Χολοκυστολιθίασις.

Αυτό που βλέπεις στη φωτογραφία είναι ανθρώπινο όργανο, απ' αυτά που έχει μέσα το σώμα σου, χοληδόχος κύστη. Μπλιαχ, αηδία είμαστε από μέσα ρε πούστη μου, σκατά και μίξες κι άντερα. Μπλιεεε. Αυτά τα κομματάκια (τί κομματάκια...! Γομάρια ολόκληρα, μπρρρρ) είναι πέτρες, χολόλιθοι, σαν τους δικούς μου (με τη διαφορά, ελπίζω, να είναι λίιιιγο μεγαλύτεροι από τους δικούς μου).

Ξαφνικά πρόπερσι το καλοκαίρι, άρχισα να πονάω, τα βράδυα, μέχρι που μια νύχτα δεν άντεξα και ξύπνησα την καλή μου να πάρει το 999 γιατί φοβόμουνα μήπως είχα πάθει τίποτα. Με πήγανε στο νοσοκομείο, στην αρχή νομίζανε οτι είναι από τα ξύδια (γιατί είμαι πολύ μικρή για χολή ακόμη, τ' ακούς; Άντε!), με αφήσανε όλο το βράδυ με κάτι ταμπλέτες και σιρόπια για τα οξέα του στομάχου. Μου βγάλανε μια ακτινογραφία, με ψαύσανε, με ρωτήσανε κάθε πότε έχω περίοδο (νά χαρώ γιατρούς) τελικά μου είπανε οτι είναι μάλλον πέτρες στη χολή και θα μου κλείσουνε ημερομηνία για υπερηχογράφημα.

Με ξεχάσανε για κάνα χρόνο, δεν ασχολήθηκα κι εγώ, τελικά με ξανάπιασε πέρσι, δυο μήνες πριν τελειώσει η χρονιά, είχα και τρεις εργασίες απανωτές, δεν πειράζει το φχαριστήθηκα μαζοχιστικά να κάθομαι ξάπλα στο κρεβάτι με την οθόνη δίπλα μου (κακό για τα μάτια) και τίγκα στα χάπια, να γράφω κώδικα, έτσι, στην πίεση ρε, τσίμπησα κι ένα "Α" καλό (λέω να ασχοληθώ με το ΑΙ αργότερα, έχει φάση), έχασα και δυο κιλά, αλλά ένα βράδυ άρχισα να ξερνάω σκούρα πράσινη χολή, σα βιοχλαπάτσα, πίκρα απίστευτη στο στόμα μου, δεν έσωνε άλλο και ξανά μανά το 999 και τα νοσοκομεία.

Αυτή τη φορά, αφού τους είπα οτι είναι μάλλον πέτρες στη χολή, μου χτυπήσανε μια μορφίνη για να ησυχάσω, δεν μ' έπιασε, μου κάνανε και τα χέρια σουρωτήρι μέχρι να βρούνε φλέβα, τί σκατά, πρεζάκι είμαι; Την άκουσα όμως με το αντιεμετικό που μου δώσανε για να σταματήσω να τα βγάζω και να μου πάρουνε ιστορικό. Δεν ξέρω τί ήτανε, αλλά και τώρα που σκέφτομαι τον ήχο της τρόμπας που το έστελνε στο ενδοφλέβιο, σαν να μού 'ρχεται πάλι- μια αίσθηση ανύψωσης σαν να έχει φύγει το καπάκι απ' το κεφάλι μου, σαν υπεροξυγόνωση. Όταν με ρώτησε η γιατρός για το αντιφλεγμονώδες που έπαιρνα, άρχισα να της λέω για τα νεκροφάγα στην Ινδία, που έχουνε πεθάνει τα 90%, γιατί τρώνε τα κουφάρια των βοδιών που τους έχουνε δώσει αυτό το φάρμακο, το ίδιο που παίρνω, και είναι δηλητηριώδες για τα πουλιά. Την έστειλα, πήγε, έφερε έναν άλλο γιατρό. Αυτός μου θύμισε λίγο Έλληνα, είχε αυτό το στυλάκι "τί μαλακίες λες, σιγά μην έχεις χολή", χαμογελούσε σαρκαστικά και απαξίωνε με το χέρι, μου είπε οτι έχω γαστρίτιδα επειδή βρήκαν στο αίμα μου το ελικοβακτήριο του πυλωρού. Εγώ τί να πώ, οι ίδιοι πάλι (οι συνάδελφοί τους) μου είχανε πει οτι έχω πέτρες, εγώ προτιμούσα να έχω γαστρίτιδα. Κι έτσι μ' αφήσανε ξανά όλο το βράδυ να γαμιέμαι στον πόνο, και ντρεπόμουνα να ζητήσω κι άλλη μορφίνη, ή να τους πω οτι δεν μ' έπιασε, μη με περάσουνε όντως για κάνα πρεζάκι των νοσοκομείων.

Τελικά έκανα εκείνους τους υπέρηχους, τις είδανε τις πέτρες, είναι και μεγάλες λέει, δεν πάνε πουθενά μόνες τους. Είδα κι έναν γιατρό, χειρούργο (-ούργος, -ούργος, ξέρω τί γράφω, έννοια σου), φαγώθηκε να μου βγάλει τη χολή, για λιθοτριψία και κάτι φάρμακα που παίζουνε δεν ήθελε ν' ακούσει. Τί διάλο, συλλογή τα κάνουνε, τα βγαλμένα όργανα, οι χασάπηδες; Μπας και θέλει να την φάει με κουκιά και κιάντι (ωπ, φιλμική αναφορά- βρες και πες); Αν ήταν η δικιά του η χολή θέλω να ξέρω, θα την θεωρούσε τόσο άχρηστη; Εμ, αυτές τις γαϊδουριές κάνουνε και στέλνουνε τον κόσμο στους κομπογιαννίτες που τους υπόσχονται... "ολιστική" θεραπεία.

Τί ψυχή έχει μια χοληδόχος κύστη; Για μένα πάντως είναι το πιο σημαντικό όργανο. Αμέ. Μετά πώς θα σχολιάζω στα μπλογκς;