Ανέκδοτα με τραβεστί, σαν να λέμε.

Στην Ελλάδα, ακόμη σήμερα, αν είσαι τρανσέξουαλ γυναίκα, έχεις δυο επιλογές μπροστά σου. Μπορείς είτε να κατέβεις στο πεζοδρόμιο, ή να μείνεις κλεισμένη στο ντουλάπι.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του NHS (του Αγγλικού ΕΣΥ) από τα τρανς άτομα που ζητάνε ιατρική φροντίδα για να ολοκληρώσουν τη μετάβαση στο άλλο φύλο στο Ηνωμένο Βασίλειο, το ένα τρίτο είναι ομοφυλόφιλα, το ένα τρίτο ετεροφυλόφιλα και το ένα τρίτο είτε αμφιφυλόφιλα, είτε τελείως ασεξουαλικά. Η αναλογία τρανς γυναικών προς τους τρανς άντρες είναι μία προς τρεις.

Η ταυτότητα του φύλου, όπως κι ο σεξουαλικός προσανατολισμός, φαίνεται να είναι, ώς ένα βαθμό, εγγενής. Η διαφυλικότητα, όπως κι η ομοφυλοφιλία, υπάρχουν σ΄ όλες τις κοινωνίες, με λίγο- πολύ παρόμοια έκδήλωση της καθεμίας. Η συχνότητά της ομοφυλοφιλίας, τουλάχιστον, δεν δείχνει να επηρεάζεται από τις κοινωνικές συνθήκες. Τα στοιχεία του NHS δεν μπορεί να είναι ενδεικτικά μόνο για το Ηνωμένο Βασίλειο. Η κατανομή ομοφυλόφιλων, ετεροφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και ασεξουαλικών ατόμων στον τρανς πληθυσμό της Αγγλίας είναι λογικό να είναι παρόμοια μ΄ εκείνη και στον υπόλοιπο κόσμο. Το ίδιο ισχύει και για την αναλογία τρανς γυναικών προς τρανς άντρες.

Στην Ελλάδα, έχω γνωρίσει δυο τρανς γυναίκες που δήλωναν λεσβίες. Η μία, κάποια στιγμή είπε οτι το έλεγε έτσι, στ΄ αστεία, για να σπάσει λέει πλάκα με κάτι λεσβίες που ήξερε. Κά λά. Γεγονός είναι οτι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι εμφανείς Ελληνίδες τρανς γυναίκες είναι στρέητ. Όσο για τους τρανς άντρες, δεν έχω γνωρίσει κανέναν προσωπικά και σπάνια ακούω γι΄αυτούς.

Αν ισχύουν τα ποσοστά που αναφέρει ο NHS, τότε τα δύο τρίτα περίπου των διαφυλικών ατόμων στην Ελλάδα, είναι χωμένα στην ντουλάπα τους για τα καλά και δεν τα ξεκουνάει τίποτα.

Γιατί; Το έχω σκεφτεί πολλές φορές κι έχω καταλήξει οτι φταίει πάλι η ρημάδα η καταναγκαστική πιάτσα κι η έλλειψη προτύπων. Μ΄ άλλα λόγια - η Ελληνική πραγματικότητα. Έλα τώρα, πόσες γνωστές Ελληνίδες τρανς ξέρετε που δεν είναι γνωστές ως πόρνες; Το Ισραήλ έχει την Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, η Αγγλία έχει την Τιούλα (με ό,τι έχει τραβήξει κι αυτή), στην Ιαπωνία έχουν τη Χαρισού, στην Ισπανία την Μπίμπι ΄Αντερσεν- όλες γνωστές για την καριέρα τους σαν σταρ του θεάματος. Η Νόνκγ Τούμ, στην Ταϊλάνδη είναι πρωταθλήτρια του Μάι Τάι. Θέλετε πιο "ευυπόληπτες" κυρίες; Στην Ιταλία η Βλαντιμίρ Λουξούρια και στην Νέα Ζηλανδία η Τζωρτζίνα Μπέυερ είναι βουλευτές. Στην Αγγλία, η Τζένυ Μπέηλυ είναι δήμαρχος του Κέημπριτζ. Πόσο πιο ευυπόληπτες τις θέλετε;

Στην Ελλάδα όμως, δεν τα κατέουμε αυτά. Είμαστε χωριό. Τραβεστί λεσβίες; Τραβεστί δήμαρχοι και βουλευτές; Τραβεστί ινδάλματα της νεολαίας; Χά χάα χάαα! Ανέκδοτα λέμε τώρα, ε;

Γι΄ αυτό, επειδή λέμε ανέκδοτα, κι αν έχω δίκιο κι όντως τα στοιχεία των Άγγλων λένε αυτό που νομίζω οτι λένε, τα πιο πολλά διαφυλικά άτομα στην Ελλάδα ρίχνουνε μια ματιά στον τόπο που ζούνε, σκέφτονται "Δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα", κάνουνε την καρδιά τους πέτρα και ζούνε τη ζωή τους στο φύλο που τα γράψανε όταν γεννήθηκαν. Τα υπόλοιπα, οι γυναίκες τουλάχιστον, βρίσκουν το θάρρος να κατεβούνε στο πεζοδρόμιο και να γίνουνε πόρνες- αναζητώντας την χειραφέτηση της εταίρας. Κάποιες, σίγουρα, τις τραβάει η αίγλη της νύχτας και ζητάνε να γίνουνε θεές του έρωτα. Καλή τύχη. Το πεζοδρόμιο αφήνει κουσούρια. Οι επιλογές όλων μας είναι σεβαστές κι επαναλαμβάνω οτι έκανα κι εγώ την πιάτσα μου, και δεν το παίζω πρόεδρος του συλλόγου Πνεύμα και Ηθική. Αλλά γιατί, γιατί, να πρέπει, σώνει και ντέ, να περάσεις από τη μηχανή του κιμά και να βγεις με την ψυχή σου γεμάτη σημάδια; Όταν το μόνο που ψάχνεις, είναι να ζήσεις τη ζωή σου; Και γιατί η μόνη άλλη επιλογή να είναι να καταπιείς την επιθυμία σου, να ποδοπατήσεις την προσωπικότητά σου και να ζήσεις τη ζωή σου μισή και κομμένη στη μέση;