Mirage

Τώρα τελευταία, όταν πιάνω το είδωλό μου στον καθρέφτη με την άκρη του ματιού μου, βλέπω μια γυναίκα, και ξαφνιάζομαι. Μοιάζω, φτυστή, η γυναίκα που θά 'μουνα αν είχα γεννηθεί με θηλυκό σώμα, αν είχα μεγαλώσει σαν κορίτσι, αν είχα ενηλικιωθεί σαν γυναίκα και δεν είχα υπάρξει ποτέ άντρας, αγόρι, με αρσενικό σώμα- αν δεν είχε χρειαστεί ποτέ να κάνω όσα έχω κάνει, για ν' αλλάξω φύλο.

Δεν είμαι ιδιαίτερα όμορφη (αλλά ούτε κι ιδιαίτερα άσχημη). Αυτό, για μια που έζησε την περισσότερη απ' τη ζωή της σαν άντρας, είναι ένα κάποιο κατόρθωμα. Δεν έχω κάνει πλαστικές και το πρόσωπό μου φαίνεται, τουλάχιστον, φυσικό. Φαίνεται σαν νά 'χω όντως γεννηθεί έτσι. Έχω λίγο πλάτη, και τ' απομεινάρια απ' τα μπράτσα μου, αν και τώρα πια έχουνε γίνει όλα λίγο πλαπλά- πιο πολύ μπουλού, παρά νταρντάνα. Έχω κάνει έναν τεράστιο, στρογγυλό κώλο κι αν ήμουνα αυτή η εκ γεννετής γυναίκα που της μοιάζω μάλλον θα αγχωνόμουνα πολύ, θα πρόσεχα τί φοράω να μην τον τονίζει. Τώρα βέβαια τον χαίρομαι. Τον τσεκάρω από 'δω κι από 'κει, σαν παιδί με καινούργιο παιχνίδι. Και πάνε χρόνια τώρα που είναι έτσι... θά 'πρεπε νά 'χω συνηθίσει...

Μου φαίνεται περίεργο πόσο χαίρομαι τη θηλυκότητά μου, πόσο ευχαριστιέμαι να βλέπω τον εαυτό μου γυναίκα. Περιμένω ίσως, ακόμη, να μου περάσει, επιτέλους, να συνηθίσω ίσως στην ιδέα, να μη μου κάνει πια εντύπωση. Αντί γι' αυτό, χαίρομαι και καμαρώνω στον καθρέφτη, και γυρνάω πάντα κι άλλη, και χαζογελάω σαν μωρό παιδί.

Αναρωτιέμαι πώς θά 'μουνα, αν ήμουνα αυτή η γεννημένη γυναίκα που μου μοιάζει. Μάλλον δεν θά 'χα βρεθεί εδώ που βρέθηκα. Σίγουρα θά 'χα χάσει κάποια επεισόδια, ένα μεγάλο κάψιμο απ' τις ουσίες, σαράντα φάσεις με την παρέα, κωλοπαιδαριές και αντριλίκια, κάνα-δυο τσαμπουκάδες. Δεν νομίζω νά 'μουνα το κακό κορίτσι της γειτονιάς. Θά 'μουνα ήσυχη κοπέλα, θαρρώ. Θα μ' είχανε σπάσει, όπως σπάνε όλα τα κορίτσια για να γίνουνε καλές κυρίες σύζυγοι, και θα μ' είχανε κακομάθει, όπως κακομαθαίνουνε όλα τα κορίτσια γι' αντάλλαγαμα στο σπάσιμο. Θά 'μουνα ίσως λίγο κότα, είναι αλήθεια οτι την έχω μια τάση. Έτσι συναισθηματικιά και κορόιδο που είμαι, σίγουρα θά 'χα καψουρευετεί κάνα μαλάκα που θα μού 'ταζε λαγούς με πετραχήλια, ίσως και να τον είχα παντρευτεί και να έτρεχα από πίσω του, να ταλαιπωριέμαι, να κλαίω και να χτυπιέμα: "Γιατί, γιατί δεν μ' αγαπάει γιατί; Τού τά 'χω δώσει όλα!". Να ευχαριστεί το θεό ο καργιόλης που δεν ξέρω ποιός θά 'τανε.

Θά 'χα κάνει σίγουρα καμμιά-δυο εκτρώσεις σαν τυπική νεαρή Ελληνίδα, ίσως νά 'χα και πολυκυστικές ωοθήκες (πρόκειται για επιδημία). Θά μ' είχε μάλλον πιάσει αυτό που με πιάνει και τώρα, και θά 'χα κάνει κάνα-δυο παιδιά, θά 'χα μπει στο τριπάκι της μητρότητας και θα καθόμουνα να κοιτάω το γκαστρί μου στον καθρέφτη και να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου "θα φέρω έναν καινούργιο άνθρωπο στον κόσμο", σαν μάντρα, μέχρι να χάσει η φράση το νόημά της, σαν την προσευχή που λένε οι στέρφοι κωλόγεροι στο Όρος για να βρούνε το θεό που θά 'χα στην κολιά μου.

Μια φορά, δεν θά 'μουνα εδώ που είμαι, να κάνω αυτά που κάνω. Προγραμματίστρια; Τί λες παιδί μου; Εγώ δε θά 'ξερα ούτε να στείλω μέηλ. Και γιατί να ξέρω; Θα είχα άλλα πράγματα στη ζωή μου να με κάνουνε να νοιώθω χρήσιμη.

Δε θά 'μουνα εδώ και δεν θά 'κανα αυτά που κάνω τώρα. Δεν θα σκεφτόμουνα όπως σκέφτομαι και δεν θά 'νοιωθα το ίδιο. Δεν θά 'μουνα ο ίδιος άνθρωπος. Θα ήμουνα αυτή η φυσική γυναίκα, νορμάλ και τυπική, σαν όλες τις άλλες, και δεν θα ήξερα καν πόσο τυχερή κι ευτυχισμένη είμαι. Κι αυτό θα ήταν το χειρότερο απ' όλα. Γιατί πριν και πάνω απ' όλα τ' άλλα, πάνω απ' το γυναίκα, και το μάνα, και το νορμάλ και σαν τις άλλες, έχω ανάγκη να είμαι εγώ. Και δεν μπορώ ποτέ να τά 'χω όλα. Καμμιά μικρή επέμβαση δεν μπορεί να ενώσει δυο αυλακιές του χρόνου και να τις κάνει μία. Εγώ θα μείνω για πάντα εδώ, να κοιτάω στον καθρέφτη μου να δω ποιά θα μπορούσα νά 'μαι.