Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Ομάδα Υποστήριξης

Πριν από λίγο καιρό άρχισα να πηγαίνω στις συναντήσεις μιας ομάδας υποστήριξης για τρανς άτομα, το Clare Project, που λειτουργεί εδώ στο Μπράιτον. Οι συναντήσεις γίνονται σε μια εκκλησία των Μεθοδιστών, που παρέχουνε το χώρο με μια άνεση και μια προθυμία που με έχει αφήσει μαλάκα. Προσπαθώ να φανταστώ τον παπά του Άγιου Τρύφωνα στην Παλλήνη (όχι τον μπαμπά των Ξηρών!) να δέχεται να συναντιούνται σε χώρο της εκκλησίας ένα μάτσο τραβέλια (όπως θα το σκεφτότανε ο παππούλης το λέω, έτσι; Μην παρεξηγιόμαστε!) Αλλά βέβαια, ο πάστορας της εκκλησίας είναι κι ο ίδιος... γυναίκα. Και δεν εννοώ τρανς. Οι Μεθοδιστές χειροτονούν γυναίκες φαίνεται. Έτσι κατάλαβα. Έχω πάθει πλάκα, λέμε.

Τα μέλη της ομάδας, ε, τί τα θές. Την πρώτη μέρα που μπήκα στο χώρο που μας δίνει η εκκλησία, κόλλησα κι έμεινα για λίγο μετέωρη με το βήμα του πελαργού, να κοιτάω τα πρόσωπα και τα σώματα. Για μια στιγμή πρέπει να τους φάνηκε οτι θα γυρίσω και θα το βάλω στα πόδια. Τελικά χαλάρωσα και θυμήθηκα τί βλέπω κι εγώ κάθε πρωί στον καθρέφτη, πριν εξασκήσω την τέχνη μου (προσωπογράφος). "Ωραία φρικιά είμαστε όλοι εδω μέσα" είπα από μέσα μου, έσκασα χαμογελάκι και μια κοπέλα, η Έμιλυ, με ρώτησε αν θέλω τσάι. Έσπασε ο πάγος και σιγά σιγά τις γνώρισα όλες.

Και όλους. Έχει και τρανς αγόρια το γκρουπ μας. Έχουμε γίνει φιλαράκια με τον έναν απο αυτούς, τον Νταν. Έχει αρχίσει τις τεστοστερόνες εδώ και λίγο καιρό. Σπάει συνέχεια η φωνή του κι έχει πολύ πλάκα. Έχει αρχίσει και βγάζει κάτι πρώτες απαλές τριχούλες στο πρόσωπο και στα χέρια- σαν αγοράκι δεκαέξι χρονών είναι. Άμα τον δεις, εννοείται οτι δεν τον περνάς για άνθρωπο με ωοθήκες και μήτρα ούτε στ' όνειρό σου. Εντάξει, δεν είναι και κανένας άντρακλας καραματσό... αλλά δεν νομίζω οτι το θέλει κιόλας. Τά'χει με την Ντόροθυ, που νομίζω οτι πρέπει να έχει κάποιου είδους ερμαφροδιτισμό (είναι γεννημένη γυναίκα, αλλά δεν μπορεί να κάνει παιδιά κι έχει σαφώς δείγματα αρρενοποίησης στο πρόσωπο και στο σώμα της). Ζούνε σ' ένα διαμέρισμα με τα χαμστεράκια τους. Ωραίο ζευγαράκι.

Συναντιόμαστε στην εκκλησία κάθε Τρίτη, από δυόμιση μέχρι πεντέμιση. Μετά, όποιο μέλος θέλει, μπορεί να έχει μια ιδιαίτερη συζήτηση με την Λυν, τη σύμβουλό μας. Η Λυν δεν είναι τρανς. Ο σύζυγός της όμως θέλει να αλλάξει φύλο. Αυτό την έκανε να ενδιαφερθεί και προσφέρει τις υπηρεσίες της εθελοντικά. Η ομάδα είναι αναγνωρισμένη από το κράτος, που μας παρέχει μια χρηματοδότηση και μια κάποια νομική κατοχύρωση. Δεν τα ξέρω καλά αυτά τα διαδικαστικά. Παίρνουμε όμως κάποιο μερίδιο από δωρεές πολιτών σε μια τοπική ΛΟΑΤ οργάνωση, το Spectrum.

Τις Τρίτες έχω μαθήματα, κι έτσι αργώ να πάω στις συναντήσεις μας. Φτάνω συνήθως κατά τις τεσσεράμιση. Μετά πάμε σε καμμιά από τις φιλικές παμπ του Κεμπ Τάουν (η γκέυ γειτονιά του Μπράιτον) για ένα πάιντ. Τελευταία το στέκι μας είναι το Μάλμπορο, μια λεσβιάδικη παμπ. Πολύ φιλικό μέρος, βέβαια, κι έτσι κι αλλοιώς, αρκετές από τις κοπέλες της ομάδας είναι κι οι ίδιες ή λεσβίες ή μπάι.

Έχουμε αρχίσει και γίνομαστε φίλες. Μου φαίνονται ακόμη παράξενες, περίεργες. Δεν μοιάζουνε καθόλου με τις Ελληνίδες τρανς, ούτε σ' εμφάνιση, ούτε σε συμπεριφορά, ούτε σε μυαλά, ούτε σε εμπειρίες ζωής, τίποτα. Μερικές φορές μου φαίνεται οτι παραείναι άσχετες κι άβγαλτες, τόσο που με τσαντίζουνε. Θα τους έκανε καλό λίγη ντανιά, νομίζω, να ήτανε λίγο πιο κωλοπετσωμένες, να μην τις πνίγει η κατάθλιψη στην πρώτη αναποδιά.

Σκέφτομαι τις λίγες φιλίες που είχα με τρανς γυναίκες στην Ελλάδα. Καμμιά δεν είχε αίσιο τέλος. Και σιγά μην είχε. Έμαθα να πιστεύω στο ρητό της Πάολας, οτι "ο κώλος δεν ενώνει τους ανθρώπους". Κι όμως, εδώ πάνω, στα βάρβαρα και κρύα ξένα, θυμήθηκα οτι δεν είναι μόνο ο "κώλος" που σπρώχνει ανθρώπους σαν κι εμένα να γαμήσουνε τη ζωή τους ανάποδα και να βγαίνουνε στους δρόμους σαν τα σκιάχτρα για να γελάει ο κόσμος μαζί τους. Δεν χωράει τέτοια λογική στον κυνισμό της πιάτσας, αλλά "οι ανθρώποι" έχουνε κι άλλα ενδιαφέροντα, τυραννιούνται και γι' άλλες ανάγκες εκτός από τα φράγκα και το γαμήσι. Βέβαια, όταν προέχει η επιβίωση, άντε να θυμάσαι τις αγνές (κι απλοϊκές) παιδικές σου επιθυμίες. Όταν έχεις πέσει μες τη μηχανή του κιμά και σ' αλέθει, τις ευαισθησίες σου θα λογαριάσεις...

Εδώ όμως, ανάμεσα στα παρδαλά κι αλοπρόσαλλα φρικιά του Clare Porject έχω καταφέρει να ξεφύγω από την λογική της πιάτσας. Για πρώτη φορά βλέπω τόσες τρανς μαζεμένες να κάθονται ευγενικά και φιλικά, να συζητάνε σαν συνηθισμένοι άνθρωποι και να μην τσακώνονται... τούλάχιστον όχι και πολύ συχνά. Συνηθισμένοι άνθρωποι είπαμε, έτσι; Για πρώτη φορά νοιώθω... ξέρω κι εγώ; Συνηθισμένη.

Quite ordinary...

12 σχόλια:

Ο χρήστης Blogger xomeritis είπε...

"Θα τους έκανε καλό λίγη ντανιά, νομίζω, να ήτανε λίγο πιο κωλοπετσωμένες, να μην τις πνίγει η κατάθλιψη στην πρώτη αναποδιά."

Μείνε στην ομάδα, για κάποιο διάστημα θα σου κάνει καλό. Στο τέλος όμως, το ζητούμενο είναι να μπορούμε να αγκαλιάσουμε την πραγματικότητα της ζωής μας, μόνοι μας.

Στο λέω γιατί κάποτε κι εγώ πέρασα από κάτι ανάλογο.

Εσύ δεν παρέπεμψες κάπου στο "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία";

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008 στις 9:02:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger les_boi είπε...

ωραίο κειμενάκι, λίγο με ξενίζουν τα χριστιανικά αλλά δεν μπορώ να τα αξιολογήσω σωστά, άλλες πραγματικότητες...

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008 στις 2:14:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger tink είπε...

είμαι της άποψης οτι, ιδιαίτερα όταν "έχεις πέσει στη μηχανή του κιμά και σε αλέθει", οι παιδικές σου επιθυμίες είναι αυτές που σε βοηθούν να την βγάλεις καθαρή.

κατά τ άλλα, το "συνηθισμένο" είναι τόσο υποκειμενικό, που μας καθιστά όλους συνηθισμένους (δυστυχώς ή ευτυχώς, ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας)

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008 στις 2:25:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger cobden είπε...

Ωραίο ποστ!
Παρεπιπτόντως, ήμουν στο gay pride του Brighton το 2006!Ψιλοβαρέθηκα το pride αλλά βρήκα πολύ όμορφη πόλη το Μπραϊτον!Ωραία κτίρια και καταπληκτική (για αγγλικά δεδομένα) παραλία!Έχετε και το Λονδίνο κοντά!

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008 στις 11:53:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

@ Θωμά: Η αλήθεια είναι οτι εγώ δεν έχω ιδιαίτερη ανάγκη για υποστήριξη, πλέον. Θα μου ήταν πιο χρήσιμη όταν ξεκινούσα. Στο Clare Porject πήγα περισσότερο γιατί ήθελα να γνωρίσω κόσμο, να δω πώς ζούνε και τί κάνουνε. Κι έπειτα, οι τρανς γυναίκες είναι η φυλή μου... (μην το πεις στις Ελληνίδες μόνο αυτό γιατί θα με δουλεύουνε!).

Η αλήθεια είναι πως έχω πάντα ανάγκη να έχω ανθρώπους γύρω μου, όχι απαραίτητα για να στηριχτώ πάνω τους, όχι σ' όλους τουλάχιστον. Αλλά θέλω... ανθρώπινη επαφή, ας πούμε. Δεν είναι για μένα η απόλυτη ελευθερία :)

@ Λεζ, κι εγώ με τη θρησκεία δεν τα πάω καλά, πια. Όταν ήμουν μικρή πίστευα και πήγαινα εκκλησία κλπ, αλλά κάποια στιγμή αισθάνθηκα ηλίθια να γονατίζω μπροστά σ΄ έναν οργανισμό που με θεωρούσε ανωμαλία. Ύστερα, οι άγιοι πατέρες σου λένε οτι η περηφάνεια είναι αμαρτία κι εγώ ήθελα να σταματήσω να ντρέπομαι, γιατί η ντροπή με σκότωνε.

Απλώς είναι μερικές σέχτες Χριστιανικές που δεν θεωρούν, ας πούμε, τις γυναίκες μολυσμένες και την ομοφυλοφιλία αμαρτία. Και μου έκανε εντύπωση η διαφορά.

@ tinkidio, γειά. Δεν ξέρω κι εγώ αν μ' αρέσει να αισθάνομαι συνηθισμένη. Προσπαθώ να αποφασίσω. Τουλάχιστον όμως, μου δίνεται η ευκαιρία. Κι εντάξει, κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω στην Ελλάδα, και δεν θα έχω επιλογή πλέον...

Δεν ξέρω για τις παιδικές επιθυμίες. Το σκέφτομαι πολύ αυτό τώρα τελευταία. Συνήθως πιστεύω οτι κάποια στιγμή πρέπει να μάθεις να ζεις στον ενήλικο κόσμο. Βλέπω όμως κι άλλους που τα καταφέρνουνε μια χαρά να διατηρούνε την παιδικότητά τους, και την ανεξαρτησία τους μαζί...

@ cobden, τώρα θα φάω ένα ομαδικό φάσκελο μάλλον, αλλά δυο χρονιές τώρα δεν έχω πάει στο Πράιντ. Παραείναι μαζικό για τα γούστα μου... ανάμενε σχετικό ποστ όμως, πήγα σε μια συγκέντρωση με το γκρουπ πριν κάτι μέρες, γιατί θα κατεβάσουμε άρμα, φέτος.

Το Μπράιτον είναι τελείως Μεσογειακό... Η παραλία λέει, αλλά στη θάλασσα δεν έχω καταφέρει να μπω ακόμη, όπως κι οι περισσότεροι Έλληνες εδώ πέρα. Hint, το νερό το πίνανε κάποτε για φάρμακο.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008 στις 7:22:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Lucha Libre είπε...

Προσοχή, ακολουθεί άσχετο πλην όμως τίμιο σχόλιο.Σε πέτυχα να σχολιάζεις στην Queerdom κι απ΄ όσα κι όπως έγραφες ήμουν σίγουρη πως είσαι εσύ, μπήκα εδώ και δε διαψεύστηκα. Γνωριζόμαστε από παλιά ,έχουμε να βρεθούμε αρκετά χρόνια(στην Ίριδα τελευταία φορά), έχω φύγει κι από την Αθήνα κι έχω χαρεί πολύ που σε βρίσκω εδώ και ακούω ότι περνάτε καλά! Σε ασπάζομαι σταυρωτά, τα λέμε ξανά.

Κυριακή 6 Απριλίου 2008 στις 4:42:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Xilaren είπε...

γράψε κι άλλο σχετικά

Τρίτη 8 Απριλίου 2008 στις 4:54:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Aphrodite είπε...

Kυκλοφορεί πάλι μπλογκοπαίχνιδο, χαλαρό και ήμερο, και γράφοντας απαντήσεις, σε σκέφτηκα με αυτό το "συνηθισμένη" που είπες. Οrdinary stuff, everyday people doing what they do every day. I need loads an' loads of that to feel ok. Ordinary people around me, κάπως έτσι.

Αν θες λοιπόν, συνηθισμένο παιχνίδι εφηβικού λευκώματος (και ούτε καν!)εδώ!

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008 στις 3:02:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Queerdom είπε...

Ordinary, yet extraordinary..

Έχει σημασία τελικά;

Πολύ όμορφα που πηγαίνεις στην ομάδα και γνωρίζεις κόσμο και γνωρίζεις τη φυλή σου και γνωρίζεις εσένα..:)

Άντε έλα να δω να στήσεις ομάδα για τις από εδώ, που μπορεί να μην έχουν έλειψη ντανιάς, άλλα έχουν άλλες ελλείψεις..

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008 στις 3:15:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Xilaren: Will do. Σιγά σιγά. Έχω κι ένα backlog από εργασίες για το uni που με κοιτάει με νόημα κάθε πρωί... :)

Aphrodite: Λεύκωμα!!!! Γιέα!! Και ο,τι το συζητούσαμε με την καλή μου να φτιάξει ένα utility για online λευκώματα! Συμμετέχω πάραυτα... Α κι ευχαριστώ για την προσκληση.

btw, γιατί βρε παιδί μου δεν έχεις ενεργοποιημένα τα σχόλια στο μπλογκ σου;

Queerdom: Ομάδα υποστηριξης για Ελληνίδες τρανς; Σ' αρέσει η αρχαία τραγωδία ε;

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008 στις 5:19:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Queerdom είπε...

Έλα ρε stassa! Γιατί; Από κάπου δεν πρέπει να ξεκινήσουν όλα; Βλέπεις την αξία φαντάζομαι του να μην είσαι μόνη σου. Νομίζω θα το έβλεπαν κι αυτές.

Και λίγη τραγωδία ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.

Δε σκοπεύεις έτσι κι αλλιώς να φύγεις από την καταραμένη νήσο κάποια στιγμή; Η καλή σου είναι από εκεί ή από εδώ; Από εδώ μιας κι είστε χρόνια μαζί, ε;

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008 στις 6:08:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Α, εσύ μιλάς σοβαρά, ε;

Τί να σου πώ, εγώ δεν θα την έβλεπα να πηγαίνει και πολύ μακρυά τέτοια φάση... Κι αν γινόταν καλή φάση και δουλειά σωστή, θα μαζεύονταν τα γνωστά όρνια για να το ρίξουν στο νταβατζηλίκι, και θα στράβωνε και πάλι.

Τέσπα, εγώ δεν είμαι καλή σ' αυτά τα πράγματα, τα οργανωτικά... κυρίως γιατί δεν αντέχω να τσακώνομαι...

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008 στις 5:34:00 π.μ. EEST  

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα