"Πολύχρωμα τουβλάκια που εφαρμόζουνε μεταξύ τους"

(Αυτό δεν είναι το δικό μου desktop)

Μόλις πριν λίγο συνειδητοποίησα γιατί μου αρέσουν τόσο τα Linux.

Αυτό που συνειδητοποίησα είναι οτι, χωρίς να το καταλάβω, έχω χρησιμοποιήσει τέσσερα διαφορετικά περιβάλοντα εργασίας, στο ίδιο ουσιαστικά λειτουργικό σύστημα.

Ξεκίνησα με το compiz, ένα compositing window manager που έβαλα στο Fedora 14 πριν κάνα-δυο χρόνια. Έχει διάφορα εφφεδάκια, μια τρισδιάστατη επιφάνεια εργασίας (desktop), παράθυρα που τρεμοπαίζουνε σαν ζελές, και γενικά κουλάτους διακοσμητές παραθύρων (window decorators).

Μετά, κάποια στιγμή, τά 'φτυσε η κάρτα γραφικών μου και βρέθηκα να μην μπορώ να φορτώσω καθόλου γραφικό περιβάλον. Άρχισα να χρησιμοποιώ το tmux, ένα terminal multiplexer- σ' αφήνει να ξεκινήσεις καινούργια "παράθυρα" μέσα στο ίδιο τερματικό, το καθένα χωρισμένο σε οριζόντια ή κάθετα panes, όσα θες εσύ. Για διαχειριστή αρχείων χρησιμοποιούσα το Midnight Commander και μέσα σε δυο μήνες είχα όσα χρειαζόμουνα, βίντεο, ίντερνετ, μουσική, κείμενο, εικόνες, όλα σε text mode- μέχρι που είδα όλο το Star Trek: TNG στο framebuffer (αυτό ήταν μόλις είχα τελειώσει με τη σχολή και είχα πολύ χρόνο στα χέρια μου, έβλεπα δυο επεισόδια τρεκ τη μέρα). Μόνο ένα καλό text mode browser με javascript δεν είχα, δεν πειράζει (θα γράψω έναν δικό μου σε Prolog) (μη γελάς ωρέ!).

Κάποια στιγμή πήρα ένα λαπτοπάκι για να έχω μαζί μου στο μακρυνό commute. Του πέρασα Fedora, με το καινούργιο Gnome, που μου την έσπασε τρομερά (σοβαρά τώρα, τί 'ν αυτό το πράμα;). Για λίγο το δούλευα πάλι με το tmux/Midnight Commander combo μέχρι που αποφάσισα να του περάσω το xmonad, έναν tiling window manager- δηλαδή, απλώνει όλα τα παράθυρα στην οθόνη, πλάι με πλάι, βελτιστοποιώντας το χώρο της οθόνης. Επίσης δεν χρειάζεται ποντίκι, είναι όλο με κουμπιά και με βολεύει πολύ. Είναι γραμμένο και configurable σε Haskell, οπότε καλή ευκαιρία να κάτσω ν' ασχοληθώ λίγο παραπάνω να την μάθω. Τέλος πάντων, καλή φάση, καλά περνάμε.

Και ορίστε. Χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να σκεφτώ "τώρα θα κάνω αυτό", έχω αλλάξει τρία window managers πάνω στο ίδιο desktop environment (μετράω και το αρχικό metacity της Φεντόρας) και ένα text-based περιβάλον, σαν να λέμε. Εννοείται πως μ' όλ' αυτά απλά κάνω τον χαβαλέ μου, παίζω ρε παιδί μου. Και ναι, ωραία γίνεται να τα κάνεις και στα Windows όλα αυτά (σε Mac; Δεν ξέρω. Τί είναι το Mac; Όπως λέμε Μακτνόντατς;). Αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ίδιο γιατί το Windows είναι φτιαγμένο ειδικά για να μην χρειάζεται ν' ασχοληθείς μαζί του (...δεν είπα οτι το πετυχαίνει...). Ενώ το Linux είναι σαν ένα είδος λέγκο των λειτουργικών συστημάτων. Είναι φτιαγμένο για να το λύνεις και να το δένεις και να περνάς ατέλειωτες ώρες χαράς με τα πολύχρωμα τουβλάκια.

Δεν πιστεύω στ' αλήθεια οτι το Linux είναι ένα "σοβαρό" λειτουργικό σύστημα. Δεν πιστεύω καν οτι είναι λειτουργικό σύστημα. Ένα παιχνίδι είναι, για παιδάκια που τους αρέσει να παίζουνε με κομπιούτερ και κουμπάκια και προγραμματάκια. Κι αν θες να ξέρεις τη γνώμη μου, ο λόγος που είναι καλύτερο λειτουργικό από τα Windows και το Mac OS, είναι οτι έχει τόσο χαβαλέ που τραβάει αυτά ακριβώς τα παιδάκια. Κι ακόμη κι αν δεν ήτανε καλύτερο λειτουργικό (που αν είναι το χρωστάει στον μαπμπά του, το Unix) και πάλι, όλα αυτά τα παιδάκια αυτό θα χρησιμοποιούσανε για να τρέχουνε το ίντερνετ (που τρέχει κυρίως σε σέρβερς με Linux) και να κάνουνε όλες τις δουλειές που κάνουνε. Επειδή έτσι έχει πλάκα.

(A Suivre)

Δούρειος Θούριος

Ή, πώς πιστέψαμε οτι "ελευθερία" είναι το καινούργιο χιτάκι της Μαντόνα.

Μια τεράστια, πλούσια κοινωνία, οπλισμένη με πυρηνικά που αναπαράγει τα κυρίαρχα ήθη της δια της μηντιακής εμβαπτίσεως δεν είναι και πολύ καλή ιδέα. Υπάρχει ένας προφανής κίνδυνος κάπου τα πράγματα ν' αρχίσουν να ξεφεύγουν. Οι λέξεις είναι το μόνο αμετάβλητο μέσο που διαθέτουμε, και γι' αυτό έχουν γίνει ο φορέας για εξαιρετικά σημαντικές ιδέες όπως οι Δέκα Εντολές, το Κοράνι, και η Διακύρηξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αν τα μηνύματα που μεταφέρουν τα μέσα μας δεν είναι κατά κάποιον τρόπο προσδεμένα σ' ένα πάγιο, γραπτό σύνολο κανόνων, είναι ελεύθερα να τριγυρνάνε ολούθε και υπάρχει πάντα η πιθανότητα οτι θα γεμίσουν σκουπιδια τα μυαλά των ανθρώπων.

Το Ορλάντο είχε κάποτε μια στρατιωτική εγκατάσταση, την Αεροπορική Βάση Μακόυ, με μεγάλες πίστες απ' όπου τα Β-52 μπορουσαν ν' απογειωθούν και να φτάσουν στην Κούβα, ή οπουδήποτε αλλού, φορτωμένα πυρηνικά. Στις μέρες μας όμως η βάση Μακόυ έχει ξηλωθεί και έχει αλλάξει χρήση. Έχει απορροφηθεί στο πολιτικό αεροδρόμιο του Ορλάντο. Οι μεγάλες πίστες χρησιμεύουν πια για την προσγείωση 747 φορτωμένων με τουρίστες από την Βραζιλία, την Ιταλία, τη Ρωσσία και την Ιαπωνία, που έρχονται στο Disney World για να εμβαπτιστούν για λίγο στα μέσα μας.

Για τις παραδοσιακές κοινωνίες, ιδίως αυτές που βασίζονται στον λόγο όπως το Ισλάμ αυτό είναι απείρως πιο απειλητικό απ' ό,τι κάποτε τα Β-52. Είναι προφανές, σ' οποιον βρίσκεται έξω απ' τις Ηνωμένες Πολιτείες, οτι τα κυρίαρχα παρασυνθήματά μας, η πολυπολιτισμικότητα κι η διαφορετικότητα, είναι η βιτρίνα που χρησιμοποιείται (σε πολλές περιπτώσεις όχι σκόπιμα) για να καλύψει την παγκόσμια τάση για τη εξόντωση των πολιτισμικών διαφορών. Η βασική αρχή της πολυπολιτισμικότητας (ή του "σεβασμού στη διαφορετικότητα" ή όπως κι αν το πει κανείς) είναι οτι οι άνθρωποι πρέπει να σταματήσουν να κρίνουν ο ένας τον άλλο- να σταματήσουν να δηλώνουν (και, κάποια στιγμή, να σταματήσουν να πιστεύουν) οτι αυτό είναι σωστό κι εκείνο λάθος, αυτό αληθινό κι εκείνο ψευδές, το ένα πράγμα άσχημο και το άλλο όμορφο, οτι ο Θεός υπάρχει και οτι έχει εκείνες ή ετούτες τις ιδιότητες .

(...)

Το πρόβλημα είναι οτι άπαξ και ξεφορτωθείς την ικανότητα να διαμορφώνεις άποψη σχετικά με το τί είναι σωστό και το λάθος, αληθινό και ψευδές κλπ, δεν μένει πια τίποτα από την κουλτούρα σου. Το μόνο που απομένει είναι οι παραδοσιακοί χοροί με κλογκς και το μακραμέ. Η ικανότητα να εκφέρεις άποψη, να πιστεύεις κάτι, είναι η όλη ουσία του να ανήκεις σε μια κουλτούρα. Νομίζω οτι αυτός είναι ο λόγος που κάτι τύποι με αυτόματα καμμιά φορά εμφανίζονται σε μέρη όπως το Λούξορ και αρχίζουν να γαζώνουν Δυτικούς. Κατανοούν απόλυτα το μάθημα της Αεροπορικής Βάσης Μακόυ. Όταν τα παιδιά τους έρχονται σπίτι φορώντας καπελάκι των Chicago Bulls με το γείσο γυρισμένο στο πλάι, οι μαμπάδες χάνουνε το μυαλό τους.

- Neal Stephenson, "Εν Αρχή Ην η Γραμμή Εντολών"

(A Suivre)

Διπλωματική Διατίμηση

Τό ξέρεις τί σημαίνει αυτό;

Σημαίνει οτι αν πας στο προξενείο ή την πρεσβεία της χώρας σου, στο εξωτερικό και υπογράψεις ένα χαρτί που έχει πάνω χαρτόσημα 100 Ευρώ, θα το πληρώσεις 100 λίρες.

Τη διαφορά θα την τσεπώσει ο κύριος / η κυρία πρόξενος. Α ναι, και θα σου κλαίγεται κιόλας μετά οτι δεν βγαίνει. Κλάμμα, όχι αστεία. Αχ, η φτώχεια. Φέρτε σαμπάνιες να πνίξω τον καϋμό μου.

Ηθικόν δίδαγμα: όπου και να είναι η Ελληνική δημόσια υπηρεσία, για να κάνεις δουλειά θα σου πιάσουνε τον κώλο.

Ανήθικο δίδαγμα: μαλάκα, αν ξανακούσω άνθρωπο να κλαίγεται οτι δεν τη βγάζει όταν έχει μια μερσεντές, ένα SUV και μια άλλη λιμουζίνα έξω απ' τη σπιτάρα με τον κήπο... θα γίνω αγενής, φοβάμαι.

(A Suivre)