Ελάφια.

Σκοτωμένα ελάφια. Το πρώτο το είδα προχτές, στην άκρη του δρόμου, τσαλαπατημένο τραγικά, σαν νά 'χανε πάει να το διπλώσουνε όπως διπλώνουνε τα πουκάμισα. Εκεί που είχε σταματήσει το λεωφορείο, το παράθυρό μου ήταν ακριβώς από πάνω του. Τα πόδια του τσακισμένα, το κρανίο του είχε μια τρύπα, τα άντερά του είχανε γυρίσει τα μέσα-έξω, ένα κουβάρι από κόκκαλα και κρέας. Έψαξα με τα μάτια μου να βρω και είδα τα σκατά του που είχανε χυθεί απ' το σκισμένο του στομάχι, τα υποπροϊόντα της λειτουργίας ενός ζωντανού οργανισμού, και σκέφτηκα τον εαυτό μου, μια άλλη μηχανή σκατών που κάθε στιγμή μπορεί κάτι να την βρει και να την λοιώσει και να την τσακίσει, και να της σκορπίσει τα σωθικά και τα ζουμιά ένα γύρω.

Εκείνη την ώρα σκέφτηκα οτι θα ήταν το ένα από τα δύο που είχα δει την προηγούμενη μέρα, στον ίδιο δρόμο, το ένα μάλλον θηλυκό, γιατί δεν είχε κέρατα, το άλλο ένα πιτσιλωτό ζαρκάδι, μάλλον το μικρό του. Στέκονταν στην άκρη του δρόμου, μέσα στα δέντρα, και κοιτούσαν τ' αμάξια που περνούσαν σαν να προσπαθούσαν ν' αποφασίσουν αν πρέπει να περάσουν. Κι είχα ανησυχήσει τότε. Θα τα πατήσουνε, φοβόμουνα.

Εχτές όμως είδα κι άλλο, πάλι ένα γκρίζο με άσπρη κοιλιά, φουσκωμένη τούμπανο και με τα πόδια του τεντωμένα, κοκκαλιασμένα, πεταμένο στην άκρη ενός παράδρομου. Τί σκατά γίνεται, σκεφτόμουνα, τα έχουνε βάλει στο σημάδι με τ' αμάξια; Βγαίνουνε για κυνήγι ελαφιού μ' αυτοκίνητο; Αλλά δεν μπορεί, έλεγα, ποιός θα πάει να τσακίσει τ' αμάξι του για να σκοτώσει το ελάφι; Είχα μια σταλιά ελπίδας, αν η ζωή σου αξίζει λιγότερο απ' τα έξοδα για την επισκευή της μηχανής που θα σε σκοτώσει, οτι κινδυνεύεις μόνο απ' την αδιαφορία του χειριστή της.

Μετά από λίγο είδα την πινακίδα, κίτρινο τρίγωνο μ' ένα ελάφι. "Προσοχή! Ελάφια!". Λίγο, ηρέμησα. Πιο κάτω πρόσεξα πάλι την άλλη πινακίδα, με δυο σκυφτούς ανθρώπους, με μπαστούνια. "Προσοχή! Γέροντες!". Σκέφτηκα, θα δω άραγε κάναν παππού λοιωμένο, μια απ' αυτές τις μέρες, με τα σκατά του σκορπισμένα στην άσφαλτο; Θα δω καμμιά γιαγιά τουμπανιασμένη με τα πόδια και τα χέρια κόκκαλο, πεταμένη στη γωνιά του δρόμου;

Είμαι άδικη, το ξέρω. Οι παππούδες καταλαβαίνουνε τί εστί νταλίκα, και φυλάγονται κι από μόνοι τους. Το ελάφι όμως, αν το πατήσεις, το πολύ να πληρώνεις το φαναρτζή. Δε θα σε κυνηγάνε οι συγγενείς να τους πληρώνεις ψυχική οδύνη, δε θα σηκώνονται να κλαίνε στο δικαστήριο γοερά για τη γιαγιά που ήτανε το φως της ζωής τους, που τους έφτιαχνε τα κέηκ και τους έπαιρνε δώρα τα Χριστόυγεννα, και θέλουνε πενήντα χιλιάδες λίρες για να συνέλθουν από το σοκ. Λυγμ, κλαψ, κα-τσινγκ!!

Κι αν θες, αυτό είναι το μάθημά μου από την ξενιτιά. Οτι η ζωή σου αξίζει μόνο όσο τα κερατιάτικα που θα πληρώνει όποιος καταφέρει να σε ξεκάνει -είτε από μαλακία, είτε για σπορ, δεν έχει σημασία. Κι όσο πιο μακρυά είμαι από το σπίτι μου, τόσο λιγότερα αξίζει η ζωή μου. Όσο πιο βαθειά ξανοίγομαι στον κόσμο των ξένων, τόσο λιγότερο με νοιάζεται αυτός που περνάει δίπλα μου στο δρόμο, που με σκουντάει, που με σπρώχνει, που με κοιτάζει αδιάφορα κι αμέσως με ξεχνάει.