Φ&Φ

Συμβαίνει όμως το εξής, με τους φασίστες και τους φανατικούς.

Γιατί οι μεν φασίστες είναι ηλίθοι, το μόνο που καταλαβαίνουνε είναι να βρούνε έναν Αρχηγό να ακολουθήσουνε, που πρέπει να είναι ο πιο βλάκας απ' όλους. Όσο πιο βλάκας είναι ο Αρχηγός, όσο πιο μεγάλη η βλακεία του, τόσο πιο πολλές από τις προσωπικές, ατομικές βλακείες των οπαδών του μπορεί να εκφράσει χωρίς να του κάνει εντύπωση. Όσο πιο βλάκας είναι ο Αρχηγός, τόσο πιο πολλούς μπορεί να σκεπάσει στοργικά με τις φτερούγες της τρομερής του βλακείας. Οι πιο πετυχημένοι Αρχηγοί, εκφράζουνε τη συλλογική βλακεία ολόκληρων εθνών.

Οι φασίστες τουλάχιστον είναι στις μέρες μας λίγοι, γιατί σε καιρούς ευμάρειας οι άνθρωποι είναι λιγότερο βλάκες και μένουνε μακρυά τους. Αλλά έτσι κι οι φασίστες βρούνε λαό και όπλα, τρέχα να φύγεις να κρυφτείς γιατί αν πέσεις στα χέρια τους την έβαψες. Ή που θα σε σκοτώσουνε, ή που σε περιμένει μια μοίρα χειρότερη κι απ' το θάνατο, να γίνεις κι εσύ σαν κι αυτούς, ένας βλάκας ανάμεσα στους βλάκες.

Ο δε φανατικός, είναι προσηλωμένος στο στόχο του και δεν τον ταράζει τίποτα. Το μόνο που σκέφτεται είναι τα ιδανικά του, το μόνο που τον ενδιαφέρει, η φωτιά του, που τον καίει μέσα του. Βαδίζει μέσα στο πλήθος κι είναι το βλέμμα του χαμένο στο άπειρο. Προχωράει σταθερά, κόντρα στον άνεμο, κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στη λαοθάλασσα, ανάποδα κι απ' την περιστροφή της Γης την ίδια και δε σταματάει ποτέ, σαν να τού 'χεις βάλει στον κώλο Ντούρασελ. Σαν ακτίνα τρυπάει τα σύννεφα, σαν μπάλα του μπόουλινγκ ρίχνει τις κορίνες, τα παίρνει όλα σβάρνα σαν αδέσποτο χουσβάρνα και συνεχίζει, δεν χαμπαριάζει, κάτω δεν το βάζει.

Την ίδια ώρα, όλοι οι υπόλοιποι, οι απλοί άνθρωποι του λαού που δεν ενοχλούνε κανένα, δεν πάνε πουθενά. Προχωράνε στο σκοτάδι, σκοντάφτοντας και παραπατώντας, πέφτουνε ο ένας πάνω στον άλλο και αλλάζουνε πορεία στο άσχετο και τυχαία. Σαν κοπάδι, σαν διαδήλωση του ΠΑΣΟΚ με θείες και θείους. Δεν ξέρουν οι πίσω γιατί προχωράνε οι μπροστά κι οι μπροστά πού τους σπρώχνουν οι πίσω. Και στο τέλος τρώνε τα μούτρα τους, ισχύς σκορπισμένη, χωρίς διεύθυνση, χωρίς προορισμό, χωρίς στόχο, μια δέσμη φωτός απλωμένη και θαμπή.

Γι' αυτό χιλιάδες χρόνια τώρα, οι φανατικοί κερδίζουν το παιχνίδι, την ώρα που οι υπόλοιποι τρέχουνε να σωθούνε απ' τους φασίστες. Ο φανατικός κοιτάει γύρω του με αηδία, όλα αυτά τα μικρά αδύναμα ανθρωπάκια. Νομίζουνε οτι είναι το κέντρο της γης επειδή καβλώνουνε και χύνουν, επειδή χορταίνουν και τρώνε, διψάνε και πίνουν, δουλεύουν και κονομάνε κι έχουνε όλες αυτές τις μικρές ανούσιες ανάγκες που γεμίζουν τη φύση τους σκατά. Σκατά! Σκατά! Μπλιάαααα! Σιχαίνεται τους χλιαρούς ο φανατικός και θέλει να τους ξεράσει απ' το στόμα του. Προχωράει μόνος του, μπροστά, ακολουθεί το Σκοπό του, τραβηγμένος από το μαγνήτη της προσωπικής του δύναμης, που πηγάζει από Κείνον. Σκαρφαλώνει στο βουνό του μόνος του, σκοτώνει ό,τι τέρας και δράκο βρεθεί μπροστά του, κάθεται πάνω στο θρόνο του και παίρνει το τιμόνι στα χέρια του. Ο φανατικός κάθεται στο θρόνο της γης και παίρνει το τιμόνι στα χέρια του και μας θάβει όλους στην απίστευτη μιζέρια του.