20-11-2011

Αυτή κι αν είναι σημαδιακή ημερομηνία. Είδες που σού 'λεγα;

(A Suivre)

Ημέρα μνήμης για τα θύματα του τρανσφοβικού μίσους.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΔΙΕΜΦΥΛΙΚΩΝ 2011
ΣΑΒΒΑΤΟ 19 & ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011, ΩΡΑ 17.00
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ,
ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ, ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 50, ΑΘΗΝΑ.

- ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011 -

- Έναρξη : Μαρίνα Γαλανού (Πρόεδρος του Δ.Σ. του Σ.Υ.Δ.)

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Κρίστι Ταπαντζή (Μέλος του Σ.Υ.Δ.)

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Νίκος Μυλωνάς, εκπρόσωπος της Ομοφυλοφιλικής Λεσβιακής Κοινότητας (Ο.Λ.Κ.Ε.)

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Αντρέα Γκίλμπερτ, εκπρόσωπος του Athens Pride.

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Βιολέτα Καφρίτσα, εκπρόσωπος της Λεσβιακή Ομάδας Αθήνας (Λ.Ο.Α.)

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Διαμαντοπούλου Έλενα εκπρόσωπος της Colour Youth

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Πέτρος Σαπουντζάκης, εκπρόσωπος της Ομάδας κατά της Ομοφοβίας στην εκπαίδευση.

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Μαριανέλα Κλώκα (εκδ. Ανοχύρωτης Πόλης, Θετική Φωνή).

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Τζανέτος Αντύπας, εκπρόσωπος της PRAKSIS.

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Ζωή Κοκκάλου, εκπρόσωπος της Ζωντανής Βιβλιοθήκης.

- Χαιρετισμός – Ομιλία: Ζακ Κωστόπουλος (Μέλος – Εθελοντής του Σ.Υ.Δ.)

- Ανοικτή Συζήτηση με τους εκπροσώπους όλων των συλλογικοτήτων.

- Προβολή της ταινίας διάρκειας 52 λεπτών.

- ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011 -

- Χαιρετισμός από εκπρόσωπο του Δήμου Αθηναίων.

- Κεντρική Ομιλία από την Πρόεδρο του Σ.Υ.Δ. Μαρίνα Γαλανού.

- Ομιλία από την συγγραφέα και επίτιμο μέλος του Σ.Υ.Δ., Μπέττυ Βακαλίδου.

- Ανάγνωση μηνύματος του Αλέκου Μοδινού, ακτιβιστή, ιστορικού ιδρυτή του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Κύπρου (Α.Κ.Ο.Κ.)

- Ομιλία από τον Οδυσσέα Θεοφάνη, εκπρόσωπο του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας

- Ομιλία από τον Κώστα Κανάκη, επίκουρο καθηγητή στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

- Ομιλία από τον Κώστα Γιαννακόπουλο, αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με γνωστικό αντικείμενο την Ανθρωπολογία των Φύλων.

- Ομιλία από τον Βαγγέλη Μάλλιο, δικηγόρο, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, εκπρόσωπο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, μέλους της Ε.Ε.Δ.Α.

- Ομιλία από την Julia Ehrt, εκπρόσωπο της Transgender Europe

- Ομιλία από την Ηρώ Διώτη, βουλευτή του Συ.Ριζ.Α.

- Ψήφισμα για τη Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Διεμφυλικών (το ψήφισμα θα κατατεθεί προς τον Πρόεδρο του Ελληνικού Κοινοβουλίου και τα κόμματα την Δευτέρα 21/10) .

- Πορεία προς το Ελληνικό Κοινοβούλιο. *

Τον συντονισμό θα τον κάνει το μέλος του Σ.Υ.Δ., Μάνια Λεμπέση.

* Η πορεία θα πραγματοποιηθεί χωρίς συνθήματα και πανώ, με κεριά, σε μνήμη όσων διεμφυλικών ατόμων υπήρξαν θύματα του τρανσφυλοφοβικού μίσους σε όλον τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια των διήμερων εκδηλώσεων, θα υπάρχει Έκθεση Ζωγραφικής της Gabrielle le Roux με τίτλο: Proudly African & Transgendered, με την υποστήριξη της Διεθνούς Αμνηστίας. Την ευχαριστούμε θερμά για την προσφορά της, καθώς και όλους τους ομιλητές που συμμετάσχουν στο διήμερο εκδηλώσεων για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης. Ευχαριστούμε επίσης το ξενοδοχείο Dorian Inn για την προσφορά του για τη φιλοξενία της κυρίας Ehrt κατά το διήμερο των εκδηλώσεων.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΌ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΔΙΕΦΜΥΛΙΚΩΝ

http://www.transgender-association.gr/

transgender.support.association@gmail.com

Δηλαδή μαμά; Δηλαδή παιδί μου, αύριο, είναι η εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης Διεμφυλικών, δηλαδή την Transgendered Day of Rememberance. Είναι η μέρα που θυμόμαστε οτι το να είσαι τρανς, μπορεί και να σε οδηγήσει σ' ένα βίαιο θάνατο. Όποιοι ασχολείστε μ' αυτά τα του φύλου, και της σεξουαλικότητας, να πάτε στην εκδήλωση, να δείτε οτι είμαστε νορμάλ άνθρωποι, κι οτι έχουμε βαρεθεί να ζούμε με το φόβο.

(A Suivre)

Ελάφια.

Σκοτωμένα ελάφια. Το πρώτο το είδα προχτές, στην άκρη του δρόμου, τσαλαπατημένο τραγικά, σαν νά 'χανε πάει να το διπλώσουνε όπως διπλώνουνε τα πουκάμισα. Εκεί που είχε σταματήσει το λεωφορείο, το παράθυρό μου ήταν ακριβώς από πάνω του. Τα πόδια του τσακισμένα, το κρανίο του είχε μια τρύπα, τα άντερά του είχανε γυρίσει τα μέσα-έξω, ένα κουβάρι από κόκκαλα και κρέας. Έψαξα με τα μάτια μου να βρω και είδα τα σκατά του που είχανε χυθεί απ' το σκισμένο του στομάχι, τα υποπροϊόντα της λειτουργίας ενός ζωντανού οργανισμού, και σκέφτηκα τον εαυτό μου, μια άλλη μηχανή σκατών που κάθε στιγμή μπορεί κάτι να την βρει και να την λοιώσει και να την τσακίσει, και να της σκορπίσει τα σωθικά και τα ζουμιά ένα γύρω.

Εκείνη την ώρα σκέφτηκα οτι θα ήταν το ένα από τα δύο που είχα δει την προηγούμενη μέρα, στον ίδιο δρόμο, το ένα μάλλον θηλυκό, γιατί δεν είχε κέρατα, το άλλο ένα πιτσιλωτό ζαρκάδι, μάλλον το μικρό του. Στέκονταν στην άκρη του δρόμου, μέσα στα δέντρα, και κοιτούσαν τ' αμάξια που περνούσαν σαν να προσπαθούσαν ν' αποφασίσουν αν πρέπει να περάσουν. Κι είχα ανησυχήσει τότε. Θα τα πατήσουνε, φοβόμουνα.

Εχτές όμως είδα κι άλλο, πάλι ένα γκρίζο με άσπρη κοιλιά, φουσκωμένη τούμπανο και με τα πόδια του τεντωμένα, κοκκαλιασμένα, πεταμένο στην άκρη ενός παράδρομου. Τί σκατά γίνεται, σκεφτόμουνα, τα έχουνε βάλει στο σημάδι με τ' αμάξια; Βγαίνουνε για κυνήγι ελαφιού μ' αυτοκίνητο; Αλλά δεν μπορεί, έλεγα, ποιός θα πάει να τσακίσει τ' αμάξι του για να σκοτώσει το ελάφι; Είχα μια σταλιά ελπίδας, αν η ζωή σου αξίζει λιγότερο απ' τα έξοδα για την επισκευή της μηχανής που θα σε σκοτώσει, οτι κινδυνεύεις μόνο απ' την αδιαφορία του χειριστή της.

Μετά από λίγο είδα την πινακίδα, κίτρινο τρίγωνο μ' ένα ελάφι. "Προσοχή! Ελάφια!". Λίγο, ηρέμησα. Πιο κάτω πρόσεξα πάλι την άλλη πινακίδα, με δυο σκυφτούς ανθρώπους, με μπαστούνια. "Προσοχή! Γέροντες!". Σκέφτηκα, θα δω άραγε κάναν παππού λοιωμένο, μια απ' αυτές τις μέρες, με τα σκατά του σκορπισμένα στην άσφαλτο; Θα δω καμμιά γιαγιά τουμπανιασμένη με τα πόδια και τα χέρια κόκκαλο, πεταμένη στη γωνιά του δρόμου;

Είμαι άδικη, το ξέρω. Οι παππούδες καταλαβαίνουνε τί εστί νταλίκα, και φυλάγονται κι από μόνοι τους. Το ελάφι όμως, αν το πατήσεις, το πολύ να πληρώνεις το φαναρτζή. Δε θα σε κυνηγάνε οι συγγενείς να τους πληρώνεις ψυχική οδύνη, δε θα σηκώνονται να κλαίνε στο δικαστήριο γοερά για τη γιαγιά που ήτανε το φως της ζωής τους, που τους έφτιαχνε τα κέηκ και τους έπαιρνε δώρα τα Χριστόυγεννα, και θέλουνε πενήντα χιλιάδες λίρες για να συνέλθουν από το σοκ. Λυγμ, κλαψ, κα-τσινγκ!!

Κι αν θες, αυτό είναι το μάθημά μου από την ξενιτιά. Οτι η ζωή σου αξίζει μόνο όσο τα κερατιάτικα που θα πληρώνει όποιος καταφέρει να σε ξεκάνει -είτε από μαλακία, είτε για σπορ, δεν έχει σημασία. Κι όσο πιο μακρυά είμαι από το σπίτι μου, τόσο λιγότερα αξίζει η ζωή μου. Όσο πιο βαθειά ξανοίγομαι στον κόσμο των ξένων, τόσο λιγότερο με νοιάζεται αυτός που περνάει δίπλα μου στο δρόμο, που με σκουντάει, που με σπρώχνει, που με κοιτάζει αδιάφορα κι αμέσως με ξεχνάει.

(A Suivre)

Mirage

Τώρα τελευταία, όταν πιάνω το είδωλό μου στον καθρέφτη με την άκρη του ματιού μου, βλέπω μια γυναίκα, και ξαφνιάζομαι. Μοιάζω, φτυστή, η γυναίκα που θά 'μουνα αν είχα γεννηθεί με θηλυκό σώμα, αν είχα μεγαλώσει σαν κορίτσι, αν είχα ενηλικιωθεί σαν γυναίκα και δεν είχα υπάρξει ποτέ άντρας, αγόρι, με αρσενικό σώμα- αν δεν είχε χρειαστεί ποτέ να κάνω όσα έχω κάνει, για ν' αλλάξω φύλο.

Δεν είμαι ιδιαίτερα όμορφη (αλλά ούτε κι ιδιαίτερα άσχημη). Αυτό, για μια που έζησε την περισσότερη απ' τη ζωή της σαν άντρας, είναι ένα κάποιο κατόρθωμα. Δεν έχω κάνει πλαστικές και το πρόσωπό μου φαίνεται, τουλάχιστον, φυσικό. Φαίνεται σαν νά 'χω όντως γεννηθεί έτσι. Έχω λίγο πλάτη, και τ' απομεινάρια απ' τα μπράτσα μου, αν και τώρα πια έχουνε γίνει όλα λίγο πλαπλά- πιο πολύ μπουλού, παρά νταρντάνα. Έχω κάνει έναν τεράστιο, στρογγυλό κώλο κι αν ήμουνα αυτή η εκ γεννετής γυναίκα που της μοιάζω μάλλον θα αγχωνόμουνα πολύ, θα πρόσεχα τί φοράω να μην τον τονίζει. Τώρα βέβαια τον χαίρομαι. Τον τσεκάρω από 'δω κι από 'κει, σαν παιδί με καινούργιο παιχνίδι. Και πάνε χρόνια τώρα που είναι έτσι... θά 'πρεπε νά 'χω συνηθίσει...

Μου φαίνεται περίεργο πόσο χαίρομαι τη θηλυκότητά μου, πόσο ευχαριστιέμαι να βλέπω τον εαυτό μου γυναίκα. Περιμένω ίσως, ακόμη, να μου περάσει, επιτέλους, να συνηθίσω ίσως στην ιδέα, να μη μου κάνει πια εντύπωση. Αντί γι' αυτό, χαίρομαι και καμαρώνω στον καθρέφτη, και γυρνάω πάντα κι άλλη, και χαζογελάω σαν μωρό παιδί.

Αναρωτιέμαι πώς θά 'μουνα, αν ήμουνα αυτή η γεννημένη γυναίκα που μου μοιάζει. Μάλλον δεν θά 'χα βρεθεί εδώ που βρέθηκα. Σίγουρα θά 'χα χάσει κάποια επεισόδια, ένα μεγάλο κάψιμο απ' τις ουσίες, σαράντα φάσεις με την παρέα, κωλοπαιδαριές και αντριλίκια, κάνα-δυο τσαμπουκάδες. Δεν νομίζω νά 'μουνα το κακό κορίτσι της γειτονιάς. Θά 'μουνα ήσυχη κοπέλα, θαρρώ. Θα μ' είχανε σπάσει, όπως σπάνε όλα τα κορίτσια για να γίνουνε καλές κυρίες σύζυγοι, και θα μ' είχανε κακομάθει, όπως κακομαθαίνουνε όλα τα κορίτσια γι' αντάλλαγαμα στο σπάσιμο. Θά 'μουνα ίσως λίγο κότα, είναι αλήθεια οτι την έχω μια τάση. Έτσι συναισθηματικιά και κορόιδο που είμαι, σίγουρα θά 'χα καψουρευετεί κάνα μαλάκα που θα μού 'ταζε λαγούς με πετραχήλια, ίσως και να τον είχα παντρευτεί και να έτρεχα από πίσω του, να ταλαιπωριέμαι, να κλαίω και να χτυπιέμα: "Γιατί, γιατί δεν μ' αγαπάει γιατί; Τού τά 'χω δώσει όλα!". Να ευχαριστεί το θεό ο καργιόλης που δεν ξέρω ποιός θά 'τανε.

Θά 'χα κάνει σίγουρα καμμιά-δυο εκτρώσεις σαν τυπική νεαρή Ελληνίδα, ίσως νά 'χα και πολυκυστικές ωοθήκες (πρόκειται για επιδημία). Θά μ' είχε μάλλον πιάσει αυτό που με πιάνει και τώρα, και θά 'χα κάνει κάνα-δυο παιδιά, θά 'χα μπει στο τριπάκι της μητρότητας και θα καθόμουνα να κοιτάω το γκαστρί μου στον καθρέφτη και να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου "θα φέρω έναν καινούργιο άνθρωπο στον κόσμο", σαν μάντρα, μέχρι να χάσει η φράση το νόημά της, σαν την προσευχή που λένε οι στέρφοι κωλόγεροι στο Όρος για να βρούνε το θεό που θά 'χα στην κολιά μου.

Μια φορά, δεν θά 'μουνα εδώ που είμαι, να κάνω αυτά που κάνω. Προγραμματίστρια; Τί λες παιδί μου; Εγώ δε θά 'ξερα ούτε να στείλω μέηλ. Και γιατί να ξέρω; Θα είχα άλλα πράγματα στη ζωή μου να με κάνουνε να νοιώθω χρήσιμη.

Δε θά 'μουνα εδώ και δεν θά 'κανα αυτά που κάνω τώρα. Δεν θα σκεφτόμουνα όπως σκέφτομαι και δεν θά 'νοιωθα το ίδιο. Δεν θά 'μουνα ο ίδιος άνθρωπος. Θα ήμουνα αυτή η φυσική γυναίκα, νορμάλ και τυπική, σαν όλες τις άλλες, και δεν θα ήξερα καν πόσο τυχερή κι ευτυχισμένη είμαι. Κι αυτό θα ήταν το χειρότερο απ' όλα. Γιατί πριν και πάνω απ' όλα τ' άλλα, πάνω απ' το γυναίκα, και το μάνα, και το νορμάλ και σαν τις άλλες, έχω ανάγκη να είμαι εγώ. Και δεν μπορώ ποτέ να τά 'χω όλα. Καμμιά μικρή επέμβαση δεν μπορεί να ενώσει δυο αυλακιές του χρόνου και να τις κάνει μία. Εγώ θα μείνω για πάντα εδώ, να κοιτάω στον καθρέφτη μου να δω ποιά θα μπορούσα νά 'μαι.

(A Suivre)

1/11/11

Σημαδιακή μέρα. Να μου το θυμηθήτε.

(A Suivre)