Το παρόν ποστ είναι ακριβώς 666 λέξεις. Ε, να το αφήσω.

Άργησα να επανέρθω στο θέμα που συζητούσαμε παρακάτω, συγγνώμη, είμαι και λίγο ADHD. Αλήθεια, το Άβαταρ δεν ήτανε τελείως μαλακία;

Κάνω ένα ποστ γιατί σήμερα κατάφερα να βάλω σε λόγια κάτι που έψαχνα καιρό να πω. Θα το γράψω εδώ σαν αξίωμα:

Με το κοινωνικό μας φύλο εκφράζουμε την εμπειρία του σώματός μας.

Θέλω να πω οτι ένας άνθρωπος με αρσενικό σώμα αισθάνεται άντρας επειδή έχει αρσενικό σώμα· και ένας άνθρωπος με θηλυκό σώμα αισθάνεται γυναίκα επειδή έχει θηλυκό σώμα. Προφανώς δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου, σε δυο λεφτά, να ανιχνεύσω όλη τη διαδικασία που παράγει από ανθρώπους με αρσενικά ή θηλυκά σώματα, κοινωνίες ανθρώπων με αντρική ή θηλυκή ταυτότητα, γι' αυτό αρκούμαι στην παραπάνω αξιωματική θέση. Νομίζω το οτι υπάρχουνε άνθρωποι σαν εμένα, που κάνουνε τ' αδύνατα δυνατά για να αλλάξουνε την ανατομία τους έτσι ωστε να ταιριάζει με την ταυτότητά τους, μάλλον συμβαδίζει με τη λογική του αξιώματός μου. Εγώ ας πούμε, ως γυναίκα, δυσκολεύομαι όπου το σώμα μου είναι αντρικό- δυσκολεύομαι να αποδεχτώ τον εαυτό μου, δυσκολεύομαι να εκφράσω το φύλο μου και τη σεξουαλικότητά μου και δυσκλεύομαι και να την κάνω δεκτή, στους γύρω μου. Εντάξει, πλέον δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα... αλλά πάνε χρόνια τώρα που το κάνω και έχω συνηθίσει. Σε παλιότερες εποχές τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.

Ξέρω οτι άλλοι τρανς (και όχι μόνο) άνθρωποι δεν το βλέπουνε ακριβώς έτσι, αισθάνονται οτι έχουνε μια ταυτότητα που είναι ανεξάρτητη του φύλου του σώματός τους και του πώς τα βλέπουν οι άλλοι. Εμένα αυτό μου φαίνεται λίγο προβληματικό, κατ' αρχήν γιατί προϋποθέτει ένα σώμα που "περιέχει" μια ταυτότητα, χώρια από το ίδιο. Εγώ μια φορά δεν αισθάνομαι "γυναίκα μέσα μου", αλλά ούτε και αισθάνθηκα ποτέ "άντρας μέσα μου" (και σαφώς δεν αισθάνθηκα ποτέ παγιδευμένη μέσα στο σώμα μου, κυρίως γιατί έχω και γαμώ τις σωματάρες) (ώπα, κόψε κάτι) (ΟΚ, σόρυ, γαμώ τα σωματάκια). Αισθανόμουν άντρας όσο το σώμα μου, η εμφάνισή μου, το παρουσιαστικό μου ήταν αρσενικό. Τώρα αισθάνομαι γυναίκα γιατί όταν πιάνω το είδωλό μου με την άκρη του ματιού μου, μου δίνει την εντύπωση γυναίκας.

Με την ίδια έννοια δεν μπορώ να αισθανθώ και άντρας ή γυναίκα ανεξάρτητα από τους κοινωνικούς ορισμούς του φύλου που έχω μάθει μεγαλώνοντας σαν αγόρι και νεαρός άντρας. Δεν νομίζω οτι έχω κάποια εμπειρία του σώματός μου που να μπορώ να την εκφράσω ή να την επεξεργαστώ με όρους που είναι αποκλειστικά δικοί μου και δεν έχουν προϋπάρξει στην κοινωνία των ανθρώπων. Δεν μπορώ δηλαδή να δω το σώμα μου και να πω "αντρικό" ή "γυναικείο" χωρίς να εκφράσω απόψεις που τις μοιράζομαι με άλλους... πάρα πολλούς.

Φυσικά, το οτι μοιράζομαι ένα συγκεκριμμένο κοινωνικό ορισμό του φύλου με άλλους, δε σημαίνει οτι αυτός είναι "σωστός" ή οτιδήποτε. Σημαίνει όμως οτι ξέρω τί να κάνω για να ζήσω ως γυναίκα, όπως το θέλω, μέσα στον κόσμο, στην κοινή πραγματικότητα των ανθρώπων. Σημαίνει σίγουρα οτι έχω ένα σταθερό σημείο να πατήσω για να εξηγήσω και να αφομοιώσω την εμπειρία του σώματός μου. Αυτό δεν νομίζω οτι χαρακτηρίζει αποκλειστικά και μόνο εμένα ως τρανς άτομο. Νομίζω -αυτή είναι η θεωρία μου του νού, μαθές- οτι είναι μια θεμελιωδώς κοινή εμπειρία των ανθρώπων με ανθρώπινα σώματα.

Επίσης, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός οτι όταν μιλάω για το φύλο μου, για το πώς αισθάνομαι τον εαυτό μου και πώς έχω εμπειρία του σώματός μου, χρησιμοποιώ συχνά εκφράσεις που έχουνε να κάνουνε με αντικατοπτρισμό- "βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη", λέω, ή "βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια των άλλων" (δεν το είπα εδώ αυτό). Νομίζω οτι στο τέλος ο πυρήνας της προσωπικότητάς μου, αυτό που λέει "εγώ", έχει μέσα του πολύ λιγότερα πράγματα από αυτά που είχα ως δεδομένο. Το φύλο, η σεξουαλικότητα, όλα αυτά είναι μια υπερκατασκευή που στηρίζεται πάνω σε κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορώ να το βάλω σε λόγια ή να το περιγράψω με εικόνες. Πιθανόν να είναι κάτι που υπήρχε πριν μάθω να βάζω τις εμπειρίες μου σε γλώσσα.

Το αφήνω εδώ προς το παρόν γιατί αυτό είναι κάτι που προφανώς ακόμη το επεξεργάζομαι.