Ο κύριος Εξάρχου

Μεγάλωσα με ξύλο- πολύ ξύλο. Όταν ήμουνα πέντε χρονών, οι γονείς μου χωρίσανε, γιατί δεν πήγαινε άλλο πια η κατάσταση. Άλλες οικογένειες έχουνε πρόβλημα με το ποτό. Συνήθως πίνει ο άντρας και βαράει τη γυναίκα του. Στη δική μας, δεν ήτανε θέμα μέθης και δεν κάναμε διακρίσεις με βάση το φύλο. Απλώς αρχίζανε να τσιρίζουνε και να πλακώνονται στις φάπες, κι οι δύο. Δυο άνθρωποι ενήλικοι, υποτίθεται, που κανείς τους ποτέ δεν είχε άδικο, εννοείται, κοπανάγανε ο ένας τον άλλο στο κεφάλι με τις σανίδες από το κρεβάτι του παιδού τους- μπροστά στο παιδί τους. Μετά με παίρνανε παράμερα και μου δείχνανε τα καρούμπαλα και μου λέγανε, "να, είδες τί μου έκανε η μάνα σου;" ή "ο πατέρας σου;"

Αργότερα, όταν πια είχανε πάρει διαζύγιο, οι μεγάλοι (αλλά και μερικά παιδάκια) που το μαθαίνανε, παίρνανε ένα ύφος κλαμμένης ρέγγας και με ρωτάγανε, σαν τους δημοσιογράφους στις κηδείες, αν στεναχωριόμουνα. Δεν στεναχωριόμουνα. Ανακούφιση ένοιωθα, που είχαν ησυχάσει τ' αυτιά μου από τις φωνές. Και στην τελική, γιατί να στεναχωρηθώ; Μήπως έχασα κανέναν γονιό; Δύο δεν είχα και πρώτα; Δύο είχα και τώρα. Χρόνια μετά η γιαγιά μου, που με ένοιωθε, με κορόιδευε "το έχεις δίπορτο!" Ταλαιπωρήθηκα μόνο όταν αναγκαζόμουνα να κουβαλάω τα βιβλία της Δευτέρας μαζί μου την Παρασκευή, όταν πήγαινα από τον έναν στον άλλο για το Σαββατοκύριακο, μετά το σχολείο.

Δυστυχώς οι ελπίδες μου για μια ήσυχη ζωή μετά από τις κρίσεις των πρώτων πέντε χρόνων, διαψεύστηκαν. Ο πατέρας μου ήταν της παιδαγωγικής σχολής Τουξύλου- αυτής που υποστηρίζει οτι τα παιδιά χωρίς ξύλο δεν στρώνουν. Τί σκατά επιστημονική μέθοδος έβγαλε τέτοιο συμπέρασμα, επιστημονικό, θέλω να ξέρω. Ο σκοπός είναι να το "στρώσεις" το παιδί, όχι να το ισωπεδώσεις. Κι αν τύχει να είναι από κείνους τους χαρακτήρες που όσο τους βαράς τόσο μουλαρώνουνε; Τί θα γίνει; Θα το σκοτώσεις στο ξύλο, να πεθάνει;

Ε, αυτό που έγινε είναι οτι μέχρι το γυμνάσιο, εκεί γύρω, μάζεψα όσο ξύλο δεν πρόφτασε να ρίξει ο Σουγκλάκος. Δεν έφαγα, σε μια καθησιά, αρκετά για να ψοφήσω. Απ' την άλλη, το ξύλοφώρτωμα δεν σταματούσε. Έτρωγα σε συνέχεις, μου έριχνε σαν την Ελλάδα, που για μια στιγμή ξαποσταίνει κ.ο.κ. Κάθε φορά που γύρναγα στο σπίτι, κάποια αφορμή θα βρισκότανε κι άρχιζε το πάνω χέρι κάτω χέρι, σαν τον Καραγκιόζη με το Χατζηαβάτη. Σε φάση, έτσι και κάτσω να γράψω τις αναμνήσεις μου από την παιδική μου ηλικία, θα είναι κάπως έτσι: "Πήγαμε με τον πατέρα μου για μπάνιο. Με έδειρε, κάναμε ηλιοθεραπεία, με έδειρε, βούτηξα, με έδειρε, έπεσε με το ψαροντούφεκο και με έδειρε. Μετά πήγαμε για φαϊ στην ταβέρνα, με έδειρε, φάγαμε, με έδειρε, πήγα στην τουαλέτα, με έδειρε και φύγαμε." Ένα τέτοιο πράμα.

Η σχολή Τουξύλου, υπαγορεύει οτι δεν φτάνει να τρώει το παιδί μόνο στο σπίτι. Πρέπει ν' αρπάζει και στο σχολείο, γιατί αλλοίως, πώς θα μάθει γράμματα; Ο πατέρας μου ζήταγε από τους δασκάλους μου, αν κάνω αταξίες στην τάξη, ή δεν προσέχω, ή βαριούνται και δεν έχουν τί να κάνουνε, να με πλακώνουν στις μπούφλες. Τους το έλεγε και μπροστά μου, για να είναι σίγουρος οτι έπιασα το υποννοούμενο. Όταν έτρωγα σκαμπίλι από το χέρι του κυρίου Δάρα, με τη νυχάρα στο μικρό δαχτυλάκι, να ξέρω οτι είναι η προέκταση του χεριού του πατέρα μου (άρα μάλλον δεν το είχε σκεφτεί έτσι γραφικά).

Στην έκτη Δημοτικού, ο κύριος Εξάρχου, μια μέρα αποφάσισε να του κάνει το χατήρι κι επιχείρησε να με δολοφονήσει. Με σήκωσε πάνω, με στρίμωξε στη γωνία και με σάπισε στο ξύλο, μπροστά σ' όλη την τάξη που κοιτούσε έντρομη. Τα άλλα παιδάκια είχανε να το λένε μέχρι που τελειώσαμε το σχολείο. Αφού ερχόντουσαν και από άλλες τάξεις και με ρωτάγανε, "Εσύ είσαι που σε έδειρε ο Εξάρχου;" Από το πολύ ξύλο, έκανα μια βδομάδα να πάω στο σχολείο. Μόλις έφτασα σπίτι, χώθηκα στο κρεβάτι μου (το καταφύγιό μου!) κι ανέβασα πυρετό. Καμμια βδομάδα κάνανε να περάσουνε κι οι μελανιές που μου άφησε το δαχτυλίδι στις ανάποδες.

Εκείνο που με αρρώστησε περισσότερο είναι που μετά το ξύλο, μου άδειασε την τσάντα στο πάτωμα και με δούλευε για το παρατσούκλι που μου είχανε βγάλει οι συμμαθητές μου (έχω πολύ αστείο επώνυμο). Το είδε σε μια πρόσκληση για πάρτυ που μου είχε δώσει ένας συμμαθητής μου εκείνη τη μέρα και την είχα στην τσάντα μου. Φρίκαρε κι ο συμμαθητής και νόμιζε οτι έφταιγε αυτός μετά. Κάι νά' μαι τώρα εγώ, να ρουφάω τις μύξες μου από τη μιά κι απ' την άλλη να προσπαθώ να του εξηγήσω του συμμαθητή οτι δεν φταίει αυτός, γιατί είμαστε φίλοι και δεν με πειράζει να με λέει έτσι...

Στην Τρίτη Λυκείου, μετά από μια μικρή περιπέτεια με μια κατάληψη στέγης, ένα εργαστήριο αρτοποιίας- ζαχαροπλαστικής και το τμήμα Ανηλίκων της Ασφάλειας Αθηνών, βρέθηκα πάλι στο σχολείο μου, να παριστάνω το καλό παιδί, μπας και γλυτώσω την καταδίκη (έπιασε τελικά). Εντωμεταξύ, είχα περάσει μια περίοδο χάλια μαύρα, που έμενα όλη μέρα στο κρεβάτι, και δεν είχα ενέργεια να κάνω τίποτα, μόνο τριγυρνούσα μες' το σπίτι με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Η μάνα μου, δεινή ψυχολόγος (στον ύπνο της) με έσυρε στο γυμναστήριο της γειτονιάς μπας και συνέρθω. Και να δεις που δούλεψε. Παρά δούλεψε.

Έγινα το γομάρι του σχολείου. Ε; Ναι, εγώ. Μ΄αρέσουνε τα γυμνασμένα αντρικά σώματα. Μ' αρέσουνε πολύ, και μ' αρέσουνε πολύ γυμνασμένα. Και μια κι είχα το δικό μου πρόχειρο, είπα, δε γαμιέται; Αφού δεν θα γίνω ποτέ γκόμενα, ας γίνω ωραίος γκόμενος, τουλάχιστον, να μ' έχω να με χαίρομαι. Το παράκανα όμως, είναι αλήθεια. Κάποια στιγμή, αρχίσανε να μου δίνουνε το κλειδί του γυμναστηρίου για να ανοίγω τα Σάββατα, έκανα πρόγραμμα έξι μέρες τη βδομάδα κι είχα φτάσει να σπρώχνω 215 κιλά στην πρέσα για τα πόδια (δεν ήμουνα ακόμη σε ηλικία για σκουώτς). Είχα γίνει τούμπανο- νταούλι!

Κάπου σ' εκείνη τη φάση, βρέθηκα μια μέρα έξω από τις αίθουσες της έκτης δημοτικού. Σε ώρα διαλείμματος, πέτυχα τον κύριο Εξάρχου, να στέκεται στην είσοδο της τάξης του, και να με κοιτάει με τα γουρλωτά του μάτια. Ήτανε πιο κοντός απ' ότι τον θυμόμουνα- ένας μαυριδερός ζουμπάς με κοιλάρα κι αραιά μαλλιά, γλειμμένα στο κεφάλι. Τον έβλεπα να με κοιτάει και ήξερα τί θυμότανε, γιατί θυμόμουνα το ίδιο κι εγώ. Και ήξερα και τί σκεφτότανε, γιατί κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουνα.

Ότι ώρα ήθελα, μπορούσα να τον πιάσω και να τον δέσω φιόγκο. Να του τσακίσω τα κόκαλα του πούστη, να τον μάθω να βαράει παιδάκια. Τί θα πεί του είχα γαμήσει το μάθημα; Έτσι τα μαθαίνουνε τα παιδιά; Κι άμα μεγαλώσουνε, τί νομίζεις οτι θα γίνουνε, αν τα έχεις μάθει έτσι; Αν τον έλοιωνα σα σκουλήκι τώρα που μπορούσα, το μάθημά του δεν θα τον τάιζα, να σκάσει; Έπρεπε ή δεν έπρεπε να τον σκίσω ξέφτια;

Είχα ήδη φάει μια κατραπακιά απίστευτη, από τη ζωή (που λένε) εκείνη την εποχή κι έκανε καιρό πολύ να μου περάσει. Εκείνη τη μέρα όμως, δε μάσησα. Δεν είχα πια ανάγκη να φοβάμαι καμμιά μαλακόφατσα σαν κι αυτόνε. Είχα σταθεί στα πόδια μου. Είχα βρει τη δύναμή μου. Και δεν είχα ανάγκη κανέναν. Έλαμπα από μέσα μου, με το δικό μου φώς κι είχα διαλέξει ποιό μάθημα να μάθω στη ζωή μου. Δεν διάλεξα το μάθημα του Εξάρχου, και του πατέρα μου, και της γενιάς τους, οτι μόνο με το ζόρι γίνεσαι άνθρωπος. Έμαθα οτι μέσα μου, είμαι από χρυσάφι, οτι ήρθα στον κόσμο για να τον κάνω καλύτερο, όχι χειρότερο.

Έφυγα λοιπόν και τον άφησα να κάνει το σταυρό του, που δεν ήμουνα κι εγώ καθήκι σαν τα μούτρα του. Γιατί έτσι και τον βούταγα, δεν θα ξαναπερπατούσε, ο σκατόγερος... το μαλάκα.

(A Suivre)

Ιδιογραφίες!!

Το παίξατε αυτό το μπλογκοπαίχνιδο; Ξεκίνησε από το http://autographcollectors.blogspot.com/ Εμένα με άρεζε, κι αφού με κάλεσαν η ονειρεμένη Όναρ και ο Άμμος, συμμετέχω και το φχαριστιέμαι.



Είναι σημειώσεις μου από την ωρα της παράδοσης στο uni... RISC/SISC, MIPS και δε συμμαζεύεται! Αλλά μια και ο σκοπός είναι να δώσουμε δείγμα γραφής και σκέψης, νομίζω πιάνεται. Το θέμα είναι να σε αντιπροσωπεύει το γραπτό σου, και το δικό μου, μουτζούρες, κολυβογράμματα, χαζά σχεδιάκια, είναι κλασσική Στάσσα, 100%. Α, ναι- είναι και στα Αγγλικά. Ε, Ελληνίδα φοιτήτρια, στα Ελληνικά θα έγραφα...;!

Μπείτε στη σειρά τώρα πληζ, όποιος διαβάζει και δεν έχει παίξει το παιχνιδάκι, έχει πλάκα. Χωθείτε. Είπαμε, ειδικές προσκλήσεις δεν κάνω τον κόπο να μοιράσω πιά γιατί με φτύνουνε... :)Κανόνες στο μπλογκ που ξεκίνησε το (τρελλό σουξέ) meme.

(A Suivre)

Πες μου τον τοίχο σου να σε πώ την τύχη σου.

Γιούχου!!! Πρόσκληση σε καινούργιο μπλογκοπαίχνιδο από την παλιά συμπολεμίστρια Incontinentia!! Με πήρανε χαμπάρι μου φαίνεται, που πετάω το ξωτικό σκουφί μου για μπλογκοπαίχνιδα! Ετούτο εδώ λέγεται, "δείξε μου τον τοίχο σου να σου πώ ποιός είσαι". Ε, είμαι η Στάσσα και ο τοίχος μου είναι καλά. (όλοι μαζί: Και της Στάσσας ο τοίχος...) Το θέμα είναι, ποιός τοίχος, γιατί έχω αρκετούς. Τους παραθέτω όλους λοιπόν :)

Νότιος τοίχος. Σακάκι (δεύτερο χέρι), μαντήλια και χάρτης με τις πάμπ του Μπράιτον. ::ρρρέψ:: (σόρρυ)



Βόρειος τοίχος. Χάρτης του Ankh - Morpork. Διαβάζω πολύ Τέρρυ Πράτσετ. Άλλος ένας συγγραφέας που έχουν καταστρέψει οι μεταφράσεις του στα Ελληνικά. Αυτός κι ο Δάντης, ας πούμε (μετάφραση Καζαντζάκη - Κακριδή. Μπλιαχξ. Για να κάνουνε τη διανοοφιγούρα τους αυτοί οι μαλάκες εγώ δεν κατάφερα να τελειώσω ούτε μισή ραψωδία. Ζώα.).



Ανατολικός τοίχος, κουζίνα. Ημερολόγιο και ζωγραφιά από την Πόλη.



Βόρειος τοίχος. Κουτή πινακίδα σε χάλια Αγγλικά και φουλάρι.



Δυτικός τοίχος. Παράθυρα και Αγγλικός καιρός απ' έξω (ετυχώς, φαντάζεσαι νά ταν και μέσα;). Μέχρι σήμερα το μεσημέρι είχε ήλιο για ηλιοθεραπεία και σκάγαμε από τη ζέστη. Πριν λίγο που βγήκα έξω, ψιχάλιζε. Αύριο θα χαλάει ο κόσμος. Εγώ με το που θα τελειώσει το uni δεν μένω ούτε μέρα εδώ πάνω!



CGI (Photoshop): Τοίχος με γρίλια υδροροής και ρωγμή, αρχικά πήγαινε για texture map σε 3d σκηνή. Δεν μπορώ να πώ οτι είμαι και πολύ ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Η γρίλια φαίνεται τελείως ξεκάρφωτη: η σταξιά από τα τοξικά(;) υγρά δεν την έχει βάψει καθόλου. Η ρωγμή, αν κοιτάξεις από κοντά δεν φαίνεται ιδιαίτερα βαθειά. Και το τσιμέντο είναι τελείως λάθος.



Λεπτομέρεια: η γρίλια. Αυτή μ' αρέσει πως βγήκε.



(Σημείωση για τους αμύητους. CGI σημαίνει Computer Generated Imagery, δηλαδή εικόνα που έχει φτιαχτεί στο κομπιουτερ. Computer Graphics μ' άλλα λόγια. Αυτές οι δυο από πάνω, δεν είναι φωτογραφίες, τις έφτιαξα στο photoshop, από την αρχή, from scracth κι έτσι. Αν προσέξεις λίγο τα χρώματα, φαίνεται.)

Προτιμάω το Wish you were here από το The Wall κι η ταινία δεν μου άρεσε και πολύ. Εκείνο που μου έχει μείνει από το άλμπουμ είναι οι φωνές από τους δάσκαλους που λένε στα παιδάκια "If you don't eat your meat, you can't have any pudding. How can you have any pudding if you don't eat your meat?" Ακούγονται στο τέλος από ένα κομμάτι, αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο...



Πέρσι τον Απρίλιο στο Λονδίνο, λέει, στείλανε ένα συνεργείο να καθαρίσει έναν τοίχο που είχε βανδαλίσει στολίσει ο Μπάνκσυ, έξω από ένα σταθμό του μετρό. Το στενσιλ γκραφίτι υπολογίζεται οτι άξιζε πάνω από 300.000 λίρες, αλλά η εταιρία που διαχειρίζεται τους σιδηρόδρομους, Transport for London, δήλωσε οτι πρέπει να τηρηθεί σκληρή στάση απέναντι στο γκραφίτι γιατί δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αστικής παρακμής (urban decay). Τους κράξανε, αλλά δεν ίδρωσε το αυτί τους.



Το Δεκέμβριο, πέρσι πάλι (2007) ο Μπάνκσυ σκέφτηκε τί ωραία ιδέα να ασκήσει την τέχνη του στον αισχρό τοίχο που χωρίζει τους Παλαιστίνιους από τους Ισραηλινούς στη Δυτική όχθη. Ειρωνικά, έβαλε έναν Ισραηλινό στρατιώτη να ελέγχει τα χαρτιά ενός γάιδαρου. Οι ντόπιοι, άμαθοι στο εκλεπτυσμένο Βρετανικό χιούμορ, νόμισαν οτι ο καλλιτέχνης θέλει να πει οτι οι Παλαιστίνιοι είναι γαϊδούρια, και τα παιδιά τους ποντίκια (άλλες εικόνες έδειχναν τον ποντικό-σήμα κατατεθέν του Μπάνκσυ να ρίχνει πέτρες με μια σφεντόνα). Ο Γκάρντιαν, σε άρθρο που δεν βρίσκεται πια online, προσπάθησε να εξηγήσει στους μορφωμένους Βρετανούς αναγνώστες του, μπας και παρεξηγήσουν τους αμόρφωτους Παλαιστίνιους, οτι στην Παλαιστίνη το να σε λένε γάιδαρο (donkey) είναι βρισιά. Και στα Αγγλικά βρισιά είναι να σε πούνε γάιδαρο ("you're an ass"- "είσαι γάιδαρος". Ο κώλος γράφεται και προφέρεται arse).



Πρίν από σχεδόν μια εικοσαετία, έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Μέχρι τότε, όλη η Ευρώπη τελούσε υπό Σοβιετική κατοχή. Όλη; Εντάξει, όχι όλη, η μισή, γιατί το άλλο δυτικόφιλο και εύπορο μισό της, εξακολουθούσε να αντιστέκεται στον κατακτητή, με τη βοήθεια του μαγικού ζωμού τους (= καπιταλισμός) και των συμμάχων τους (= ΗΠΑ). Σήμερα, όλη η Ευρώπη, τελεί υπό Αμερικάνικη κατοχή. Όλη; Εντάξει, δεν έχουνε ακόμη βάσεις στη Ρωσία. Κατά τ' άλλα, ναι, όλη. Τουλάχιστον η πτώση του τείχους σήμανε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Χάρη στην ήττα του Κομμουνισμού, όλες οι ΑνατολικοΕυρωπαίες έχουνε γίνει πουτάνες ή παραδουλεύτρες στην ξενιτιά και δεν βλέπουμε πια ουρές για φαγητό στις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Βλέπουμε όμως στην Αμερική.Έχει πολύ χιούμορ η Ιστορία, αυτή η σκρόφα.



Το Σινικό τείχος, απόδειξη (όπως και κάθε προϊόν του Κινέζικου πολιτισμού) οτι για όλα τα κακά του κόσμου φταίνε οι Κινέζοι. Πώς δεν φταίνε; Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να τρώνε κρέας, οι άθλιοι. Πέρσι, οι ένα δισεκατομύριο καί, Κινέζοι, εκπέμψανε πιο πολύ διοξείδιο του άνθρακα από τους τρακόσια εκατομύρια Αμερικάνους!! Φαντάσου να τρώγανε φασόλια αντί ρύζι!!! Αυτομάτως με τη λογική μας καταλαβαίνουμε οτι οι Κινέζοι φέρουν την συνολική ευθύνη για την καταστροφή του περιβάλλονος από την αρχή της Βιομηχανικής Επανάστασης και δώθε. Φιού, φτηνά τη γλυτώσαμε.



Οι Μυκηναίοι, εμφανίστηκαν γύρω στα 1600 πΧ στην Νότια Ελλάδα, χτίσανε Κυκλώπεια τείχη και βασίλεψαν στη γύρω περιοχή μέχρι περίπου τα 1200 πΧ. Κάπου εκεί, γύρω στα 1250, όλα τα Μυκηναϊκά παλάτια στην Πελοπόννησο, καήκανε κι ο Μυκηναϊκός πολιτισμός έπεσε σε παρακμή κι εξαφανίστηκε. Από 'κει μέχρι την εποχή των πόλεων - κρατών της κλασσικής Ελλάδας επικρατεί αυτό που είναι γνωστό στο εξωτερικό ως "ο Ελληνικός Μεσαίωνας"- The Greek Dark Ages. Στο σχολείο τη μαθαίνουμε ως "Γεωμετρική" ή "Ομηρική" εποχή.



Ο τοίχος των δακρύων. Στη Μέση Ανατολή, κι ένας μισόγκρεμισμένος τοίχος είναι αρκετός για να διχάσει κατά μήκος εθνικών, θρησκευτικών κι όλων των άλλων μαλακιασμένων συνόρων που μπορεί να ξεράσει η ανθρώπινη φαντασία.



Αυτά με τους τοίχους.

Τώρα, σε ποιόν να δώσω πάσα; Οπωσδήποτε στην Αφροδιτάρα που μου έστειλε το πρώτο μου μπλογκοπαίχνιδο και θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου! (Stassa <3 <3 <3 Aprhodite!!! #^_^*). Άλλο κόσμο έχω ήδη προσπαθήσει να χώσω (εσένα κοιτάω!) αλλά δεν χώνονται. Γι' αυτό, όποιος θέλει, ας πάρει πάσα μοναχός του, τσάμπα είναι. :)

(A Suivre)