Δεν έχω τίτλους...

Το ξαναλέω μ' άλλα λόγια, αυτό που είπα και σ' αυτό το σχόλιο- αυτό που σκέφτομαι αυτές τις μέρες. Γιατί έγινε της πουτάνας μετά που σκοτώσανε τον πιτσιρικά; Ήταν αφορμή, λέει, αυτό, για να ξεσπάσει η κρυμμένη οργή που σιγόκαιγε τόσον καιρό.

Πόσον καιρό; Ένα χρόνο; Πέρσι το καλοκαίρι κάηκε όλη η Ελλάδα, και πεθάναν τόσοι άνθρωποι. Γιατί δεν ξεχείλισε τότε η οργή; Και γιατί δεν έγινε της πουτάνας όταν την πέφτανε οι χρυσαυγίσκοι στους Πακιστανούς, ή οι μπάτσοι στους Κούρδους και τους Αφγανούς στην Πάτρα; Τη χώρα την κυβερνάνε σόγια, ένας Καραμανλής κι ένας Παπανδρέου, και πού είναι οι δημοκρατικοί πολίτες να τα κάνουνε λαμπόγυαλο, η γενιά του 114 και του Πολυτεχνείου που βγάζανε σπυριά στην ιδέα της ολιγαρχίας; Με τί ιδανικά μεγαλώσανε τα παιδιά τους- τί τα μάθανε, να γκρινιάζουνε τη μια χρονιά γιατί παίρνουνε μόνο 600 ευρώ και την επόμενη γιατί παίρνουνε μόνο 700; Αυτό είναι το όραμα της νεολαίας, ένας καλός μισθός; Τα σπάμε γιατί μετράμε τα πάντα με τα φράγκα, και κάποιος πρέπει να πληρώσει που δεν έχουμε αρκετά;

Το 85, δολοφονήθηκε ο Καλτεζάς και για βδομάδες μετά επικρατούσε το χάος, καήκαν πάλι τα πάντα, όπως σήμερα. Από τότε, γίνανε μπάχαλα πολλά κι οι μπάτσοι σκοτώσαν άλλους τόσους- και προχτές ξαναγίναν τα ίδια, άλλος ένας δεκαπεντάχρονος νεκρός, με τον ίδιο τρόπο, από το ίδιο χέρι. Τα μπάχαλα δεν αλλάξανε τίποτα, δεν καταφέραν να σώσουν κανέναν αθώο από κανέναν άδικο θάνατο.

Η βία φέρνει μόνο τη βία- σπέρνουμε φόνους και θερίζουμε μπάχαλα, σπέρνουμε μπάχαλα και θερίζουμε φόνους. Τα σπάμε, τα καίμε κι η οργή μας εκτονώνεται. Και δεν καταλήγει ποτέ πουθενά παρά μόνο σε περισσότερο αίμα και περισσότερη βία.

Η βία είναι η εύκολη λύση. Μόνο που δεν είναι λύση. Είναι το πρόβλημα. Είναι η αρρώστια που μας τρώει. Κι εμείς την αγκαλιάζουμε με πάθος.