Update!!

(πώς το λέμε το update στα Ελληνικά είπαμε; Eνημέρωση; Αυτό δεν είναι εκείνη η εφημερίδα του Κόκαλη;)

Τρίχες
Ναι, το πρόσεξα οτι δεν γράφω. Πέσανε διάφορα. Ενδεικτικά αναφέρω οτι ήμουν για δυο-τρεις βδομάδες πλατινέ ξανθειά, κλασσικό σημάδι ψυχολογικών ανακατατάξεων (ιδίως για μια βαμμένη κοκινομάλλα). Μετά βέβαια έφαγα φρίκη οτι είμαι σαν το κατσίκι, πήγα να σώσω την κατάσταση με ένα καστανοκόκινο και κατέληξα ένα είδος μισοπεθαμένου μπεζ- σκατουρλέ. Βλέπεις, όταν έχεις ρίξει τρεις ντεκαπάζ σε μισή βδομάδα, το μαλλί σου μετράει για άσπρο, και θέλει ένα βασικό χρώμα μαζί με το επιθυμητό, για να πιάσει. Όπως κάνουνε στις γιαγιάδες. Ξέρετε κάτι γιαγιάδες με πανκ μαλλιά, μωβ, τυρκουάζ, φούξια κλπ- επειδή δεν τους έχει πιάσει η βαφή είναι. Εμένα μου βγήκε λίγο πιο συντηρητικό αλλά και πάλι για κλάμματα.

Τώρα τί μ΄ έπιασε και το ξανάβαψα, δεν ξέρω, μια χαρά ήμουνα σαν ψυχρή ξανθειά.



Κάτι σε Λιβ Ούλμαν που μου λέει κι μαμά μου- και ξέρει αυτή, είναι φανατικιά του Μπέργκμαν. Σόρρυ, εγώ έχω δει μόνο εκείνο με την ταύτιση και βαρέθηκα. Επίσης η μαμά μου έχει και μια αφισάρα να από τον Καθρέφτη του Ταρκόφσκι στο χωλ της (έχω δει κι εγώ, εκείνο με τα τούνελ αλλά δεν το θυμάμαι, το μπερδεύω μ ένα των Μόντυ Πάιθον, εκείνο με τους νάνους). Και ξέρει να σου συναρμολογήσει υπολογιστή με κλειστά τα μάτια και το ένα χέρι να χτυπάει φραπέ. Είναι και γαμώ τις τύπισσες η μαμά μου σου λέω. Και δεν είναι και μάνα μου.

Γάιδαροι.
Τα νέα μου, τί άλλο; Και καλά, καί κακά. Πέρασα ένα καλοκαίρι στην Κέρκυρα να συναναστρέφομαι γάιδαρους, γιατί κάτι παλιοί φίλοι που είχα ή δεν ξέρουνε που είναι το χώμα να μαζέψουνε τα μούτρα τους από πάνω του, ή πήρανε των οματιών τους για να βρούν την υγειά τους. Για να χαρώ τρεις μήνες ήλιο μετά από τρία καλοκαίρια στην Αγγλία (μπρρρρ) αναγκάστηκα να φάω στη μάπα κάτι απίστευτους βλάχους και κατίνες. Για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια άκουσα τα σουξέ "για μένα θα είσαι πάντα άντρας" και "ό,τι και να κάνεις, γυναίκα δεν θα γίνεις ποτέ". Κι όλες τις σχετικές μαλακίες που βρίσκει το θάρρος να σου πεί το κάθε τσουτσέκι όταν συνειδητοποιεί οτι έχει το φασισμό της πλειοψηφίας και την Κοινή Λογική με το μέρος του. Και βέβαια έφαγα το ξεφωνητό της αρκούδας- μη γνωρίσω καινούργιο άτομο, να τρέξουνε αμέσως να του προφτάσουνε τα καθέκαστα, μην και δεν με καταλάβει από μόνος του ο άλλος κι αποφασίσει για λογαριασμό του αν είμαι άντρας ή γυναίκα. Είναι που δε θυμάμαι πού έχω θάψει το τσεκούρι μου, αλλοιώς θα σου ΄λεγα εγώ γκρρρρρρ... ε, και πού να κάνεις τώρα μαζική σφαγή με το μανικιούρ, μαλακία, θα χαλάσει.

Δεν πειράζει, ας είναι καλά δυο-τρία ατομάκια που ήτανε ξήγες. Γκόμενες κατά κύριο λόγο- μα τί έγινε; Εγώ ήμουνα one of the guys κι έτσι. Ξαφνικά έχω βρεθεί να κάνω παρέα μόνο με γυναίκες. Όχι βέβαια τίποτα καραθηλυκά, μή φανταστείτε. Οι περισσότερες είναι της σχολής αρβύλα - καμπάνα.- τζίβα. Πηγαίνουμε μαζί στα μαγαζιά και σουφρώνουνε τα δοκιμαστικά των καλυντικών, κι ύστερα με ρωτάνε πώς το βάζουνε αυτό, τέτοια. Με κότες φιλίες δεν πιάνω, αρχίζω να τους λέω για το Rome: Total War και πέφτουνε σε κώμα. Καλύτερα, μή πιάσουμε και τίποτα κοτόψειρες. Όχι γιατί οι μουνόψειρες τουλάχιστον φεύγουνε μ΄ ένα ξύρισμα. Οι κοτόψειρες ομολογώ δεν ξέρω, δεν έχω πιάσει (σάμπως φυτρώνουνε κότες πάνω μου;).

Γενέθλια.
Κατά τ΄ άλλα, στις 24 Οκτωβρίου ήταν τα γενέθλιά μου (έκλεισα τα δεκάξι. Ααααχ). Για δώρο μου ήρθε ένα μέηλ από το πανεπιστήμιο να μου κάνουνε το εισητήριο να πάω σε ένα συνέδριο με τίτλο Women in Digital Media, ως γυναίκα φοιτήτρια σε σχετικό μάθημα. Πήγα, μου δώσανε κι ένα ταμπελάκι με το ονοματάκι μου πάνω, ήπια και πέντε καφέδες για να μην ξανακοιμηθώ, μετά πήγαμε για μπύρες, βαρεθήκαμε λίγο. Σημειώνω οτι επειδή τα χαρτιά μου είναι αντρικά ακόμη, έχω γραφτεί στη σχολή σαν άντρας, στην εγγραφή έβαλα "Male" κι έτσι. Όμως η σχολή με θεωρεί γυναίκα φοιτήτρια- μου το εξήγησε η διευθυντής του τμήματός μας. Και δεν είναι οτι πήγα να τους πω οτι είμαι τρανσέξουαλ και θέλω να μου φέρονται σαν γυναίκα. Αλλά ορίστε, εδώ είναι πανεπιστήμιο, είναι και Μπράιτον, έχουνε και κάνα δυο άτομα σαν εμένα για υπάλληλους, κοιτάνε να σε διευκολύνουνε όσο μπορούνε. Εννοείται πως όλοι, καθηγητές και συμφοιτητές είναι απόλυτα τυπικοί και διακριτικοί και δεν είχα ποτέ μου πρόβλημα με κανέναν. Εντάξει, οι φοιτητές είναι και στην κοσμάρα τους, μπορεί και να μη με έχουνε καταλάβει. Ξέρω κι εγώ πια;

Τέλος πάντων, αυτά για την ώρα. Όπως συνήθως έχω διάφορες μαλακίες να πω, κι αφού μπλογκ μου είναι, ό,τι θέλω γράφω, θα τις πώ. Μείνετε συντονισμένοι.