Regretters (Οι μετανοημένοι)

Ταινία που παίχτηκε στο φεστιβάλ λοατ ταινιών του Λονδίνου. Λέει την ιστορία δύο Σουηδών ανδρών που μετάνοιωσαν για την αλλαγή του φύλου τους (σε γυναίκες).







Το να το μετανοιώσει κανείς την Επέμβαση δεν είναι και τόσο σπάνιο- να το μετανοιώσει, να το παραδεχτεί και να μιλάει ανοιχτά γι' αυτό είναι.

Η Επέμβαση είναι μια τεράστια θυσία. Θυσιάζεις τη λειτουργία του σώματός σου, για να το φέρεις στα μέτρα του νορμάλ. Κόβεσαι κομμάτια για να σε δεχτούν γι' αυτό που είσαι. Για να χωθείς κι εσύ στα κουτάκια των φύλων, ξεριζώνεις και πετάς ό,τι δε χωράει μέσα τους. Δεν γίνονται έτσι εύκολα αυτά τα πράγματα. Πρέπει να μπεις στο τριπ, να καταφύγεις στην άρνηση, γιατί αλλοιώς το τραύμα δεν παλεύεται.

Μερικές φορές όμως, οι μηχανισμοί άμυνας αποτυχαίνουνε και το τραύμα έρχεται στην επιφάνεια. Τότε, οι μετανοημένοι, αντίθετα με τα υπόλοιπα τρανς άτομα, δεν έχουνε "κοινότητα" να στραφούνε, δεν έχουνε ομάδες υποστήριξης και φόρουμ συζήτησης να πάνε να πούνε τον πόνο τους. Κάθε προσπάθεια να διηγηθούν την εμπειρία τους, να εξηγήσουν πώς βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν, αντιμετωπίζεται ως εκ του πονηρού επίθεση στην σωτήρια Επέμβαση. Αυτό το μαγικό Θαύμα της Επιστήμης που πάνω του έχουμε εναποθέσει τόσες και τόσοι όλες μας τις ελπίδες για μια κανονική ζωή.

Αυτές οι εμπειρίες πρέπει να βγούνε προς τα έξω και ν' ακουστούνε, να μαθευτούνε και να μεταδοθούνε. Όχι σαν αφ' υψηλού ελιτίστικες νουθεσίες προς νεοσύλλεκτους: "αν δεν είσαι πραγματική τρανσέξουαλ μην κάνεις εγχείρηση γιατί θα το μετανοιώσεις". Αυτές οι "προειδοποιήσεις" το μόνο που καταφέρνουνε έιναι να ασκήσουν ακόμη περισσότερη πίεση σ' όσους έχουν αμφιβολίες να τις κρύψουνε μέσα τους αντί να τις φέρουνε εγκαίρως στην επιφάνεια, να τις συζητήσουνε ειλικρινά και να πάρουν τη σωστή απόφαση, όποια κι αν είναι αυτή.

Πρέπει να γίνουνε γνωστές για να καταλάβουμε σε τί τραγικά, ανεπανόρθωτα λάθη μας οδηγεί η παθολογικοποίηση του τρανς κι η χορήγηση των επεμβάσεων επαναπροσδιορισμού του φύλου ως "θεραπευτικών" για την "Διαταραχή Ταυτότητας του Φύλου" και την "Δυσφορία Φύλου". Αυτοί είναι οι ορισμοί που μπήκαν στα διαγνωστικά εγχειρίδια των ψυχιατρικών συλλόγων την ίδια εποχή περίπου που η ομοφυλοφιλία έβγαινε από την ίδια πόρτα. Όταν οι γκέυ κι οι λεσβίες βγαίναν στο δρόμο περήφανοι να διαδηλώσουν την ταυτότητά τους, οι τρανς παρακαλούσαμε τους γιατρούς μας να μας θεραπεύσουνε από τον εαυτό μας, να μας κάνουεν νορμάλ ανθρώπους, να μην είμαστε πια τρανς- να εξαφανιστούμε.

(A Suivre)

Πως είναι έξω το τρανς

Μου ζήτησαν να κάνω ένα ποστ για το πώς είναι έξω τα πράγματα για το τρανς. Χαλάω εγώ χατήρια; ;)

"Έξω", αναγκαστικά, σημαίνει Ηνωμένο Βασίλειο και δη "Αγγλία", αφού αυτήν ξέρω (αυτήν εμπιστεύομαι). Δεν ξέρω πώς είναι τα πράγματα στην Γερμανία, πχ, ή στη Γαλλία, την Ισπανία... την Ιαπωνία... Η κάθε χώρα προφανώς έχει τις δικές της συνθήκες

Η διαφορά λοιπόν με την Ελλάδα, είναι κατ' αρχήν στο πώς αντιμετωπίζεται το τρανς από το επίσημο κράτος. Στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται. Δεν υπάρχει σχετική νομοθεσία, ή κυβερνητικές οδηγίες, κλπ κλπ. Στην Αγγλία το τρανς θεωρείται "medical condition", που είναι ευφημισμός για το "παθολογική κατάσταση", στο πιο πολίτικαλι κορέκτ. Αυτό όπως έχω ξαναπεί, το έχουνε επιδιώξει οι ίδιες οι τρανς οργανώσεις εδώ, επειδή εδώ οι ιατρικές υπηρεσίες είναι δωρεάν. Έτσι κάποιες από τις ανάγκες των τρανς ατόμων σε περίθαλψη καλύπτονται από την NHS ("National Health Service" - Εθνική Υπηρεσία Υγείας) ως θεραπεία για την ιατρική τους "κατάσταση". Οι ανάγκες αυτές περιλαμβάνουν ορμονοθεραπεία και επέμβαση στα γεννητικά όργανα, τουλάχιστον για τις τρανς γυναίκες (για τους τρανς άντρες είναι πολύ πιο ακριβή και δεν υπάρχουν στην Αγγλία χειρούργοι που να την αναλαμβάνουν, οπότε πρέπει να σε στείλουνε έξω, συνήθως στον Καναδά νομίζω) (Καναδά είπα, όχι Καιάδα).

Αφού είμαι εδώ τώρα, είπα να δοκιμάσω κι εγώ τις υπηρεσίες του συστήματος, να δω πώς λειτουργεί. Μίλησα λοιπόν κατ' αρχήν στον γενικό παθολόγο μου (General Practitioner - GP), που με παρέπεμψε πρώτα στην τοπική ψυχιατρική κλινική. Από 'κει με παραπέμψανε στην Κλινική Ταυτότητας Φύλου (Gender Identity Clinic - GIC) του Λονδίνου, το περίφημο Charing Cross με το όνομα. Εκεί είδα δυο ψυχάκηδες από δυο φορές σε δυο χρόνια (έχασα και δυο ραντεβού) και μετά τον ενδοκρινολόγο τους δυο φορές και τον χειρούργο, για την Επέμβαση, μία. Κατόπιν, ξαναείδα τους ψυχάκηδες, μια-δυο φορές. Ο ενδοκρινολόγος μου έγραψε τα φάρμακά μου για τα οποία πληρώνω εφτά λίρες τη φορά (το ένα είναι πανάκριβο, γύρω στις 300 λίρες). Από τότε έχω κάνει και τρεις- τέσσερις εξετάσεις αίματος, για να ελέγξουνε την επίδραση που έχουν τα φάρμακα.

Για όλα αυτά εννοείται οτι δεν πλήρωσα penny τσακιστό- εκτός από τις εφτά λίρες που δίνω για τα φάρμακα. Κι ας μην είμαι Αγγλίδα- η NHS καλύπτει όλους τους κατοίκους Αγγλίας. Κι αν προχωρήσω με την επέμβαση, πάλι τσάμπα θα είναι. Λοιπόν, στην ίδια κλινική γίνονται γύρω στις 200 επεμβάσεις φύλου το χρόνο, στην υπόλοιπη Αγγλία δεν ξέρω. Συντηρητικά, πες οτι γίνονται 300 το χρόνο σ' όλη τη χώρα. Αυτές κοστίζουνε γύρω στις πέντε με έξι χιλιάδες λίρες, στο Αγγλικό δημόσιο- δηλαδή εξακόσιες χιλιάδες λίρες. Συν τα άλλα έξοδα, της ορμονοθεραπείας και της ψυχοθεραπείας κλπ, πες οτι πάνε (συντηρητικά πάντα, άλλωστε τώρα κυβερνάνε οι Τορις), πόσο, κάνα εκατομύριο λίρες το χρόνο;

Λοιπόν, έτσι είναι έξω το τρανς. Στην Αγγλία, το δημόσιο δίνει ένα εκατομύριο λίρες το χρόνο για τις και τους τρανς.

Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε Ελλάδα και Αγγλία, για το τρανς. Στην Αγγλία σε αντιμετωπίζουνε μεν σαν να είσαι ψυχασθενής και όλα αυτά που σου δίνουνε, ορμόνες και επεμβάσεις, είναι -και καλά- γιατρειά. Στα παρέχουνε όμως και δε σου ζητάνε δεκάρα. Στην Ελλάδα, αν είσαι τρανς απλώς δεν υπάρχεις. Όχι για ορμόνες και επεμβάσεις- αυτά είναι πικρό αστείο. Βέβαια εδώ δεν έχουμε καν σύστημα υγείας, όχι να είναι και τσάμπα...

Και δεν έχω πιάσει καν τις διαφορές στη νομοθεσία. Στο ΗΒ, ισχύει το νομοσχέδιο αναγνώρισης του φύλου, για το οποίο δεν είναι καν προϋπόθεση να έχεις επέμβει στα γεννητικά σου όργανα για να αναγνωριστείς ως το φύλο της επιλογής σου. Δεν είναι τέλειο -έχει αρκετά στραβά- αλλά υπάρχει. Στην Ελλάδα, ακόμη κι οι γυναίκες που έχουνε κάνει επέμβαση δεν καλύπτονται από νόμο, αλλάζουνε τα χαρτιά τους με δικαστική απόφαση.

(A Suivre)

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για την μετάδοση υποβολιμιαίων διαφημιστικών μηνυμάτων.

Sony Ericsson Xperia PLAY, το κινητό - Play Station. Κοντρόλ Playstation, με κουμπιά, σκανδάλες και διπλό αναλογικό touchpad (η επιφάνεια ανάμεσα στα κουμπιά). Την Άνοιξη βγαίνει στην Αμερικάνικη αγορά. Από Οκτώβριο φαντάζομαι θα έχει έρθει κι εδώ. Από την Ars Technica.

Ήρθε ο καιρός να πάρω καινούργιο κινητό.

      *                     *                     *           

Σπίτσα (σπιτική πίτσα):



Με τυράκι γύρω-γύρω στη ζύμη, όπως κάνουνε στο Pizza Hutt, αλλά φτιαγμένη στο χέρι, με αγνά υλικά και κυρίως στο ένα πέμπτο της τιμής άμα λάχει.

Ήρθε ο καιρός να αρχίσω δίαιτα.

(A Suivre)

Το παρόν ποστ είναι ακριβώς 666 λέξεις. Ε, να το αφήσω.

Άργησα να επανέρθω στο θέμα που συζητούσαμε παρακάτω, συγγνώμη, είμαι και λίγο ADHD. Αλήθεια, το Άβαταρ δεν ήτανε τελείως μαλακία;

Κάνω ένα ποστ γιατί σήμερα κατάφερα να βάλω σε λόγια κάτι που έψαχνα καιρό να πω. Θα το γράψω εδώ σαν αξίωμα:

Με το κοινωνικό μας φύλο εκφράζουμε την εμπειρία του σώματός μας.

Θέλω να πω οτι ένας άνθρωπος με αρσενικό σώμα αισθάνεται άντρας επειδή έχει αρσενικό σώμα· και ένας άνθρωπος με θηλυκό σώμα αισθάνεται γυναίκα επειδή έχει θηλυκό σώμα. Προφανώς δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου, σε δυο λεφτά, να ανιχνεύσω όλη τη διαδικασία που παράγει από ανθρώπους με αρσενικά ή θηλυκά σώματα, κοινωνίες ανθρώπων με αντρική ή θηλυκή ταυτότητα, γι' αυτό αρκούμαι στην παραπάνω αξιωματική θέση. Νομίζω το οτι υπάρχουνε άνθρωποι σαν εμένα, που κάνουνε τ' αδύνατα δυνατά για να αλλάξουνε την ανατομία τους έτσι ωστε να ταιριάζει με την ταυτότητά τους, μάλλον συμβαδίζει με τη λογική του αξιώματός μου. Εγώ ας πούμε, ως γυναίκα, δυσκολεύομαι όπου το σώμα μου είναι αντρικό- δυσκολεύομαι να αποδεχτώ τον εαυτό μου, δυσκολεύομαι να εκφράσω το φύλο μου και τη σεξουαλικότητά μου και δυσκλεύομαι και να την κάνω δεκτή, στους γύρω μου. Εντάξει, πλέον δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα... αλλά πάνε χρόνια τώρα που το κάνω και έχω συνηθίσει. Σε παλιότερες εποχές τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.

Ξέρω οτι άλλοι τρανς (και όχι μόνο) άνθρωποι δεν το βλέπουνε ακριβώς έτσι, αισθάνονται οτι έχουνε μια ταυτότητα που είναι ανεξάρτητη του φύλου του σώματός τους και του πώς τα βλέπουν οι άλλοι. Εμένα αυτό μου φαίνεται λίγο προβληματικό, κατ' αρχήν γιατί προϋποθέτει ένα σώμα που "περιέχει" μια ταυτότητα, χώρια από το ίδιο. Εγώ μια φορά δεν αισθάνομαι "γυναίκα μέσα μου", αλλά ούτε και αισθάνθηκα ποτέ "άντρας μέσα μου" (και σαφώς δεν αισθάνθηκα ποτέ παγιδευμένη μέσα στο σώμα μου, κυρίως γιατί έχω και γαμώ τις σωματάρες) (ώπα, κόψε κάτι) (ΟΚ, σόρυ, γαμώ τα σωματάκια). Αισθανόμουν άντρας όσο το σώμα μου, η εμφάνισή μου, το παρουσιαστικό μου ήταν αρσενικό. Τώρα αισθάνομαι γυναίκα γιατί όταν πιάνω το είδωλό μου με την άκρη του ματιού μου, μου δίνει την εντύπωση γυναίκας.

Με την ίδια έννοια δεν μπορώ να αισθανθώ και άντρας ή γυναίκα ανεξάρτητα από τους κοινωνικούς ορισμούς του φύλου που έχω μάθει μεγαλώνοντας σαν αγόρι και νεαρός άντρας. Δεν νομίζω οτι έχω κάποια εμπειρία του σώματός μου που να μπορώ να την εκφράσω ή να την επεξεργαστώ με όρους που είναι αποκλειστικά δικοί μου και δεν έχουν προϋπάρξει στην κοινωνία των ανθρώπων. Δεν μπορώ δηλαδή να δω το σώμα μου και να πω "αντρικό" ή "γυναικείο" χωρίς να εκφράσω απόψεις που τις μοιράζομαι με άλλους... πάρα πολλούς.

Φυσικά, το οτι μοιράζομαι ένα συγκεκριμμένο κοινωνικό ορισμό του φύλου με άλλους, δε σημαίνει οτι αυτός είναι "σωστός" ή οτιδήποτε. Σημαίνει όμως οτι ξέρω τί να κάνω για να ζήσω ως γυναίκα, όπως το θέλω, μέσα στον κόσμο, στην κοινή πραγματικότητα των ανθρώπων. Σημαίνει σίγουρα οτι έχω ένα σταθερό σημείο να πατήσω για να εξηγήσω και να αφομοιώσω την εμπειρία του σώματός μου. Αυτό δεν νομίζω οτι χαρακτηρίζει αποκλειστικά και μόνο εμένα ως τρανς άτομο. Νομίζω -αυτή είναι η θεωρία μου του νού, μαθές- οτι είναι μια θεμελιωδώς κοινή εμπειρία των ανθρώπων με ανθρώπινα σώματα.

Επίσης, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός οτι όταν μιλάω για το φύλο μου, για το πώς αισθάνομαι τον εαυτό μου και πώς έχω εμπειρία του σώματός μου, χρησιμοποιώ συχνά εκφράσεις που έχουνε να κάνουνε με αντικατοπτρισμό- "βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη", λέω, ή "βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια των άλλων" (δεν το είπα εδώ αυτό). Νομίζω οτι στο τέλος ο πυρήνας της προσωπικότητάς μου, αυτό που λέει "εγώ", έχει μέσα του πολύ λιγότερα πράγματα από αυτά που είχα ως δεδομένο. Το φύλο, η σεξουαλικότητα, όλα αυτά είναι μια υπερκατασκευή που στηρίζεται πάνω σε κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορώ να το βάλω σε λόγια ή να το περιγράψω με εικόνες. Πιθανόν να είναι κάτι που υπήρχε πριν μάθω να βάζω τις εμπειρίες μου σε γλώσσα.

Το αφήνω εδώ προς το παρόν γιατί αυτό είναι κάτι που προφανώς ακόμη το επεξεργάζομαι.

(A Suivre)

Gentrification: ήρθαν τα ήμερα να διώξουν τα άγρια (sic)

Στη μέση της δευτέρας Λυκείου, έφυγα απ' το σπίτι μου κι έμενα σε μια κατάληψη στέγης με κάτι πάνκισσες. Δεν έψαχνα να κάνω επανάσταση κι αναρχίες, ήθελα απλώς να φύγω απ' το σπίτι μου γιατί κοντεύαν να με τρελλάνουν οι γέροι μου, κι απ' το σχολείο γιατί μου είχε κάνει το μυαλό ταραμά. Βρήκα δουλειά σ' ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής αλλά δε με φτάναν τα φράγκα να νοικιάσω σπίτι κανονικά (έπαιρνα σαράντα και τα σπίτια είχαν από εικοσπέντε χιλιάρικα, σε δραχμές). Η κατάληψη ήταν τσάμπα και είχα και παρέα στην ηλικία μου. Κάθε πρωί έπαιρνα το τραίνο, πήγαινα Πειραιά κι άνοιγα το μαγαζί. Έπινα κάνα γαλατάκι, έτρωγα καμμιά μπουγάτσα, κάνα κρουασάν με σοκολάτα και μετά ξεκίναγα δουλειά, να φτιάξω φρέσκα και μαζί τυρόπιτες, σπανακόπιτες, λουκανικόπιτες, όλα τα πάντα. Αργότερα έρχονταν και τ' αφεντικά μου και μου λέγανε ιστορίες απ' τα παλιά, ενώ βάραγα εγώ τα ζυμάρια μ' έναν πλάστη βιομηχανικό. Τα βράδυα έπεφτα να κοιμηθώ νωρίς γιατί ήμουνα τέζα. Γούσταρα τρελλά, εννοείται.

Δεν κράτησε πολύ. Στους δύο μήνες πάνω με τραβάγανε τα ρουνά για κάτι επεισόδια. Εκείνες τις μέρες καιγόταν η Αθήνα όλη, τα Εξάρχεια όπως πάντα ήταν γεμάτα διμοιρίες και κάθε τρεις και λίγο έβρεχε μπουκάλια και μαδέρια. Εγώ εννοείται πως δεν είχα καμμία σχέση μ' όλα αυτά- είπαμε, ήμουνα κατά της βίας, πασιφισμός κι έτσι. Έτσι την είχα δει κι έτσι γούσταρα, δεν ήθελα να σκοτωθώ με κανένανε, μόνο να μ' αφήσουνε όλοι οι μαλάκες στην ησυχία μου ν' ακούω τη μουσική μου. Σιγά μη μ' αφήνανε. Αναγκάστηκα να μαζευτώ, να γυρίσω στο σχολείο, να κόψω το μαλλί, να το παίξω και καλό παιδί. Ας σου λέγανε κι εσένα δεκαπέντε χρόνια στα δεκάξι σου, να πληρώνεις εσύ για τις καγκουριές του κάθε μπαγλαμά και βλέπαμε τί άλλο θά 'κανες. Ρώτα τον παππούλη μου που πήγανε να δικάσουν αυτόν αντί για 'μένα, επειδή ήρθε για υποστήριξη και τον είδανε με την κοτσίδα. Και τον Αθανάσιο Δίακο ρε θα δικάζανε αυτοί, με τη φόρα που είχανε πάρει.

Όσο έλειπα, οι ιδιοκτήτριες, κάτι κομμουνίστριες που έχουνε ακόμη ένα ινστιτούτο Ισπανικών δίπλα στο σπίτι, βγάλανε τις άλλες έξω και το κατεδάφισαν, μην πάει και ξαναμπεί κανένας μέσα και δεν τις αφήνει η καθοδήγα τους να φωνάξουν εισαγγελέα.

Αν πας εκεί, θα δεις ακόμη στον τοίχο από τη διπλανή πολυκατοικία το κόκκινο/ μαύρο που είχε περάσει η Ρία το δωμάτιό της και κάτι στίχους από τα Κοινωνικά Υποπροϊόντα, που τά 'χε γράψει με μαρκαδόρο. Το χειρότερο απ' όλα όταν στο κάνουν αυτό είναι που δεν έχεις πού να γυρίσεις. Αν σε πετάξουνε απλώς έξω από το σπίτι, μπορείς να ξαναγυρνάς κάθε χρόνο και να το κοιτάζεις και να σκέφτεσαι και να μην ξεχνάς πώς ήτανε την εποχή πριν τα κινητά με κάμερα. Μπορείς να τρέφεις ψεύτικες ελπίδες οτι μια μέρα, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα μπεις μέσα και θά 'ναι ξανά το σπίτι σου. Μπορείς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι- για όσο σε πάρει, μέχρι να γεράσεις και ν' αρχίσεις να ξεχνάς. Όταν στο γκρεμίζουνε, δε σ' αφήνουνε τίποτα.

Δεν ήτανε δικό μας; Ε, τώρα δεν είναι κανενός. Αφού το γκρεμίσανε.

Και σήμερα αδειάσανε τη Liebig 14, μια απ' τις τελευταίες καταλήψεις στο ανατολικό Βερολίνο, που είχε ξεκινήσει την ίδια χρονιά με τη δικιά μας, στο ίδιο ρεύμα καταλήψεων στέγης που έπαιζε εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Τους βγάλανε λέει, για να το "ανακαινίσουνε" και να φτιάξουνε διαμερίσματα. Στο ρυθμό του "εξευγενισμού" των άγριων συνοικιών της πόλης κι αυτό. Το "gentrification" που λένε. Ήρθανε τα ήμερα να διώξουνε τα άγρια, που λέω εγώ και δεν το λέω ανάποδα, έννοια σου.

25.000 μπάτσοι λέει για 25 καταληψίες (αν και είχανε μείνει μέσα μόνο εννιά όταν μπήκανε). Δε λέω. Κι 100 απ' αυτούς τους γαμημένους δεν αξίζουνε για έναν από τους άλλους. Ας πάν' στα κομμάτια.

(Ευχαριστώ τον τύπο που του έκλεψα τη φωτογραφία της Liebig 14 απ' το μπλογκ. Να ξέρεις, αυτή η ανάρτηση ερχότανε καιρό... βρήκα ευκαιρία τώρα, δεν είναι που ήξερα την Liebig 14 πριν. Το λέω για να μην παρεξηγιόμαστε, απλά έτυχε να διαβάσω την είδηση, είδα την ημερομηνία που ξεκίνησε ...και μου βγήκε)

(A Suivre)