιστορική) Μάχη στους Πάγους, από τον Αλέξαντρο Νιέφσκη του Αιζενστάιν. Πιο επική από οτιδήποτε έχει να προσφέρει ο σύγχρονος κινηματογράφος, μ' όλη την ισχύ του CGI. Αν και γυρισμένη το 1938, δεκαετίες πριν τα βιντεοκλίπ, θα μπορούσε να είναι βιντεοκλίπ -για τη μουσική του Προκόφιεφ, στο σάουντρακ.




Βλέπουμε την έφοδο των Τευτόνων ιπποτών ενάντια στις στρατιές του Νιέφσκη, πρίγκηπα της Δημοκρατίας του Νοβγκορόντ, στις 5 Απρίλη του 1242, πάνω στην παγωμένη λίμνη Πέιπους. Στην ιστορική μάχη, οι Τεύτονες ιππότες τράπηκαν σε φυγή όταν οι στρατιές του Νιέβσκη τους έκλεισαν σε ψαλίδα. Στην ταινία του Αϊζενστάιν, πνίγονται στο παγωμένο νερό όταν σπάει ο πάγος, αλλά αυτό είναι πιο μετά απ' τη σκηνή της μάχης.

Απορούσα πάντα γι' αυτή τη σκηνή επειδή δεν είχα καταλάβει πώς ακριβώς λειτουργεί. Αν προσέξεις, η μουσική φαίνεται να ανεβαίνει πιο γρήγορα από τη δράση, να μην "πατάει" ακριβώς πάνω σ' όσα γίνονται στην οθόνη.

Για παράδειγμα, έχει μεγάλα διαστήματα όπου δεν γίνεται τίποτα, ενώ η μουσική δυναμώνει σταθερά. Βλέπεις από πολύυ μακρυά τους Τεύτονες να πλησιάζουνε, με το πάσο τους, σαν τον Λάνσελοτ στο Knights of the Holy Grail των Python's. Μετά βλέπεις τους Ρώσσους που τεντώνουν τους λαιμούς τους. Μετά τους αρχηγούς των Ρώσσων, πάνω σ' ένα βράχο, με τα λάβαρά τους. Μετά πάλι τους Τεύτονες, από πολύ μακρυά. Αυτά τα τρία πλάνα εναλλάσσονται για δυο-τρεις φορές, με την μουσική να μεγαλώνει, ενώ η δράση δεν αλλάζει.

Μετά ξαφνικά, οι σταυροφόροι πλησιάζουν κι η μουσική παίρνει τα πάνω της για τα καλά. Επιτέλους, σκεφτόμουνα μέχρι τώρα, φαίνεται να ακολουθεί η μουσική την εξέλιξη της δράσης. Βλέπεις τους ιππότες να επελαύνουνε, η μουσική αυξάνεται και πληθύνεται σ' εκείνη την τρελλή σκηνή κόμιξ, που μπροστά σκαμπανεβάζουνε δυο Τεύτονες με κατσαρόλες στο κεφάλι και πίσω περνάνε ποταμός τα oriflammes των πεζών τους.

Μετά βλέπουμε πάλι τους Ρώσσους, να το εμπαιδώσουμε που έχουνε πια αρχίσει να διακρίνουνε τους εχθρούς τους πιο καθαρά (τινάζουνε τα κεφάλια τους, φωνάζουνε, σουφρώνουνε τα φρύδια).

Και μετά- είναι οι τέσσρις ιππότες με τις μεγάλες περικεφαλαίες με τα σκαλιστά οικόσημα, αυτές που δεν φοράγανε ποτέ στη μάχη, μόνο στις παρελάσεις. Η κάμερα ανεβαίνει, από τα δεξιά, περνάει πρώτα τον ιππότη με την παλάμη κι αυτον με την τρίαινα, μετά αυτόν με το πόδι του αρπαχτικού και τέλος αυτόν με τα κέρατα του βοδιού- που είναι ο Μεγάλος Μάγιστρος να πούμε, ο σούπερ κακός, το μπος των μπος. Η μουσική, αν ήτανε τσόντα θα φώναζε "χύνω, χύνω", έχει φτάσει στο αποκορύφωμα.

Ο Νιέφσκης τους βλέπει, κατεβάζει την προσωπίδα του, ο Μπουσλάι φεύγει να τους στήσει παγίδα και μετά- αυτό ήτανε. Μετά όλα χαλαρώνουνε, κι η μουσική και όλα. Η μουσική σταματάει όταν οι Γερμανοί φτάνουνε τους Ρώσσους, συγκρούονται, αρχίζουν να σφάζονται υποτίθεται, αλλά δεν έχει πλέον ιδιαίτερο αντίκτυπο, άσε που το στήσιμο της σύγκρουσης είναι μάλλον άτσαλο, δηλαδή ενώ βλέπεις τους Ρώσσους να κατεβάζουνε τα κοντάρια τους για να υποδεχτούν τους Γερμανούς, μετά δείχνει σπαθοφόρους Ρώσσους ν' ανοίγουνε για να περάσουν οι έφιπποι Γερμανοί- επόμενο, μάλλον, γιατί αλλοιώς ή που θα τσαλαπατιόντουσαν οι πεζοί κομπάρσοι, ή που θα γίνονταν κοντοσούβλι οι έφιπποι.

 

Αναρωτιόμουνε εγώ λοιπόν, τί παίζεται εκεί πέρα; Γιατί είναι η κορύφωση στη φάση που βλέπουμε τον Μεγάλο Μάγιστρο; Εκεί είναι που φουντώνει η μουσική, εκεί είναι που καταλήγουν όλα. Γιατί όχι στη στιγμή της σύγκρουσης;

Και η απάντηση είναι απλή: γιατί αυτή, η στιγμή που βλέπουμε πια, το Μεγάλο Μάγιστρο και τους επιτελείς του με τις περίτεχνες περικεφαλαίες, η στιγμή που κατεβάζει ο Νιέφσκης την προσωπίδα του, αυτή είναι η στιγμή που επιτέλους αντικρύζουνε οι Ρώσσοι τον εχθρό τους, και αρχίζει η μάχη στα σοβαρά.

Είναι θέμα μπάτζετ, με καταλαβαίνεις; Δεν είχανε τότε CGI για να δείξουνε με φωτορρεαλιστική λεπτομέρεια την επαφή των Ρωσσικών κονταριών με τα Τευτονικά στήθη, κι ανάποδα. Δεν είχανε το νόου-χάου, ή τα χρήματα, να εκπαιδεύσουνε χιλιάδες κομπάρσους να παραταχτούνε και να ελίσσονται σαν πεζικάριοι και ιππείς του 1200. Δεν μπορούσανε να χορογραφήσουνε μπαλετικές εκρήξεις βίας, όπως στις ταινίες της Μάρβελ, τέλος πάντων.

... και γι' αυτό, αυτός ο μπάσταρδος ο Αϊζενστάιν, σου δείχνει αυτό που μπορεί να σου δείξει, την προσμονή και την αγωνία των Ρώσσων, την φοβερή και τρομερή όψη του εχθρού τους- κι αφήνει τις λεπτομέρειες στη φαντασία σου. Όπως κάθε μάστορας της αφήγησης, όπως ο Λάβκραφτ που ποτέ δεν σου περιγράφει τον Μέγα Κθούλου, γιατί κανείς δεν φοβάται το καλαμάρια, αλλά όλοι έχουμε το όραμα του τρόμου μέσα μας. Ο καλός μάστορας, ξέρει, οτι την ανθρώπινη φαντασία δεν τη φτάνει καμμία απεικόνιση, καμμία τέχνη- ούτε σκηνοθεσία, ούτε CGI, ούτε τίποτα. Και για να κάνεις εντύπωση στο κοινό σου, πρέπει να του τα στήσεις έτσι που να φανταστεί μόνο του ό,τι πιο έντονο, ό,τι πιο τρομερό, ό,τι πιο επικό, μπορεί να φανταστεί.

Πρέπει να του τη ρίξεις- τσάαακ, στο συναίσθημα.

Δεν θα το τραβήξω παραπέρα, να πω οτι ο σύγχρονος κινηματογράφος δεν μπορεί να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα με τον Αϊζενστάιν, επειδή κυνηγάει την λεπτομέρεια.  Γιατί, ΟΚ, καλό είναι το CGI, καλός είναι κι ο φωτορρεαλισμός, διασκεδάζεις και το φχαριστιέσαι. Ίσως στη σπάει λίγο να βλέπεις κάτι ξενέρωτους να παίζουνε το ρόλο του Λέγκολα και του Γκίμλη, που δεν μοιάζουνε καθόλου στους πραγματικούς χαρακτήρες, όπως τους έχεις δει εσύ με τα μάτια σου (τα μάτια της φαντασίας σου). Αλλά ξεπερνιούνται αυτά και καλά περνάς, στην τελική, με τις μοντέρνες ταινίες δράσης, αν έχεις και λίγο ποπκόρν και κάνα γκομενάκι από δίπλα.

Και ξέρω καλά οτι ανθρώποι που δεν έχουνε δει ταινίες γυρισμένες πριν το 1980, θα  βλέπουνε τον Αλέξανδρο Νιέφσκη και θα χασκογελάνε, ή θα λένε "βαρετές μαλακίες που γυρνάγανε παλιά που δεν είχανε κομπιούτερ". Γιατί αν στα δίνουνε μια ζωή έτοιμα, στο πιάτο, ποιά φαντασία και μαλακίες; Είναι κι αυτό - να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου - μια δεξιότητα που πρέπει να την εξασκήσεις, όπως το σκάκι ή το Μάτζικ: δε Γκάδερινγκ.

Αλλά, εγώ προσωπικά, που έχω δει και ταινίες πριν το 1980, και που γουστάρω τα επικά κάργα, που να ταρακουνάνε τη χυδαία Μεταλλάδικη ψυχή μου, εγώ λοιπόν, δεν έχω δει τίποτα που να ξεπερνάει την Μάχη στους Πάγους.  Και δεν νομίζω οτι θα δω και ποτέ.

(A Suivre)

Το τσαντίρι μου πήγα κι έστησα (στο St. Hugh's)

Ε, τί; Να μην αντηχήσουνε τα τσιφτεντέλια και στην Οξφόρδη; Γιατί; Μη μας πάρουνε και τον αέρα οι Εγγλέζοι!



(Το St. Hugh's είναι κολλέγιο τςι Οξφόρδης, που είμαι για ένα συνέδριο. Μην ξεχάσουμε τις ρίζες μας, όμως, ε).

(A Suivre)

Xylouris White

Μέταλ με λαούτο.

Πρόκειται για τον Γιώργο Ξυλούρη, γνωστό κι ως Ψαρογιώργη, γυιό του Αντώνη Ξυλουρη, γνωστού κι ως Ψαραντώνη, αδερφού του Νίκου Ξυλούρη, γνωστού κι ως Ξυλούρη. Ο ντραμίστας είναι ο Jim White, γνωστός ίσως από τους Dirty Three όπου παίζει με τον Warren Ellis, τον έγχορδο του Κέηβ στους Grinderman. Μιλάμε για pedigree, όχι αστεία.

Με πήγανε και τους είδα στο Μπράιτον την Παρασκευή που πέρασε. Ήρθανε μ' ένα βίντσι και με ξεκολλήσανε απ' το πληκτρολόγιο. Έκλαψα, φώναξα, χτυπήθηκα, όοΟΟοΧΧΙΙιιιι δεν θέλω ν' αφήσω τον κωδικά μου μόνο του, μη με τραβάτεεε! Τελικά πήγα και το φχαριστήθηκα, όπως συνήθως. Έσκασε κι ο Warren Ellis. Όχι, δεν του ζήτησα σέλφι, είπα να μην του σπάσω τ' αρχίδια (μπήκα όμως στον πειρασμό, ήτανε προφανές οτι ο τύπος δεν είχε όρεξη για συναναστροφές. Ούτε εγώ είχα αλλά με τραβάγανε. Αυτός γιατί να μην υποφέρει;). Να υποθέσω οτι παρ' όλο που είναι στο ίδιο σχήμα με τον White δεν μισιούνται θανάσιμα. Περίεργο.

Άσχετα απ' τις γνωριμίες, η μουσική άγγιξε επίπεδα κοπανήματος βαθμού Slayer. Χωρίς πλάκα τώρα. Εγώ μια φορά την καταβρήκα αν και ο ήχος ήτανε από συναυλία Ελληνικής θρας μπάντα των 90ς σε σκηνή σχολείου. Παίζανε σε μια εκκλησία και είχε πολύ βαβούρα, που δεν άκουγες και πολύ καθαρά τί παίζανε. Σε φάσεις, ο Ξυλούρης γκάριζε στο τέρμα και μόλις που τον άκουγες. Δεν βαριέσαι, καλά ήτανε. Έριξε και κάτι γρυλλιστά φωνητικά, δεν ήξερα οτι είναι τόσο μπρούταλ τα παραδοσιακά- μάλλον φταίει η Κρήτη, ε.

Τους ανοίξανε κάτι τύποι που δεν συγκράτησα τ' όνομά τους γιατί παίζανε κάτι βαρετές μαλακίες, σαν σάουντρακ του Τζάρμους αλλά χωρίς την ταινία και με πολύ στρίγγλισμα από βιολί κιθάρα και κοντραμπάσο. Πειραματικό, ξέρω 'γω. Τί πειραματικό, σαν μόντεμ των 15 baud ακουγότανε. Το καλύτερο που μπορώ να πω γι' αυτούς είναι οτι θυμίζανε λίγο το θόρυβο που κάνανε οι κασέττες του ZX Spectrum όταν φορτώνανε. Αυτό είναι καλό από την άποψη οτι μου την έλεγε παλιά ένας φίλος μου οτι έτσι ακούγονται οι Craddle of Filth. Από κάθε άλλη άποψη, δεν μπορώ να βρω τί ποτα καλό να πω.

(A Suivre)

Είναι επικίνδυνος. Αυτός ο Χριστός πρέπει να πεθάνει.

 

Μήνυση κατά των συντελεστών της παράστασης «Jesus Christ Superstar» κατέθεσε ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα της παράστασης ( 9 Φεβρουαρίου) στο θέατρο «Ακροπόλ» στην Αθήνα. 

Ο Μητροπολίτης Κυθήρων ζητά την άμεση διακοπή της καθώς όπως τονίζει οι συντελεστές παρουσιάζουν τον Χριστό ως μέλος κοινότητας χίπις, ενώ η εν λόγω μήνυση αφορά την παραβίαση των άρθρων 198 και 199 του Ποινικού Κώδικα για κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκεύματος.

Καθημερινή

(A Suivre)

Krallice

Όπως λέμε Alice, αλλά με περισσότερο Kra






Υπ' όψη Κωνσταντίνου.

(A Suivre)

Σχετικά με την ανοιχτή επιστολή για το νομοσχέδιο για την ταυτότητα του φύλου, που απευθύνθηκε προς τον πρόεδρο της δημοκρατίας από ακτιβιστές και επιστήμονες.

Το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου

Εχτές πέρασε το νομοσχέδιο για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, που σημαίνει οτι -επιτέλους- οι τρανς άντρες και γυναίκες μπορούμε να αλλάζουμε το όνομα και τις ενδείξεις του φύλου στα χαρτιά μας, χωρίς την εξευτελιστική και απάνθρωπη προϋπόθεση της αφαίρεσης των γεννητικών οργάνων (και επομένως, της οριστικής και αμετάκλητης στείρωσής) μας που ίσχυε μέχρι τώρα. Επρόκειτο για μια απαράδεκτη τακτική στην οποία είχε αναφερθεί -καιρό τώρα- ακόμη και ο θεσμός του Ευρωπαίου Επίτροπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, επισημαίνοντας οτι παρόμοιες προϋποθέσεις, που υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, συνιστούν, ουσιαστικά, μια γενοκτονία των τρανς ανθρώπων.

Το νομοσχέδιο δεν είναι τέλειο, αλλά τα προβλήματά του έχουν αναφερθεί και θα συνεχίσουν να αναφέρονται από άλλους, πχ από το σωματείο των τρανς ανθρώπων, τον ΣΥΔ. Προσωπικά, δεν με αντιπροσωπεύει η έκφραση "ταυτότητα φύλου", την οποία θεωρώ μια ξενόφερτη έννοια, που δεν έχει αντίκρυσμα στην Ελληνική πραγματικότητα.  Σημειώνω όμως οτι αυτή είναι η προσωπική μου άποψη και δεν έχει καμμιά σχέση με αυτήν του ΣΥΔ, του οποίου υπήρξα ιδρυτικό μέλος. Η αλήθεια είναι οτι τα τελευταία δώδεκα χρόνια ζω στο Ηνωμένο Βασίλειο και πάνε τόσα χρόνια που έχω να πληρώσω τη συνδρομή μου στο σωματείο, που, σύμφωνα με το καταστατικό του, δεν είμαι πια μέλος. Λυπάμαι γι' αυτό- θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πω οτι συνέτεινα κι εγώ σ' αυτήν την επιτυχία του ΣΥΔ (και δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία οτι αυτό το νομοσχέδιο δεν θα είχε ψηφιστεί χωρίς τις προσπάθειες και συνεχείς εκκλήσεις του ΣΥΔ προς κάθε πολιτική κατεύθυνση). Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο.

Αυτό που ήθελα να συζητήσω όμως εδώ, δεν είναι τα καθέκαστα του νομοσχέδιου, αλλά η είδηση της ανοιχτής διαδικτυακής επιστολής που απηύθηναν στον πρόεδρο της δημοκρατίας, και υπογράφουν, "μεταξύ άλλων ... επιστήμονες και ακτιβιστές στην Ελλάδα και το εξωτερικό", σύμφωνα με την Καθημερινή [σύνδεσμός: http://www.kathimerini.gr/929885/article/epikairothta/ellada/sygkentrwsh-ypografwn-apo-episthmones-kai-aktivistes-kata-toy-nomosxedioy-gia-thn-taytothta-fyloy].

Ακολουθώντας τους σύνδεσμους που συνοδεύουν το άρθρο της Καθημερινής, βρήκα και διάβασα την επιστολή αυτή, που είναι γραμμένη στα Ελληνικά. Με λίγα λόγια, η επιστολή υποστηρίζει οτι η ψήφιση του νομοσχέδιου για την ταυτότητα του φύλου θα έχει αποτέλεσμα να καταπατηθούν τα δικαιώματα των μη τρανς γυναικών στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την επιστολή, αυτό θα συμβεί επειδή απ' τη στιγμή που άντρες θα αναγνωρίζονται ως γυναίκες, σε όλα όμοιες ενώπιον του νόμου με τις πραγματικές γυναίκες, ετούτες δεν θα έχουν πια αποκλειστικά δικαιώματα.

Οι περισσότερες υπογράφουσες την επιστολή δεν είναι Ελληνίδες γυναίκες.

Μαζί με το κείμενο της επιστολής, ένα δεύτερο αρχείο αναφέρει τα ονόματα, τις ασχολίες και τις χώρες κατοικίας των ανθρώπων που την υπέγραψαν. Παραθέτω λοιπόν τους αριθμούς των υπογραφόντων από κάθε χώρα (δική μου καταμέτρηση):

Argentina	1
Australia	11
Austria	2
Belgium	1
Brazil	2
Canada	11
France	5
Germany	5
Greece	6
Ireland	6
Japan	1
Korea	1
Mexico	1
New Zealand	1
Norway	2
Poland	1
Portugal	1
Russian Federation	3
Singapore	1
South Africa	2
Spain	4
Sweden	2
UK	83
Ukraine	3
US	76
N/A	2
Total	234

Η καταμέτρηση δεν είναι απόλυτα ακριβής - για παράδειγμα υπάρχουν κάποιοι υπογράφοντες και υπογράφουσες με Ελληνικά ονόματα που δηλώνουν οτι κατοικούν σε χώρες άλλες από την Ελλάδα.

Φαίνεται όμως πέρα από κάθε αμφιβολία οτι οι υπογράφουσες και υπογράφοντες είναι κατά κύριο λόγο από την "Αγγλόσφαιρα", από Αγγλόφωνες χώρες δηλαδή, με πρώτο το Ηνωμένο Βασίλειο και δεύτερες τις ΗΠΑ. Η διαφορά δε ανάμεσα στα νούμερα των υπογραφόντων από τις χώρες της Αγγλόσφαιρας και την Ελλάδα είναι χαρακτηριστική. Οι υπογράφουσες κι υπογράφοντες από το ΗΒ ή τις ΗΠΑ, είναι υπερ-δεκαπλάσιες από ό,τι εκείνες από την Ελλάδα.

Παρατηρήστε επίσης τα ονόματα των έξι υπογραφόντων που δηλώνουν όντως οτι κατοικούν στην Ελλάδα (ή κατάγονται από αυτήν):

Antonis Maounis
Nikolaos Giannacopoulos
Tina Lendari
Constantin Zinis
George Margaronis
Johnny Pavlatos

Με μία εξαίρεση, είναι όλοι άντρες.

Με άλλα λόγια, μια επιστολή που -υποτίθεται- γράφτηκε για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Ελληνίδων γυναικών, υπογράφεται κυρίως από άντρες, που δεν ζουν στην Ελλάδα.

Το θέμα της επιστολής δεν αφορά την Ελληνική πραγματικότητα

Διαβάζοντας την επιστολή, μου είναι ξεκάθαρο οτι αφορά σε έναν "διάλογο" (με εισαγωγικά γιατί πιο πολύ περί υβρεολόγιου πρόκειται, εκατέρωθεν) που αφορά την θεωρία του φύλου όπως έχει διαμορφωθεί από Αγγλόφωνους, σε Αγγλόφωνες χώρες. Πρόκειται για έναν "διάλογο" που δεν έχει λόγο ύπαρξης στην Ελλάδα, όπου οι συνθήκες, τόσο για τα τρανς άτομα, όσο και για τις μη-τρανς γυναίκες είναι αρκετά διαφορετικές απ' ό,τι στην Αγγλόσφαιρα.

Αναστολείς εφηβείας ή οιστρογόνα και πορνεία στα δεκατρία;

Για παράδειγμα. Η επιστολή αναφέρει την θεραπεία με αναστολείς της εφηβείας που παρέχεται σε προ-έφηβους, συγκεκριμμένα με το φάρμακο με την ονομασία Lupron.  Απ' όσο ξέρω, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ακόμη στην Ελλάδα, όπου, αντίθετα, ιστορικά, 13χρονα και 14χρονα τρανς κορίτσια, έπαιρναν θηλυκές ορμόνες για να αλλάξουν κατευθείαν το φαινότυπό τους- και όχι για να αναστείλουν την εφηβεία τους. Αυτές τις ορμόνες τις έβρισκαν όταν έβγαιναν -σ' αυτές τις ηλικίες- στο πεζοδρόμιο και μπορούσαν να τις προμηθευτούν επειδή οι φαρμακοποιοί δεν ζητούσαν συνταγή γι' αυτές. Αυτό, παραδοσιακά- πρόσφατα τα πράγματα ίσως έχουν αλλάξει (αλλά πάλι, ίσως και όχι). Στις ΗΠΑ και στο ΗΒ κάτι τέτοιο είναι βέβαια ανήκουστο. Φάρμακα χωρίς συνταγή και μάλιστα ορμόνες, απλά δεν πωλούνται.

Η προσωπική μου πάλι άποψη είναι οτι η παροχή ορμονών ή αναστολέων εφηβείας σε παιδιά θα έπρεπε να είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Αλλά σε κάθε περίπτωση, είναι χειρότερο να παιρνουνε ορμόνες του αντίθετου φύλου δεκατριάχρονα για να βγούνε στο πεζοδρόμιο, παρά να τους δίνονται αναστολείς εφηβείας από γιατρούς με ιατρικό έλεγχο και ψυχιατρική υποστήριξη. Ιδανικά, τρανς κορίτσια και γυναίκες δεν θα κατέληγαν πια στο πεζοδρόμιο. Γι' αυτό όμως, θα χρειαζόταν να έχουν κάποιο μέλλον άλλο από την σεξουαλική εργασία, κάποιο πρότυπο, ή παράδειγμα για το πώς αλλάζει ένα αγόρι φύλο, άλλο από τις γυναίκες που ασκούν τη σεξουαλική εργασία. Η ανοιχτή επιστολή των "επιστημόνων και ακτιβιστών" δεν αναφέρει πώς θα γίνει αυτό, πολύ πιθανόν επειδή οι υπογράφουσες αγνοούν οτι παιδιά προεφηβικής ηλικίας καταλήγουν στο πεζοδρόμιο επειδή δεν έχουν πού αλλού να πάνε (πιθανόν επίσης επειδή δεν τις νοιάζει. Αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα γίνουν τρανς γυναίκες και γι' αυτές δεν δείχνει να ενδιαφέρεται και πολύ το κείμενο της επιστολής. Μόνο για όσο είναι παιδιά ανησυχεί γι' αυτές).

Η παιδεία και η απασχόληση στην Ελλάδα ή το ΗΒ και της ΗΠΑ είναι η μέρα με τη νύχα.

Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα. Αναφέρεται στο κείμενο οτι "οι γυναίκες και τα κορίτσια χάνουν υποτροφίες που προορίζονται γιαυτές, όπως και πανεπιστημιακές ή εργασιακές ποσοστώσεις γιατί άντρες που αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες είναι πλέον νόμιμοι υποψήφιοι για θέσεις γυναικών".

Κι αυτό όμως, είναι ένα πρόβλημα που έχει παρατηρηθεί και αναλυθεί κυρίως -μάλλον, αποκλειστικά- στην Αγγλόσφαιρα.

Κατ' αρχήν, είναι παράξενο να αναφέρεται κανείς σε διακρίσεις στην απασχόληση και καπηλεία ποσοστώσεων προς όφελος των τρανς γυναικών στην Ελλάδα, όπου σχεδόν η μία στις δύο νέες είναι άνεργη και χωρίς προοπτική απασχόλησης στο άμεσο μέλλον. Με την ανεργία γύρω στο 20% για το γενικό πληθυσμό, 40% για τους νέους, ο κίνδυνος οι -απειροελάχιστες- τρανς γυναίκες να παίρνουν θέσεις εργασίας που θα έπρεπε να πάνε σε μη τρανς γυναίκες, είναι μάλλον θεωρητικός. Στην θεωρία, αν οι μη τρανς γυναίκες είχανε δουλειές, οι τρανς θα μπορούσαν να τους τις κλέψουνε. Στην πράξη, ούτε τρανς, ούτε μη τρανς γυναίκες έχουνε δουλειές.

Γενικά, το να μιλάει κανείς για θέσεις εργασίας που θα έπρεπε να πάνε σε μη-τρανς γυναίκες και πηγαίνουνε σε τρανς, στην Ελλάδα, είναι ένα μάλλον κακόγουστο αστείο. Μπορεί όντως το ΗΒ, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, ή η Αυστραλία, να είναι ουτοπικοί παράδεισοι όπου οι τρανς γυναίκες είναι περιζήτητες επαγγελματίες με λαμπρές καριέρες σε ακριβοπληρωμένα επαγγέλματα. Στην Ελλάδα όμως, παραμένουν μια κατατρεγμένη μειονότητα που υφίσταται ανεξέλεγκτες διακρίσεις στην εύρεση εργασίας (και στέγης, και οτιδήποτε) και η μόνη ευκαιρία που έχουν οι περισσότερες να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν, είναι η πορνεία.

Όσο για τις υποτροφίες και τις πανεπιστημιακές ποσοστώσεις, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στο σύστημα της παιδείας στην Ελλάδα και στο ΗΒ και τις ΗΠΑ, συγκεκριμμένα οτι στην Ελλάδα η ανώτερη παιδεία είναι δωρεάν. Στο ΗΒ και στις ΗΠΑ, αντίθετα, κοστίζει και μάλιστα πολύ. Στις ΗΠΑ, για να πάει κάποιο παιδί από μια μεσαίου εισοδήματος οικογένεια σε ένα καλό πανεπιστήμιο, πρέπει να φορτωθεί με χρέος έως και εκατοντάδων χιλιάδων δολλαρίων. Στο ΗΒ, τα δίδακτρα ξεκινάνε από τις τρεις χιλιάδες λίρες -το χρόνο!- και ανεβαίνουν. Αν θέλει κανείς να σπουδάσει για το πτυχίο του σ' ένα από τα καλά Βρετανικά πανεπιστήμια, πρέπει να μπορεί να πληρώνει από εννιά χιλιάδες λίρες και πάνω -το χρόνο, πάντα. Απ' αυτήν την άποψη, οι υποτροφίες είναι πραγματικά σημαντικές και ο μόνος τρόπος για τις κοπέλες από φτωχές ή λιγότερο ευκατάστατες οικογένειες να πάνε σε μια καλή σχολή. Στην Ελλάδα όμως, τα πανεπιστήμια είναι δημόσια, τα δίδακτρα είναι δωρεάν και υποτροφίες δεν δίνονται γιατί δεν χρειάζονται. Αυτό πιθανόν να το αγνοούν οι "επιστήμονες και ακτιβιστές" που  υπογράφουν την επιστολή.

Ακόμη, η είσοδος στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία και τις ΗΠΑ δεν γίνεται μ' εξετάσεις. Στην Ελλάδα, όπως ξέρουμε, δίνει κανείς όπου ελπίζει οτι θα μπει και σπουδάζει όπου τον πάρουνε. Αφ' ενός αυτό σημαίνει οτι υπάρχουν λιγότερες ευκαιρίες για μια σχολή να εφαρμόσει διακρίσεις ενάντια σε γυναίκες φοιτήτριες, αφ' ετέρου οτι οι σχολές δεν είναι χωρισμένες τόσο αυστηρά σε "αντρικές" και "γυναικείες". Και άντρες θα μπουν σε σχολές βρεφονηπειοκόμων και γυναίκες σε σχολές μηχανικών. Αυτό μάλλον δεν το χωράει ο νους των υπογραφουσών και υπογραφόντων, που έχουν συνηθίσει σε κοινωνίες με πολύ πιο αυστηρά καθορισμένες και άκαμπτες κοινωνικές τάξεις. Ίσως θα έπρεπε να κοιτάξουν πρώτα να ισιώσουν τα στραβά των δικών τους κοινωνιών, πριν ασχοληθούν με τα δικά μας, που δεν είναι ακριβώς τα ίδια και δεν βλέπω να τα ξέρουν και τόσο καλά.

Αυτά είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα όπου η επιστολή αντηχεί παράφωνα, αλλά μπορεί κανείς να βρει και πολλά άλλα (και δεν αναφέρομαι στον παρανοϊκό και συχνά χυδαίο τόνο της). Πολλά από τα φαινόμενα που αναφέρονται σε αυτήν είναι όντως ανησυχητικά και είναι λογικό να απασχολούν ακτιβίστριες και ακαδημαϊκούς που ασχολούνται με τα δικαιώματα των γυναικών. Πλην όμως, αυτά τα ίδια ζητήματα δεν αφορούν την Ελληνική πραγματικότητα και δεν συνδέονται με το ψηφισμένο νομοσχέδιο για την ταυτότητα του φύλου παρά σε θεωρητικό μόνο επίπεδο: αν ήμασταν Αμερική, ή Αγγλία, τότε το νομοσχέδιο μπορεί να είχε αρνητικές επιπτώσεις στα δικαιώματα των μη τρανς γυναικών. Αλλά, δεν είμαστε.

Κλείνοντας.

Το αποτέλεσμα είναι οτι είναι λίγο δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς αυτή η επιστολή, που υποτίθεται οτι πρέπει να λάβει η Ελληνική κυβέρνηση υπόψη της, αφορά τα Ελληνικά πράγματα. Πρόκειται για μια επιστολή που έχει γραφτεί από ανθρώπους που κατά κύριο λόγο δεν είναι Έλληνες, ούτε έχουν σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα και παρ' όλ' αυτά απαιτούν να ακουστεί η άποψή τους για ένα νομοσχέδιο που αφορά τις Ελληνίδες τρανς γυναίκες και τους Έλληνες τρανς άντρες.

Όπως είπα και στην αρχή της ανάρτησης, το νομοσχέδιο αυτό -με τις ατέλειές του- είναι πρώτα απ' όλα, ένα νομοσχέδιο που καταργεί την υποχρεωτική στείρωση των τρανς ανθρώπων ως προϋπόθεση για την αλλαγή του φύλου που αναγράφεται στα χαρτιά μας. Καμμία συζήτηση που ξεκίνησε σε κάποιο Αγγλόφωνο πανεπιστήμιο, ανάμεσα σε Αγγλόφωνους διαννοούμενους και θεωρητικούς του φύλου, με βάση δεδομένα για τις κοινωνίες της Αγγλόσφαιρας, δεν μπορεί να θεωρηθεί πιο σημαντική από αυτήν την εξέλιξη.

(A Suivre)

Τους ξερ'ς τους Μπουρζχουρτου;

Tengger Cavalry - Galloping Steeds (万马奔腾) | Mongolian Folk Metal from China



Κάτι ανάμεσα σε Χουν Χουρ Του και Μπούρζουμ.

(A Suivre)

To γράφημα να σου γίνει μάθημα (2)

Τις μέρες τούτες πούρχονται, πολλές χαζαμάρες θ' ακουστούνε σχετικά με το Μπρέκζιτ. Θα πούνε για παράδειγμα -τί λέω; Λένε ήδη- οτι το αποτέλεσμα δείχνει τη δυσαρέσκεια της εργατικής τάξης που τόσα χρόνια την έχουνε όλοι χεσμένη, Τόρις κι Εργατικοί.

Να μην τους πιστέψεις! Λένε ό,τι νάναι. Κοίτα καλύτερα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος: 51,9% έναντι 48,1%. Μισό-μισό, ουσιαστικά, λιγότερο από δύο εκατοστιαίες από το απόλυτο φίφτυ-φίφτυ.

Τί μας λέει αυτό; Οτι αν πάρεις έναν τυχαίο Βρετανό ψηφοφόρο του δημοψηφίσματος και στρίψεις ένα κέρμα, θα προβλέψεις την ψήφο του με σχεδόν απόλυτη ακρίβεια.  Κανένα άλλο μέτρο, κανένα άλλο κριτήριο, δεν θα σου δώσει περισσότερη πληροφορία.

Ναι, κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες έχουνε κάποια ικανότητα πρόβλεψης.  Δες τα τυπικά όμορφα γραφήματα του Guardian, που δείχνουνε τις τάσεις ανα επικράτεια κι ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο, την ηλικία, το εισόδημα κλπ.

Κάθε ένα όμως από αυτά τα γραφήματα κυριαρχείται από την τάση του 50/50, ιδίως αν αφήσεις απ' έξω τα ακραία στοιχεία. Ούτε βλέπεις από τα γραφήματα πόσο επηρέασε κάθε παράγοντας την τάση ψήφου έτσι ή αλλοιώς. Δηλαδή, βλέπεις οτι επικράτειες όπου πάνω από το 35% έχει πτυχίο ανώτερης εκπαίδευσης είχαν την τάση να ψηφίσουν remain, αλλά δεν φαίνεται τί ποσοστό από τους κατοίκους τους ψήφισε leave, ούτε τί ποσοστό από αυτό το 35% και πάνω ψήφισε όντως remain. Εμ, αν έχεις 45% κατοίκους με πτυχίο ανώτερης εκπαίδευσης και το 55% είναι απτυχίωτοι, αλλά ψηφίσανε όλοι remain, τί μάθαμε; Οτι τα όμορφα γραφήματα είναι φάτε μάτια ψάρια, αυτό μάθαμε.

Τίποτα- ξεχάστε τη την επιστήμη δεδομένων, data science και δεν συμμαζεύεται.  Καμμιά τακτική πρόβλεψης που γνωρίζουμε δεν θα μπορούσε να διακρίνει το αποτέλεσμα. Τέτοια σχεδόν ισοπαλία ούτε στο μουντιάλ, όταν κρίνεται το παιχνίδι στο τελευταίο λεπτό με πέναλντι και γκολ με σπόντα από χέρι. Τέτοια αποτελέσματα δεν προβλέπονται- και δεν διορθώνονται.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν ήταν η φωνή του λαού, ο θρίαμβος της δημοκρατίας. Ήταν η αποθέωση του τζόγου. Το Ηνωμένο Βασίλειο έπαιξε το παρόν του και το μέλλον του στα ζάρια- κι έχασε.

(A Suivre)

Μπρέκζιτ (και όχι Μπρέγκζιτ, Μπρέξιτ, Μπρέγκζιντ κλπ)

Την έχω ξαναπεί την ιστορία; Πιθανόν. Ήτανε τη νύχτα των εκλογών του 2004, τότε που βγήκε η ΝΔ, με τον Καραμανλή τον Β'; Αυτές. Είχα βγει μια βόλτα βραδυνή προς το κέντρο. Περνώντας απ' το Σύνταγμα, οι ψηφοφόροι της ΝΔ πανηγυρίζανε μέσα στην πλατεία. Πήγα από τα Έβερεστ εκεί δίπλα να πάρω καμμιά τυρόπιτα και πέτυχα ένα τσουτσέκι, μισή πορδή ανθρώπου, να χοροπηδάει και να τσιρίζει σαν χυδαία μαριονέτα, βρίζοντας μια από τις υπαλλήλους, μια γυναίκα από κάποια χώρα του Ανατολικού μπλοκ που δούλευε πίσω από τον πάγκο. "Θα πάτε όλοι πίσω σπίτια σας τώρα" της έλεγε- και δώστου να τη βρίζει. Η γυναίκα προσπαθούσε να τον αγνοήσει και να κάνει τη δουλειά της χαμογελώντας καθυσηχαστικά. Μέσα στο μαγαζί είχε κόσμο πολύ, μια ουρά καμμιά πενηνταριά άτομα. Είχε και σεκουριτά που στεκότανε απαθής κοντά στην είσοδο κι έκανε την πάπια. Μπορεί και να γέλαγε από μέσα του. Όλα τα μικρόβια ενωμένα.

Εγώ γιατί δεν κουνήθηκα και δεν είπα τίποτα, θα ρωτήσεις; Άσε με τώρα εμένα. Μου έχω ράμματα για τη γούνα μου εγώ, εμένα.

Γράφω τώρα γιατί ξύπνησα προχτές με το μπρέκζιτ και θυμήθηκα αυτά. Θυμήθηκα το κύμα της μαλακίας και του έξω ιξένει (όπως λέμε, βρέχει;) που φουσκώνει κάθε φορά που βγαίνει μπροστά μια πλειοψηφία δεξιά, ξενοφοβική, εθνικιστική, μικρόπνοη και αναχρονιστική, όπως το ~4% που ψήφισε "Leave" (Φεύγα) στο δημοψίφισμα.

Αρχίσανε ήδη τα μεμονωμένα περιστατικά, στην Αγγλία. 

Εικόνα 1. Η τελευταία λέξη της μόδας μετά το Μπρέκζιτ.

Μια τότση δα πλειοψηφία, ένα 4% de rien du tout, ένα μυγόχεσμα πάνω στο γράφημα των αποτελεσμάτων, δίνει θάρρος στους αποκρετινωμένους εθνικισταράδες ν' αρχίσουνε να κουνιούνται και να χοροπηδάνε και να τσιρίζουνε και να βρίζουνε και ενίοτε και να βαράνε, και χειρότερα ίσως.

Ας γελάσουνε κι ας βρίσουνε όσο μπορούνε κι όσο προφταίνουνε, γιατί αυτό που έγινε, αυτό που συνέβη στο ΗΒ, δεν ήτανε καθόλου αστείο, μαγκιά, θρίαμβος. Η χώρα σήκωσε τα χέρια της κι έβγαλε τα μάτια της. Αυτό που καταφέρανε να κάνουνε, συρμένοι στον πάτο της ανθρώπινης κουταμάρας από λαϊκιστές κι αρχιλαμόγια, σαν τον Φαράζ και τον Μπόρις Τζόνσον, αυτό που κάνανε μόνοι τους στη χώρα τους, είναι ισοδύναμο με μαζική αυτοκτονία: οικονομική, πολιτιστική, αναπτυξιακή, ό,τι θες -ική.

Ήδη, η μεριά του Leave, όσοι από αυτούς είναι ακόμη στην εξουσία, δείχνουνε να διστάζουνε να κάνουνε την βουτιά στο άγνωστο. Ίσως συλλογίζονται την απόσταση ως τον πάτο.

Κανένα έλεος στην ανθρώπινη μαλακία! 

Άυτό που πρέπει να κάνει τώρα η Ευρώπη είναι να τους αναγκάσει, κανονικά και με το νόμο, να πηδήξουνε, θέλουνε δε θέλουνε. Όχι για να δείξει τα δόντια της (σιγά, τη γριά-φαφούτα), όχι για να τιμωρήσει τους καϋμένους τους βρέτανούς ηλίθιους, όχι για να κουνήσει το δάχτυλο στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, αλλά για να καταστήσει σαφείς, σαφέστατες, τις επιπτώσεις του Ευρωπαϊκού εθνικισμού. Αυτό είναι το υψηλό ιδανικό της ένωσης: μια εναλλακτική λύση στην αυτοκαταστροφική ασθένεια των εθνών της Ευρώπης. Αυτό ας υπερασπιστούνε οι χλιαροί, ανίκανοι ηγέτες της, επιτέλους, τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και "the shit hit the fan". Εξάλλου, είναι και bad for business όλη αυτή η ανακατωσούρα. Ας ευθυγραμμιστούνε και μια φορά τα συμφέροντα του μπίζνες με αυτά των υπόλοιπων.

Κι όποιος νομίζει οτι είναι σκληρό αυτό που λέω, ας ανατρέξει στη ρητορική των κομμάτων, των αναλυτών, των δημοσιογράφων τε και του απλού κόσμου στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο έπαιζε ο φόβος του δικού μας Grexit. "Φύγετε απ' την Ευρώπη" λέγανε τότε στην Αγγλία.  Όπου στεκόμουνα κι όπου βρισκόμουνα, αυτήν την κουβέντα άκουγα. "Φύγετε". "Μα θα καταστραφούμε οικονομικά". "Δεν μας νοιάζει, φύγετε να ησυχάσουμε".

Ε, λοιπόν, σειρά της Αγγλίας. Ας φύγει να ησυχάσουμε. Στα τσακίδια και καλό ξεφόρτωμα. Πάρτε το έθνος σας, τις σημαίες σας και τη βασίλισσά σας και βάλτε τα στον κώλο σας.

Ναι, ναι. Γίνομαι κακιά. Nasty. Άμα περάσουνε καμμιά-δυο βδομάδες, θα μου περάσει, σίγουρα- αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να τους δω να τρέχουν.

(A Suivre)

Το γράφημα να σου γίνει μάθημα.

Δεν βάζω αρκετά συχνά γραφήματα σ' αυτό εδώ το μπλογκ. Τί να κάνουμε, προσπαθούμε.

Ορίστε ένα που αξίζει τον κόπο:

Τί είναι αυτό; Είναι από ένα άρθρο του Bloomberg Business για το κακό που έκανε στην οικονομία (την Ελληνική) το Ευρώ. Από το άρθρο:

If we take the Athens Stock Exchange as a proxy for the corporate sector, it's even harder to see the euro's benefits to Greece's companies. While there was a prolonged recovery in the market between 2003 and 2007, the main index never returned to its pre-euro record level of 6,355 and has since fallen to below 800.

 Δηλαδή;

Δηλαδή είδανε το σπάικ από τη φούσκα του 1999, επί Σημίτη και συμπεράνανε οτι ήταν η ακμή της Ελληνικής οικονομίας.

(A Suivre)

Κοκορετζί, σ' έτ αν μο γκρεκ.

Το Ναι ή Όχι είναι μια μαϊμού: μια εθνικιστική μαϊμού. Η ερώτηση είναι -στην πραγματικότητα- αν θα σε κάνει να χρεοκωπήσεις ο Σόιμπλε ή ο Βαρουφάκης, αν θα σου καταστρέψει τα νιάτα ή τα γηρατειά ο Τσίπρας ή η Μέρκελ, αν αυτός που θα σου κάτσει στο σβέρκο και θα σου ρουφάει το αίμα με το καλαμάκι θα είναι Γερμανός ή Έλληνας.

Έχει καμμιά διαφορά; Ο Τσίπρας το γύρισε στην Εθνική Περηφάνεια γιατί αυτή είναι η μόνη πραγματική επιλογή που σου απομένει: αν θα είσαι θύμα του Έλληνα μπάσταρδου, ή του Γερμανού μπάσταρδου.

Ψηφίζουνε τα πρόβατα ποιόν χασάπη προτιμάνε να τα ξαντεριάσει; Ε, αύριο θα ψηφίσουνε.

Και μετά - κοκορέτσι.

(A Suivre)

Ημερολόγιο ονείρων, 28/06/15

Ήμουνα σε κάποιο στρατόπεδο κάποιων επαναστατών; Κάτι τέτοιο. Θυμάμαι να σκέφτομαι οτι θα γίνει σφαγή επειδή μας είχανε περικυκλώσει οι δυνάμεις του νόμου (στρατός; ΜΑΤ;). Θυμάμαι νομίζω να σκέφτομαι αν έχουμε αρκετά εφόδια για ν' αντέξουμε την πολιορκία κλπ.

Σε κάποια φάση είδα τον Τσίπρα στο δάσος λίγο πιο 'κει από το στρατόπεδο. Είχε ένα φουσκωτό φίδι λέει, που το κατεύθυνε με ένα τηλεκοντρόλ και θα το έστελνε να φωνάξει βοήθεια, δεν ήξερα από που. Το φίδι άρχισε να πετάει, τηλεκατευθυνόμενο από τον Τσίπρα κι όπως τον παρακολουθούσα αγχωνόμουνα πάρα πολύ γιατί τα δέντρα ήτανε πυκνά-πυκνά και το κατευθυνε πολύ άγαρμπα και φοβόμουνα οτι θα το χτυπήσει σε κάνα κλαδί και θα σκιστεί και θα σκάσει. Τα κατάφερε όμως να περάσει από το δάσος, να ανέβει πάνω από τα δέντρα όπου κινδύνευε και να πετάξει προς το φεγγάρι. Το είδα ν' ανεβαίνει στον  νυχτερινό ουρανό προς ένα ασημένιο φεγγάρι μισοκρυμμένο απ' τα σύννεεφα κι έμοιαζε λίγο με  ασπροκόκκινο δράκο με κρόσσια με πολύτιμες πέτρες να κρέμονται, κάπως σαν γιαπωνέζικος δράκος,  ή σαν σκουλήκι θαλάσσιο απ' αυτά με τα πολύχρωμα λοφία κλπ. Νομίζω θυμάμαι να σκέφτομαι  (ή άκουσα την φωνή του αφηγητή) να λέει οτι το έστελνε προς το φεγγάρι να ζητήσει βοήθεια από  τον βασιλιά του φεγγαριού.

Ερμηνεία: το μόνο που μας σώζει τώρα είναι η Λιλιπούπολη.

(A Suivre)

Διάνυζμα

Αγγλικά, Vektor.





Για τον Ηλία, μπας και τσεκάρει εδώ.

Ηλία, καλοί κι οι  βούβαλοι, καλά και τα γίδια.

(A Suivre)

Μάθε τέχνη κι άστηνε (κι έτσι και την ξαναπιάσεις ποτέ να με φτύσεις)

Φαντάσου τώρα λέει, να είσαι φοιτητής σε κάποια σχολή καλών τεχνών και να έχεις συμφοιτητή το Lynch. Ή τον Κουροσάβα. Ή τον Κέηβ.

Να την παλεύεις δηλαδή εκεί, κούτσα-κούτσα, τσούκου-τσούκου, να ψιλοβγάζεις κάτι, λίγο, όχι τίποτα τρελλά επαναστατικό, απλά έτσι, όχι τελείως μαλακίες. Και ξαφνικά να συνειδητοποιείς οτι στέκεσαι δίπλα σε μια μοναδική μεγαλοφυΐα της τέχνης που, αν συνεχίσει έτσι, πάει καρφί για διεθνή αναγνώριση.

Και να έχει και τρελλή πέραση στις γκόμενες (ο Κέηβ αυτό).

Πρέπει να είναι μεγάλη απογοήτευση η τέχνη.

(A Suivre)