Συναγερμός

Στην Αγγλία όλα τα σπίτια έχουνε συναγερμό φωτιάς και καπνού. Δεν ξέρω γιατί, δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω. Φαντάζομαι οτι πριν από κάτι χρόνια θα πρέπει να έπιακε κάποια φωτιά που έμεινε στην ιστορία επειδή την γράψανε τα κανάλια και την είπανε οι εφημερίδες, και μετά κάποιος Εργατικός MP έκαμε την καριέρα του λέγοντας οτι πρέπει να προστατέψουμε τα σπίτια μας από τον κίνδυνο της φωτιάς που αποτελεί απειλή για τις κοινότητές μας, έτσι πως τα λένε ετούτοι εδώ με τρόπο και πείθουν τα πλήθη, κι από τότε εγίνηκε νόμος και δεν μπορείς να χτίσεις σπίτι χωρίς συναγερμό, χωρίς δύο συναγερμούς, γιατί σε πιάνει το health and safety και σου τα παίρνει για να μάθεις να βάζεις τους γείτονές σου σε κίνδυνο.

Στο δικό μας το σπίτι λοιπόν, ο συναγερμός γαμιέται. Μια- δυο φορές το τρίμηνο θα του τη δώσει και θ' αρχίσει να βαράει, καμμιά φορά για κάνα τέταρτο, συνέχεια. Ναι, τώρα που τα γράφω έχει αρχίσει πάλι, εδώ και μισό λεπτό. Αρχίζει, κάνει ένα τσαφ, πρώτα, καθώς κλείνει το κύκλωμα κι ύστερα αρχίζει ΜΠΙΙΙΙΙ ΜΠΙΙΙΙ ΜΠΙΙΙΙ μές' τ' αυτί μου γιατί είναι πάνω απ' το κρεβάτι σχεδόν, έτσι που είναι μικρό το σπίτι και κοιμόμαστε σχεδόν μες' την κουζίνα, επικοινωνεί με το σαλόνι, στούντιο, ξέρεις. Γιατί βαράει; Δεν ξέρω. Αυτή τη στιγμή ας πούμε, ούτε καπνίζουμε ούτε μαγειρεύουμε, να πεις. Στην αρχή νόμιζα οτι φταίνε οι γείτονες από πάνω, οτι κάτι κάνουνε και τον ερεθίζουνε, γιατί ακούω που βαράει κι ένας άλλος συναγερμός από κάπου κοντά κι υπέθεσα οτι ήταν ο δικός τους, επειδή όποτε άρχιζε άκουγα κάποιον που έτρεχε, στο πάνω πάτωμα, κι άνοιγε ένα παράθυρο και μετά από λίγο σταματούσε. Μια μέρα τα πήρα άσκημα, αφού γινότανε δυο-τρία χρόνια αυτή η δουλειά, και πήρα τηλέφωνο την πυροσβεστική. Ήρθανε, μπήκανε μέσα, βγήκανε έξω, ξαναμπήκανε, το κοιτάξανε καλά-καλά, ακόμη βάραγε, και μου είπανε οτι από κάπου έχει κάποια διαρροή γκαζιού και γι' αυτό βαράει.

Χαίρω πολύ, το ξέρουμε οτι έχει διαρροή. Είναι ένα ξενοδοχείο δίπλα κι έχω δει που έρχονται καμμιά φορά μ' ένα βανάκι με το σήμα μιας εταιρίας γκαζιού επάνω, και κλείνουνε το δρόμο γύρω από τη σκάλα που πάει στο υπόγειο με μια ταινία, για μια δυο μέρες, βλέπω που δουλεύουνε με κάτι συσκευές που κάνουνε απαλά μπιπ και ανάβουνε κόκκινα φωτάκια, σαν αραχτά ξαδερφάκια του υστερικού στο ταβάνι μου, και μετά ξαναφεύγουνε. Έχει όμως κι ένα σπίτι λίγο πιο πάνω, στη γειτονιά, που καμμιά φορά όταν περνάω απ' έξω μου έρχεται μυρωδιά γκαζιού. Τελικά έχει πολλές διαρροές δηλαδή. Ε, τώρα, τί θα γίνει; Θα τιναχτούμε στον αέρα ή απλά θα μας σπάσουνε τα νεύρα με το συναγερμό που βαράει; Δεν ξέρω. Γιατί έχει το συναγερμό να βαράει αφού δεν γίνεται να σταματήσει η διαρροή; Αφού προφανώς δεν γίνεται να σταματήσει, εφόσον τέσσερα χρόνια τώρα, όλο βαράει! Αν όμως τέσσερα χρόνια τώρα έχει διαρροή και δεν έχει σκάσει, ουτε αυτό ούτε εμείς, μάλλον δεν κινδυνεύουμε, οπότε τί θέλει και βαράει, το γαμημένο;

Δεν ξέρω, ίσως φταίμε εμείς που δεν έχουμε πάρει τηλέφωνα παντού να ρωτήσουμε, τους μπάτσους, το δήμο, να πούμε τί παίζει και να δούμε τί πρέπει να γίνει. Αλλά αφού φώναξα τους πυροσβέστες! Ε, φαντάζομαι οτι έτσι είναι εδώ, οτι είναι νορμάλ, προβλέπεται, στην Αγγλία, να ζεις σ' ένα σπίτι μ' έναν συναγερμό που βαράει μια στο τόσο, όποτε του καυλώσει, και σου τριβελίζει το μυαλό. Είναι μέρος της όλης εμπειρίας. Υποθέτω.

Στο άλλο σπίτι στο Χαλ δεν είχε τέτοιο πράγμα.

Εχτές μαγείρεψα ροβύθια σούπα. Μήπως είναι απ' αυτό.