Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Ακολουθώντας το άσπρο άλογο


Ο μοϊκανός σάτυρος πήδηξε στη μέση της παιδικής χαράς και φούσκωσε το στήθος του με υπερηφάνεια.

- "Είμαι ένα κοκόρι-γίγαντας με παρδαλό λοφίο", έκρωξε. "Έχω ένα ράμφος βαρύ σαν κασμά και χτυπάω τα κεφάλια των μπάτσων, που ανοίγουν σαν καρπούζια!".

Πισωπάτησε τραμπαλιστά και ξανάκατσε ανακούρκουδα, με το λειρί του να χοροπηδάει σαν ελατήριο. Χωρίς να τον καταλάβει κανείς, ο γοτθομεταλλάς βρέθηκε ξαφνικά στο κέντρο του σκάμματος.

- "Είμαι ένα μαύρο λιοντάρι!" γρύλλισε. "Έχω χαίτη από σκοτεινή φωτιά! Ορμάω στους εχθρούς μου μέσα απ' τις σκιές και σκίζω τις σάρκες τους με τα τρομερά μου νύχια!".

Γυρίσαμε όλοι να δούμε που πήγε, αλλά είχε εξαφανιστεί. Μου φάνηκε οτι είδα δυο μάτια σαν κάρβουνα να καίνε μες' τους θάμνους.

Το πρεζόνι βγήκε μπροστά, σέρνοντας τα πόδια του και σκουντουφλώντας, φυλλοροώντας χάπια και βελόνια απ' τις τρύπιες του τσέπες.

- "Είμαι το τέρας του Λοχ-Νες" μουρμούρισε. "Κανείς δεν πιστεύει οτι υπάρχω. Παραμονεύω, κι όταν δω κάναν περαστικό τεντώνω το μακρύ λαιμό μου και του ζητάω ένα δεκάρικο".

Γελάσαν όλοι καλόκαρδα και δυο τρεις σηκώθηκαν να τον μετακινήσουν γιατί βάραγε ντάγκλες. Η αλτέρνατιβ γκόμενα πήρε τη θέση του, προσεχτικά μην πατήσει κάνα σέο, γιατί φορούσε σανδάλια.

- "Είμαι μια αρκούδα καφέ" γέλασε πονηρά "και τρέχω τρέχω τρέχω μ' έναν ξύλινο μπουφέ".

Χτύπησε το κεφάλι της για να δείξει τις τζίβες της κι έκανε στα ψέμματα το σήμα του σατανά και "γιεεεα". Άλλοι χασκογέλασαν περιφρονητικά, άλλοι χτυπήσαν παλαμάκια. Ο αναρχικός της γκόμενος την κοίταζε με χαμένα μάτια.

Γύρω στην παιδική χαρά, σαν θεατές σ' αρχαίο θέατρο, οι Φυλές της Αθήνας κάθονταν στις πέτρινες εξέδρες. Ένας-ένας σηκώνονταν και μίλαγαν για το τοτέμ τους, το πνεύμα που τους οδηγεί στην ονειρική Αθήνα. Μακρυά, απέναντι απ' τον αυτόνομο λόφο, έβλεπα την αρχαία ακρόπολη, φωταγωγημένη και σημαιοστολισμένη. Πάνω της καίγανε φωτιές και γύρω της γίνονταν εκρήξεις- οι εθνικιστές νομίζω πολεμούσαν απόψε με τους χούλιγκανς. Ψηλά, κρεμότανε η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, ο ήλιος του κόσμου των ονείρων, πρησμένη και κόκκινη από λαγνεία κι ενοχές.

- "Κι εσύ"; με σκούντηξαν. "Ποιό είναι το τοτέμ σου;".

Τινάχτηκα, μισοξύπνησα. Γύρισα πλευρό και βυθίστηκα πάλι. Σηκώθηκα περήφανη, περπάτησα καμαρωτή στο κέντρο της παιδικής χαράς.

- "Είμαι ένα άσπρο άλογο" τίναξα το κεφάλι μου. "Έχω απαλή, πλούσια χαίτη και μεγάλα μαύρα μάτια που σε κοιτάνε έξυπνα".

Για μια στιγμή δεν κουνιόταν τίποτα.

Μετά αρχίσαν όλοι να γελάνε. Γελούσανε κρατώντας τα πλευρά τους. Πέφτανε κάτω και κυλιόντουσαν στο χώμα. Κοπανούσαν τα πόδια και τα χέρια τους στις πλάκες του αμφιθέατρου. Σκούζαν να ξυπνήσουν οι πέτρες και τα δέντρα. Γελούσαν και γελούσαν και γελούσαν. Σταματημό δεν είχαν. Ένας-δυο μέχρι που ξύπνησαν, απ' τη μανία του γέλιου τους.

Δεν έχω ξαναντραπεί τόσο, στα όνειρά μου.

10 σχόλια:

Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Εητίλα! Μεγάλη εητίλα! XD

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011 στις 6:01:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω λόγια...

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011 στις 11:24:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Γειά σου Silent! :)

Ξέρω πώς αισθάνεσαι, επειδή έχω βρεθεί κι εγώ πολύ συχνά να μ' αρέσει κάτι που διάβασα στο ίντερνετσ αλλά να μην ξέρω τί να σχολιάσω για να το δείξω. Γιατί προφανώς ένα απλό "μ' άρεσε αυτό που έγραψες" φαίνεται πεζό, και λίγο απόμακρο, μέχρι και αμφισβητήσιμο- είναι στη μέση η απόσταση του ίντερνετ, που δεν μπορείς να δεις το πρόσωπο αυτού που στα λέει αυτά και να καταλάβεις απ' την έκφρασή του τί εννοεί, γιατί του άρεσε, τί αίσθηση του έκανε, πώς το εννοεί καν το "μου άρεσε", αν το εννοεί καθ' όλου κλπ κλπ. Απ' την άλλη διαβάζεις κάτι που σ' αρέσει και μετά σκέφτεσαι "μα τα σχόλια είναι η τροφή του μπλόγκερ" και οτι αν δεν σχολιάσεις κάτι που σ' αρέσει μετά μπορεί να μην ξαναγράψει ο/η μπλόγκερ κάτι παρόμοιο και θά 'ναι κρίμα. Οπότε ναι, μερικές φορές απλά σωπαίνεις γιατί δε θες να φανείς λίγος, άλλες αφήνεις ένα τυπικό σχόλιο κι ας φανείς ανέμπνευστος, άλλες φορές πάλι προσπαθείς να πεις κάτι σπουδαίο και σου βγαίνει λίγο άτσαλα, μερικές φορές σου βγαίνει όπως το θες και μετά λάμπει από χαρά κι ευγνωμοσύνη ο μπλόγκερ, πάντως καλά περνάμε μωρέ τελικά.

Ελπίζω λοιπόν τώρα που σου έγραψα ένα κατεβατό απάντηση σε μισή γραμμούλα σχόλιο, να σε έβγαλα απ' την αμηχανία XD

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011 στις 2:55:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Νάρκισσος είπε...

Ναι ρε παιδιά, αυτό το "τι-στο-διάολο-γράφουνε-τώρα" σύνδρομο είναι απλά φριχτό. Χειρότερο κι από το να γράφεις ευχετήρια κάρτα.

Ευτυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση μου γλιτώσατε την αμηχανία. XD

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011 στις 9:27:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Αιθεροβάμων είπε...

"Τι-στο-διάολο-γράφουνε-τώρα" κι εγώ. :)

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011 στις 10:43:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

εμένα πάντα μ αρέσουν αυτά που γράφεις αλλά γράφω και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα.

Τ.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011 στις 11:53:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Ναρκίσσα, Αιθ, είδες ρε παιδί μου πώς σας νοιώθω; XD

Ανών,

Αν δεν ήταν και το ίντερνετ, πού θα γράφαμε τις μαλακίες μας... :P

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011 στις 11:48:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

θα τις γράφαμε στους τοίχους υποθέτω.


Ανώνυμη Τινκ.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011 στις 11:08:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Τοίχος; Πφφ. Παλιά τεχνολογία, εποχής Υξώς και βγάλε... :P

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011 στις 3:58:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

(Καλά κατάλαβες πως δεν σε κατάλαβα)

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011 στις 3:59:00 μ.μ. EEST  

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα