Ξυπνητούρια!

Είναι 7:49 ώρα Αγγλίας. Στις 9:00 έχω μάθημα, αλλά δε θα πάω, ένα μόνο του είναι έτσι κι αλλοιώς, μετά όλη η μέρα είναι άδεια. Θα πάω στο πρωϊνό drop-in του γιατρού μου, εννιά με δώδεκα, γιατί θέλω ένα σέρβις, μεγάλωσα κι αρχίζω να χαλάω. Τις προάλλες μου ανακοίνωσαν ορθά -κοφτά οτι πρέπει να μου αφαιρέσουνε ένα όργανο γιατί βάρεσε έρρορ. Έτσι που πάμε, να δω τί θα μείνει να θάψουνε.

Τα μαθήματα αρχίσανε την περασμένη βδομάδα. Ακόμη δεν έχω καταφέρει να προσαρμόσω τον ύπνο μου. Σήμερα έχω πέσει από τις τέσσερις και προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά δεν τα καταφέρνω. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ αλλά το μυαλό μου τρέχει. Μετά τρώω για μεσημέρι και πέφτω ξερή σαν κοτόπουλο, κοιμάμαι όλο το απόγευμα και δώστου απ' την αρχή. Την περασμένη Τρίτη κουτούλαγα μες' το μάθημα, εκεί που εξηγούσε ο καθηγητής για τα abstraction layers και τα virtual memories, εγώ βαρούσα ντάγκλες, ελπίζω να μη με είδε κι απογοητεύτηκε.

Α μάλιστα, τώρα άρχισε και το ξυπνητήρι.



Πάω μέσα να ρίξω λίγο νερό στη μούρη μου και δεν θέλω να κοιτάξω τον καθρέφτη, έτσι που μ' έκανε αυτή η Έμιλυ. Η κομμώτρια- καλή είναι αλλά μάλλον της έχω δώσει λάθος εντύπωση. Έπιασε και μου σιδέρωσε το μαλλί ολόισιο, και μ' έχει κάνει λες κι είμαι καμμιά θείτσα, δε μου πάει καθόλου έτσι. Θα με βλέπουνε τ' αγόρια και θα σκέφτονται "μμμ, θα μαγειρεύει ωραία η κυρία". Καλά, δε φταίει αυτή... Σαν σήμερα, πέρσι, κατάφερα κι έκαψα τα μαλλιά μου με τις ντεκαπάζ, τρεις σε μια βδομάδα (γιατί τα είχα κόκκινα πριν και στην αρχή μου βγαίνανε πορτοκαλί). Τα μισά μου πέσανε και περίμενα να ξαναβγούνε λίγο, να πάω να κόψω και τα υπόλοιπα, να είναι τουλάχιστον όλα ένα μήκος. Τα είδε λοιπόν η Έμιλυ και φρίκαρε, δεν ήθελε να τα κόψει, γιατί αυτά που είχανε μείνει ήτανε μακρυά μακρυά και την έπιασε η καρδιά της. Με το ζόρι την παρακάλαγα, έλα ρε κοπέλα μου, τί να πώ κι εγώ δηλαδή, εγώ τό 'φαγα το πακέτο, κόψτα 'κει, μαλλί είναι, ξαναβγαίνει. Τα κατάφερε τελικά, αλλά την επόμενη φορά που πήγα είχε φύγει διακοπές και μου τα έκανε μια άλλη κοπέλα, η Χλόη. Την τρίτη φορά έκλεισα πάλι με τη Χλόη και όταν πήγα εκεί ήταν κι η Έμιλυ που βέβαια δεν ήξερε οτι με είχε κάνει η Χλόη όταν έλλειπε αυτή, και νόμιζε οτι δεν την ήθελα επειδή μου είχε κόψει τα μαλλιά κοντά και μου είχε μείνει τραύμα. Σου λέω, αυτές οι Αγγλίδες είναι πολύ περίεργα πλάσματα, για να συνεννοηθείς μαζί τους θέλει μικρό οδηγό της ποπ ψυχολογίας στο χέρι. Χαμογελάνε κι όλη την ώρα ρε πούστη μου, βρέξει χιονίσει, μην ξεκολλήσει το χαμόγελο απ' το στόμα και νομίσεις οτι δε σε συμπαθούνε! Πάπάπά!

Πρώτη φορά φέτος πάω σε κυριλέ κομμωτήριο, το Rush, πανάκριβο, γαμώτο. Αλλά μετά το φιάσκο με τη ντεκαπάζ, κι όσο μακραίνει το μαλλί, δεν το ρισκάρω να μου κάνουνε το κεφάλι κώλο. Εδώ δεν έχει μέση λύση στα κομμωτήρια. Αν είναι καλά είναι ακριβά, αν είναι φτηνά είναι παναγιά μου. Στην αρχή που τό 'ψαχνα, μού 'χανε ρίξει κάτι στραβοκοψιές, δεν το πίστευα οτι δίνουνε άδεια στο σχιζοφρενή δολοφόνο με το ψαλίδι! Θυμάμαι κιόλας που είχα ρωτήσει μια κοπέλα στο μαγαζί που παίρνω τις βαφές μου, πού έχει φτηνά να πάω και με είχε στείλει σ' ένα μπαρμπέρικο... "Καλά" της λέω "δεν έχει κάπου που να μην είναι για νεοσύλλεκτους και γέρους;" Και τί γυρνάει και μου λέει; "Εδώ είναι Μπράιτον, κι είναι όλα πολύ ακριβά γιατί είναι πολύ κλασάτο μέρος". "Classy" μου το είπε και κρατιόμουνα να μην της πώ τί λέμε έτσι στο χωριό μου. Αλλά εδώ έχουνε μπλέξει το "ακριβά" με το "καλά" και τρώνε τη ζωή τους να κοιτάνε τί φοράει η γυναίκα του Μπέκαμ και αν ιδρώνει η μασχάλη της Κέιτ Moche (τό 'πιασες αυτό; Θέλει Ευρωπαϊκή παιδεία). Μετά όταν σου λένε "classy", εννοούνε ροζ λιμουζίνες και να γυρνάς με τον κώλο έξω.

Το Rush τό 'χει ένας Κύπριος μαζί μ' έναν Άγγλο, ο Stelios κι ο Andrew, προχτές γνώρισα και τον ανηψιό του που δουλεύει εκεί, ωραίο παιδάκι, μελαχροινός με γαλάζιο μάτι και Μεσογειακό προφίλ, θά 'χει πέραση εδώ πάνω. Με ρώτησε αν είμαι Ελληνίδα τον ρώτησα αν μιλάει Ελληνικά και τον άρχισα στα γρήγορα, ελπίζω να μην το μετάνοιωσε. Για κάποιο λόγο, οι Κύπριοι είναι πιο πρόθυμοι από τους Έλληνες να σου πιάσουνε κουβέντα αν σ' ακούσουνε στο άσχετο να μιλάς Ελληνικά. Οι Έλληνες σου μιλάνε μόνο αν βρεθείτε στην ίδια παρέα, ή σε κάνα πανεπιστήμιο, δουλειά και λοιπά. Είναι το Νεοελληνικό κόμπλεξ, μη φανεί οτι είμαστε από χωριό και μας κοιτάνε στραβά οι ξένοι... Οι Άγγλοι πάλι έχουνε το ανάποδο κόμπλεξ: είναι οι μόνοι που δεν έχουνε έθνικ κουλτούρα και τοπική κουζίνα (εκτός απ' το αρνί με μέντα... "το καϋμένο το ζωντανό"...) και προσπαθούνε πάντα να σου πούνε τί ωραία που είναι η χώρα σου και πόσο καλά είναι τα Αγγλικά σου. Εγώ το παίζω πολύ το Μεσογειακό πάντως, "μεγάλωσα στα Πατήσια κι έμαθα το καλό λάδι", τέτοια.

Στην γειτονιά μου -γενικά στο Μπράιτον- έχει πολλούς Αλεξανδρινούς, παντού, σουβλατζίδικα, ψιλικατζίδικα, ίντερνετ καφέ, έχει κι ένα καφενείο μ' αργιλέδες, τους κοίταζα στην αρχή καλά-καλά να καταλάβω τί ρόλο βαράνε, γιατί ενώ τους βλέπεις που είναι άραβες, φοράνε σταυρούς κι έχουνε εικόνες με τον Άη Γιώργη στα μαγαζιά τους. Μια μέρα έπιασα κουβέντα μ' έναν, σ' ένα ψιλικατζίδικο και μου είπε οτι είναι Κόπτες, Ορθόδοξοι [έτσι μού 'πε!], με ρώταγε αν πάνε στην εκκλησία ο κόσμος στην Ελλάδα και παραπονιότανε που εδώ είναι όλοι άθεοι. Τί να του πώ, τον παρηγορούσα, δεν ήθελα να του πώ οτι κι εγώ άθεη είμαι και του το χαλάσω. "This is the West" του είπα, "εδώ είναι δύση". Αναρωτιέμαι πώς έχουνε βρεθεί όλοι εδώ μαζεμένοι, ξέρω οτι έχει και μια ορθόδοξη εκκλησία, κάπου στο Kemp Town, νομίζω, κοντά στο St. John's Street, το δρόμο με τα γκέυ μαγαζιά. Αν πετύχω τίποτα λεδεράδες με πετραχήλια καμμιά μέρα θα πάρω φωτογραφία να τη βάλω στο μπλογκ.

Ωχ, καλά, έχει πάει εννιά η ώρα, τα παρατάω και πάω να λουστώ, να δω αν ξεϊσιώσει το μαλλί (αλλοιώς θ' αναγκαστώ να καρυδώσω την καϋμένη την Έμιλυ, χαμογελαστά). Καλή βδομάδα.