Όχι πια δάκρυα (οι κανονισμοί του μπλογκ)

Νομίζω, τώρα που ησυχάσαμε λίγο από το τελευταίο blogwar, είναι καιρός να δώσω και επίσημα τον κανoνισμό δεοντολογίας του μπλογκ. Πολύ φανφάρα ε;

Λοιπόν, όπως είπα, δεν θα ανεχτώ ρατσιστικά, ομοφοβικά, γενικώς μισαλλόδοξα και φασιστικά σχόλια, στο μπλογκ μου, ούτε σχόλια από μπλόγκερς που έχουν στο παρελθόν εκφράσει τέτοιες απόψεις, εδώ ή αλλού (στο βαθμό που μπορώ να το ξέρω, εννοείται). Τέτοια σχόλια θα σβήνονται κι οι σχολιαστές θα μπαίνουν στη μαύρη λίστα, και μετά θα σβήνονται αυτόματα (χωρίς καν να τα διαβάσω).

Ξέρω, έτσι δεν γίνεται διάλογος και δεν προωθείται η ελευθερία του λόγου. Ό,τι πείτε, αλλά εμένα δεν μ' ενδιαφέρει να κάνω διάλογο με άτομα που απώτερος σκοπός τους είναι να πάψω να υπάρχω, καν, πόσο μάλλον να μιλάω κι από πάνω. Η ελευθερία του λόγου και τ' ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχουν για να αυτοαναιρούνται. Οϋτε μπορούμε να επιτρέψουμε να γίνονται πρόσχημα και σοφιστικό τέχνασμα στα χείλη του κάθε κομπλεξικού που θέλει ζωτικό χώρο για να ξεράσει το μίσος του. Δεν δικαιούται ελευθερίες όποιος θέλει να τις έχει μόνο για πάρτη του: οι ελευθερίες για τους λίγους δεν είναι ελευθερίες, είναι προνόμια, και τέτοια προνόμια, εδώ μέσα, δεν περνάνε.

Θα πείτε: μα δηλαδή, όποιος δε σου αρέσει η γνώμη του θα τον σβήνεις; Όχι. Θα σβήνω όποιον δεν μου αρέσει η γνώμη του επειδή είναι μισαλλόδοξη. Βήμα σε φασίστες, δεν δίνω. Αυτό είναι το μπλόγκ μου, αυτός είναι ο κανόνας μου. Στην τελική, σιγά και την κίνηση πού 'χω. Σιγά τον δίαυλο επικοινωνίας με τις μάζες, πια, που είναι το μπλογκ μου. Ας πάνε αλλού να τα πούνε, αν θέλουνε ν' ακουστεί η γνώμη τους.

Και θα ξαναπείτε: και ποιός αποφασίζει ποιός είναι φασίστας; Ποιός θα κρίνει οτι εσύ δίκαια κατηγορείς τους συνομιλητές σου για μίσος και φασισμό, και δεν το χρησιμοποιείς απλώς σαν πρόσχημα για να τους κάνεις να σωπάσουν; Γιατί βέβαια, εγώ η καημένη δεν ξέρω να υπερασπιστώ τις απόψεις μου, και φοβάμαι μη διαφωνήσει κανείς μαζί μου και δεν ξέρω τί να του πώ. Και τέλος πάντων, ποιός άλλος θ' αποφασίσει τί μ' ενοχλεί, (το ξαναλέω:) στο δικό μου το μπλογκ; Ο γείτονας; Μήπως πρέπει να βάζω κάθε τί που μ' ενοχλεί σε ψηφοφορία, να το κρίνει το αξιότιμο διαδικτυακό δικαστήριο; Όχι- εγώ θα αποφασίσω τί προσβάλλει εμένα και τί ανέχομαι στο δικό μου χώρο.

Και τέλος πάντων, ναι, να κάνω κουβέντα, ακόμη και με φασίστες, αν ξέρουνε να μιλήσουν. Γιατί ακόμη κι η σοφιστική, κι οι εξυπνάδες, θέλουνε την τέχνη τους. Αν μη τι άλλο, μια στοιχειώδη (στοιχειώδη λέω!) ικανότητα στη χρήση της γλώσσας και μια ελάχιστη κατανόηση των κανόνων της διαλεκτικής. Έναν άνθρωπο που ξέρει να μιλήσει και να εκφράσει τη σκέψη του με σαφήνεια και αποτελεσματικότητα, οφείλω να τον σεβαστώ, και δεν μπορώ να τον αγνοήσω, πρέπει να τον αντικρούσω ανοιχτά και δημόσια, για το δικό μου καλό, για να μην αφήσω να περάσει η άποψή του χωρίς να υπάρχει ο αντίλογος -για όποιον τον αναζητήσει. Και μόνο διαφωνώντας με ίσους όρους θα ακονίσω τη γλώσσα μου και τη σκέψη μου, και θα οφελήσω τον εαυτό μου και το λόγο μου.

Με ηλίθιους όμως, που δεν ξέρουνε να μιλήσουνε, δεν ξέρουνε να διαβάσουνε, και δεν ξέρουνε να σκεφτούνε από μόνοι τους, για ποιό λόγο να κάτσω να ασχοληθώ; Θα κερδίσω τίποτα; Όταν ο άλλος δεν καταλαβαίνει τί του λες, κι επιμένει κι από πάνω οτι σε τάπωσε, με το "επιχείρημά" του... γιατί βέβαια, μάθαμε τώρα όλοι τα επιχειρήματα, και κάθε κουταμάρα που ξεστομίζει ο καθένας, για να πουλήσει μαγκιά στους κολλητούς του, είναι "επιχείρημα". Και περιμένει κιόλας να του το... αντικρούσεις! Μα αντικρούται ο αέρας κοπανιστός;

Ε, δεν θα κάτσω να χάνω το χρόνο μου με υπερφίαλους βλάκες. Δεν είχα πρόθεση να τσακωθώ με κανέναν όταν ξεκίνησα το μπλογκ μου. Φίλους ήθελα να κάνω- και συμμάχους. Φιλία όμως, γίνεται μόνο όταν μπορείς να συνδιαλλαγείς επι ίσοις όροις- γι' αυτό στο εξής, όποιος δε μπορεί να το φτάσει αυτό το "ίσοις όροις", να παίρνει το τόπι του και να πηγαίνει σε άλλη αλάνα.

Και για να ανακεφαλαιώσω, οι κανόνες του μπλογκ:

1. Όχι φασίστες

2. Όχι βλάκες

(όπως λέγαμε παλιά, "όχι ντραγκς, όχι μαλάκες").