Μία ξένη

Ήθελα να πω δυο λόγια, με την ευκαιρία ενός σχόλιου εδώ παρακάτω.

Εγώ λοιπόν σπουδάζω και μένω στην Αγγλία, μια ξένη χώρα. Τον πρώτο καιρό, δούλευα σε μια αποθήκη. Μετά μου είπανε οτι μπορώ να ζητήσω δάνειο από το Βρετανικό κράτος για να μου πληρώσει δίδακτρα να σπουδάσω. Έκανα αίτηση σε μερικές σχολές, με πήρανε τελικά και φέτος θα πάρω πτυχίο (...επιτέλους!). Το δάνειο θα το ξεπληρώσω φυσικά, είναι γύρω στις εννιά χιλιάδες λίρες, αλλά ελπίζω, με πτυχίο πια, κάτι καλύτερο θα βρεθεί από το χαμαλίκι στην αποθήκη.

Εν τω μεταξύ, όσο ήμουν εδώ, είχα κάποια ιατρικά έξοδα. Να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες, μια χαρά είμαι, δόξα τω θεώ και χτύπα ξύλο, αλλά τα τελευταία χρόνια, είδα καμμιά δεκαπενταριά διαφορετικούς γιατρούς, έκανα και καμπόσες εξετάσεις και παίρνω κάποια φάρμακα. Ε, λοιπόν, όλα αυτά, μου τα πληρώνει το Βρετανικό κράτος. Η περίθαλψη εδώ είναι δωρεάν για όλους τους κατοίκους Αγγλίας, ανεξαρτήτως υπηκοότητας κι εθνικότητας. Μ' έναν πολύ πρόχειρο υπολογισμό, πέντε χρόνια τώρα το Βρετανικό κράτος έχει δώσει γύρω στις δέκα χιλιάδες λίρες για τις ιατρικές μου ανάγκες, κι εγώ είναι ζήτημα αν έχω δώσει χίλιες.

Κάτι που δεν μετριέται με χρήματα: στο πανεπιστήμιο, με θεωρούνε γυναίκα φοιτήτρια. Το ίδιο και το NHS (ο εθνικός οργανισμός υγείας). Τί σημαίνει αυτό για μένα το καταλαβαίνεις όταν σου πω οτι το διαβατήριό μου με λέει ακόμη άντρα, και δεν υπάρχει τρόπος να το αλλάξω (επειδή δε θέλω να κάνω την γνωστή επέμβαση). Στην πατρίδα μου, δεν είμαι τίποτα, ούτε καν το φύλο μου δεν αναγνωρίζεται, ούτε το όνομά μου δεν μου επιτρέπεται να αλλάξω. Εδώ, πολύ απλά, μ' αντιμετωπίζουνε σαν άνθρωπο.

Μ' αυτά ελπίζω να καταλαβαίνεις γιατί δεν υποφέρω η πατρίδα μου να φέρεται στους δικούς της ξένους σαν να είναι σκουπίδια. Όταν σου λένε οτι "κάποτε ξενιτεύονταν οι Έλληνες...", ε, λοιπόν, εγώ έχω ξενιτευτεί τώρα, όχι "κάποτε". Και όχι μόνο δεν μου φέρονται όπως φέρεται η πατρίδα μου στους ξένους της, μου φέρονται καλύτερα από ό,τι φέρεται η ίδια σ' εμένα.

Φυσικά μπορείς να πεις "εγώ δεν έχω ξενιτευτεί", ή μπορεί να ζεις κι εσύ Αγγλία και να μην σου έχουνε πληρώσει τίποτα. Συγχαρητήρια, αλλά μην ξεχνάς οτι χρωστάμε, σαν Έλληνες, 400 δισ στους Ευρωπαίους. Σίγουρα δεν είναι αυτοί οι ξένοι που περιμένουνε να τους φερθούμε ανθρώπινα. Ίσως, όμως, είναι καιρός να σκεφτείς πώς θα ήθελες να σου φερθούνε κι εσένα, αν ποτέ -χτύπα ξύλο- βρεθείς στην ανάγκη των ξένων. Όχι από πρόληψη και δεισιδαιμονία, μη γυρίσει ο τροχός και (σε) γαμήσει ο φτωχός (ή ο Φράγκος). Αλλά, να, για να καταλάβεις πώς φέρεσαι αυτή τη στιγμή σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και πώς θα ένοιωθες εσύ αν ήσουνα στη θέση τους. Γιατί -τέτοια κουτή που είμαι- έχω την εντύπωση οτι δεν έχεις καταφέρει ακόμη να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση τους. Και γι' αυτό, Έλληνά μου, λες αυτά που λες και κάνεις αυτά που κάνεις.

Εγώ, παρ' όλα όσα έχουνε γίνει, εξακολουθώ να πιστεύω σ' εσένα, οτι θα με βγάλεις ασπροπρόσωπη και θα μπορώ πάλι μια μέρα να λέω με καμάρι και μια δόση μαγκιάς, "I'm Greek". Χωρίς να ντρέπομαι. Το λύσαμε και το πρόβλημα της μετανάστευσης, και την ανθρωπιά μας δε χάσαμε και βγήκαμε και πιο δυνατοί, πιο πλούσιοι από την περιπέτεια. Και την κρίση τη βάλαμε κάτω και την πατήσαμε, χωρίς να ξεπουληθούμε. Άντε, φέρτε μου τώρα και τα δύσκολα, που ζεστάθηκα. Ο καλός ο καπετάνιος... Αυτό θέλω να έχω να λέω. Αυτό θα με κάνει περήφανη. Έτσι θα σε χαρώ.

Τώρα, έτσι που σε βλέπω, φοβισμένο, παραλυμένο, έτοιμο να τα ρίξεις στους άλλους και να τους εκμεταλλευτείς μπας και την βγάλεις καθαρή, ζυμάρι στα χέρια του κάθε δημαγωγού καιροσκόπου, λοιπόν, να... δε σε χαίρομαι.