Δήμητρα

Χρόνια πριν, σε μιαν άλλη ζωή, καθόμουνα σπίτι και ξαφνικά ακούω το αμάξι της μάνας μου να παρκάρει απ΄ έξω. Ακούω τις πόρτες να ανοίγουνε και μια αντρική φωνή να μιλάει με τη μάνα μου. Σαν καλός γυιός μοναχής μάνας, σήκωσα ένα φρύδι κι αναρωτήθηκα "άντρας";

Άνοιξε η πόρτα και μπήκανε μέσα η μάνα μου και η κυρία Δήμητρα. Με το πρόσωπο κομμένο από άγρια πέτρα και χέρια από αρχαία ελιά. Μια κυρία μεσόκοπη, λίγο θεούσα, η φωνή της μου θύμισε τη θεία μου την Κορίνα που κάπνιζε σα φουγάρο. Γνωριστήκαμε, συμπαθέστατη ήτανε, αγιογράφος στο επάγγελμα. Η μάνα μου μου είπε οτι την είχε γνωρίσει στην εκκλησία. Το βράδυ, μας άφησε μόνους μας και πήγε να πέσει νωρίς για ύπνο.

Κι εκεί που αισθανόμουν άβολα και δεν ήξερα τί να πώ σε ξένη γυναίκα καλεσμένη, μου πετάει τη βόμβα η κυρία Δήμητρα. "Η μάνα σου μου είπε οτι θες να γίνεις γυναίκα". Και πριν προφτάσω να συνέλθω: "Εγώ που με βλέπεις, ήμουν άντρας. Έχω κάνει εγχείρηση".

Μου έδειξε μια φωτογραφία της από πριν. Μου είπε οτι τον καιρό εκείνο, ήτανε σπιτωμένη με έναν μπάτσο, κι οτι έκανε την εγχείρηση για χάρη του, για να τον κρατήσει κοντά της, κι ας της έλεγε εκείνος οτι την αγαπούσε έτσι όπως ήτανε (hint, hint). Το μετάνοιωσε τη στιγμή που συνήρθε από τη νάρκωση. Αργότερα την άφησε κι ο μπάτσος.

"Τί τη θές την εγχείρηση;" μου είπε "Σήμερα είναι αλλοιώς τα πράγματα. Αν θες, βάλε μια φούστα κι έβγα έξω, δε θα σου πει κανείς τίποτα. Όλες έτσι κάνουνε". Μετά μου είπε κι άλλα, πόσο είχε υποφέρει, πόσο είχε πονέσει, τί χασάπης ήτανε ο Κοντορός κι οτι δεν θα την είχε κάνει την εγχείρηση αν δεν της είχε σηκώσει τα μυαλά μια φίλη της που την είχε κάνει κι αυτή.

Την άκουγα να μου μιλάει και την κοιτούσα, και σκεφτόμουνα "καλά, πώς δεν την κατάλαβα"; Είδα το πρόσωπό της, τα χέρια της, άκουσα τη φωνή της, αλλά ούτε που πήγε το μυαλό μου εκεί. Και πώς να το φανταστώ; Ήτανε κι αγιογράφος. Γνώρισε τη μάνα μου στην εκκλησία λέει. Αλλάζουνε φύλο οι άνθρωποι του θεού;

Την είχε βάλει η μάνα μου να με νουθετήσει, εννοείται. Αργότερα πήγα σπίτι της (με παρακάλεσε να πάω με τα αντρικά για να μη μιλάει η γειτονιά, και δεν ήθελα να της δημιουργήσω πρόβλημα). Καθήσαμε στο ατελιέ της, κι εκεί που την κοιτούσα να ζωγραφίζει μιαν εικόνα, γέρνοντας το κεφάλι της πίσω για να δει μέσα από τα διπλοεστιακά γυαλιά της, δεν μου φάνηκε καθόλου γι΄ άνθρωπος που τον έχουνε τσακίσει τα λάθη του. "Δεν τό ΄χεις μετανοιώσει στ΄ αλήθεια, έτσι;" της χασκογέλασα, και κούνησε το κεφάλι της. Άρχισε να μου λέει ιστορίες για τις τραβεστί που έκανε παρέα, τότε. Μού ΄κανε πώς τά λεγε η Τσιντσιλά η γύφτισσα και γελούσαμε. Η ίδια δεν είχε δουλέψει. Δεν την παίρνανε, μου είπε, γιατί την περνούσανε για γυναίκα.

Κάποια στιγμή βρέθηκα στο σαλόνι της, που φυλούσε τα προσωπικά της έργα. Ζωγράφιζε σκηνές από την Αποκάλυψη. Θυμάμαι ένα θηρίο, έναν τιτάνιο ταύρο. Μορφές αγγέλων και φωτιές από τον ουρανό, γυμνά κόκαλα μέσα στη γη, ακρίδες να ξεχύνονται από το κωλάντερο της κόλασης. Έκανα να φύγω, πισωπατώντας και με την άκρη του ματιού μου είδα ένα κομμάτι γκρίζο, φωτεινό μέσα στο σκοτάδι και το θάνατο.

Γύρισα και είδα μιαν ασπρόμαυρη φωτογραφία σε μεγάλο κάδρο. Μια περήφανη γυναίκα στεκότανε, ομορφη και δυνατή, στην άκρη της θάλασσας. Ήτανε τυλιγμένη σ' ένα σάρι, με τα μαλλιά της λυτά, μέχρι τη μέση, μαύρα και τραχειά. Κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της κι ένα μικρό παιδί απ' το χέρι. Δεν μπορεί να ήτανε πάνω από τριάντα σ' εκείνη τη φωτογραφία. Τώρα ήτανε καμμιά πενηνταριά. Μου είχε πει για μια οικογένεια Πακιστανών που είχε υιοθετήσει, κι οτι πήγαινε και τους έβλεπε κάθε χρόνο. Στη φωτογραφία, θα μπορούσε και να είναι η μάνα τους η αληθινή. Θα μπορούσε να είναι κι η Σάκτι η ίδια. Ήθελα να σκύψω και ν' αφήσω λουλούδια στα πόδια της.

Μερικές μέρες πριν, η μάνα μου που με ψάρευε να μάθει τί εντύπωση μου είχε κάνει η κυρά Δήμητρα, θυμωμένη που δεν βρήκα την ιστορία της τόσο τρομαχτική (ή πιστευτή) όσο περίμενε, γύρισε και μου είπε "σαν αυτήν θες να γίνεις βρε; Ένα τέρας;" Τέρας... Η Γοργώ και η Κάλι, τέρας. Η Δήμητρα και η Κόρη, τέρας. Ε, δε γαμιέται. Τέρας. Στα Αγγλικά σημαίνει ταράτσα. Αν το πείς πολλές φορές χάνει το νόημά του. Άκου τέρας. Τί μαλακίες...

Τσακωθήκαμε σε κάποια φάση με την κυρά Δήμητρα, γιατί εκείνη την εποχή είχα γίνει τελείως κομμάτια και δεν ήμουνα για να μου εμπιστεύεται τις δουλειές του άνθρωπος. Τη σκεφτόμουνα όμως και τη σκέφτομαι ακομη. Όταν έγινε ο σεισμός και πέσανε τα σπίτια στο Μενίδι, ανησύχησα και ήθελα να μάθω τί είχε γίνει, αλλά ο μόνος τρόπος να την βρω ήτανε να ζητήσω από τη μάνα μου το τηλέφωνό της. Κι αυτό δεν μπορούσα να της το κάνω, θα την έμπλεκα κι εκείνη. Ακόμη δεν ξέρω τί έχει απογίνει. Μπορεί και να γύρισε στο Πακιστάν να μείνει με την οικογένεια. Ελπίζω να είναι καλά.

Κι αυτό, για πάρτη της: