"Πολύχρωμα τουβλάκια που εφαρμόζουνε μεταξύ τους"

(Αυτό δεν είναι το δικό μου desktop)

Μόλις πριν λίγο συνειδητοποίησα γιατί μου αρέσουν τόσο τα Linux.

Αυτό που συνειδητοποίησα είναι οτι, χωρίς να το καταλάβω, έχω χρησιμοποιήσει τέσσερα διαφορετικά περιβάλοντα εργασίας, στο ίδιο ουσιαστικά λειτουργικό σύστημα.

Ξεκίνησα με το compiz, ένα compositing window manager που έβαλα στο Fedora 14 πριν κάνα-δυο χρόνια. Έχει διάφορα εφφεδάκια, μια τρισδιάστατη επιφάνεια εργασίας (desktop), παράθυρα που τρεμοπαίζουνε σαν ζελές, και γενικά κουλάτους διακοσμητές παραθύρων (window decorators).

Μετά, κάποια στιγμή, τά 'φτυσε η κάρτα γραφικών μου και βρέθηκα να μην μπορώ να φορτώσω καθόλου γραφικό περιβάλον. Άρχισα να χρησιμοποιώ το tmux, ένα terminal multiplexer- σ' αφήνει να ξεκινήσεις καινούργια "παράθυρα" μέσα στο ίδιο τερματικό, το καθένα χωρισμένο σε οριζόντια ή κάθετα panes, όσα θες εσύ. Για διαχειριστή αρχείων χρησιμοποιούσα το Midnight Commander και μέσα σε δυο μήνες είχα όσα χρειαζόμουνα, βίντεο, ίντερνετ, μουσική, κείμενο, εικόνες, όλα σε text mode- μέχρι που είδα όλο το Star Trek: TNG στο framebuffer (αυτό ήταν μόλις είχα τελειώσει με τη σχολή και είχα πολύ χρόνο στα χέρια μου, έβλεπα δυο επεισόδια τρεκ τη μέρα). Μόνο ένα καλό text mode browser με javascript δεν είχα, δεν πειράζει (θα γράψω έναν δικό μου σε Prolog) (μη γελάς ωρέ!).

Κάποια στιγμή πήρα ένα λαπτοπάκι για να έχω μαζί μου στο μακρυνό commute. Του πέρασα Fedora, με το καινούργιο Gnome, που μου την έσπασε τρομερά (σοβαρά τώρα, τί 'ν αυτό το πράμα;). Για λίγο το δούλευα πάλι με το tmux/Midnight Commander combo μέχρι που αποφάσισα να του περάσω το xmonad, έναν tiling window manager- δηλαδή, απλώνει όλα τα παράθυρα στην οθόνη, πλάι με πλάι, βελτιστοποιώντας το χώρο της οθόνης. Επίσης δεν χρειάζεται ποντίκι, είναι όλο με κουμπιά και με βολεύει πολύ. Είναι γραμμένο και configurable σε Haskell, οπότε καλή ευκαιρία να κάτσω ν' ασχοληθώ λίγο παραπάνω να την μάθω. Τέλος πάντων, καλή φάση, καλά περνάμε.

Και ορίστε. Χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να σκεφτώ "τώρα θα κάνω αυτό", έχω αλλάξει τρία window managers πάνω στο ίδιο desktop environment (μετράω και το αρχικό metacity της Φεντόρας) και ένα text-based περιβάλον, σαν να λέμε. Εννοείται πως μ' όλ' αυτά απλά κάνω τον χαβαλέ μου, παίζω ρε παιδί μου. Και ναι, ωραία γίνεται να τα κάνεις και στα Windows όλα αυτά (σε Mac; Δεν ξέρω. Τί είναι το Mac; Όπως λέμε Μακτνόντατς;). Αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ίδιο γιατί το Windows είναι φτιαγμένο ειδικά για να μην χρειάζεται ν' ασχοληθείς μαζί του (...δεν είπα οτι το πετυχαίνει...). Ενώ το Linux είναι σαν ένα είδος λέγκο των λειτουργικών συστημάτων. Είναι φτιαγμένο για να το λύνεις και να το δένεις και να περνάς ατέλειωτες ώρες χαράς με τα πολύχρωμα τουβλάκια.

Δεν πιστεύω στ' αλήθεια οτι το Linux είναι ένα "σοβαρό" λειτουργικό σύστημα. Δεν πιστεύω καν οτι είναι λειτουργικό σύστημα. Ένα παιχνίδι είναι, για παιδάκια που τους αρέσει να παίζουνε με κομπιούτερ και κουμπάκια και προγραμματάκια. Κι αν θες να ξέρεις τη γνώμη μου, ο λόγος που είναι καλύτερο λειτουργικό από τα Windows και το Mac OS, είναι οτι έχει τόσο χαβαλέ που τραβάει αυτά ακριβώς τα παιδάκια. Κι ακόμη κι αν δεν ήτανε καλύτερο λειτουργικό (που αν είναι το χρωστάει στον μαπμπά του, το Unix) και πάλι, όλα αυτά τα παιδάκια αυτό θα χρησιμοποιούσανε για να τρέχουνε το ίντερνετ (που τρέχει κυρίως σε σέρβερς με Linux) και να κάνουνε όλες τις δουλειές που κάνουνε. Επειδή έτσι έχει πλάκα.