Το πνεύμα των Χριστουγέννων

(Από τους Westboro Baptists. Δεν είναι αξιαγάπητοι;)

(A Suivre)

Συναγερμός

Στην Αγγλία όλα τα σπίτια έχουνε συναγερμό φωτιάς και καπνού. Δεν ξέρω γιατί, δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω. Φαντάζομαι οτι πριν από κάτι χρόνια θα πρέπει να έπιακε κάποια φωτιά που έμεινε στην ιστορία επειδή την γράψανε τα κανάλια και την είπανε οι εφημερίδες, και μετά κάποιος Εργατικός MP έκαμε την καριέρα του λέγοντας οτι πρέπει να προστατέψουμε τα σπίτια μας από τον κίνδυνο της φωτιάς που αποτελεί απειλή για τις κοινότητές μας, έτσι πως τα λένε ετούτοι εδώ με τρόπο και πείθουν τα πλήθη, κι από τότε εγίνηκε νόμος και δεν μπορείς να χτίσεις σπίτι χωρίς συναγερμό, χωρίς δύο συναγερμούς, γιατί σε πιάνει το health and safety και σου τα παίρνει για να μάθεις να βάζεις τους γείτονές σου σε κίνδυνο.

Στο δικό μας το σπίτι λοιπόν, ο συναγερμός γαμιέται. Μια- δυο φορές το τρίμηνο θα του τη δώσει και θ' αρχίσει να βαράει, καμμιά φορά για κάνα τέταρτο, συνέχεια. Ναι, τώρα που τα γράφω έχει αρχίσει πάλι, εδώ και μισό λεπτό. Αρχίζει, κάνει ένα τσαφ, πρώτα, καθώς κλείνει το κύκλωμα κι ύστερα αρχίζει ΜΠΙΙΙΙΙ ΜΠΙΙΙΙ ΜΠΙΙΙΙ μές' τ' αυτί μου γιατί είναι πάνω απ' το κρεβάτι σχεδόν, έτσι που είναι μικρό το σπίτι και κοιμόμαστε σχεδόν μες' την κουζίνα, επικοινωνεί με το σαλόνι, στούντιο, ξέρεις. Γιατί βαράει; Δεν ξέρω. Αυτή τη στιγμή ας πούμε, ούτε καπνίζουμε ούτε μαγειρεύουμε, να πεις. Στην αρχή νόμιζα οτι φταίνε οι γείτονες από πάνω, οτι κάτι κάνουνε και τον ερεθίζουνε, γιατί ακούω που βαράει κι ένας άλλος συναγερμός από κάπου κοντά κι υπέθεσα οτι ήταν ο δικός τους, επειδή όποτε άρχιζε άκουγα κάποιον που έτρεχε, στο πάνω πάτωμα, κι άνοιγε ένα παράθυρο και μετά από λίγο σταματούσε. Μια μέρα τα πήρα άσκημα, αφού γινότανε δυο-τρία χρόνια αυτή η δουλειά, και πήρα τηλέφωνο την πυροσβεστική. Ήρθανε, μπήκανε μέσα, βγήκανε έξω, ξαναμπήκανε, το κοιτάξανε καλά-καλά, ακόμη βάραγε, και μου είπανε οτι από κάπου έχει κάποια διαρροή γκαζιού και γι' αυτό βαράει.

Χαίρω πολύ, το ξέρουμε οτι έχει διαρροή. Είναι ένα ξενοδοχείο δίπλα κι έχω δει που έρχονται καμμιά φορά μ' ένα βανάκι με το σήμα μιας εταιρίας γκαζιού επάνω, και κλείνουνε το δρόμο γύρω από τη σκάλα που πάει στο υπόγειο με μια ταινία, για μια δυο μέρες, βλέπω που δουλεύουνε με κάτι συσκευές που κάνουνε απαλά μπιπ και ανάβουνε κόκκινα φωτάκια, σαν αραχτά ξαδερφάκια του υστερικού στο ταβάνι μου, και μετά ξαναφεύγουνε. Έχει όμως κι ένα σπίτι λίγο πιο πάνω, στη γειτονιά, που καμμιά φορά όταν περνάω απ' έξω μου έρχεται μυρωδιά γκαζιού. Τελικά έχει πολλές διαρροές δηλαδή. Ε, τώρα, τί θα γίνει; Θα τιναχτούμε στον αέρα ή απλά θα μας σπάσουνε τα νεύρα με το συναγερμό που βαράει; Δεν ξέρω. Γιατί έχει το συναγερμό να βαράει αφού δεν γίνεται να σταματήσει η διαρροή; Αφού προφανώς δεν γίνεται να σταματήσει, εφόσον τέσσερα χρόνια τώρα, όλο βαράει! Αν όμως τέσσερα χρόνια τώρα έχει διαρροή και δεν έχει σκάσει, ουτε αυτό ούτε εμείς, μάλλον δεν κινδυνεύουμε, οπότε τί θέλει και βαράει, το γαμημένο;

Δεν ξέρω, ίσως φταίμε εμείς που δεν έχουμε πάρει τηλέφωνα παντού να ρωτήσουμε, τους μπάτσους, το δήμο, να πούμε τί παίζει και να δούμε τί πρέπει να γίνει. Αλλά αφού φώναξα τους πυροσβέστες! Ε, φαντάζομαι οτι έτσι είναι εδώ, οτι είναι νορμάλ, προβλέπεται, στην Αγγλία, να ζεις σ' ένα σπίτι μ' έναν συναγερμό που βαράει μια στο τόσο, όποτε του καυλώσει, και σου τριβελίζει το μυαλό. Είναι μέρος της όλης εμπειρίας. Υποθέτω.

Στο άλλο σπίτι στο Χαλ δεν είχε τέτοιο πράγμα.

Εχτές μαγείρεψα ροβύθια σούπα. Μήπως είναι απ' αυτό.

(A Suivre)

Καημένε Ιωσήφ. Πώς να συγκριθείς με το Θεό;

(Από γιγαντοαφίσα μιας Νεοζηλανδέζικης Αγγλικανικής εκκλησίας. Εγώ πάντως, αν κάνανε πιο συχνά τέτοια μπορεί και να το ξανασκεφτόμουνα :)

(Η είδηση εδώ)

(A Suivre)

Η συνεισφορά μου στο διάλογο για την ανανέωση της ριζοσπαστικής αριστεράς.

(ΟΚ, λίγο τσαπατσουλιά αλλά βαριόμουνα να το παραφτιάχνω.)

(Επίσης σκέφτηκα να βάλω έναν κώλο, αλλά δεν έβρισκα τον κατάλληλο. Εθελοντές, κανείς;)

(A Suivre)

Emergency

Το Παιχνίδι το έμαθα να το παίζω στον ηλεκτρικό, όταν ήμουν ακόμη αγόρι. Το έπαιζα συνέχεια κι έγινα πολύ δυνατός παίχτης, ζήτημα αν έχανα μια παρτίδα στις δέκα. Οι κανόνες του ήταν άγραφοι, απροσυμφώνητοι. Ξεκινούσε με μία πρόκληση προς έναν άλλο επιβάτη: τον κοιτούσες στα μάτια. Όποιος γύριζε πρώτος το βλέμμα, έχανε.

Σιγά σιγά, έμαθα κι άλλους κανόνες, όπως αναδύονταν καθώς έπαιζα. Ο αντίπαλος έπρεπε να είναι πάντα άντρας, όπως εγώ. Ο αντίπαλος έπρεπε να δεχτεί την πρόκληση και να καταλάβει τί παίζεται. Τις περισσότερες φορές, σχεδόν πάντα, το καταλάβαινε- το ήξερα γιατί έβλεπα το πρόσωπό του να χαλαρώνει, να παίρνει ουδέτερη έκφραση, την πλάτη του να ισιώνει και τα μάτια του να καρφώνονται στα δικά μου και να μένουν εκεί. Οι καλοί παίχτες, ανέκφραστοι, ακίνητοι, είχαν την ένταση στα μάτια τους αρκετή για να με κόψει κρύος ιδρώτας ή να νοιώσω τα σωθικά μου να λύνονται. Δεν έπρεπε να υπάρχει καμμία επικοινωνία ανάμεσα στους παίχτες κι ιδίως όχι με εκφράσεις του προσώπου- οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας από έναν παίχτη σήμαινε την παραίτησή του. Αν ο ένας αντίπαλος έπρεπε να κατέβει πριν κριθεί η παρτίδα, το παιχνίδι ήταν ισόπαλο. Αν όμως ο παίχτης απηύθυνε πρόκληση μόνο μια στάση πριν κατέβει, έπρεπε να κερδίσει την παρτίδα στον χρόνο που είχε μέχρι να φτάσει στον προορισμό του (με εξαίρεση το Ειρήνη -Μαρούσι), αλλοιώς το παιχνίδι πήγαινε στον αντίπαλο. Ο παίχτης που δεχόταν πρόκληση είχε το πλεονέκτημα. Ο παίχτης που έχανε παρτίδα και απηύθυνε πρόκληση στον ίδιο αντίπαλο, ζητούσε δηλαδή τη ρεβάνς, παραχωρούσε το πλεονέκτημα (μόνο μια φορά έχασα τέτοια ρεβάνς -έμαθα όμως να τις κερδίζω). Ο νικητής μιας παρτίδας δεν είχε δικαίωμα να ζητήσει δεύτερο γύρο από τον ίδιο αντίπαλο (λογικό: γιατί αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί ως πρόκληση για καυγά, αυτή τη φορά). Αν ο επιλεγμένος αντίπαλος δεν δεχόταν την πρόκληση, ο παίχτης δεν είχε δικαίωμα να τον προκαλέσει εκ νέου. Αυτό το τελευταίο δεν μου είχε τύχει ποτέ οπότε δεν το ξέρω στα σίγουρα, μου φαίνεται όμως οτι κι αυτό θα μπορούσε να εκληθφεί ως ενόχληση και άρα πρέπει να οδηγούσε σε αποκλεισμό. Δεν αναγώρισα ποτέ κάποιον κανόνα σχετικά με την απόσταση ανάμεσα στους παίχτες, ποτέ όμως δεν μου έτυχε να παίξω με κάποιον που να κάθεται απέναντί μου στο ίδιο καρέ- τόσο κοντά, ήταν λίγο άβολα.

Δεν έπαιζα μόνο εγώ. Συχνά μου απευθύνανε πρόκληση. Όχι, δεν ήταν για τα ωραία μου μάτια. Αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης. Στ' αλήθεια παίζαμε ένα αυθόρμητο παιχνίδι με κανόνες που τους καταλαβαίναμε εκείνη τη στιγμή, καθώς τους φτιάχναμε παίζοντας.

Υπάρχει συγκεκριμμένος λόγος που, όπως είπα, Το Παιχνίδι δεν παίζεται ανάμεσα σε άτομα του αντίθετου φύλου.

(A Suivre)

Συντροφικότητα.

(A Suivre)

Εχτές ερωτεύτηκα την Αγγλία.

Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που βρήκαμε το σπίτι εδώ, γιατί είναι δίπλα στη θάλασσα και την Άνοιξη ανθίζει ένας θάμνος που μυρίζει σα λεμονιά. Όταν έχει καιρό, σε παίρνει ο αέρας να σε σηκώσει κι η βροχή πέφτει κάθετα. Η μυρωδιά του χειμώνα μπαίνει στη μύτη μου και δεν την νοιώθω με την αίσθηση της όσφρησης. Εϊναι η μυρωδιά του κρύου, του γκρίζου ουρανού, της εντύπωσης που μου αφήνει ο τόπος. Πηγαίνει κατευθείαν στη μνήμη μου κι επικάθεται στην ανάμνηση του εαυτού της, σαν παλίμψηστο. Ήξερα οτι αν μείνω αρκετά εδώ, θα καταλήξει, όπως για τις άλλες πόλεις που έχω ερωτευτεί, όταν είμαι εδώ να θέλω να γυρίσω σ' εκείνες κι όταν είμαι μακρυά της να μου λείπει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν αποτυπώθηκε στη μνήμη μου μόνο το Μπράιτον, αλλά η Αγγλία. Το Χαλ, το Λονδίνο, η Victoria, τα εφτάωρα ταξίδια με το τραίνο πάνω από το ατέλειωτο γήπεδο της Εγγλέζικης εξοχής, οι προφορές των ανθρώπων, η αίσθηση οτι είμαι σπίτι μου.

Θα χαρώ να την ξεπεράσω. Ακόμη δεν καταφέρνω να την αγαπήσω με το μυαλό μου, και δεν θέλω να μείνω εδώ για πάντα. Αυτές τις μέρες όμως, όταν ξεμυτίζω απ' το σπίτι τυλιγμένη στα μάλλινα, είμαι ερωτευμένη με τον αέρα που ανασαίνω.

(A Suivre)