Gentrification: ήρθαν τα ήμερα να διώξουν τα άγρια (sic)

Στη μέση της δευτέρας Λυκείου, έφυγα απ' το σπίτι μου κι έμενα σε μια κατάληψη στέγης με κάτι πάνκισσες. Δεν έψαχνα να κάνω επανάσταση κι αναρχίες, ήθελα απλώς να φύγω απ' το σπίτι μου γιατί κοντεύαν να με τρελλάνουν οι γέροι μου, κι απ' το σχολείο γιατί μου είχε κάνει το μυαλό ταραμά. Βρήκα δουλειά σ' ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής αλλά δε με φτάναν τα φράγκα να νοικιάσω σπίτι κανονικά (έπαιρνα σαράντα και τα σπίτια είχαν από εικοσπέντε χιλιάρικα, σε δραχμές). Η κατάληψη ήταν τσάμπα και είχα και παρέα στην ηλικία μου. Κάθε πρωί έπαιρνα το τραίνο, πήγαινα Πειραιά κι άνοιγα το μαγαζί. Έπινα κάνα γαλατάκι, έτρωγα καμμιά μπουγάτσα, κάνα κρουασάν με σοκολάτα και μετά ξεκίναγα δουλειά, να φτιάξω φρέσκα και μαζί τυρόπιτες, σπανακόπιτες, λουκανικόπιτες, όλα τα πάντα. Αργότερα έρχονταν και τ' αφεντικά μου και μου λέγανε ιστορίες απ' τα παλιά, ενώ βάραγα εγώ τα ζυμάρια μ' έναν πλάστη βιομηχανικό. Τα βράδυα έπεφτα να κοιμηθώ νωρίς γιατί ήμουνα τέζα. Γούσταρα τρελλά, εννοείται.

Δεν κράτησε πολύ. Στους δύο μήνες πάνω με τραβάγανε τα ρουνά για κάτι επεισόδια. Εκείνες τις μέρες καιγόταν η Αθήνα όλη, τα Εξάρχεια όπως πάντα ήταν γεμάτα διμοιρίες και κάθε τρεις και λίγο έβρεχε μπουκάλια και μαδέρια. Εγώ εννοείται πως δεν είχα καμμία σχέση μ' όλα αυτά- είπαμε, ήμουνα κατά της βίας, πασιφισμός κι έτσι. Έτσι την είχα δει κι έτσι γούσταρα, δεν ήθελα να σκοτωθώ με κανένανε, μόνο να μ' αφήσουνε όλοι οι μαλάκες στην ησυχία μου ν' ακούω τη μουσική μου. Σιγά μη μ' αφήνανε. Αναγκάστηκα να μαζευτώ, να γυρίσω στο σχολείο, να κόψω το μαλλί, να το παίξω και καλό παιδί. Ας σου λέγανε κι εσένα δεκαπέντε χρόνια στα δεκάξι σου, να πληρώνεις εσύ για τις καγκουριές του κάθε μπαγλαμά και βλέπαμε τί άλλο θά 'κανες. Ρώτα τον παππούλη μου που πήγανε να δικάσουν αυτόν αντί για 'μένα, επειδή ήρθε για υποστήριξη και τον είδανε με την κοτσίδα. Και τον Αθανάσιο Δίακο ρε θα δικάζανε αυτοί, με τη φόρα που είχανε πάρει.

Όσο έλειπα, οι ιδιοκτήτριες, κάτι κομμουνίστριες που έχουνε ακόμη ένα ινστιτούτο Ισπανικών δίπλα στο σπίτι, βγάλανε τις άλλες έξω και το κατεδάφισαν, μην πάει και ξαναμπεί κανένας μέσα και δεν τις αφήνει η καθοδήγα τους να φωνάξουν εισαγγελέα.

Αν πας εκεί, θα δεις ακόμη στον τοίχο από τη διπλανή πολυκατοικία το κόκκινο/ μαύρο που είχε περάσει η Ρία το δωμάτιό της και κάτι στίχους από τα Κοινωνικά Υποπροϊόντα, που τά 'χε γράψει με μαρκαδόρο. Το χειρότερο απ' όλα όταν στο κάνουν αυτό είναι που δεν έχεις πού να γυρίσεις. Αν σε πετάξουνε απλώς έξω από το σπίτι, μπορείς να ξαναγυρνάς κάθε χρόνο και να το κοιτάζεις και να σκέφτεσαι και να μην ξεχνάς πώς ήτανε την εποχή πριν τα κινητά με κάμερα. Μπορείς να τρέφεις ψεύτικες ελπίδες οτι μια μέρα, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα μπεις μέσα και θά 'ναι ξανά το σπίτι σου. Μπορείς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι- για όσο σε πάρει, μέχρι να γεράσεις και ν' αρχίσεις να ξεχνάς. Όταν στο γκρεμίζουνε, δε σ' αφήνουνε τίποτα.

Δεν ήτανε δικό μας; Ε, τώρα δεν είναι κανενός. Αφού το γκρεμίσανε.

Και σήμερα αδειάσανε τη Liebig 14, μια απ' τις τελευταίες καταλήψεις στο ανατολικό Βερολίνο, που είχε ξεκινήσει την ίδια χρονιά με τη δικιά μας, στο ίδιο ρεύμα καταλήψεων στέγης που έπαιζε εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Τους βγάλανε λέει, για να το "ανακαινίσουνε" και να φτιάξουνε διαμερίσματα. Στο ρυθμό του "εξευγενισμού" των άγριων συνοικιών της πόλης κι αυτό. Το "gentrification" που λένε. Ήρθανε τα ήμερα να διώξουνε τα άγρια, που λέω εγώ και δεν το λέω ανάποδα, έννοια σου.

25.000 μπάτσοι λέει για 25 καταληψίες (αν και είχανε μείνει μέσα μόνο εννιά όταν μπήκανε). Δε λέω. Κι 100 απ' αυτούς τους γαμημένους δεν αξίζουνε για έναν από τους άλλους. Ας πάν' στα κομμάτια.

(Ευχαριστώ τον τύπο που του έκλεψα τη φωτογραφία της Liebig 14 απ' το μπλογκ. Να ξέρεις, αυτή η ανάρτηση ερχότανε καιρό... βρήκα ευκαιρία τώρα, δεν είναι που ήξερα την Liebig 14 πριν. Το λέω για να μην παρεξηγιόμαστε, απλά έτυχε να διαβάσω την είδηση, είδα την ημερομηνία που ξεκίνησε ...και μου βγήκε)