Σημειώσεις.

Εν αναμονή σοβαρού ποστ (σε τρία τέρμινα) μερικές σημειώσεις, στα γρήγορα.


1. Έχω ποδήλατο!! Είναι λίγο ερείπιο, βέβαια, θέλει καινούργια αλυσίδα και μοχλό για ταχύτητες, και αν δε βαριέμαι, άλλαγμα σέλα και τιμόνι που έχουν μισό πόντο σκουριά πάνω. Όπως όμως λένε, γάιδαρο που σου χαρίζουνε... Γιατί για το ποδηλατάκι μου δεν πλήρωσα δεκάρα. Το είχε αφήσει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης εδώ απ' έξω από το σπίτι, αλυσοδεμένο σ' ένα κάγκελο, πάει τουλάχιστον χρόνος. Έτσι είναι εδώ στο Μπράιτον, όπου πας βλέπεις δεμένα ποδήλατα και τα μισά είναι παρατημένα. Έχει μια υπηρεσία ο δήμος κι έρχονται και τα μαζεύουνε και μετά τα φτιάχνουνε και τα πουλάνε. Τους πήρα λοιπόν τηλέφωνο, τους είπα οτι έχω χάσει το κλειδί από την αλυσίδα κι ήρθε ένας κύριος μ' ένα σβουράκι και την έκοψε. Άντε, ν' αρχίσω τις ορθοπεταλιές μπας και φύγουν οι πατσές (ωπ, ομοιοκαταληψία!) κι οι κώλοι... όχι γιατί σαν κομπιουτερού που είμαι τώρα πια, με έχουνε φάει τα κεμπάπ και τα fish and chips... αντί να τά τρώω εγώ, κατάλαβες...

2. Επειδή έχω αντίληψη, κατάλαβα οτι οι απαντήσεις μου στο τελευταίο μπλογκοπαίχνιδο, εεεε, πώς να το πώ... ξένισαν. Μα ρε παιδιά, σουρρεαλιστικό δεν ήτανε το παιχνίδι; Ποιός ήτανε που είχε πει οτι το πιο σουρρεαλιστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να βγεις στο δρόμο μ' ένα πιστόλι και ν' αρχίσεις να σκοτώνεις τον κόσμο; Ο Μπρετόν νομίζω. Τέσπα, ορκίζομαι να εξυπηρετώ την πατρίδα από δω και μπρος και να συμμετέχω στα μπλογκοπαίχνιδα σαν να ήμουν το Μικρό μου Πόνυ (μέσα μου, είμαι).

2β. Επειδή όμως θέλει η τρελλή να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει, κατανοώ οτι δεν θα καταφέρω να το κρύψω για πολύ το ψώνιο μου, κι όλο θα μου βγαίνουνε διάφορα. Λέω λοιπόν ν' αρχίσω και καινούργιο μπλογκ, λογοτεχνικού περιεχομένου, να γράφω τα τρελλά μου. Γελάσατε; Μπράβο. Μάλλον θα το κάνω με ψευδώνυμο λοιπόν, για να μη με δουλεύετε. Νια.

3. Το Πάσχα έρχεται κι εγώ δεν πάω πουθενά... μπούουουουχούουχουχού!!! Έχω τρία χρόνια να κάνω Πάσχα στην Κέρκυρα. Δεν είναι που είμαι θρήσκα, αλλά το Πάσχα στην Κέρκυρα έχει μπάντες που γυρνάνε στα καντούνια της Παλιάς Πόλης και παίζουνε πένθιμα εμβατήρια, μέχρι την Ανάσταση. Μετά τα σπάνε. Και φοράνε και στολές. Με γυαλιστερά κράνη κι άσπρα γάντια. Κι έχει και πυροτεχνήματα. Τελευταία φορά, πριν τέσσερα χρόνια, καθόμουνα σ' ένα μπαλκόνι πάνω από το Λιστόν και έβλεπα την Παλιά φιλαρμονική να πηγαίνει μέσα στους καπνούς από τα βεγγαλικά και βαράγανε λες και είχε τελειώσει ο πόλεμος... ο πόλεμος της Κριμαίας λέμε τώρα... Κι είμαι πολύ ψώνιο για κάτι τέτοια ιστορικά και παραδοσιακά εγώ και μου λείπει πολύ. Έλεγα που θα πάω φέτος να γεμίσω τις μπαταρίες μου, τελικά δεν έκατσε. Τουλάχιστον αρχίζει να ψιλοφτιάχνει ο καιρός εδώ πάνω...

3γ. Μουλτιμήντια αφιέρωμα στο Πάσχα στςου Κορφούς.

(Πρώτα τον πάνε κηδεία με τον Αμλέτο...)


(είναι και πιο στοιχισμένοι αυτοί, σου λέει η άλλη. Να τςη πεις να πά' να μάσει μπομπόλους!)

(...και με το adagio...)


(λυπούμεθα για την κακή λήψη, τεχνικά προβλήματα του ανταποκριτή μας)

(και μετά μαρσάρουνε! Ταρατατζούμ!!)


(χάρά και το μιτσό με την πατινέτα!)

3β. Έχω επίσης τρια χρόνια να φάω μαγειρίτσα. Εδώ πάνω, με τις αρρώστιες που έχουνε τα κρέατα, σκιάζομαι να πάρω άντερα να μαγειρέψω. Να σας δώσω τη διεύθυνσή μου να μου στείλετε κάνα ταπεράκι;

4. Δείτε το 5.

5. Δείτε το 4.

Αυτά, σε τρία τέρμινα επανέρχομαι.