Ο άλλος Στάθης

Στο ένα κρατητήριο είναι ένας τύπος, λες και τίναξες τα Παιδιά της Πιάτσας κι έπεσε από μέσα. Λαδοπόντικας, υποθέτω; Λαδοπόντικας. Ποντικοουράς Λαδοπόντικας. Μας κόβει κουστούμι: σ' εμένα λέει πέντε, στα τρία θά 'μαι έξω. "Μα δεν έκανα τίποτα", του λέω. Ανασηκώνει τους ώμους. Δεκαπέντε άρθρα του Ποινικού, τα πέντε κακουργήματα. Και λίγα μού 'πε. Πάει παρακάτω. Ένας άλλος λέει οτι είναι εκεί επειδή λένε πως σκότωσε έναν άνθρωπο. "Τον σκότωσες;" ρωτάω. "Τρεις σκότωσα!" αναφωνεί. Μετά γελάει μόνος του και μου εξηγεί οτι όταν ήταν στο χωριό κι έπρεπε να σφάξουνε καμμιά κότα να φάνε, την έσφαζε η μάνα του, γιατί αυτός δεν άντεχε. "Όχι να σκοτώσω κι άνθρωπο!". Για καλό και για κακό πάντως, εγώ έβαζα το Λαδοπόντικα να κάθεται ανάμεσά μας.

Όλοι οι άλλοι είναι ενήλικες, εννοείται. Δεν έχει ξεχωριστά κρατητήρια για τους ανήλικους, στον έβδομο. Κι εγώ κοντεύω τα δεκαεφτά, δε λέω. Ο μόνος άλλος που είναι κοντά στην ηλικία μου είναι ένας αναρχικός που τον πιάσανε κι αυτόν για επεισόδια. Όταν μ' αφήσανε, έβλεπα μετά το όνομά του στους τοίχους, λευτεριά στον σύντροφο τάδε. Δε θυμάμαι τ' όνομά του αλλά είχε γίνει φίρμα. Μού 'χε πει και την κουβέντα την βαρειά, επειδή καταριόμουν την τύχη μου: "ο επαναστάτης πρέπει να ρισκάρει". Ο επαναστάτης, ας ρισκάρει ό,τι θέλει. Εγώ, τί φταίω; Μια μέρα ήρθε κι ένας δημοσιογράφος από την Ελευθεροτυπία, με μια μηχανή στο λαιμό, να πάρει είδηση, αλλά του είπα οτι με συμβουλέψανε οι γέροι μου να μην δώσω δημοσιότητα στην υπόθεση γιατί δε θα ξεμπερδεύω στον αιώνα τον άπαντα. Έφυγε εκνευρισμένος. Γιατί ρε δε θες να θυσιαστείς για την επανάσταση;

Τα πρωινά τα περνάω στον τέταρτο, στο ανηλίκων. Τα βράδυα, επάνω. Το πρώτο-πρώτο βράδυ μ' έχουνε βάλει μαζί μ' έναν μεγάλο άνθρωπο, καμμιά εξηνταριά. Πώς σε λένε; Στάθη. Και μένα Στάθη. Σύμπτωση, για φαντάσου. Τί δουλειά κάνεις; Έχω ένα μαγαζί και πουλάω λαχανικά. Εγώ βαράω ζυμάρια μ' έναν πλάστη. Πέφτω να κοιμηθώ στον ξερό πάγκο- δεν είχα με τί να σκεπαστώ. Σηκώνω το φερμουάρ του μπουφάν, τυλίγω τα χέρια μου γύρω μου, και κοιτάζω το σκοτάδι κατάματα. "Αυτό ήτανε" λέω μέσα μου. "Μέχρι εδώ ήταν η ελευθερία σου". Το πρωί ξυπνάω και κάποιος μ' έχει σκεπάσει με μια κουβέρτα. Ανασηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τον άλλο Στάθη, το μανάβη, καθισμένο χάμω, πάνω στο ταίρι της. Με κοιτάει αφηρημένος, χαμογελάει λίγο λυπημένα. Χαμένος στον κόσμο του, αναμαλλιασμένος. Ήτανε λέει εκεί για κάτι ακάλυπτες επιταγές.

Είχε όμως δύο κουβέρτες και μού 'δωσε τη μία.