Δούρειος Θούριος
Ή, πώς πιστέψαμε οτι "ελευθερία" είναι το καινούργιο χιτάκι της Μαντόνα.
Μια τεράστια, πλούσια κοινωνία, οπλισμένη με πυρηνικά που αναπαράγει τα κυρίαρχα ήθη της δια της μηντιακής εμβαπτίσεως δεν είναι και πολύ καλή ιδέα. Υπάρχει ένας προφανής κίνδυνος κάπου τα πράγματα ν' αρχίσουν να ξεφεύγουν. Οι λέξεις είναι το μόνο αμετάβλητο μέσο που διαθέτουμε, και γι' αυτό έχουν γίνει ο φορέας για εξαιρετικά σημαντικές ιδέες όπως οι Δέκα Εντολές, το Κοράνι, και η Διακύρηξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αν τα μηνύματα που μεταφέρουν τα μέσα μας δεν είναι κατά κάποιον τρόπο προσδεμένα σ' ένα πάγιο, γραπτό σύνολο κανόνων, είναι ελεύθερα να τριγυρνάνε ολούθε και υπάρχει πάντα η πιθανότητα οτι θα γεμίσουν σκουπιδια τα μυαλά των ανθρώπων.
Το Ορλάντο είχε κάποτε μια στρατιωτική εγκατάσταση, την Αεροπορική Βάση Μακόυ, με μεγάλες πίστες απ' όπου τα Β-52 μπορουσαν ν' απογειωθούν και να φτάσουν στην Κούβα, ή οπουδήποτε αλλού, φορτωμένα πυρηνικά. Στις μέρες μας όμως η βάση Μακόυ έχει ξηλωθεί και έχει αλλάξει χρήση. Έχει απορροφηθεί στο πολιτικό αεροδρόμιο του Ορλάντο. Οι μεγάλες πίστες χρησιμεύουν πια για την προσγείωση 747 φορτωμένων με τουρίστες από την Βραζιλία, την Ιταλία, τη Ρωσσία και την Ιαπωνία, που έρχονται στο Disney World για να εμβαπτιστούν για λίγο στα μέσα μας.
Για τις παραδοσιακές κοινωνίες, ιδίως αυτές που βασίζονται στον λόγο όπως το Ισλάμ αυτό είναι απείρως πιο απειλητικό απ' ό,τι κάποτε τα Β-52. Είναι προφανές, σ' οποιον βρίσκεται έξω απ' τις Ηνωμένες Πολιτείες, οτι τα κυρίαρχα παρασυνθήματά μας, η πολυπολιτισμικότητα κι η διαφορετικότητα, είναι η βιτρίνα που χρησιμοποιείται (σε πολλές περιπτώσεις όχι σκόπιμα) για να καλύψει την παγκόσμια τάση για τη εξόντωση των πολιτισμικών διαφορών. Η βασική αρχή της πολυπολιτισμικότητας (ή του "σεβασμού στη διαφορετικότητα" ή όπως κι αν το πει κανείς) είναι οτι οι άνθρωποι πρέπει να σταματήσουν να κρίνουν ο ένας τον άλλο- να σταματήσουν να δηλώνουν (και, κάποια στιγμή, να σταματήσουν να πιστεύουν) οτι αυτό είναι σωστό κι εκείνο λάθος, αυτό αληθινό κι εκείνο ψευδές, το ένα πράγμα άσχημο και το άλλο όμορφο, οτι ο Θεός υπάρχει και οτι έχει εκείνες ή ετούτες τις ιδιότητες .
(...)
Το πρόβλημα είναι οτι άπαξ και ξεφορτωθείς την ικανότητα να διαμορφώνεις άποψη σχετικά με το τί είναι σωστό και το λάθος, αληθινό και ψευδές κλπ, δεν μένει πια τίποτα από την κουλτούρα σου. Το μόνο που απομένει είναι οι παραδοσιακοί χοροί με κλογκς και το μακραμέ. Η ικανότητα να εκφέρεις άποψη, να πιστεύεις κάτι, είναι η όλη ουσία του να ανήκεις σε μια κουλτούρα. Νομίζω οτι αυτός είναι ο λόγος που κάτι τύποι με αυτόματα καμμιά φορά εμφανίζονται σε μέρη όπως το Λούξορ και αρχίζουν να γαζώνουν Δυτικούς. Κατανοούν απόλυτα το μάθημα της Αεροπορικής Βάσης Μακόυ. Όταν τα παιδιά τους έρχονται σπίτι φορώντας καπελάκι των Chicago Bulls με το γείσο γυρισμένο στο πλάι, οι μαμπάδες χάνουνε το μυαλό τους.
Το Ορλάντο είχε κάποτε μια στρατιωτική εγκατάσταση, την Αεροπορική Βάση Μακόυ, με μεγάλες πίστες απ' όπου τα Β-52 μπορουσαν ν' απογειωθούν και να φτάσουν στην Κούβα, ή οπουδήποτε αλλού, φορτωμένα πυρηνικά. Στις μέρες μας όμως η βάση Μακόυ έχει ξηλωθεί και έχει αλλάξει χρήση. Έχει απορροφηθεί στο πολιτικό αεροδρόμιο του Ορλάντο. Οι μεγάλες πίστες χρησιμεύουν πια για την προσγείωση 747 φορτωμένων με τουρίστες από την Βραζιλία, την Ιταλία, τη Ρωσσία και την Ιαπωνία, που έρχονται στο Disney World για να εμβαπτιστούν για λίγο στα μέσα μας.
Για τις παραδοσιακές κοινωνίες, ιδίως αυτές που βασίζονται στον λόγο όπως το Ισλάμ αυτό είναι απείρως πιο απειλητικό απ' ό,τι κάποτε τα Β-52. Είναι προφανές, σ' οποιον βρίσκεται έξω απ' τις Ηνωμένες Πολιτείες, οτι τα κυρίαρχα παρασυνθήματά μας, η πολυπολιτισμικότητα κι η διαφορετικότητα, είναι η βιτρίνα που χρησιμοποιείται (σε πολλές περιπτώσεις όχι σκόπιμα) για να καλύψει την παγκόσμια τάση για τη εξόντωση των πολιτισμικών διαφορών. Η βασική αρχή της πολυπολιτισμικότητας (ή του "σεβασμού στη διαφορετικότητα" ή όπως κι αν το πει κανείς) είναι οτι οι άνθρωποι πρέπει να σταματήσουν να κρίνουν ο ένας τον άλλο- να σταματήσουν να δηλώνουν (και, κάποια στιγμή, να σταματήσουν να πιστεύουν) οτι αυτό είναι σωστό κι εκείνο λάθος, αυτό αληθινό κι εκείνο ψευδές, το ένα πράγμα άσχημο και το άλλο όμορφο, οτι ο Θεός υπάρχει και οτι έχει εκείνες ή ετούτες τις ιδιότητες .
(...)
Το πρόβλημα είναι οτι άπαξ και ξεφορτωθείς την ικανότητα να διαμορφώνεις άποψη σχετικά με το τί είναι σωστό και το λάθος, αληθινό και ψευδές κλπ, δεν μένει πια τίποτα από την κουλτούρα σου. Το μόνο που απομένει είναι οι παραδοσιακοί χοροί με κλογκς και το μακραμέ. Η ικανότητα να εκφέρεις άποψη, να πιστεύεις κάτι, είναι η όλη ουσία του να ανήκεις σε μια κουλτούρα. Νομίζω οτι αυτός είναι ο λόγος που κάτι τύποι με αυτόματα καμμιά φορά εμφανίζονται σε μέρη όπως το Λούξορ και αρχίζουν να γαζώνουν Δυτικούς. Κατανοούν απόλυτα το μάθημα της Αεροπορικής Βάσης Μακόυ. Όταν τα παιδιά τους έρχονται σπίτι φορώντας καπελάκι των Chicago Bulls με το γείσο γυρισμένο στο πλάι, οι μαμπάδες χάνουνε το μυαλό τους.
- Neal Stephenson, "Εν Αρχή Ην η Γραμμή Εντολών"
αναρτήθηκε από το χρήστη stassa στις
Κυριακή, Μαρτίου 25, 2012
2 σχόλια:
Έχω δει την τάση αυτή σε πολλούς αριστερούς, και γνωστούς μου, να απορρίπτουν κάθε παραδοσιακό στοιχείο λόγω του ότι είναι διεθνιστές. Παγίδα όντως της πολυπολιτισμικότητας, να γίνεις στο τέλος ένα άβουλο νερόβραστο ον χωρίς ταυτότητα και άποψη. Ο κίνδυνος από την άλλη είναι να γίνεις μουλάς με ράσα σκοτώνοντας γυναίκες πρόστυχες και αμερικανούς πεζοναύτες.
Έλεγα κάτι ανάλογο στους Αμερικανούς όταν ζούσα εκεί. Ότι δέχονται μεν την πολυπολιτισμικότητα, με την προϋπόθεση της ενσωμάτωσης. Το διαφορετικό παραμένει ως επιφάνεια, π.χ. ως πρόσκληση να εμφανιστείς με παραδοσιακό πιάτο ή στολή σε barbecue της 4ης Ιουλίου. Οι κανόνες του παιχνιδιού όμως έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων, από αυτούς που καλούν τους "διαφορετικούς" να παίξουν στο παιχνίδι.
Τα χρόνια πέρασαν· σκέφτομαι τώρα πως θα μπορούσε να είναι τα πράγματα διαφορετικά, αν μπορούν τελικά να είναι διαφορετικά.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα