The Beagle Has Landed

Είμαι μια πιτσιλωτή ζέβρα.

Μια ριγέ λεοπάρδαλη.

Και είμαι στην Κέρκυρα.

Η συνέχεια, στο επόμενο επεισόδιο της συναρπαστικής μας σειράς. Μην το χάστε.

(A Suivre)

Η διαλεκτική της Έριδας.

Μικρή σημείωση, σχετικά με το πρόσφατο blogwar όπου έχει εμπλακεί ο e-lawyer:

Μέχρι να έρθει η καλύτερη και πιο ευγενική διαδικτυακή κοινωνία που οραματίζονται άνθρωποι σαν τον e-lawyer, έχω να προτείνω κάτι. Όταν βλέπουμε έναν μπλόγκερ που έχει σαφώς τοποθετηθεί ως σύμμαχός μας, με λόγο έναρθρο, και με γνώσεις που δεν είναι στη διάθεση του καθενός (λόγω της τεχνικής του κατάρτισης στα θέματα που πιάνει στο στόμα του) να μην τον αφήνουμε μόνο του όταν δέχεται συντονισμένες επιθέσεις από υπεράριθμους αντιπάλους- αυτό που λέμε swarming. Γιατί κάποια στιγμή, θα αηδιάσει και με εμάς και μ΄ όλους και θα τα παρατήσει.

Λέω πως είναι καλή ιδέα, όποιος ΛΟΑΤ μλπόγκερ κρίνει οτι ο e-lawyer έχει μιλήσει σωστά για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ατόμων, να κοιτάξει να δεί πώς θα τον υποστηρίξει, είτε με μηνύματα συμπαράστασης στο μπλογκ του, είτε με όποιο άλλο τρόπο νομίζει.

Για όποιον έχασε το επεισόδιο, ο πόλεμος ξεκίνησε σε ένα ποστ του Old Boy που έκραζε το Ζαχαράτο επειδή πανηγύριζε για την Εθνική. Εμένα προσωπικά, να κι η εθνική σας κι η μπάλα σας (εκτός αν παίζει η ΑΕΚ), αν περιμένετε πάλι να σηκώσετε το κύπελο για να σας σηκωθεί, χέσε μας. Αλλά η ομοφοβία, είναι τοξική, λομώδης και ύπουλη. Μην περιμένεις να έρθουνε να σε πλακώσουνε στο ξύλο για να την διαπιστώσεις και να αντιδράσεις. Γιατί τότε δεν θα χρειαστεί να περιμένεις και πολύ, με πιάν΄ς;

Για να δώ λοιπόν, το κίνημα των Ελλήνων ΛΟΑΤ μπλόγκερς. Μασάει ή μετράει;

(A Suivre)

Για το δικαίωμα στην υιοθεσία από ζευγάρια ομοφυλόφιλων

Η ίδια κοινωνία που θα δημιουργούσε ψυχολογικά στα παιδάκια που θα υιοθετούσαν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να κάνει προβληματικούς τους ίδιους ανθρώπους που λέει σήμερα οτι δεν δικαιούνται να υιοθετούν, για να μην κάνουν τα παιδιά τους προβληματικά.

Πριν από λίγο καιρό είχα μια συζήτηση με μια κυρία παιδοψυχολόγο, δουλεύει σε Ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο. Τη ρώτησα την άποψή της σχετικά και μετά από διάφορους ελιγμούς, μου είπε τελικά οτι η ίδια δεν θα συμφωνούσε να υιοθετήσει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων ένα παιδί, στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό, είπε, ίσως, αλλά στην Ελλάδα, έτσι όπως είναι η κοινωνία, δεν θα συμφωνούσε.

Προσπαθώντας να δώ το ζήτημα ψύχραιμα και λογικά, και να μην την κατηγορήσω για συγκαλυμμένη ομοφοβία, καταλαβαίνω τί θέλει να πεί. Οτι ένα παιδάκι με δυο μπαμπάδες πούστηδες θα κυκλοφορούσε με ένα στίγμα από δώ ως την Ανταρκτική, που θα το δυσκόλευε σε όλη τη ζωή του. Και βέβαια, αυτή η άποψη δεν είναι καινούργια, την έχω ξανακούσει και είναι το επιχείρημα που στοχεύει κατευθείαν στο συναίσθημα: "τί θέλετε; Να υιοθετήσετε; Καλά, το παιδί, δεν το σκέφτεστε;"

Κι αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα: το παιδί σκεφτόμαστε έτσι; Ε, κι εγώ που σήμερα είμαι τραβεστί και δεν θα μ΄ αφήνανε να υιοθετήσω, μη μαγαρίσει το παιδί, κι εγώ παιδί ήμουνα κάποτε. Κι όταν ήμουνα παιδί, διαφυλικό (αυτά αρχίζουν νωρίς) ποιός με σκέφτηκε, και τί έκανε για να μη μεγαλώσω και γίνω προβληματικό, κι ας είχα γονείς νορμάλ, ετεροφυλόφιλους; Μια χαρά είμαι, αλλά όχι χάρη σε καμμιά κυρία παιδοψυχολόγο που νοιάζεται για τα παιδιά κατ΄αρχάς, ούτε σε καμμία κυρία η κύριο με οποιαδήποτε ιδιότητα. Ούτε χάρη σε καμμιά κοινωνία που συμπονάει τα καημένα τα παιδάκια που θα τους δημιουργηθούν τα ψυχολογικα προβλήματα, και καλά, γιατί θα μεγαλώσουν με μπαμπάδες πούστηδες (όχι λεσβίες βέβαια, γιατί εκείνες μπορούν να κάνουν τα δικά τους παιδιά! Προς το παρόν...! ).

Η ίδια κοινωνία που θα δημιουργούσε ψυχολογικά στα παιδάκια που θα υιοθετούσαν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να κάνει προβληματικούς τους ίδιους ανθρώπους που λέει σήμερα οτι δεν δικαιούνται να υιοθετούν, για να μην κάνουν τα παιδιά τους προβληματικά.

Και πότε θα αλλάξει αυτή η κοινωνία, που από τη μια νοιάζεται για το μέλλον των παιδιών, κι απ΄ την άλλη τους δημιουργεί προβλήματα επειδή οι γονείς τους (κι όχι τα ίδια) είναι ομοφυλόφιλοι;

Και τί γίνεται αν και τα παιδιά είναι ομοφυλόφιλα τα ίδια; Μήπως να δίνουμε στους γκέυς να μεγαλώνουνε ότι παιδάκια φαίνονται λίγο αδερφούλες, αφού είναι ήδη βλαμμένα; Αλήθεια, αν ένα κανονικοφυλόφιλο ζευγάρι υιοθετούσε ένα ανωμαλοφυλόφιλο παιδάκι, θα το μεγαλώνανε χωρίς προβλήματα;

Ποιό είναι το Μεγάλο Σχέδιο επιτέλους; Πότε θα αλλάξουν τα πράγματα και θα "ωριμάσει" η Ελληνική κοινωνία; Μετά από άλλα 5000 χρόνια ιστορίας; Αν υποτίθεται οτι η επιστήμη, ή η πολιτεία, έχει κάνει κάποια προσπάθεια για να γίνει πιο εύκολη η ζωή των ομοφυλόφιλων, παιδιών και ενήλικων, αυτή η προσπάθεια έχει αποτύχει. Τα ίδια προβλήματα είχα κι εγώ όταν μεγάλωνα πριν από... εεε... κάτι χρόνια... τα ίδια έχουνε και τα παιδιά που μεγαλώνουνε σήμερα κι είτε είναι ομοφυλόφιλα τα ίδια, είτε είναι κάποιος από το περιβάλλον τους (γιατί βέβαια η υποκριτική λογική του "επιχειρήματος" ξεχνάει οτι πολλοί ομοφυλόφιλοι είναι παντρεμένοι κι έχουν παιδιά δικά τους).

Η λογική του "δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι" απέτυχε, δεν εξασφάλισε την ψυχικη υγεία και την επιτυχημένη κοινωνικοποίηση σε κανέναν. Είναι καιρός πια να δοκιμάσουμε και τον δικό μας τρόπο- να υιοθετήσουμε, να μεγαλώσουμε παιδιά υγειή που θα φέρουν έναν καλύτερο κόσμο, γιατί θα είναι παιδιά δικά μας και δεν θα τα γαμάμε ανάποδα για να εφαρμόσουνε στις δικές μας απόψεις για το φύλο και τη σεξουαλικότητα.

Και στην τελική, όλοι έχουν δυσκολίες όταν μεγαλώνουνε. Ο ρόλος του γονέα είναι να δώσει αρκετά εφόδια στο παιδί του για να υπερβεί τις δυσκολίες που θα του παρουσιαστούνε. Και δεν υπάρχει επιχείρημα λογικό, σκέψη σωστή, που να λέει οτι ένας γονέας δεν θα δώσει αρκετά εφόδια στο παιδί του επειδή είναι ομοφυλόφιλος.

Αυτά. Κι ένα τελευταίο- αν βρεθώ εγώ ποτέ να μεγαλώνω παιδιά, δεν θα μασάνε την πούτσα τους, γιατί θα τα έχω μεγαλώσει εγώ και όποιος τους πεί κουβέντα για τη μάνα τους, θα του πάρει ο διάλος τον πατέρα.

Στάσσα, όβερ.

(A Suivre)

Flash Jigsaw Puzzle

Όπως υποσχέθηκα εδώ και πολύυυ καιρό, ανεβάζω το παζλάκι που έφτιαξε η καλή μου:

Jigsaw Puzzle!!

Μπορείτε να παίξετε online, με τις εικόνες που έχουμε διαλέξει εμείς, στο παράθυρο που ανοίγει το ως άνω λινκ (δεν είναι ιός, ούτε rick rolling βρε παρανοϊκά άτομα! κλικάρτε!) ή αν προτιμάτε μπορείτε να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας, πιέζοντας το πράσινο κουμπάκι με το βέλος, μέσα στο παιχνίδι, οπότε μπορείτε να βάλετε και τις δικές σας εικόνες για να παίξετε. Το download είναι περίπου 1 MB και περιλαμβάνει και το Flash player που χρειάζεται για να τρέξει το παιχνίδι.

Για να δείτε τις επιλογές του παιχνιδιού, πιέστε στο μπλε βέλος στα δεξιά του παράθυρου του παζλ. Εκτός από τις συνηθισμένες επιλογές για παιχνίδια παζλ, θα δείτε κάποιες επιλογές για να αλλάξετε τα χρώματα και να προσθέσετε διάφορα εφφέ στην εικόνα του παζλ. Χαζολογήστε ατελείωτες ώρες στη δουλειά σας! Αλλά μην πείτε στο αφεντικό σας οτι το είπα εγώ!

Εννοείται οτι δεν κοστίζει τίποτα να κατεβάσετε το παιχνίδι, αλλά αν έχετε την ευγενή καλωσύνη να μας ειδοποιήσετε για ότι λάθη (bugs) βρείτε όσο ασχοληθείτε μαζί του, θα το εκτιμήσουμε δεόντως. Επίσης, το παιχνίδι δεν συνοδεύεται από κάποια ηλεκτρονική άδεια, οπότε μπορείτε να το κάνετε ότι καταλαβαίνετε... :)

Y.Γ. Πιθανόν να έχετε προβλήματα αν ανοίξετε το λινκ με browser εκτός του Firefox ή του Internet Explorer 7.0. Δεν έχω προβλήματα με τον IE 6.0 αλλά μ' αυτά τα πράγματα δεν ξέρεις ποτέ :(

Y.Γ. 2: Αν προτιμάτε να παίζετε online αλλά θέλετε να παίξετε με μια δικιά σας εικόνα, επικονωνήστε μαζί μου στο idinatas [παπάκι] yahoo.com και στείλτε μου την εικόνα που θέλετε, να την προσθέσουμε στη λίστα.

(A Suivre)

Ο παλιός μύλος.

Έχω κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μου που ντρέπομαι να τα θυμάμαι, γι΄ αυτό όμως που ντρέπομαι περισσότερο είναι κάτι που δεν έκανα εγώ αλλά η μάνα μου. Όταν ήμουνα γύρω στα δέκα, πήγε και αγόρασε ένα οικόπεδο σε μια περιοχή της Πεντέλης που "ανήκε" σ΄ έναν συνεταιρισμό. Σκατά ανήκε στο συνεταιρισμό βέβαια. Δασική έκταση ήτανε, κάηκε δυο φορές ήδη, τη μια στη μεγάλη φωτιά που κατάκαψε όλο το βουνό μέχρι το Διόνυσο. Όπου νάναι, θα την βάλουν και στο σχέδιο πόλης. Είναι και το αεροδρόμιο κοντά- μην αντιστέκεσαι, πιο πολύ θα υποφέρεις.

Όταν πρωτοπήγαμε να μείνουμε στο σπίτι που χτίσαμε, εκεί πάνω, είμασταν εμείς και οι αλεπούδες. Χωρίς πλάκα. Το επόμενο σπίτι ήτανε καμμιά πεντακοσαριά μέτρα μακρυά. Είχε κάτι χωματόδρομους, ηλεκτρικό και νερό δεν υπήρχε και μόλις έπεφτε η νύχτα, τη βγάζαμε με τις λάμπες του γκαζιού, αλλά γύρω - γύρω ήτανε πίσσα σκοτάδι. Έβγαινα και κοίταζα τα αστέρια και τσαντιζόμουνα που ακόμη κι εδώ, έξω από το λεκανοπέδιο, μου έκρυβε την αίγλη του γαλαξία η ανταύγεια της Αθήνας. Τα πρωινά, όταν μεγάλωσα λίγο και καταλάβαινα δυο πράματα παραπάνω, έτσι νόμιζα, για το πού είχαμε έρθει να μείνουμε, έβλεπα τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από το δάσος και σκεφτόμουνα οτι όλα αυτά θα μείνουνε για πάντα έτσι. Δεν θα έρθει κανείς να βάλει φωτιά εδώ πάνω, σκεφτόμουνα, αφού το έχουνε ήδη κόψει οικόπεδα. Είναι που καταλάβαινα δυο πράματα παραπάνω. Όταν κάηκε η Πεντέλη όλη, κάηκε και το μυαλό μου μαζί της. Κι ένα κομμάτι του δεν γύρισε ποτέ πίσω. Έμεινε κολλημένο στη φρίκη που έφαγα όταν κατάλαβα τί είχε παιχτεί. Για να χτιστούνε σπίτια σαν το δικό μου, κάηκε η Πεντέλη. Και βέβαια, δεν καήκανε τα σπίτια. Αυξάνανε και πληθύνανε. Σήμερα, έχω κι εγώ ένα σπίτι στο δάσος. Μόνο που εκεί που είναι το σπίτι μου, δεν υπάρχει πια δάσος.

Θα τα βρούμε όλα μπροστά μας. Μια μέρα θα είμαι γριά κι άρρωστη και θα καίγονται τα πνευμόνια μου για μια ανάσα καθαρού αέρα. Και δεν θα υπάρχει, καθόλου, πουθενά. Θα πληρώνουμε τον αέρα με το λίτρο.

Στην κοιλάδα κάτω από το σπίτι μου, ήτανε τα ερείπια ενός παλιού αγροκτήματος και ενός ακόμη παλιότερου νερόμυλου. Ένας πύργος από κίτρινο τούβλο, ψηλός ίσαμε τρεις ορόφους, στεκότανε στην όχθη του ρέματος, δίπλα σ'ένα πέτρινο γεφύρι. Ένας αγωγός από κεραμικό έτρεχε μέσα στο δάσος και έφερνε νερό από τα ψηλότερα επίπεδα του ρέματος μέχρι την κορφή του πύργου. Από κει, έπεφτε πάνω στους μηχανισμούς του μύλου και γυριζε τις μυλόπετρες. Δίπλα στα ερείπια του μύλου ήτανε ένα σπίτι μοντέρνο, περιφραγμένο με μια ψηλή μάντρα, με σπασμένα γυαλιά στη ράχη της. Μέσα είχανε δυο-τρία άλογα. Δεν είχα δει ποτέ να τα καβαλάνε. Τα κοίταζα από τη βεράντα του σπιτιού μας και κάποια φορά είχα πιαστεί, με προσοχή, στην άκρη από τη μάντρα και τα χάζευα. Τα έβλεπα κι όταν ανέβαινα στον πύργο- ήτανε στηριγμένος στην άκρη του γκρεμού με έναν τοίχο, που έφερνε τα τελευταία μέτρα του αγωγού. Σκαρφάλωνα στην πλαγιά, ισορροπούσα πάνω στον αγωγό και στεκόμουνα σε μια βεραντούλα πάνω στον πύργο.

Στο σπίτι, έμενε μαζί μας κι ο κύριος Μάκης, ένας άντρας από την Ικαρία που είχε γνωρίσει η γιαγιά μου από κάποια αγγελία σε μιαν εφημερίδα. Χαίρομαι τουλάχιστον που δεν γνωριστήκανε από κάνα Χρυσό Κουφέτο. Είχε μεγαλώσει στο χωριό κι ήξερε από τέτοια: μια μέρα τον ρώτησα πώς λένε τον πύργο του νερόμυλου. Γύρισε και μου είπε μια λέξη, που δεν είχα ξανακούσει και δεν έχω ξανασυναντήσει από τότε.

Η λέξη για τον πύργο του νερόμυλου είναι όμορφη και μιλάει για το δέος του νερού, καθώς κρεμιέται πάνω από το κενό, πριν γκρεμιστεί στα πόδια του πύργου. Την ξέρω και τη θυμάμαι όπως μου την είπε ο κύριος Μάκης αλλά δεν την λέω και δεν την γράφω. Αν την ξέρουν κι άλλοι από μένα, τους είναι άχρηστη, γιατί νερόμυλοι δεν υπάρχουν πια στην Ελλάδα. Κι αν υπάρχουν, δεν λειτουργούνε. Κι αν λειτουργούνε, θά ΄ναι για μόστρα, για τους τουρίστες. Δεν τους χρειάζεται πια κανένας. Όσοι την ξέρουμε, τη λέξη, το όνομά τους, θα την πάρουμε μαζί μας στον τάφο μας. Θα χαθεί μαζί μας. Και καλά θα κάνει. Ανήκει σ' έναν άλλο κόσμο, που πέρασε και πέθανε πριν γεννηθώ εγώ και δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Κάποια μέρα, τα ερείπια του παλιού μύλου θα γκρεμιστούν και κάποιος θα χτίσει το σπίτι του πάνω από τα θεμέλιά του. Ίσως πάρει την πέτρα με τη χρονολογία από την πρόσοψη του πύργου και την βάλει για στολίδι στην είσοδό του. Το ρέμα θα μπαζωθεί και κάτι χούφταλα που δεν θα καταλαβαίνουνε πια τον κόσμο που κυλάει γύρω τους θα λένε στα αυθάδικα εγγόνια τους "κάποτε εδώ ήτανε δάσος". Κι εκείνα θα γελάνε. "Κάποτε εδώ ήτανε ένας νερόμυλος". "Ένας τί;" "Ένας μύλος". "Τί;" "Δέντρα!" "Τί πράμα;"

Κι εμένα δεν θα με θυμάται κανένας. Ό,τι θυμάμαι τώρα θά ΄χει ξεχαστεί μαζί μου. Κι αν είμαι τυχερή, θα βυθιστώ μέσα στις μνήμες μου, μέσα σε μια στιγμή που θα διαρκέσει για πάντα, λίγο πριν πεθάνω. Θα θυμάμαι αλήθεια και ψέμμα, θα στέκομαι στην κορφή του πύργου και το νερό του θα τσακίζεται κάτω από τα πόδια μου, καταρράκτης. Θα κοιτάζω προς το δάσος και θά ναι ακόμα πράσινο, δεν θα θυμάμαι τη φωτιά και τον καπνό. Κι ένας χρυσός δίσκος, μες΄το καλοκαιρινό απόγευμα, θα είναι φεγγάρι και ήλιος μαζί. Κι όλα αυτά, θα μείνουνε έτσι για πάντα. Όπως τα θυμάμαι.

(A Suivre)

Για την υγεία και την Αμαλία

Πριν από μερικά χρόνια, συγγενής μου αρρώστησε και έπρεπε να κάνει μια εγχείρηση. Πήγα στον Άγιο Σάββα να δώσω αίμα, και δεν με αφήσανε. Μου δώσανε διάφορες δικαιολογίες, όπως, έχεις τατουάζ, φοράς σκουλάρίκια, έχεις χαμηλό αιματοκρίτη... μόνο το προφανές δεν μου είπανε, οτι κάτι βρωμιάρες σαν εμένα δεν τους παίρνουμε αίμα, γιατί έχουν αίητζ και ηπατίτιδες.

Εκείνες τις μέρες είχα μόλις κάνει μια εξέταση για το αίητζ τουλάχιστον (που την έκανα τακτικά στην εποχή πριν την τωρινή, σταθερή μου σχέση) κι ηπατίτιδα δεν έχω, θα τό ΄ξερα (είχα κάνει και τεστ, παλιότερα). Τους το είπα και δεν με πιστέψανε. Και να τους έφερνα το χαρτί από το εργαστήριο, και πάλι δεν νομίζω οτι θα πείθονταν. Δε χάλασα και τον κόσμο- ίσως όμως θα έπρεπε να το είχα κάνει. Σκέφτομαι οτι ένα λειτουργικό σύστημα ελέγχων για να αποφεύγεται να μολύνονται ασθενείς που δέχονται δωρεές αίματος, θα ήταν πιο αποτελεσματικό από, ουσιαστικά, ένα σύστημα διακρίσεων με βάση την φαινομενική σεξουαλική συμπεριφορά, που, τελικά, δεν έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Λέω τώρα.

Κατά τά άλλα, αν και δεν ήμουνα εδώ όταν παιζότανε η φάση με την Αμαλία, η προσπάθεια να κρατηθεί η μνήμη της ζωντανή, μου φαίνεται σωστή και συμμετέχω (με μια μέρα καθυστέρηση. Τι μαλάκω!):

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ:

25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.

Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Οπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ:

01.06.07: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας.

Η κίνηση "Για την Αμαλία" ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός, με κοινή δημοσίευση στα μπλογκς, καταιγισμό e-mails στους αρμόδιους και διεθνή ενημέρωση. Η διαμαρτυρία για την κατάντια της ιατρικής περίθαλψης στη χώρα μας αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα μπλογκς), δημιούργησε είδηση στα ΜΜΕ και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.

Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες κι από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ:

01.06.08: Ενα χρόνο μετά, η διαμαρτυρία συνεχίζει.

Κι όσοι διαμαρτυρόμαστε εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας και δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή. Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη, και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Δεν πάει άλλο!

Θέλουμε να μην ζήσουν άλλοι άνθρωποι αυτά που τράβηξε η Αμαλία στο Ε.Σ.Υ. Θέλουμε την εξυγείανση του συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε φυσικά κι εμείς οι ίδιοι (ποιοί και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται στο φακελάκι ή στην παραβίαση της «λίστας», ειδικά εάν υπάρχει «μέσον»;). Θέλουμε ν’αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών και να σταματήσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση και η απαξίωση.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Οσο όμως υπάρχουν συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης στο διεφθαρμένο Ε.Σ.Υ., εμείς που έχουμε φωνή, δε μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.

Γι’αυτό θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα αιτήματά μας:

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!

Αναλυτικά το κείμενο της ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας εδώ.

Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:

1. Ανεβάζουμε κείμενο και τα σχετικά με την αιμοδοσία μπάννερς στα μπλογκς μας την 1η Ιουνίου 2008.

2. Υπογράφουμε στο http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει, και παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.

3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:

«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο Ε.Σ.Υ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο http://www.gopetition.com/online/12922.html. Προώθησε το σε όσους γνωρίζεις. Και ΔΩΣΕ ΑΙΜΑ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ.»

4. Συμμετέχουμε σε εθελοντική αιμοδοσία στο πλησιέστερό μας νοσοκομείο.


Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία, τη συλλογή υπογραφών και την αιμοδοσία. Συνεχίζουμε!

Υ.Γ. Το κείμενο, για όποιον το ψάχνει, από εδώ.

(A Suivre)