Όταν γεράσω, θ' ανοίξω ένα μπουρδέλο.

Θα έχει μέσα αγόρια, κορίτσια και τραβεστί, για όλα τα γούστα. Στο χωλ θα έχω ταριχευμένο το νεκρό του Τομ Γουέιτς, να υποδέχεται τους πελάτες και να κρεμάνε πάνω τα παλτά τους. Στο σαλόνι θα κρεμάσω έναν πίνακα του Λυντς (ζωγραφίζει τώρα τελευταία) πάνω από τον καναπέ με τα χείλια, του Νταλί (έχει έναν στο μουσείο του Μπράιτον, κάπως θα τους ψήσω να μου τον δώκουνε πριν φύγω, αλλοιώς θα τους τον κλέψω και θα περάσω την Μάγχη πάνω του, κάνοντας κουπί με τα χέρια). Στα δωμάτια η τηλεόραση δε θα παίζει τσόντα: θα παίζει ταινίες του Τζάρμους και του Μπάστερ Κήτον. Μουσική θα παίζει αιώνια Νικ Κέηβ, εννοείται. Κάθε δωμάτιο θά 'χει και διαφορετικό ντεκόρ, κι άλλου τύπου κρεβάτι: στρώματα νερού, στρώματα με αμορτισέρ, ψάθες χύμα στο πάτωμα (για σκληροπυρηνικούς πρώην χίπηδες από τα Μάταλα), αιώρες, ό,τι φανταστείς.

Τις κοπέλες και τ' αγόρια θα τα ντύνουνε οι πιο διάσημοι μόδιστροι και θα τα φτιάχνουνε οι καλύτεροι μακιγιέρ και κομμώτριες. Θα έχει κι ένα lounge, που θα μαζεύονται ρεμάλια ποιητές με σκοτεινό παρελθόν κι εκλεπτυσμένα γούστα. Θα έχω σομελιέδες κυριλέ με ταμπεραμέντο πριμαντόνας, Γάλλους σεφ να ταΐζουνε τους πελάτες με χαβιάρι από αυγά σαλιγκαριών, πένες με τρούφα και πατέ ντε φουαγκρά, και τ' ακριβά τα πούρα να καπνίζουνε αν δε θέλουνε να γαμήσουνε. Και στ' αλήθεια, δε θα προσφέρει σεξ το μαγαζί, όχι αποκλειστικά τουλάχιστον, δηλαδή δε θά 'ναι αυτό το κλου. Αλλά το περιτύλιγμα. Οι κοπέλες και τ' αγόρια θα έχουνε γυρίσει τον κόσμο, θα ξέρουνε τέσσερις- πέντε γλώσσες τουλάχιστον, υποχρεωτικά, θα έχουνε γαμηθεί μ' όλες τις φυλές της Γης και θα έχουνε ερωτευτεί όλα τα φύλα. Θα ξέρουνε να μιλήσουνε με τους πελάτες, για τα πάντα. Για τη δουλειά τους, για την τέχνη, την επιστήμη, για την πολιτική, την οικονομία, την ιστορία, τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο, με φωνές γλυκιές όσο τα κορμιά τους. Οι πελάτες θα έρχονται για να συγκινηθούνε, θα τα σκάνε για να φύγουνε για λίγο από την τριβή της άσχημης καθημερινότητας, να βρεθούνε για λίγο κοντά στο άνθος της ανθρωπότητας. Θα πληρώνουν για το προνόμιο να τους προσέξει ένα Πλάσμα, που αλλοιώς δεν θα καταδεχότανε ούτε να τους φτύσει.

Στο υπόγειο θά 'χω εγώ το γραφείο μου. Θ' αφήσω καμμιά παλιά μου φίλη επάνω, να κάνει τη μαντάμ στο πόδι μου, με καμμιά φορεσιά με φτερά και βέλα (έχει ο θεός τρελλές, νάμαστε καλά). Κι εγώ θ' αράζω κάτω, θα παίζω Soul Edge στο Playstation και θ' ακούω AC/DC, ψιλοδυνατά, ίσα που να μη μ' ακούνε οι εκλεκτοί πελάτες από πάνω και φάνε καμμιά φλασιά ανάποδη, και φύγουνε και δεν ξαναρθούνε.

Για μπράβους θα έχω κάτι τελειωμένους ψυχοπαθείς πρεζάκηδες από το inner city London που θα τους έχω εξημερώσει εγώ, μόνη μου, και θα τρώνε μόνο από το χέρι μου, ωμές ανθρώπινες σάρκες. Αν πηγαίνει κανείς να μου παίξει πουστιά, πελάτης, αγόρι ή κορίτσι, θ' ανοίγω τα κλουβιά τους και θα τους ξαμολάω. Και θα τους παίρνει ο διάλος τον πατέρα.

Θά 'χω κι έναν λογιστή σαΐνι, πρώην τραπεζικό που έφαγε την καριέρα του στ' άλογα και τα σκυλιά. Θα τον περισώσω, θα του φτιάξω τα δόντια που θα του τά 'χουνε σπάσει οι τοκογλύφοι και θα τον βάλω ν' αναλάβει τις μίζες και τις εισφορές, στους μπάτσους και τους νονούς της νύχτας. Και τους μισθούς των αγοριών και των κοριτσιών.

Με τα έσοδα, θα πάρω ένα σπίτι στο κέντρο και θα βάλω μέσα πέντε καλόγριες από τις Ουρσουλίνες, να κάνουνε μαθήματα στα γυφτάκια τ' απογεύματα, υπολογιστές και γλώσσες, αριθμητικές και ό,τι άλλο χρειάζονται, γιατί το Ελληνικό κωλοκράτος τα έχει γραμμένα στ' αρχίδια του, κι ας είναι οι μόνοι άνθρωποι που σου χαμογελάνε, σ' αυτή την πόλη, και το βλέπεις οτι το νοιώθουνε, έτσι τους βγαίνει, δεν το κάνουνε επίτηδες.

Κι όταν πεθάνω, θα με θάψουνε σε μια γωνιά, στο Β' Νεκροταφείο, δίπλα στον παππού μου το Στάθη. Κι αυτό το όνομα θα λέει πάνω στην πλάκα, γιατί η οικογένεια δεν θα δεχτεί ποτέ να πεθάνω έτσι όπως έζησα, ό,τι και να κόψω, ό,τι και να κάνω, αυτοί, εκεί, θα με θάψουν άντρα. Θα με ντύσει η μάνα μου με κουστούμι και γραβάττα, θα κλαίει για το γυιό της, που τον φάγανε οι κακές παρέες. Θα μου ζωγραφίσει μέχρι και μουστάκι με μολύβι και θα μου δέσει τα βυζιά μ' επίδεσμο να μη φαίνεται τίποτα. Και θα δούμε ποιός θα έρθει στην κηδεία. Αν θα με θυμάται κανένας. Αν θα δίνει δεκάρα κανένας. Ή αν θά 'χουνε όλοι πεθάνει, θά 'χουνε όλοι χαθεί, που κάποτε νοιαζόντουσαν για μένα. Μπας και πήγα κι εγώ σε κανενός την κηδεία...;

Μπας και ξέρω αν ζούνε ή αν πεθαίνουνε;